เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 280 ยากที่จะห้ามใจจากเธอ

นักแสดงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ มองหลินเช่อรีบออกจากห้องไปและเอ่ยขึ้นว่า “อย่าบอกนะคะว่านั่นคือกู้จิ้งอวี่น่ะ เห็นใครๆ พากันบอกว่าพวกเขาคบกัน”
 
 
ฉินเสี่ยวหยวนหัวเราะ “บ้าน่า ด้วยสถานะของกู้จิ้งอวี่น่ะ เขาจะมาวุ่นวายกับดารากระจอกแบบนี้ทำไมกัน เธอไม่คิดบ้างเหรอว่าทำไมกู้จิ้งอวี่ถึงไม่เคยมีข่าวลืออะไรเลยซักนิดมาตั้งหลายปี เธออาจจะคิดว่าเขาไม่สนใจใครนะ แต่ทุกคนบอกว่าเป็นเพราะเขาเป็นคนตระกูลกู้ต่างหากล่ะ เธอรู้รึเปล่าว่าตระกูลกู้น่ะเป็นครอบครัวแบบไหน เขาต้องหาผู้หญิงที่มีพื้นเพเหมาะสมคู่ควรกันไม่ใช่ผู้หญิงแบบแม่นั่น ข่าวลือน่ะฟังหูไว้หูนะ ถ้าดูจากหัวนอนปลายเท้าของนังหลินเช่อแล้ว แค่ได้มีผู้ชายรวยๆ มายอมแต่งงานด้วยหลังจากที่กลายเป็นดาราดังก็นับว่าดีถมไปแล้วละ”
 
 
ฉินเสี่ยวหยวนไม่ยอมเชื่อหรอกว่าหลินเช่อและกู้จิ้งอวี่จะมีอะไรกัน มันดูไม่มีทางจะเป็นไปได้เลยซักนิด แต่ถึงอย่างนั้น หล่อนก็ยังอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมหลินเช่อต้องเผ่นออกจากห้องเร็วขนาดนั้นทันทีที่ได้รับโทรศัพท์
 
 
ที่ด้านนอก หลินเช่อถือโทรศัพท์ฟังเสียงถามจากกู้จิ้งเจ๋อว่า “วันนี้ราบรื่นดีมั้ย”
 
 
“ค่ะ เรียบร้อยดี นี่คุณทำอะไรอยู่หรือคะ” หลินเช่อถามพลางยืนพิงกำแพง
 
 
“ฉันยังทำงานอยู่”
 
 
“หา ตอนนี้เนี่ยนะคะ”
 
 
“ใช่น่ะสิ ฉันรอประชุมทางวิดีโอกับต่างประเทศอยู่น่ะ” เธอบอกได้ว่าเขาคงจะกำลังอยู่ที่ออฟฟิศ ฟังจากเสียงสะท้อนที่ดังก้องอยู่ในห้องว่าง
 
 
หลินเช่อนึกภาพออกเลยว่าเขากำลังนั่งอยู่ในห้องทำงาน มือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์ ในขณะที่อีกข้างหนึ่งกำลังเคาะแป้นคีย์บอร์ด ท่าทางตั้งอกตั้งใจ และดวงตาที่ดูสบายๆ
 
 
เธอเคยเห็นภาพนี้แล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่คราวนี้เธอกลับจินตนาการเห็นภาพนี้ได้ชัดเจนผ่านทางสายโทรศัพท์ และเธอคิดว่าเขาดูหล่อมากทีเดียว
 
 
หลินเช่อถามกลับไปว่า “แล้วนี่คุณไม่ยุ่งหรือคะ อย่ามัวมาโทรหาฉันเลยค่ะ กลับไปทำงานเถอะ แล้วก็เข้านอนเร็วๆ นะคะ อย่าทำงานจนดึกนัก”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “ไม่เป็นไร ตอนนี้พอมีเวลาอยู่ วันนี้เป็นยังไงบ้าง เหนื่อยหรือเปล่า”
 
 
“ฉันไม่เป็นไรค่ะ”
 
 
“รายการสนุกมั้ย”
 
 
“สนุกค่ะ น่าสนใจดีอยู่เหมือนกัน โรงเรียนก็ดูดีด้วย” ทั้งที่ความจริงแล้ว เธอออกจะเพลียมากทีเดียว
 
 
ระหว่างที่พูด หลินเช่อก็เริ่มกระแอม ในลำคอรู้สึกระคายเคืองขึ้นมา คงเป็นเพราะลมแรงบนโถงทางเดินนี่แหละ คงจะทำให้เธอเป็นหวัดเข้าแล้ว
 
 
กู้จิ้งเจ๋อได้ยินเสียงไอในทันที “นี่เธอไอเหรอ”
 
 
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ บนโถงทางเดินนี่คงจะลมแรงไปหน่อยน่ะ ฉันจะกลับเข้าห้องละนะคะ”
 
 
“ตกลง ไปเถอะ”
 
 
“โอเค คุณเองก็รีบเข้านอนนะคะ” หลินเช่อย้ำ “อย่าอยู่ให้ดึกนัก”
 
 
“ดูแลตัวเธอเองเถอะน่า ออกไปข้างนอกแบบนั้นยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอะไรอยู่”
 
 
“ฉันไม่ใช่เด็กโง่ๆ ซักหน่อยนะคะ ฉันรู้น่าว่าจะต้องดูแลตัวเองยังไง เอาละ ฉันจะวางละนะคะ”
 
 
หลินเช่อรีบวางสาย เธอถือโทรศัพท์แล้วไอต่อ หญิงสาวกลับเข้าห้องเพื่อดื่มน้ำแก้ระคายคอ วันนี้เธอตะโกนเสียงดังมาตลอดทั้งวัน เจ็บคอไปหมดแล้วเนี่ย
 
 
เมื่อตกดึก ฉินเสี่ยวหยวนนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียง พร้อมบ่นไม่ขาดปากว่าเตียงนอนก็แข็ง และห้องพักก็มีกลิ่น หล่อนโทรไปบ่นกับผู้ช่วยของหล่อนทางโทรศัพท์ว่าตัวเธออุตส่าห์มีวิลล่าหลังใหญ่ เตียงนอนยี่ห้อดัง และทุกอย่างที่ต้องการอยู่ที่บ้าน แล้วทำไมถึงต้องมาทนทรมานแบบนี้ด้วย
 
 
หลินเช่อคิดว่าตัวเองน่าจะเป็นหวัด เธอรีบโทรหาอวี๋หมินหมิ่นเพื่อบอกให้หยางหลิงซินรีบนำยามาให้ เพื่อที่จะได้ไม่กระทบกับการถ่ายทำในวันพรุ่งนี้
 
 
หยางหลินซินก็รีบมาโดยด่วน เด็กสาวนำยามาส่งให้หลินเช่อที่โถงทางเดิน แต่ก่อนที่จะทันได้กินยา โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นอีกครั้ง
 
 
เมื่อยกโทรศัพท์ขึ้นดูที่หน้าจอ ดวงตาของเธอก็เป็นประกายขึ้นทันที
 
 
กู้จิ้งเจ๋อโทรมาอีกแล้ว
 
 
เธอรีบรับสาย
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อ ป่านนี้ยังไม่นอนอีกหรือคะ”
 
 
“ออกมาหน่อย”
 
 
“อะไรนะคะ”
 
 
“ฉันบอกให้เธอออกมาจากหอพักหน่อย หรือว่าจะให้ฉันขึ้นไปเอง”
 
 
“หา คุณอยู่ที่นี่เหรอคะ”
 
 
หลินเช่อไม่คิดว่าเขาจะมาถึงนี่ เธอรีบตอบทันทีว่า “โอเคค่ะ ฉันจะรีบออกไปเดี๋ยวนี้ ว่าแต่คุณมาที่นี่ทำไมคะเนี่ย”
 
 
ชายหนุ่มเพียงแต่พูดเรียบๆ ว่า “ออกมาเถอะน่า เร็วเข้า ชักช้าจริง”
 
 
หลินเช่อรับคำและรีบวางสาย
 
 
ข้างๆ เธอ หยางหลินซิงมองดูหลินเช่อด้วยสีหน้าประหลาดใจ “พี่เช่อคะ ใครโทรมาเหรอคะ”
 
 
หลินเช่อยิ้มและบอกว่า “ฉันว่ากู้จิ้งเจ๋ออยู่ที่นี่น่ะ ฉันจะไปดูซักหน่อย”
 
 
สีหน้าของเธอเป็นสุขอย่างเห็นได้ชัด แม้จะยังไม่รู้ว่าเขามาที่นี่เพราะอะไรหรือมาทำไม แต่เธอก็อดยิ้มไม่ได้เมื่อได้รู้ว่าเขากำลังอยู่ที่โรงเรียนแห่งนี้ในตอนนี้
 
 
สายตาของหยางหลิงซินชะงัก เธอยืนนิ่งมองดูหลินเช่อที่กำลังวิ่งออกไปพลาง เหลียวกลับมาดูเธอพลาง ปากของหยางหลินซิงกระตุกน้อยๆ เมื่อเธอจ้องมองไปตามทิศนั้น
 
 
ทำไมหลินเช่อถึงได้ดูมีความสุขขนาดนี้นะ เพราะว่าเธอได้พบกับกู้จิ้งเจ๋อ ก็เลยได้รับความรักมากมายจากเขาอย่างงั้นเหรอ
 
 
หลินเช่อวิ่งลงบันไดไปอย่างรวดเร็ว แล้วเธอก็ได้เห็นรถของเขาจอดอยู่ข้างนอก
 
 
หญิงสาวกระโดดข้ามบันไดสองสามขั้นสุดท้าย แล้วกู้จิ้งเจ๋อก็เปิดประตูรถก้าวออกมา เขามองดูเธอ
 
 
“ช้าๆ หน่อย จะรีบไปไหนเนี่ย” ชายหนุ่มนิ่วหน้า
 
 
หลินเช่อมองดูรถที่อยู่ข้างหลังเขา “ในโรงเรียนเขาไม่ให้เอารถเข้ามานะคะ แล้วนี่คุณ…แถมนี่ยังเป็นหอพักหญิงด้วย เขาไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้ามาซักหน่อย แล้วคุณ…”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อดึงตัวหลินเช่อเข้ามาแตะหน้าผากด้วยมือข้างหนึ่ง “ไม่มีไข้นี่”
 
 
หลินเช่อกลอกตาใส่เขา “ก็ไม่มีน่ะสิคะ”
 
 
“แต่เธอไอนี่ เอ้ายา กินซะ”
 
 
“อา…” หลินเช่อมองเขาอย่างตื้นตัน “คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันเป็นหวัดน่ะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยื่นแก้วน้ำให้ “อ้าปากสิ”
 
 
หลินเช่ออ้าปากโดยสัญชาตญาณ หลังจากกินยาเรียบร้อยแล้ว เธอก็มองดูเขา
 
 
“คุณอุตส่าห์มาที่นี่เพื่อเอายามาให้ฉันหรือคะ”
 
 
หลินเช่อมองเขา ชายหนุ่มยังไม่ตอบอะไรพลางวางแก้วน้ำลง แต่หัวใจของหลินเช่อก็เต็มไปด้วยความรู้สึกอบอุ่น
 
 
กู้จิ้งเจ๋อหันกลับมา และถอดเสื้อโค้ทออก เขากางเสื้อ ยื่นออกมาคลุมตัวให้เธอ
 
 
หญิงสาวเหลียวมองไปรอบๆ อย่างไม่แน่ใจ ก่อนที่จะได้เห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น มีเพียงคนของกู้จิ้งเจ๋อที่ยืนเรียงเป็นแถวอยู่ข้างหลัง หลินเช่อถามว่า “แล้วนี่คุณพาคนเข้ามาที่นี่ตั้งเยอะแยะได้ยังไงคะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “เอารถเข้ามาน่ะสิ”
 
 
“…” หลินเช่อคิด จริงสินะ เขาคือกู้จิ้งเจ๋อนี่นา ถ้าเขาอยากจะเข้ามา ก็ไม่มีใครที่จะกล้าห้ามได้หรอก
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเหลือบมองไปด้านข้าง คนของเขาพากันถอยออกไป เขาหันกลับมาหาร่างเล็กบางของหลินเช่อและยกแขนขึ้นโอบไหล่ สวมกอดเธอเอาไว้
 
 
ทำไมถึงตัวเย็นแบบนี้
 
 
ชายหนุ่มนิ่วหน้าและถาม “ทำไมถึงไม่สวมเสื้อหนาๆ ก่อนออกมาล่ะ”
 
 
เธอและเขายืนอยู่ในบริเวณหอพักโรงเรียน หลินเช่อจึงร้องขึ้นและรีบผลักอกเขาให้ออกห่าง “ปล่อยค่ะ ปล่อยก่อน เราทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ นี่คุณจะทำอะไรน่ะ”
 
 
แต่กู้จิ้งเจ๋อกลับไม่ขยับเขยื้อน การจะออกแรงผลักไสเขาก็เท่ากับเป็นการเปล่าประโยชน์ หลินเช่อกระวนกระวายและนิ่วหน้าอย่างไม่สบายใจเมื่อแหงนหน้ามองเขา
 
 
คนตัวใหญ่กว่าก้มลงมองศีรษะเล็กๆ และบอกว่า “อย่าดิ้นสิ”
 
 
“ไม่เอาค่ะ เราจะทำแบบนี้ที่นี่ไม่ได้นะคะ กู้จิ้งเจ๋อ”
 
 
เขาขมวดคิ้วและมองเธอด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ และเริ่มจะหมดความอดทน “ฉันบอกว่าอย่าดิ้นไงล่ะ”
 
 
“แต่…”
 
 
ก่อนที่เธอจะทันได้พูดอะไรอีก เขาก็ก้มลงมาจูบเธอ
 
 
ปากของเขาครอบครองลงบนปากเธอ เธอรู้สึกได้ว่าริมฝีปากของตัวเองค่อยๆ เผยอออก และชายหนุ่มก็ขบกัด ยั่วล้อมันแผ่วเบา
 
 
ยัยตัวดื้อ ทำไมถึงพยายามปฏิเสธเขา
 
 
แล้วอย่างนี้จะให้เขาลงโทษใครถ้าไม่ใช่เธอ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อจูบหนักหน่วงและเร่าร้อน จู่โจมจิตวิญญาณของเธอไม่ขาดสาย
 
 
เธอช่างหอมหวานเหลือเกิน ริมฝีปากของเขาดูจะรุกเร้าหนักหน่วงแนบแน่นขึ้นไปอีก ราวกับจะดูดกลืนเธอเข้าไปไว้ในตัวเขาอย่างนั้น
 
 
เขาได้ลิ้มรสเธอมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่ก็กลับยังไม่อาจหักห้ามใจตัวเองจากเนื้อตัวของเธอได้อยู่นั่นเอง