เสียงปืนที่สนั่นหูดังก้องไปทั่วท้องฟ้า ในชั่วพริบตา ทุกคนก็ถูกเสียงปืนดึงดูด และตกใจกับฉากตรงหน้าพวกเขาอย่างสิ้นเชิง
รวมทั้งถังเฉา ก็ยกมือขึ้นและลำคอเคลื่อนไหว ราวกับว่าต้องการจะพูดอะไร แต่ท้ายที่สุด ก็ยังไม่สามารถพูดอะไรได้
รูม่านตาของโซเฟียหดเล็กลง ใบหน้าของเธอซีด และเธอมองดูไวโอเล็ตวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว และทันใดนั้นร่างกายของเธอก็แข็งทื่อเมื่อเธอกำลังจะวิ่งไปข้างหน้า
หลังจากนั้น ความเร็วในการวิ่งก็ช้าลงเรื่อยๆ ในที่สุด ตรงหน้าเธอ เธอไม่สามารถวิ่งได้อีกต่อไปและล้มลงอย่างอ่อนแรง
ติ๊กต๊อก…
ติ๊กต๊อก…
เลือด ค่อยๆไหลออกจากหลังของเธอ
มันสะดุดตามาก เมื่อมันไหลลงบนพื้น
ในไม่ช้า เลือดก็ไหลออกจากปากของเธอ และใบหน้าของเธอก็ซีดมาก ราวกับว่าเธอทารองพื้นหนาๆหลายชั้น
โซเฟียดึงสติกลับมาได้ในทันที เอนตัวไปอุ้มไวโอเล็ตที่ถูกยิง สีหน้าของเธอกังวลอย่างควบคุมไม่ได้
“น้องสาว คุณเป็นอย่างไรบ้าง? ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้? ถึงคุณไม่มาบัง ฉันก็จะไม่เป็นไร…”
โซเฟียพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
เธอไม่ยกโทษให้ไวโอเล็ต แต่ว่า ยังไงเธอก็เป็นน้องสาวของเธอ เมื่อเห็นน้องสาวของเธอเพื่อช่วยตัวเอง วิ่งเข้ามาโดยไม่สนใจอะไร ล้มลงต่อหน้าเธอหลังจากถูกยิง โซเฟียก็เศร้าใจมาก
ถังเฉาก็เดินมาเช่นกัน มองไปที่ไวโอเล็ตที่ไอเป็นเลือดไม่หยุด และถามว่า “คุณเป็นยังไงบ้าง?”
“ฉัน… ไม่เป็นไร ไม่เจ็บ”
ไวโอเล็ตพยายามบีบรอยยิ้มออกมา ยิ้มไปหนึ่งที รอยยิ้มนี้ หน้าของเธอซีดลงกว่าเดิม
“ต้องรีบห้ามเลือด”
ถังเฉาหยิบผ้ากอซและเข็มเงินออกมาทันทีโดยไม่พูดอะไร
เขาเคยเรียนทักษะทางการแพทย์จากผู้บ้าการแพทย์มาบ้าง และสามารถเอาออกมาใช้มันได้บ้าง
เมื่อถังเฉากำลังห้ามเลือดไม่ให้ไหล ร่างกายของไวโอเล็ตกระตุกไปหนึ่งที
“หนาว พี่สาว ฉันหนาวจัง…กอดฉันหน่อยสิ”
เธอเงยหน้าขึ้นมองโซเฟียและพูดเบาๆ
เมื่อเธอพูด เธอกระอักเลือดออกมาไม่หยุด และเป็นเรื่องยากมากสำหรับเธอที่จะพูดประโยคที่สมบูรณ์
ดวงตาของโซเฟียเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที และเธอกอดร่างที่เย็นของไวโอเล็ตแน่น
เธอรู้สึกได้ชัดเจนว่า อุณหภูมิร่างกายของไวโอเล็ตกำลังลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นว่า โอกาสรอดชีวิตของเธอก็จางลงเช่นกัน
“อุ่นจังเลย…”
ไวโอเล็ตนอนอยู่ในอ้อมแขนของโซเฟีย ยิ้มอย่างมีความสุข
“ไม่เป็นไร หยุดพูดได้แล้ว”
โซเฟียพูดอย่างกังวล
“ทนเจ็บหน่อย ผมจะเอากระสุนออก”
ถังเฉาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น ด้วยเงื่อนไขที่จำกัด เขาทำได้แค่หยิบกระสุนออกมาโดยตรงด้วยเข็มเงิน
“อะไร—-”
ไวโอเล็ตกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นไหลไปทั่วทั้งตัว เสียงดังปั้งและกระสุนก็ถูกนำออกมา
ถังเฉาพันผ้าพันแผลแบบง่ายอีกครั้ง ในที่สุดเลือดก็หายไป แต่โอกาสรอดชีวิตก็ยังจางไปเรื่อยๆ
“พี่สาว ฉัน… มีเหตุผลที่ไปเข้าร่วมหว่างเหลี่ยง”
ไวโอเล็ตสูดหายใจเข้า และพูดกับโซเฟียด้วยเสียงหอบ “ฉันขอให้ถังเฉาหาคุณมา ก็เพื่อมาพูดเรื่องนี้ มิฉะนั้น ฉันเกรงว่าฉันจะไม่มีโอกาสได้พูดอีกในอนาคต— -”
“ในเวลานั้น หว่างเหลี่ยนให้ความสำคัญกับพรสวรรค์ของฉัน และขู่เข็ญฉันด้วยชีวิตของคุณ เพื่อช่วยคุณและเกาะหัวกะโหลก ฉันทำได้แค่เข้าร่วมหว่างเหลี่ยงเท่านั้น ฉันไม่ได้ทรยศคุณจริงๆ”
“ฉันรู้”
โซเฟียพูดทั้งน้ำตาว่า “แต่ตอนนี้ ฉันสั่งให้คุณห้ามตาย คุณได้ยินไหม?”
รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของไวโอเล็ต“โอเค”
แต่หลังจากพูดจบ ดวงตาของเธอก็ค่อยๆปิดลง
“……”
เงียบกริบ!
โซเฟียกอดร่างของไวโอเล็ตและตกอยู่ในความเงียบ
ทุกคนสามารถสัมผัสได้ว่า อากาศค่อยๆแข็งตัว และท้องฟ้าเต็มไปด้วยลมและเมฆที่เยือกเย็น
เจตนาฆ่าที่รุนแรงราวกับพายุ กำลังพัดมาอย่างโหมกระหน่ำ
“สมควรตายจริง!”
หงเหลียนที่สั่งยิงเห็นฉากนี้แล้ว ก็ด่าออกมาอย่างตกใจ
เดิมที เธอต้องการจะยิงโซเฟีย เพราะผู้หญิงคนนี้ทำให้เธอมีความรู้สึกมีภัยคุกคาม กำจัดเธอก่อน แต่คิดไม่ถึงว่า กลับถูกไวโอเล็ตบังไว้
ตอนนี้ เธอจะต้องทนต่อความโกรธอันมหึมาของโซเฟีย
โซเฟียวางไวโอเล็ตลง จากนั้นลุกขึ้นยืนและหันหลังกลับอย่างช้าๆ
ในขณะที่หันกลับมา ใบหน้าของโซเฟียก็บิดเบี้ยวจนสุดขีดด้วยความโกรธและความเศร้า
สายตาที่มองไปที่หงเหลียน มีไฟนรกที่ลุกโชน อยากจะเผาเธอให้เป็นเถ้าถ่าน
บนแขน บนหน้าผาก และคอ มีเส้นสีเขียวเผยออกมา ดิ้นไปมาเหมือนงูตัวเล็ก
รัศมีการสังหารนี้ ทำให้แม้แต่ถังเฉาที่อยู่ข้างๆก็ตกตะลึง
“คุณ สมควรตาย”
คำพูดที่เย็นชาเช่นนี้ ทำให้หงเหลียนตกตะลึงจนเหงื่อเย็นไหลออกมาบนหน้าผากของเธอ
“คุณ จะทำอะไร?”
ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความตกใจและถอยหลังกลับ พูดอย่างหวาดกลัว
ไวโอเล็ตหันมามองกลับไปที่คนของเธอและตะโกนว่า “แก๊งโครงกระดูก ขึ้นเครื่อง กราดยิง”
“ครับ!!!”
แก๊งโครงกระดูกทั้งหมดโห่ร้องพร้อมกัน แล้วขึ้นเฮลิคอปเตอร์อีกครั้ง
เฮลิคอปเตอร์ค่อยๆลอยขึ้นไปในอากาศและหยุดเคลื่อนไหว
ใต้ลำตัวเครื่อง จู่ๆก็มีรูปรากฏขึ้น โดยที่ปากกระบอกปืนขนาดใหญ่ถูกยิงออก และมีปากกระบอกปืนขนาดเล็กหนาแน่นอยู่ข้างๆ มุ่งเป้าไปที่หงเหลียนพวกเขา
บูม! ! !
เมื่อเห็นฉากนี้ หงเหลียนตกใจจนขวัญหาย
ผู้ใต้บังคับบัญชามองดูเหมือนอย่างแข็งทื่อ ราวกับแม้แต่ความคิดที่จะวิ่งหนีก็ไม่มี
เธอไม่เคยคาดคิดว่า โซเฟียจะบ้าคลั่งขนาดนี้ ปล่อยให้เฮลิคอปเตอร์ยิงโดยตรง
“วิ่ง!”
หงเหลียนตะโกนและวิ่งหนีไปก่อน
สายตาของโซเฟียเย็นชาอย่างยิ่ง “ยิง!”
ต้าๆๆๆๆ……
ทันใดนั้น ปืนกราดยิงไปทั่ว กลายเป็นฝนกระสุน ปกคลุมทั่วทุกที่
กระสุนที่ใช้งานไม่ได้หล่นลงมาและตกลงบนพื้น
ฉากนั้นสุดยอดมาก ถังเฉาเห็นในกระสุนปะปนขีปนาวุธหลายลูก
บูม! !
ขีปนาวุธตกลงไปที่ตำแหน่งหลบหนีของหงเหลียนและคนอื่นๆ ทันใดนั้น เกิดการระเบิดขนาดใหญ่ที่นั่น
เมฆดำลอยขึ้น ควันหนาทึบเป็นลูกคลื่น!
เมฆรูปเห็ดขนาดใหญ่ลอยขึ้นอย่างช้าๆ ครอบคลุมหลายร้อยไมล์ ทั่วทุกทิศปกคลุมไปด้วยควันดินปืน
หงเหลียนพวกเขา จมอยู่ในควันที่หนาทึบ และหลังจากการกราดยิงแบบไม่เลือกหน้าหลายครั้ง เลือดก็ไหลออกมาเหมือนแม่น้ำ ศพนอนอยู่เต็มทุ่ง
มีเพียงหงเหลียนเท่านั้นที่หายไป
บูม……
รถคนหนึ่ง ขับอย่างดุเดือดอยู่ไม่ไกล
เสียงของหงเหลียนโกรธมากจนถึงสุดขีด”โซเฟีย บัญชีนี้ ค่อยคิดกันในอนาคต คอยดู!”
“จักรพรรดินี ต้องการไล่ตามต่อหรือไม่?”
เสียงของผู้ใต้บังคับบัญชามาจากอินเตอร์คอม
แม้ว่าโซเฟียจะโกรธในใจ แต่เธอก็ยังมีสติ พอคิดดูแล้ว เธอก็ให้เครื่องบินลงจอด “ช่างเถอะ อาการบาดเจ็บของน้องสาวฉันสำคัญกว่า”
“ครับ!”
หลังจากวางสาย โซเฟียก็กลับมาหาไวโอเล็ตทันที สายตาของเธอเศร้าอย่างหาที่เปรียบมิได้
ถังเฉามองไปที่พวกเธอและทันใดนั้นก็พูดว่า “เธอยังไม่ตาย”
