เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 145 ผู้ชายที่ฉันไม่อาจเอื้อมที่จะปรารถนา

กู้จิ้งเจ๋อรีบเดินเข้ามาใกล้ สีหน้าของเขาเคร่งเครียดทีเดียวขณะพยายามดึงหลินเช่อให้ออกห่างจากกล่องพัสดุ
 
 
“ถ้าเธอไม่รู้ว่ามันคืออะไร แล้วทำไมถึงได้กล้าเปิดกล่องโดยไม่ระวังอย่างนี้ล่ะ”
 
 
หลินเช่อหันมองหน้าชายหนุ่มอย่างประดักประเดิด “ก็ฉันคิดว่าเป็นเฉินโยวหรานส่งมาน่ะสิคะ เธอบอกว่าจะส่งของขวัญมาให้ฉันน่ะ”
 
 
แม้จะได้ยินเช่นนั้นแต่กู้จิ้งเจ๋อก็ยังอดระแวงไม่ได้ เขาจึงจัดการให้แน่ใจว่าหลินเช่ออยู่ในระยะไกลพอก่อนจะลงมือเปิดพัสดุออกอย่างระมัดระวัง ทว่าเมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ข้างใน ชายหนุ่มก็ต้องตัวแข็งทื่อ
 
 
ในกล่องนั้นคืออุปกรณ์บางอย่างที่ถูกหุ้มห่อด้วยพลาสติก… หน้าตาของมันประหลาดทีเดียว…
 
 
หลินเช่อเห็นสีหน้าพิลึกพิลั่นของชายหนุ่มแล้วก็รีบปราดเข้ามายืนข้างๆ เพื่อดูให้เห็นกับตาว่ามันคืออะไร “มันคืออะไรเหรอคะ”
 
 
เธอฉีกสิ่งที่หุ้มห่อออกและก็ได้เห็นว่าเจ้าสิ่งที่อยู่ภายในนั้นคือ…มันมีสีสันสวยงามทีเดียว แต่รูปร่างประหลาด เมื่อดึงออกจากพลาสติกที่ห่อ ก็ได้เห็นว่าเจ้าสิ่งที่หล่นกลิ้งไปบนพื้นคืออะไรบางอย่างที่รูปร่างเหมือนผลกล้วย มันนุ่มนิ่ม และยืดหยุ่นเหมือนยาง จนกระดอนไปบนพื้นได้ ของชิ้นที่อยู่ข้างใต้ในกล่องนั้นคือสิ่งที่รูปร่างเป็นวงรี แล้วก็อีกชิ้น แล้วก็อีกชิ้น…
 
 
หลินเช่อนิ่งคิดอยู่เป็นครู่ จนกระทั่งนึกออกจนได้ว่ามันคืออะไร
 
 
“อ่า… นี่มัน…เซ็กส์ทอย…”
 
 
ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจนจบประโยค หลินเช่อก็ยกมือขึ้นปิดปากและเหลือบสายตาไปหากู้จิ้งเจ๋อ
 
 
เขากำลังนิ่งอึ้ง หน้านิ่วคิ้วขมวด ก่อนจะเข้าใจในที่สุดว่าบรรดาสิ่งของในกล่องคืออะไร
 
 
มันก็คือ…
 
 
ยัยเฉินโยวหรานนี่!
 
 
หลินเช่อจะต้องฆ่าหล่อนให้ตายคามือทีเดียว
 
 
หล่อนบอกว่าอยากจะให้ของขวัญกับเธอ เนี่ยน่ะเหรอของขวัญที่ว่า
 
 
หลินเช่อมองสีหน้าเหยเกของกู้จิ้งเจ๋ออย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี จึงได้แต่รีบรวบรวมเจ้าอุปกรณ์เหล่านั้นกลับลงกล่องโดยเร็ว
 
 
“ฉะ ฉะ ฉัน…ของพวกนี้…ฉันจะรีบเอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยืนนิ่ง มองหลินเช่อ ในขณะนั้นเองที่เขาเริ่มคิดว่า นี่บรรดาเพื่อนของหลินเช่อทั้งหลายล้วนเป็นคนแบบนี้กันหมดหรือยังไงนะ
 
 
หลินเช่อยังพยายามอธิบาย “ฉันไม่รู้เรื่องนี้นะคะ… เฉินโยวหรานคงอยากจะล้อฉันเล่นน่ะค่ะ”
 
 
ชายหนุ่มหันไปมองอุปกรณ์ในมือเธอ การได้เห็นของแบบนี้เป็นครั้งแรกทำให้เขานึกสงสัยใคร่รู้ขึ้นมาจับใจทีเดียว
 
 
ความคิดของเขาเริ่มล่องลอยไปถึงคำถามที่ว่า จะเป็นอย่างไรถ้าเอาอุปกรณ์พวกนี้ไปใช้กับหลินเช่อ…
 
 
บางทีอาจเป็นเพราะเขาเพิ่งกลับมาจากคลินิกของเฉินอวี่เฉิงและคำพูดของนายแพทย์ก็ยังคงส่งผลต่อความคิดของเขาอยู่ก็เป็นได้ ประโยคของเฉินอวี่เฉิงผุดขึ้นในห้วงคิดของเขา ลองพยายามและไขว่คว้ามาสิ บางทีเขาอาจจะไม่ต้องตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออกแบบนี้ก็ได้
 
 
เขาเฝ้ามองหลินเช่อก้มลงเก็บอุปกรณ์เหล่านั้นลงกล่องก่อนจะขยับเข้าไปใกล้เธอ
 
 
บางทีถ้าเขาลองพยายามดู เขาอาจจะเข้าใจเรื่องนี้ในที่สุดก็ได้
 
 
แต่เมื่อเขาเข้าไปถึงตัว หลินเช่อก็ลุกขึ้นยืนเสียแล้ว
 
 
เขาพลาดจังหวะอีกแล้ว ชายหนุ่มหลับตา รู้สึกได้ถึงความเจ็บร้าวของร่างกายจากเมื่อคืนที่ผ่านมา และบังคับตัวเองให้ยืนนิ่งอย่างสงบเสงี่ยมอีกครั้ง
 
 
ทำไมถึงได้โง่เง่าอย่างนี้นะ กู้จิ้งเจ๋อด่าตัวเองอยู่ในใจ
 
 
ทั้งหมดนี่เป็นเพราะหลินเช่อนั่นแหละ!
 
 
เขาเห็นหลินเช่อยกกล่องพัสดุนั้นเข้าไปไว้ในห้องเก็บของ จึงเดินตามเธอไปติดๆ เหมือนภูตผี
 
 
เมื่อหญิงสาวหันมา เธอจึงชนเข้ากับร่างใหญ่ที่เดินตามประชิดมาด้านหลัง
 
 
เธอเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจและได้เห็นว่าใบหน้าของกู้จิ้งเจ๋อกำลังแดงก่ำผิดปกติ
 
 
ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วยข้าวของสารพัดอย่างจนทำให้ห้องที่แม้ว่าจะกว้างใหญ่ก็ดูแคบลงถนัดตา
 
 
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นสบตาชายหนุ่ม
 
 
“คุณ…เป็นอะไรหรือเปล่าคะ หน้าคุณแดงมากเลย” เธอถามพลางยกมือขึ้นแตะหน้าเขา เขาเป็นไข้หรือเปล่านะ ทำไมหน้าถึงได้แดงขนาดนี้
 
 
เขาคว้ามือเธอไว้
 
 
ใจหนึ่งเขาอยากจะทำตามความคิดของตัวเอง แต่อีกใจก็คิดถึงคำพูดของเฉินอวี่เฉิงขึ้นมาอีกครั้ง
 
 
กู้จิ้งเจ๋อไม่แน่ใจเลยว่าหัวใจของเขาจะหยุดคิดเรื่องแบบนั้นได้จริงหรือไม่ ถ้าเขาได้ครอบครองเธอแล้ว
 
 
“คุณ…”
 
 
หลินเช่อก้าวถอยหนี ในขณะที่อีกฝ่ายเริ่มรุกคืบเข้ามา เขามองหน้าเธอ “ทำไมเราไม่ลองเอามาใช้กันดูหน่อยล่ะ…ไหนๆ มันก็ถูกส่งมาให้แล้วนี่”
 
 
หลินเช่อร้องด้วยความตกใจ “คุณหมายความว่ายังไงคะเอามาลองใช้กันดูหน่อย ฉันไม่ลองอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ!”
 
 
หลินเช่อใช้สองมือผลักไสอีกฝ่าย “ออกไปนะ! นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”
 
 
สายตาของเขามองเธออย่างดูดดื่ม “หลินเช่อ…นี่เธอลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อนไปหมดแล้วจริงๆ น่ะเหรอ”
 
 
“ใช่สิคะ” เธอมองหน้าเขา
 
 
แต่กู้จิ้งเจ๋อกลับบอกว่า “แต่ฉันไม่ลืมนี่”
 
 
“อะไรนะ…แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะคะ นี่ฉันเป็นฝ่ายยั่วยวนคุณจริงๆ เหรอ ฉันขอโทษด้วยนะคะ ฉันเมามาก”
 
 
เขาก้มลงมองเธอ “แต่เธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน ใช่มั้ยล่ะ”
 
 
“คุณ…นี่คุณกำลังพูดอะไรไร้สาระอยู่น่ะ” หลินเช่อเกิดฮึดสู้ขึ้นมาแล้ว หน้าเธอแดงก่ำขณะพยายามออกแรงผลักเขาออกไป ปากก็ร้องตะโกน “ทำไมฉันถึงจะต้องการคุณด้วยล่ะ”
 
 
เขามองดูใบหน้าแดงจัดของเธอก่อนกดจูบลงกับริมฝีปาก
 
 
หลินเช่อตัวแข็ง หัวใจเธอกระตุกแรงและเต้นโครมครามอยู่ในอกราวกับว่ามันจะระเบิดออกมาได้ทุกขณะจิต
 
 
ริมฝีปากชุ่มฉ่ำของทั้งคู่สัมผัสกัน เขาสวมกอดเธอไว้ และร่างทั้งสองก็โน้มเข้าหากัน
 
 
หลินเช่อต้องการมากกว่านี้ ภาพบางอย่างผุดวาบขึ้นมาในห้วงคำนึง ราวกับเป็นเศษเสี้ยวบางส่วนของเหตุการณ์ในค่ำคืนที่ผ่านมา
 
 
ในจังหวะนั้นเองที่เธอเริ่มจำได้ถึงตอนที่เธอเอ่ยปากเรื่องขอหย่า และกู้จิ้งเจ๋อก็ตอบว่าเขาไม่อนุญาตให้เธอไป…
 
 
หญิงสาวลืมตาขึ้น รสสัมผัสของเขายังคงอ้อยอิ่งอยู่ในปากเธอราวกับการสะกดจิตที่ไม่ว่าใครก็ไม่อาจต้านทานได้
 
 
เขามองเธออย่างดื่มด่ำ “เห็นมั้ย เธอก็ต้องการฉันเหมือนกัน…”
 
 
หลินเช่อหน้าแดงหนักขึ้นไปอีก
 
 
เขาพูดต่อไปว่า “แล้วทำไมเธอถึงพยายามต่อต้านฉันล่ะ”
 
 
มือของเขาแตะอยู่ที่เอวเธอ
 
 
หลินเช่อกัดริมฝีปากพลางมองดูชายหนุ่ม หัวใจเธอเวลานี้อัดแน่นไปด้วยความโศกเศร้าและหวาดกลัว
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อคะ…ฉัน…ฉันตกหลุมเสน่ห์ของคุณอย่างง่ายดายเหลือเกิน คุณดีมาก ดีมากจริงๆ ค่ะ คุณอาจจะเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดที่ฉันเคยพบเจอมาในชีวิตเลยก็ได้ ฉันเคยเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายมาก และทุกคนที่ฉันได้พบก็ล้วนแต่เลวร้าย แต่พอได้มาพบคุณ ชีวิตฉันก็เริ่มที่จะหันเหเปลี่ยนแปลง เพราะคุณแสนดีเหลือเกิน แต่คุณรักใครคนอื่นอยู่ และฉันก็เคยเจ็บเพราะเรื่องนี้มาก่อนแล้ว ฉันไม่อยากที่จะเจ็บอีกเป็นครั้งที่สองค่ะ ฉันเห็น… เมื่อวานนี้ ฉันเห็นของขวัญที่โม่ฮุ่ยหลิงให้คุณ กู้จิ้งเจ๋อคะ ที่เขาพูดก็ถูกนะคะ พวกคุณเหมาะสมกันมากกว่า เพราะฉะนั้นถ้าคุณแค่อยากทำเหมือนฉันเป็นของเล่นละก็ ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นอีกเลยค่ะ”
 
 
หัวใจของชายหนุ่มหล่นวูบ
 
 
เขาไม่สนใจที่จะเปิดดูของขวัญนั่นด้วยซ้ำว่ามันคืออะไร
 
 
“อันที่จริง ของขวัญนั่น…”
 
 
“ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร มันก็เหมือนคุณนั่นแหละค่ะ คือสิ่งที่ฉันไม่ควรจะอยากได้”
 
 
เมื่อพูดจบ เธอก็ผลักเขาออกไปให้พ้นทาง แม้จะทั้งเศร้าและหดหู่ แต่หญิงสาวก็ฝืนยิ้มให้กับตัวเอง เธอชินกับความรู้สึกแบบนี้มานานแล้วล่ะ คนธรรมดาอย่างเธอย่อมต้องเคยเจอกับเรื่องแบบนี้ เธอมองเห็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ในทุกๆ วันนั้นเธอก็ต้องบังคับตัวเองให้ลืมมันไปซะ
 
 
เพราะคนอย่างเธอไม่ควรที่จะต้องการคนแบบเขา…