เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 248 กู้จิ้งเจ๋อ ฉันต้องการให้คุณรักฉัน

ขณะที่พูด เด็กสาวก็มองหลินเช่ออย่างนึกอิจฉา “ฉันไม่คิดเลยว่ากู้จิ้งเจ๋อตัวจริงจะหล่อขนาดนี้ แล้วฉันจะมีโอกาสได้พบกับเขาเข้าจริงๆ ด้วย! ให้ตายเถอะ นี่ฉันดีใจจนแทบบ้าแล้วนะคะ ฉันได้ยืนข้างกู้จิ้งเจ๋อจริงๆ”
 
 
อวี๋หมินหมิ่นมองเด็กสาวที่กำลังดีใจจนเนื้อเต้นแล้วก็หัวเราะ ขณะที่เตือนหล่อนว่า “แต่เธอจะบอกเรื่องนี้กับใครไม่ได้นะ รู้ใช่มั้ย”
 
 
“โอ้ ฉันเข้าใจค่ะ ฉันเข้าใจ” หยางหลิงซินรีบพยักหน้า
 
 
หลินเช่อหัวเราะ เธอเข้าใจดีถึงอาการของคนที่ได้พบกับกู้จิ้งเจ๋อเป็นครั้งแรก
 
 
แม้แต่เธอเอง ตอนที่ได้รู้ว่าเขาร่ำรวยแค่ไหน เธอก็อึ้งสนิทไปเหมือนกัน
 
 
ไม่นานชายหนุ่มก็เดินกลับมา หยางหลิงซินมองเขาด้วยดวงตาวาววับเป็นประกาย
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเหลือบมองเด็กสาวอย่างไม่ใส่ใจนัก เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหล่อนเป็นใคร
 
 
เขาจำไม่ได้ว่าหลินเช่อมีผู้ช่วยคนนี้คอยติดตามอยู่ข้างตัว
 
 
แต่หลินเช่อนึกขึ้นได้และบอกเขาว่า “กู้จิ้งเจ๋อคะ นี่หยางหลิงซิน ผู้ช่วยคนใหม่ของฉันเองค่ะ โอ้ จริงสิ คุณจำเธอได้หรือเปล่าคะ ตอนที่เราไปเดินซื้อของกันน่ะ เราบังเอิญเจอเธอเข้ายังไงล่ะคะ”
 
 
การนึกย้อนไปถึงตอนที่เขาใช้ผ้าพันคอพันรอบคอให้เธอทำให้หัวใจหญิงสาวชาหนึบ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อจำได้ เขาหันมามองเด็กสาวอีกครั้งและพยักหน้า
 
 
หลินเช่อว่า “คุณว่าไงคะ ขัดสีฉวีวรรณแล้วเธอก็สวยน่ารักอยู่นะ”
 
 
เมื่อชายหนุ่มได้ยิน เขาก็เหลือบมองเธออีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนที่หลินเช่อพูด
 
 
หล่อนเทียบหลินเช่อไม่ได้ เทียบไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
 
 
เขาหันไปพูดกับหลินเช่อว่า “ทุกอย่างพร้อมแล้ว ไปกันเถอะ”
 
 
แล้วคนที่กลุ่มก็ขึ้นรถไป อวี๋หมินหมิ่นและหยางหลิงซินนั่งไปในรถของบอดี้การ์ดและที่พาพวกเธอไปส่งถึงบ้าน
 
 
ส่วนรถพยาบาลของคุณยายนั้นวิ่งนำอยู่ข้างหน้ารถไมบัคของกู้จิ้งเจ๋อและหลินเช่อ เขาหันมองสีหน้าเป็นกังวลของเธอแล้วก็ลืมความโกรธของตัวเองไปชั่วขณะ
 
 
เขาไม่รู้เลยว่าตัวเองกลายเป็นคนไร้เหตุผลแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
 
 
แต่เขาก็พูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “เอาละ อย่าวิตกไปเลย ฉันสัญญากับเธอว่ายายของเธอจะไม่เป็นอะไร”
 
 
เมื่อหลินเช่อได้ยินสุ้มเสียงหนักแน่นจริงจังนั้น เธอก็หันไปหาเขา “คุณไม่ต้องสัญญาอะไรแบบนี้กับฉันหรอกค่ะ ความเป็นความตายน่ะเป็นลิขิตสวรรค์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณยายก็เป็นเรื่องของฟ้าลิขิต เอาเถอะค่ะ กู้จิ้งเจ๋อ อย่ากังวลไปเลย ฉันจะไม่เป็นอะไรไปง่ายๆ ยังไงคุณก็ไม่เสียภรรยาของตัวเองไปปุบปับหรอกค่ะ”
 
 
ชายหนุ่มตวัดสายตามองเธออย่างเคร่งเครียด
 
 
หลินเช่อยังพูดต่อไป “ตอนที่แม่ฉันเสียน่ะ ท่านบอกฉันว่าท่านทำให้คุณยายต้องผิดหวัง ที่ท่านไม่ฟังคำพูดของคุณยายและในที่สุดก็ถูกหลอก เพราะแบบนี้ คุณยายก็เลยต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวมาตลอดชีวิตที่เหลือของท่าน เพราะแม่ไม่กล้าที่จะกลับไปที่บ้าน และท่านเองก็ไม่ค่อยกล้าจะพูดถึงคุณยายซักเท่าไหร่ บางทีท่านอาจจะรู้สึกผิดก็ได้ค่ะ…ฉันอยากจะดูแลคุณยายให้ดี เพื่อเป็นการชดเชยให้กับท่านแทนแม่น่ะค่ะ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าท่านยังมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไปแล้ว ฉันคิดมาตลอดว่าท่านเสียไปแล้วจนกระทั่งวันนี้ พอได้มาเห็นท่านมันก็เลยทำให้ฉันเศร้าใจมากน่ะค่ะ…”
 
 
ดวงตาของหลินเช่อชุ่มด้วยน้ำตา
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเห็น มันทำให้เขาลืมคำพูดของเธอที่บอกเอาไว้อย่างหนักแน่นว่าไม่ต้องการจะใกล้ชิดกับเขาอีก
 
 
เขาเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้อย่างนุ่มนวล
 
 
หลินเช่อเอนตัวพิงร่างใหญ่ กลิ่นอายที่คุ้นเคยของเขา ทำให้ร่างของเธอขยับแนบชิดขึ้นไปอีก
 
 
กลิ่นที่เป็นเอกลักษณ์ยากจะเข้าใจแต่มันช่างเร้าอารมณ์เหลือเกิน
 
 
เขายกแขนขึ้นโอบไหล่และกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยน
 
 
หลินเช่อหลับตา นึกถึงช่วงเวลาต่างๆ ระหว่างเธอและเขา
 
 
เขาอ่อนโยนกับเธอเสมอ จนยากที่เธอจะหลีกหนีให้พ้นได้
 
 
นี่มันควรจะเป็นการแต่งงานแต่เพียงในนาม แต่ดูเหมือนว่ามันกลับพาให้เธอพลัดสู่หุบเหวอันลึกสุดใจของกู้จิ้งเจ๋อ
 
 
เธอได้พูดไปแล้วว่าเธอต้องการรักษาระยะห่าง แล้วทำไมเขาถึงยังจะช่วยเธอ มาทำตัวนุ่มนวลอ่อนโยนกับเธอแบบนี้อีกนะ
 
 
หลินเช่อรีบผลักเขาออกห่างทันที และขยับตัวถอยหนีออกมาเล็กน้อย เธอเงยหน้ามองเขา “กู้จิ้งเจ๋อ ทำไมคุณถึงดีกับฉันนักล่ะคะ”
 
 
ชายหนุ่มขมวดคิ้วและมองใบหน้าเรียวเล็กอย่างโกรธๆ ตอนนี้เขายิ่งหงุดหงิดกว่าเก่า
 
 
แล้วเขาจะดีกับเธอไม่ได้หรือยังไง
 
 
ทำไมเธอจะต้องโกรธด้วยล่ะเวลาที่เขาดีต่อเธอ
 
 
ช่างเป็นผู้หญิงที่ประหลาดเสียจริง ต้องให้เขาเลิกสนใจเธอโดยสิ้นเชิงใช่มั้ยเธอถึงจะพอใจ
 
 
“ฉันดีกับเธอแล้วมันผิดตรงไหน เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันก็ควรดีกับเธอสิ”
 
 
เพียงเพราะเธอเป็นภรรยางั้นรึ
 
 
นี่เขาดีกับเธอเพราะว่าเธอเป็นภรรยาของเขาเท่านั้นเองงั้นหรือ
 
 
จริงสิ เขาก็แค่ต้องรับผิดชอบในตัวเธอก็เท่านั้น
 
 
“คุณช่วยเลิกยุ่งกับฉันซะทีได้มั้ยคะ กู้จิ้งเจ๋อ เลิกมาสนใจไยดีฉัน ปล่อยให้ฉันจัดการเรื่องต่างๆ ด้วยตัวเอง ไม่ว่ามันจะยากซักแค่ไหน ก็ให้ฉันทำเองเถอะค่ะ” หลินเช่อบอก
 
 
ชายหนุ่มยิ่งขมวดคิ้วหนักขึ้นไปอีก “ทำไมล่ะ เธอไม่ชอบที่ฉันช่วยเธอเหรอ แต่เธอเป็นภรรยาฉัน จะให้ฉันทนดูอยู่เฉยๆ โดยไม่ทำอะไรได้ยังไง”
 
 
“คุณต้องมารับผิดชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ ฉันไม่ต้องการให้คุณมารับผิดชอบ” หลินเช่อร้อง
 
 
กู้จิ้งเจ๋อถามด้วยความฉงน “ฉันรับผิดชอบเธอมันไม่ดีตรงไหน”
 
 
ไม่ดี ไม่ดีเลยซักนิด
 
 
หลินเช่อเกิดความคิดบ้าๆ ขึ้นมาในหัว
 
 
เธอไม่ต้องการให้เขารู้สึกว่าต้องมารับผิดชอบอะไรเธอ
 
 
เธอไม่อยากให้เขามาดีกับเธอเพียงเพราะว่าเธอเป็นภรรยาของเขา
 
 
เธอรู้สึกว่าเธอกำลังเห็นแก่ตัว และนี่เป็นความคิดที่บ้าบอเหลือเกิน
 
 
สิ่งที่เธอต้องการจริงๆ คือความรักของเขา
 
 
เธอต้องการให้เขารักเธอ
 
 
กลายเป็นว่าความโกรธเกรี้ยว เสียใจ เจ็บปวดและริษยาทั้งหลายที่เกิดขึ้นนี้ เป็นเพราะว่าเขารักโม่ฮุ่ยหลิงไม่ใช่เธอ เธอไม่ได้อยากได้อะไรอื่น เธอไม่ได้อยากให้เขาดีกับเธอ เธอไม่ได้อยากให้เขามาเอาอกเอาใจพะเน้าพะนอ เธอไม่อยากให้เขารู้สึกว่าจะต้องรับผิดชอบเธอ เธอต้องการเพียงแค่ให้เขารักเธอเท่านั้นเอง
 
 
“เอาเถอะค่ะ ฉันแค่ไม่อยากให้คุณต้องมาแคร์อะไรฉัน” หลินเช่อบอกอย่างหนักแน่น
 
 
กู้จิ้งเจ๋อดึงแขนเธอ “ถ้าไม่แคร์เธอ แล้วจะให้ฉันแคร์ใคร ในเมื่อเธอเป็นภรรยาของฉัน”
 
 
“พอที! หยุดดีกับฉันซะทีค่ะ กู้จิ้งเจ๋อ! ไม่อย่างนั้น ฉันก็จะต้องการให้คุณดีกับฉันแบบนี้เรื่อยไป สุดท้ายฉันก็จะต้องหวาดกลัว ฉันจะเคยชินกับการมีคุณมาเอาใจใส่ แล้วฉันก็จะไม่อยากเห็นคุณไปดีกับคนอื่นอีก ฉันจะโกรธถ้าคุณทำแบบนั้น”
 
 
ความคิดนี้พลุ่งพล่านอยู่ในใจเธอจนทำให้ถ้อยคำทั้งหลายพรั่งพรูออกมาอย่างปราศจากเหตุผล หลินเช่อเองก็ตกใจไม่น้อยที่ได้ยินถ้อยคำรุนแรงเหล่านี้
 
 
ดวงตาของกู้จิ้งเจ๋อฉายแววแปลกใจขึ้นมาแวบหนึ่ง เขามองหน้าหญิงสาว “หมายความว่ายังไง เธอ…”
 
 
เขาคว้ามือเธอไว้ คนขับจอดรถและก้าวลงจากรถไปนานแล้ว ในพื้นที่อันคับแคบนั้นเอง ดวงตาแดงก่ำสองคู่กำลังจ้องมองกันและกัน
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องโกรธนัก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงได้น่ากลัวสำหรับเธอ “ฉันแค่อยากจะดีกับเธอ ฉันจะดีกับเธอเพียงคนเดียวเท่านั้นเพราะว่า…”
 
 
“ไม่ค่ะ…” หลินเช่อห้ามเขาเสียก่อน
 
 
เธอไม่อยากได้ยินเขาพูด ว่าเป็นเพราะเธอคือภรรยาของเขาอีกแล้ว
 
 
“คุณไม่เข้าใจหรือไงคะ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการ”
 
 
“ถ้าอย่างนั้นเธอต้องการอะไร”