เขากัดริมฝีปากของเธอ
หลินเช่อรีบแย้งทันควัน “ฉันกล้าไปทำอะไรคุณตอนไหนกันคะ”
“เธอวางยาฉัน…เธอไม่คิดว่าตัวเองโชคดีบ้างเหรอที่ยังได้ยืนอยู่ต่อหน้าฉันแบบนี้น่ะ” กู้จิ้งเจ๋อเลิกคิ้วถาม
กู้จิ้งเจ๋อนึกตกใจที่ตัวเองยังคงพูดเรื่องนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่เลิก
หลินเช่อรู้ดีว่าเขาหมายความว่าอะไร ใบหน้าเธอแดงซ่าน “ฉัน… เราก็ไม่รู้กันหรอกค่ะว่าใครกันแน่ที่เป็นคนโชคร้ายน่ะ! ฉันก็อยู่ของฉันดีๆ ก่อนที่จะต้องมาสูญเสียอิสรภาพแล้วก็กลายเป็นภรรยาในทะเบียนสมรสของใครก็ไม่รู้แบบนี้ แถมฉันยังต้องเผชิญหน้ากับคุณแล้วก็ทนอารมณ์ที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของคุณอยู่ทุกวันอีกต่างหากนะ!”
กู้จิ้งเจ๋อหน้าถอดสี
เธอยังคงรู้สึกผิด
จู่ๆ เขาก็ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเข้ามา ชายหนุ่มก้มลงมองใบหน้าเล็กๆ ของเธอ เอื้อมมือออกมาเชยคางเรียวเอาไว้แล้วเอ่ยขึ้นว่า “ไหนลองพูดอีกทีซิ”
ลมหายใจของเขามีกลิ่นโคโลญจน์กรุ่นปะปนยามที่ก้มลงมาใกล้ หลินเช่อนึกกลัว รู้สึกได้ถึงมืออุ่นของเขา เธอหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ปราศจากความรู้สึกไม่อาจอ่านออกได้ว่าคิดอะไรอยู่ หลินเช่อตัวแข็ง ริมฝีปากของเขาอยู่ตรงหน้าเธอนี่เอง ถ้าเธอขยับตัวอีกเพียงนิดเดียวก็จะสัมผัสโดนมันอย่างไม่ต้องสงสัย
หลินเช่อรีบหันหน้าหนี “ถอยออกไปสิ คุณเข้ามาใกล้ไปแล้ว นี่ มันร้อนนะ”
หน้าเธอร้อนผ่าวไปหมดและไม่อาจทนยืนอยู่แบบนี้ได้อีกต่อไป หญิงสาวยกเท้าขึ้นแล้วกระแทกลงบนฝ่าเท้าอีกฝ่าย จากนั้นก็หลบออกมาด้านข้างและออกวิ่งลิ่วโดยไม่หันกลับมามอง
“โอ๊ย…” กู้จิ้งเจ๋อสะดุ้งด้วยความเจ็บปวด
ยัยหลินเช่อนี่… กระทืบลงมาเสียเต็มแรงเลยเชียว
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้วมองตามหลัง “ทำดีนี่ หลินเช่อ พอใช้ประโยชน์ฉันเสร็จแล้วก็เขี่ยทิ้งเลยนะ”
หลินเช่อทำเป็นหูทวนลม เธอวิ่งเข้าห้องแล้วปิดประตูดังโครม
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกและยกมือขึ้นลูบอก
อีตาหัวหน้าแก๊งผีทะเลนั่นมากระตุ้นอารมณ์เธออีกแล้ว
ใจคอเธอยังไม่ทันสงบดีก็ได้ยินเสียงกู้จิ้งเจ๋อตะโกนแว่วๆ จากข้างนอก
งานเขายังไม่เสร็จก็จริง แต่ลองได้หาเรื่องกับหลินเช่อแล้ว เขาก็สงบอารมณ์ลงไม่ได้เช่นกัน ชายหนุ่มเดินดุ่มๆ ตามมาถึงหน้าห้องนอน
แต่คนอยู่ในห้องไม่ยอมให้เข้าง่ายๆ เธอเอนตัวพิงประตูไว้แล้วรีบกดล็อกก่อนจะร้องบอกว่า “คุณไปนอนห้องอื่นก็ได้นี่คะ”
พอได้ยินอีกฝ่ายบอกอย่างนั้น กู้จิ้งเจ๋อก็ตอบเสียงอ่อยว่า “ทำไมฉันจะต้องไปนอนห้องอื่นด้วยล่ะ”
“อย่างกับคุณไม่เคยนอนมาก่อนงั้นแหละ คืนนี้ฉันเหนื่อยมาก ฉันไม่อยากให้คุณมากวนนี่นา”
อันที่จริงเธอเริ่มจะชินกับการนอนคนเดียวแล้ว
ชายหนุ่มตอบ “นี่มันห้องนอนฉันนะ ฉันนอนที่นี่ได้ถ้าฉันอยากจะนอน เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่ ฉันเพิ่งทำให้คุณโกรธอยู่เมื่อกี้ ใครจะรู้ว่าคุณจะทำอะไรฉันหรือเปล่า” หลินเช่อพยายามหาข้ออ้างที่จะไม่ยอมให้เขาเข้ามา
กู้จิ้งเจ๋อโมโหปึงปัง “ตอนนี้เธอยิ่งทำให้ฉันโกรธหนักกว่าเดิมอีกนะ”
“ก็ในเมื่อคุณโกรธแล้ว จะโกรธเพิ่มอีกสักหน่อยก็ไม่เป็นไรนี่คะ”
“ก็ได้ หลินเช่อ เธอไม่กลัวว่าฉันจะแก้แค้นสินะ ฉันจะไม่ยอมให้ซีรีส์ของเธอได้ออกอากาศ แล้วบริษัทของเธอก็จะไล่เธอออกเงียบๆ …”
“อะไรนะ” หลินเช่อแตกตื่น “กู้จิ้งเจ๋อ คุณนี่มันไร้เหตุผลสิ้นดีเลย เราสัญญากันแล้วนี่ว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับเรื่องของอีกฝ่ายหลังแต่งงานกันน่ะ”
“เรื่องไร้เหตุผลกว่านี้ฉันก็ทำมาแล้ว อย่าลืมสิว่าฉันมันนายทุนหน้าเลือด” กู้จิ้งเจ๋อทำเสียงเยาะๆ
หลินเช่อครุ่นคิดแล้วค่อยๆ แง้มประตูให้เปิดออก
เธอไม่ทันคิดเลยว่ากู้จิ้งเจ๋อจะใช้ฝ่ามือใหญ่หนาของเขาผลักประตูผัวะเข้ามาทันที หลินเช่อเซถอยหลังไปสองสามก้าว ด้วยความตกใจ กู้จิ้งเจ๋อเอื้อมแขนออกมาคว้าเอวเธอ ช่วยรั้งเธอไว้ไม่ให้ล้มลงกองกับพื้น
หลินเช่อร้องด้วยความตกใจ ก่อนจะพบว่าใบหน้าของตัวเองเกือบจะชนเข้ากับของชายหนุ่ม เธอรู้สึกเหมือนว่าใบหน้าตัวเองกำลังถูกเผาด้วยความร้อนเมื่อมองไปยังริมฝีปากสวยได้รูปของอีกฝ่าย เสียงของเธอแหบพร่าและไม่อาจเอ่ยคำพูดใดออกมาได้แม้แต่คำเดียว
เธอรีบผลักเขาออกห่างด้วยความตกใจ กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้วและคว้าข้อมือเธอไว้
เขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาแม้ว่าเธอจะพยายามอย่างหนักที่จะไม่มองตอบ เขารั้งร่างเธอให้เงยขึ้นด้วยความโมโหและถามว่า “หลินเช่อ เธอเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมฉันรู้สึกว่าพักนี้เธอพยายามจะหลบหน้าฉัน”
หญิงสาวนิ่งอึ้งไป
นี่เขารู้ด้วยเหรอ
“ฉัน…ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณสักหน่อย” เธอพยายามดิ้นรนออกจากการเกาะกุม
มือของกู้จิ้งเจ๋อยิ่งกระชับแน่นเข้า “ไม่ได้หลบเหรอ งั้นทำไมถึงไม่มองหน้าฉัน แถมยังไล่ฉันไปนอนที่อื่นอีกต่างหาก”
หลินเช่อหันขวับมา “เปล่านะ คุณนั่นแหละคิดมากไปเอง”
เขารั้งเธอให้หันมาหา นิ้วยาวของเขาจับแก้มและบังคับหน้าเธอให้มองตรงมาที่เขา
“งั้นก็มองตาฉัน แล้วพูดใหม่อีกทีสิว่าเธอไม่ได้หลบหน้าฉัน”
หลินเช่อเงยหน้าขึ้น มองลึกเข้าไปในดวงตาอันลึกล้ำคู่นั้น ปากของเธอขยับแต่ไม่มีคำใดหลุดออกมา
เพราะความจริงก็คือเธอพยายามจะหลบหน้าเขามาโดยตลอด เพราะทุกครั้งที่เธอเห็นเขา เธอรู้สึกเหมือนเนื้อตัวมันร้อนผ่าวไปหมดน่ะสิ
หญิงสาวรีบพูด “ฉันไม่ได้หลบหน้าคุณจริงๆ ค่ะ ปล่อยฉันเถอะ” เธอปลดข้อมือตัวเองออกจากการเกาะกุม
กู้จิ้งเจ๋อยิ่งหัวเสียหนัก เมื่อเขาเห็นหลินเช่อหมุนตัวหนี ชายหนุ่มก็ยิ่งตามติดและถามว่า “เธอเป็นอะไรไปน่ะ หลินเช่อ”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ ฉันเป็นอะไร ไม่มีอะไรสักหน่อย แค่ช่วงนี้ฉันงานยุ่งก็เท่านั้น”
“งั้นทำไมถึงไม่ยอมคุยกับฉันล่ะ” เขาไม่ยอมเชื่อง่ายๆ
“เพราะว่าฉัน…รู้สึกอึดอัดที่ต้องนอนร่วมห้องกับคุณน่ะสิคะ อีกอย่าง การแต่งงานของเราก็เป็นแค่ละครตบตา ถ้าจะมีใครถาม เราก็แค่บอกว่าช่วงเวลาสวีตหวานมันหมดลงแล้ว และเราสองคนก็งานยุ่งมาก บางครั้งเราก็เลยนอนแยกห้องกัน ก็ไม่ได้มีอะไรผิดปกติสักหน่อยนี่คะ”
“หลินเช่อ…” กู้จิ้งเจ๋อเริ่มรู้สึกไม่ดีขึ้นมา “นี่เธอหลบหน้าฉันเพราะเธอไปตกหลุมรักคนอื่นหรือเปล่า”
ชายหนุ่มไม่เข้าใจท่าทีของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปเลย
หลินเช่อตัวแข็ง
เธอไม่ได้คิดถึงอะไรไกลตัวพรรค์นั้นเลยด้วยซ้ำ
แต่ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมาเอง หลินเช่อก็เลยรับลูกตามน้ำเสียเลย “มันไม่ใช่ว่าฉันไปชอบคนอื่นหรอกค่ะ แต่ฉันอีกหน่อยไม่ช้าก็เร็วฉันก็ต้องมีแฟน ฉันอาจจะต้องสงวนเนื้อตัวเอาไว้เสียตั้งแต่ตอนนี้ เพื่อจะได้ไม่สูญเสียวัยสาวดีๆ ไปน่ะค่ะ”
เธอคิด ก็เวลานี้นี่แหละที่เธอควรจะมีแฟนเสียที ตั้งแต่โตมา เธอไม่เคยชอบหรือใกล้ชิดผู้ชายคนไหนนอกจากฉินชิงเลย
แต่เมื่อมองดูกู้จิ้งเจ๋อ เธอกลับรู้สึกซาบซ่านไปทั้งตัว
ที่เธอกลายเป็นคนคลั่งผู้ชายแบบนี้คงเป็นเพราะฮอร์โมนทั้งหลายสินะ
กู้จิ้งเจ๋อยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก ดวงตาของเขาเป็นประกายขึ้นมาวูบหนึ่งเมื่อมองดูริมฝีปากที่กำลังขยับขึ้นลงของหลินเช่อ อยู่ๆ เขาก็รู้สึกเร้าอารมณ์ขึ้นมา
ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าไปหาเธออย่างรวดเร็ว
มือข้างหนึ่งของเขาจับไหล่เธอไว้ ส่วนมืออีกข้างรองไว้ที่ด้านหลังศีรษะของเธอ แล้วเขาก็ก้มลงไป ขบริมฝีปากแดงก่ำนั่น
ลิ้นเขากวาดไปบนริมฝีปากคู่นั้นและสอดแทรกเข้าไปในปากเธอชนิดที่แทบไม่ทันรู้สึกตัว
หลินเช่อตกตะลึง เธอรู้สึกได้ถึงปลายลิ้นเย็นลื่นที่รุกรานเข้ามา จนเธอตัวแข็งขยับไม่ได้ไปชั่วขณะ
กู้จิ้งเจ๋อดูดดื่มเอาจิตและวิญญาณของเธอไปเมื่อเขาดูดกลืนลิ้นเธอ ดึงมันเข้ามาอยู่ในปากเขา แล้วริมฝีปากทั้งสองก็ประกบเข้าหากัน
