ไม่ช้าเธอก็กลับมาถึงคฤหาสน์ตระกูลกู้
กู้จิ้งเจ๋อรอเธออยู่แล้วที่ประตู เมื่อได้ยินเสียงเธอกลับมา เขาก็รีบเดินออกมาทันที
เมื่อเห็นท่าทีเซื่องซึมของหญิงสาว เขาก็รีบเดินเข้ามาหาและถามว่า “เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ถ่ายทำวันแรกเหนื่อยมากเลยเหรอ”
หลินเช่อมองดูเขาเดินเข้ามาหาเธอ ชายหนุ่มอยู่ในชุดลำลองสบายๆ มีแว่นตากรอบบางสวมอยู่ด้วย มันทำให้ความเพรียวคมของใบหน้าดูอ่อนละมุนลง และทำให้เขาดูอ่อนโยนขึ้นกว่าที่เคย
ปกติแล้วกู้จิ้งเจ๋อจะดูเหมือนอัศวินราตรีที่ปรากฏตัวขึ้นเพื่อปกป้องเธอ แต่วันนี้เขาดูเหมือนเจ้าชายหนุ่ม ดูน่าทึ่งเสียจนหัวใจเธออดอ่อนยวบไม่ได้
เธอมองเขาและถามว่า “ทำไมคุณถึงออกมาอยู่ข้างนอกนี่ล่ะคะ”
ชายหนุ่มยิ้ม “ก็มาคอยรอรับเธอน่ะสิ”
นี่เป็นครั้งแรกที่หยางหลิงซินได้เห็นชายหนุ่มในเสื้อผ้าง่ายๆ แบบนี้ และเด็กสาวก็อดอัศจรรย์ใจไม่ได้ว่า ขนาดแต่งตัวธรรมดาๆ เขาก็ยังดูหล่อและมีเสน่ห์บาดใจเหลือเกิน
กู้จิ้งเจ๋อสังเกตเห็นว่าหลินเช่อท่าทางเหนื่อยหน่ายราวกับกำลังอารมณ์ไม่ดี จึงเดินเข้ามาใกล้และถามว่า “นี่เธอเหนื่อยขนาดนี้เลยเหรอ”
หลินเช่อมองหน้าเขา แต่ไม่ได้เล่าในสิ่งที่เธอเพิ่งได้ยินมาในวันนี้ให้ชายหนุ่มฟัง เพียงแต่ตอบว่า “นิดหน่อยน่ะค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอ และช้อนร่างเธอขึ้นมา
“อ๊ะ…” หลินเช่อร้องเมื่อมือเธอจับเสื้อเขาไว้ “คุณจะทำอะไรคะ”
เขาก้มหน้าลงมองและยิ้มให้ “ก็ไหนเธอบอกว่าเธอเหนื่อยไง”
“แต่เราจะมาทำแบบนี้ตรงนี้ไม่ได้นะคะ…” เธอหน้าแดง หันไปมองคนที่กำลังยืนมองพวกเธออยู่ข้างหลัง
ดูสิมีคนตั้งเยอะตั้งแยะ เขาไม่หัดสังเกตบ้างหรือไงนะ
เขาอุ้มเธอไว้และเดินเข้าไปในบ้านทันที
สาวใช้และพนักงานรักษาความปลอดภัยเมื่อเห็นเข้าก็รีบหันหน้าหนีโดยสัญชาตญาณ
หลินเช่อยังคงทุบอกเขาไม่หยุด “ปล่อยฉันลงนะ กู้จิ้งเจ๋อ”
ชายหนุ่มตอบ “เอาละ เดี๋ยวฉันจะปล่อยเธอลงตอนไปถึงเตียงแล้วก็แล้วกัน”
“อีตาบ้า ฉันไม่ต้องการ…”
ทั้งสองหายลับไปในเงามืด หยางหลิงซินหันมาพูดกับสาวใช้ว่า “เจ้านายเธอดีกับพี่เช่อเหลือเกินนะ”
สาวใช้รีบบอกทันที “ตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกัน พวกเราก็ไม่เคยเห็นเขารักใครมากเท่านี้เลยละค่ะ”
หยางหลิงซินยังคงมองตามโดยไม่ละสายตา ก่อนจะตัดสินใจกลับ บอดี้การ์ดที่ยืนรออยู่พาเธอไปส่งบ้าน ขณะอยู่บนรถ เด็กสาวลูบไล้เบาะหนังและพูดกับบอดี้การ์ดว่า “เป็นบอดี้การ์ดบ้านตระกูลกู้นี่ดีจังเลยนะ ได้นั่งในรถแพงๆ แบบนี้ด้วย” บอดี้การ์ดคนนี้ขับรถไปส่งเธอที่บ้านหลายครั้งแล้ว ปกติเขาไม่ค่อยจะพูดอะไรนัก แต่เมื่อได้ยินเธอพูดขึ้น เขาจึงตอบว่า “ใช่ครับ นายท่านดีกับพวกเขาที่เป็นลูกจ้างทุกคน”
หยางหลิงซินพูดต่อไป “นั่นเป็นเพราะว่าเขามีปัญญาจ่ายด้วยนั่นแหละ ตระกูลกู้รวยกว่าใครอยู่แล้ว”
กู้จิ้งเจ๋อวางหลินเช่อลงบนเตียง
เธอปิดตา และไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้
กู้จิ้งเจ๋อถาม “อะไรกัน อย่าบอกนะว่ามีประจำเดือนอีกแล้วน่ะ”
“เปล่าค่ะ ฉันแค่ไม่อยาก ปล่อยฉันเถอะ” หลินเช่อพูดเสียงหนักแน่นและผลักไสเขาออกไป
ชายหนุ่มมองอย่างประหลาดใจ “ทำไมล่ะ เธอเหนื่อยเกินไปงั้นเหรอ”
หลินเช่อพยักหน้า “ใช่ค่ะ ฉันเหนื่อยมาก”
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอนิ่งนาน หลังจากผ่านไปครู่ใหญ่ เขาก็ตัดสินใจปล่อยเธอและช่วยถอดเสื้อผ้าให้ พลางพูดกับเธอว่า “ไม่เป็นไร วันนี้ฉันยอมปล่อยเธอไปก็ได้ แต่ต่อให้เหนื่อยแค่ไหน เธอก็ต้องอาบน้ำก่อน มาเถอะ ฉันจะอุ้มไปห้องน้ำเอง”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันทำเองได้ ฉันไม่ได้เหนื่อยขนาดเดินไปห้องน้ำไม่ไหว” หญิงสาวรีบบอก
กู้จิ้งเจ๋อยังกำชับอีก “ไม่ได้หรอก อย่าออกแรงให้มากนัก เธอต้องดูแลตัวเองเพื่อฉัน เข้าใจมั้ย”
หลินเช่อหงุดหงิด “คุณ…คุณหมายถึงดูแลเอาไว้ให้คุณใช้ล่ะสิ อีตาบ้า”
กู้จิ้งเจ๋อยิ้มและช่วยอุ้มเธอตรงไปยังห้องน้ำ
เขาวางเธอลงในอ่างอาบน้ำ เขาไม่ชอบรอให้สาวใช้เข้ามาช่วย
ปกติแล้วสาวใช้จะเป็นคนจัดการทุกอย่างในบ้าน แต่เมื่อใดก็ตามที่เขาอยู่กับหลินเช่อ เขาก็ไม่อยากให้มีคนอื่นอยู่ด้วยอีกนอกจากเขาและเธอเท่านั้น
จะเป็นการดีที่สุดถ้าไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะโลกของเธอและเขา
หลินเช่อมองดูแว่นตาของอีกฝ่าย “แล้วทำไมวันนี้คุณถึงใส่แว่นล่ะคะ”
กู้จิ้งเจ๋อยกมือขึ้นแตะแว่นตา “ฉันสายตาสั้นนิดหน่อยน่ะ”
“หา คุณสายตาสั้นหรือคะ”
“นิดหน่อยเท่านั้นแหละ ฉันไม่จำเป็นต้องสวมแว่นตลอดเวลาหรอก แต่พอดีวันนี้รู้สึกเคืองตานิดหน่อย ก็เลยใส่แว่นเพื่ออ่านหนังสือน่ะ ทำไมเหรอ ฉันดูแย่เหรอ” เขาถาม
หลินเช่อยกมือแตะแว่น เขาจะดูแย่ได้ยังไงกันล่ะ คนอย่างเขาใส่อะไรก็ดูดีทั้งนั้นแหละ
“ไม่หรอกค่ะ ฉันคิดว่าดูดีออก”
“จริงเหรอ” ตาเขาเป็นประกายเมื่อได้ยินเธอบอกว่าชอบ
หลินเช่อพยักหน้า “คุณดูเป็นคนดีเชียวละ ไม่ดูร้ายเหมือนปกติ”
“ฉันมีตรงไหนที่ดูร้ายกัน”
“ทุกตรงนั่นแหละค่ะ โดยเฉพาะร้ายกับฉันเนี่ย”
กู้จิ้งเจ๋อมองหน้าหญิงสาว “นี่เธอไม่รู้ตัวเลยสินะว่าตัวเองโชคดีแค่ไหน ฉันเคยร้ายกับเธอด้วยเหรอ”
“ร้ายที่สุดเลยละค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋ออดคิดไม่ได้ว่าเขาคงจะสปอยล์ยัยนี่มากเกินไปแล้ว
ตอนนี้เธอก็เลยแทบจะปีนหัวเขาขึ้นมาแล้วก็พูดจากล้าหาญไม่เกรงใจ
แต่ลึกๆ ลงไปแล้วเขากลับชอบ เขาไม่คิดว่านั่นจะเป็นเรื่องไม่ดีตรงไหนเลย
น้ำในอ่างยังไหล เขาหันไปมองหลินเช่อและพูดหน้าตาเฉยว่า “บางที เธอก็ชอบให้ฉันร้ายใส่นี่นา…”
“ไปให้พ้นเลยนะ ใครชอบไม่ทราบ คะ คะ คุณ…”
ขณะที่พูด ชายหนุ่มก็รู้สึกเหมือนว่าไม่อาจจะทนได้ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาอยากร้ายใส่เธอ
แต่ในเมื่อเธอไม่ต้องการ เขาก็จะไม่ทำ
เพียงแต่พูดว่า “เอาไว้เวลาฉันตั้งใจจะร้ายใส่เธอจริงๆ ถึงตอนนั้นแหละเธอถึงจะได้รู้ว่ามันร้ายแค่ไหน ยัยบ๊องเอ๊ย”
ขณะที่พูด มือเขาก็เริ่มร้อนผะผ่าว
หลินเช่อรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่ปกติ เธอก้มลงมองที่ตัวเขาและก็ได้เห็นว่ามันกำลังร้อนรุ่มไปหมด
“คะ คะ คุณ…” หลินเช่อหน้าแดง เธอมองหน้าเขาและถามว่า “ทำไมคุณถึงได้….”
ชายหนุ่มตอบ “ร่างกายฉันอยากจะทำเรื่องร้ายๆ กับเธอ และบางครั้งฉันก็ควบคุมมันไม่ได้ เพราะฉะนั้น เธอจะโทษฉันไม่ได้นะ”
ท่าทางเขาเหมือนกำลังต้องการมากจริงๆ
จมูกโด่งเป็นสันของเขากำลังมีหยดเหงื่อผุดพรายไปหมด
หลินเช่อมองเขา “ในเมื่อคุณต้องการขนาดนี้…แล้วทำไมถึงได้หยุดล่ะคะ”
กู้จิ้งเจ๋อมองใบหน้าเล็กๆ นั้น “ก็เธอไม่เต็มใจ ฉันก็เลยทำไม่ได้ นี่เป็นเรื่องที่เราควรจะต้องการกันทั้งสองคน ถ้าเธอเหนื่อย เราเข้านอนกันก็ได้ เธอไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก เดี๋ยวฉันอาบน้ำแล้วก็หาย”
“คุณจะอาบน้ำอีกรอบหรือคะ” หลินเช่อรีบถาม
กู้จิ้งเจ๋อบีบจมูกเธอ “เธอคิดว่าไงล่ะ”
หลินเช่อมองหน้าแดงๆ ของเขาแล้วก็ปวดหัวใจ
กู้จิ้งเจ๋อสั่งว่า “เอาละ อาบน้ำเข้า”
แต่หลินเช่อคว้ามือเขาไว้
ชายหนุ่มชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมามอง
เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา คำพูดเหล่านั้นจึงติดอยู่ในคอของเธอเนิ่นนาน และเธอก็ทำได้เพียงแค่จับมือเขาไว้และจ้องมองเขา
เขาสามารถอดทนกับความทุกข์ทรมานได้เพียงเพราะว่าเธอไม่เต็มใจจะทำ
หลินเช่ออดคิดไม่ได้ว่าเขาช่างเป็นคนดีอะไรอย่างนี้
เขาดีกับเธอจนหัวใจเธอพองโต เธอดึงมือเขา ริมฝีปากของเธอขยับจนกระทั่งสามารถหลุดปากพูดออกมาแผ่วเบาได้ว่า “คือ…ก็ไม่ใช่ว่าคุณจะร้ายไม่ได้นะคะ…”
ดวงตาของชายหนุ่มไหววูบขึ้น
เขามองหลินเช่อ รู้สึกได้ว่ากล้ามเนื้อบางส่วนของเขาขยายใหญ่ออกไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดนั้นของเธอ
เธอรู้หรือเปล่าว่าคำพูดของเธอไม่ต่างจากคำเชื้อเชิญ
เธอรู้รึเปล่าว่าคำเชื้อเชิญเช่นนี้มันแทบจะทำให้ผู้ชายปางตายได้เลยทีเดียว
