เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 341 ตอนแรกคุณรู้สึกกับฉันยังไง

ขณะที่หลินเช่อพูด เธอเห็นกู้จิ้งเจ๋อเริ่มทำตาขุ่นอีกครั้ง สายตาของเขาจ้องแทบจะทะลุตัวเธอ จนต้องรีบบอก “แน่นอนอยู่แล้ว ก็ต้องเป็นคุณสิคะ กู้จิ้งเจ๋อ คุณน่ะล้อหล่อ ส่วนกู้จิ้งอวี่ก็หล่อนะ แต่ไม่ใช่สเปคฉัน”  
 
 
หน้าของกู้จิ้งเจ๋อกลับเป็นปกติทันที แต่เขายังมองเธออย่างไม่ค่อยชอบใจนัก “คราวหน้าคิดให้ดีก่อนตอบด้วยนะ”  
 
 
“ค่า ค่า ค่า! คุณน่ะทั้งหล่อและเท่กว่าใครในโลก” เธอก็ต้องพูดแบบนี้แหละเพราะเขาไม่สบายนี่  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อว่า “เอาเถอะ คุณนี่โกหกไม่เก่งเอาซะเลย”  
 
 
“…” หลินเช่อมองกู้จิ้งเจ๋อพูดอะไรไม่ออก “ทำไมฉันไม่เคยรู้มาก่อนว่าคุณทะนงตัวขนาดไหน”  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อสวนกลับ “ฉันก็ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอโง่แค่ไหน”  
 
 
“คนบ้องตื้น!” หลินเช่อว่า “ฉันคงไม่มีวันแต่งงานกับคุณหรอกถ้ารู้ว่าคุณเอาใจยากขนาดนี้น่ะ”  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหน้าหลินเช่อ “ถ้าฉันรู้ว่าเธอสมองน้อยขนาดนี้ ฉันก็คงไม่แต่งกับเธอเหมือนกัน”  
 
 
“เฮ้ ถ้างั้นตอนแรกคุณคิดว่าฉันฉลาดมากสินะ” หลินเช่ออยากรู้“ก็ใช่น่ะสิ ถ้าเธอวางยาฉันที่โรงแรมได้ ฉันคิดว่าเธอก็ไม่น่าจะโง่มากนักหรอก”  
 
 
“เฮ้ นั่นมันของกล้วยๆ ฉันแค่ให้ค่าน้ำชานิดหน่อยเพื่อเข้าไปในโรงแรม…แล้วก็เอายาใส่ในน้ำเปล่า”  
 
 
“แต่เธอไม่ได้คิดสินะว่าคนที่โดนวางยาคือฉัน”  
 
 
“ไม่เลย ฉันจะไปคิดอย่างนั้นได้ยังไง และไม่ได้คิดว่ากู้จิ้งอวี่เป็นคนพิเศษมาจากไหน ฉันนึกว่าเขาเป็นแค่คนดังธรรมดา”  
 
 
เธอคงไม่มีทางกล้าวางยาเขาหรอกถ้ารู้มาก่อนว่าตระกูลกู้น่ากลัวขนาดไหน ต่อให้วันนั้นเธอจะกล้ากว่าเดิมอีกสิบเท่าก็ตาม  
 
 
ยังไงก็ตาม ตอนนั้นเธอกำลังโกรธ เธอไม่คิดว่าจะทำให้ตัวเองเข้าไปอยู่ในอีกโลกที่ต้องไปเจอกับอะไรหลายอย่างเป็นครั้งแรก ตอนนั้นมันดูเป็นเรื่องที่คิดไม่ถึง  
 
 
“เก่งมาก เธอไม่รู้แน่ว่าฝ่ายตรงข้ามเป็นใครแล้วยังกล้าวางยาเขาอีก มันสมองเธอนี่มันมีขีดจำกัดจริงๆ พวกคนที่เข้ามาพบปะติดต่อกับฉัน ส่วนใหญ่จะคิดคำนวนมาอย่างดีแล้ว ฉันคงเข้าใจผิดไปเองตั้งแต่แรก”   
 
 
“ใช่สิ แปลว่าคุณเสียใจมากเลยใช่มั้ยที่แต่งงานกับฉัน คุณคงนึกว่าฉันเป็นคนสำคัญจากไหน แต่ฉันไม่ใช่…” หลินเช่อคิดว่าเธอมันแค่คนธรรมดาสามัญ เขาคงเสียดาย  
 
 
“ไม่เลย ฉันไม่เสียใจเลยเพราะเธอเป็นคนที่พิเศษมาก”  
 
 
เขาคิดว่าเธอไม่ธรรมดาเลย คนมากมายต่างพากันชอบเธอ  
 
 
ชายหนุ่มคิดเสมอว่าเธอคงมีพลังวิเศษบางอย่างที่ทำให้เธอช่างน่าดึงดูดใจ  
 
 
และเขาค่อยๆ เริ่มไม่ชอบเธอน้อยลง จนกลายเป็นว่า เขาปฏิเสธอะไรไม่ได้เลยถ้าเป็นเรื่องของเธอ  
 
 
เขาแตะหน้าผากเธอ “ทึ่ม เป็นพิเศษ”  
 
 
“คนบ้า…คุณนี่เยินยอกันเก่งจริงๆ เลยนะ คุณกล้าพูดเหรอว่าตอนแรกไม่ได้เกลียดฉัน คุณรำคาญฉันเป็นพิเศษเลยล่ะ เพราะงั้นถึงชอบทำหน้าอึไม่ออกทุกครั้งที่เจอหน้ากัน”  
 
 
“ก็จริง ตอนนั้นฉันคิดว่าเธอน่ารำคาญ” กู้จิ้งเจ๋อยอมรับ  
 
 
หลินเช่อหน้าม่อยอยู่พักใหญ่แล้วก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง เธอคิดว่าช่างมันเถอะ ไม่ใช่ว่าเขาเคยพูดดีกับเธอเสียเมื่อไหร่ การอยากให้เขาพูดดีด้วยก็เป็นการฝันเฟื่องพอๆ กับการอยากให้เขาทำตัวเหมือนกู้จิ้งอวี่  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อพูดต่อว่า “แต่นานไป ฉันก็เริ่มชิน มันน่ารำคาญเวลาเห็นหน้าเธอแล้วก็สงสัยว่าฉันแต่งงานกับเธอทำไม เพราะเอาเข้าจริง ฉันอยู่ที่โรงแรมแค่คืนเดียว และเธอเป็นฝ่ายแอบบุกเข้ามา แถมยังวางยาฉันอีก เธอรู้มั้ยฉันตกอยู่ในสถาณการณ์อันตรายมากี่ครั้งในชีวิต แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งเดียวที่ฉันคิดว่าไร้สาระสิ้นดี ดังนั้น ทุกครั้งที่ฉันมองหน้าเธอ ฉันนึกไปถึงที่ฉันกินยานั่นและก็ทำเรื่องพวกนั้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ มันทำให้ฉันโมโห”  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น นาทีที่เขาเปิดประตูห้องนอน เขาเห็นผู้หญิงอันธพาลอยู่ข้างใน เขานึกว่าตัวเองฝันไป  
 
 
เขาไม่เคยเจอเรื่องอะไรแบบนั้นมาก่อนในชีวิต แต่วินาทีถัดมา มีบางอย่างในตัวเขาเปลี่ยนไป เขาควบคุมตัวเองไม่ได้และอยากจะกดผู้หญิงที่ดูหวาดกลัวเหมือนกวางหลงทางคนนี้ลงบนเตียง  
 
 
หลินเช่อพูดซื่อๆ “ฉันก็ไม่ได้คิดเหมือนกัน ฉันยังเตรียมกล้องอยู่เลยตอนที่ได้ยินคุณเข้ามา ฉันนึกว่าเป็นกู้จิ้นอวี่ และกลัวแทบตาย สุดท้าย คนที่เข้ามากลายเป็นคุณแล้วคุณยังจู่โจมฉันทันที ฉันน่าจะเป็นเหยื่อซะมากกว่า ร้องให้คนช่วยยังไม่มีใครได้ยิน”  
 
 
เธอยังจำตอนที่เขาเข้าไปข้างในตัวเธอได้ ก่อนที่เธอจะเห็นหน้าเขาได้ชัดเจน ร่างสูงนั่นก็จู่โจมเข้าที่เธอแล้ว  
 
 
ตอนนี้มาคิดดูแล้ว…กลิ่นของเขาก็ไม่ได้น่ารังเกียจ ร่างกายของเขาก็ไม่ได้น่าขยะแขยง เขาเพียงแต่ทำรุนแรง ไม่สนใจที่เธอร้องห้ามแล้วก็เข้าไป…  
 
 
ตอนนั้นเธอตกตะลึงอย่างที่สุด ทำอะไรไม่ถูกอยู่พักใหญ่และไม่อยากเชื่อว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นอยู่  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อว่า “ร้องให้ช่วยจะไปมีประโยชน์อะไร คนของฉันฟังคำสั่งฉันเท่านั้น ไม่มีใครเข้ามาได้โดยที่ไม่กดกริ่งประตู ระบบกันเสียงของโรงแรมก็ถึงขั้นดีมาก และห้องฉันยิ่งเป็นกันเสียงแบบพิเศษ ตะโกนให้คอแตก ก็ไม่มีใครได้ยินหรอก”  
 
 
“ฮึ คุณน่ะทั้งหยาบ ทั้งรุนแรง และ… ไม่มีลีลาเอาซะเลย…”  
 
 
“เธอว่าไงนะ” กู้จิ้งเจ๋อกรอกตาไปทางหลินเช่อ  
 
 
หลินเช่อเห็นกู้จิ้งเจ๋อหน้าดำหน้าแดงขึ้นมาทันทีเหมือนจะกินเธอเข้าไปทั้งตัว เธอรีบขยับตัวออกห่าง  
 
 
“ทำไมล่ะ หรือไม่จริง มันเป็นครั้งแรกของคุณแล้วคุณน่ะอย่างกับเครื่องตอกเสาเข็ม รู้แต่เข้ากับออก ไม่รู้อะไรอย่างอื่นเลย ที่ฉันพูดไม่ใช่เรื่องจริงหรือไง”  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อหน้าบึ้งหนักกว่าเดิม  
 
 
“หลินเช่อ มาพูดใกล้ๆ นี่” ชายหนุ่มทำท่าเรียก  
 
 
หลินเช่อถาม “คุณจะทำอะไร ฉันไม่มีทางไปตรงนั้น…”  
 
 
“เป็นเด็กดี บอกให้มาก็มาสิ”  
 
 
ดวงตาของกู้จิ้งเจ๋อเข้มขึ้น ตาสีเข้มของเขาจ้องมาที่เธอ มันเต็มไปด้วยความยั่วยวน  
 
 
ยังไงก็ตาม หลินเช่อไม่มีทางหลงกล  
 
 
“ไม่ ถ้ากล้าก็มาตรงนี้สิ… ฉันไม่ไปตรงนั้นหรอก”  
 
 
ตาของกู้จิ้นเจ๋อฉายวาบ “ฉันกล้าหรือไม่ อย่าบอกว่าเธอไม่รู้นะ”  
 
 
 
 
 
หลินเช่อหน้าแดง มองหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณเคยกล้า แต่ตอนนี้ ฉันไม่ค่อยแน่ใจเพราะคุณบาดเจ็บนี่คะ ใครจะไปรู้ อีกหน่อย คุณอาจจะเป็นแค่ไอ้หน้าหล่อไม่มีน้ำยาก็ได้”  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อหน้าเหวี่ยงอีกครั้ง เขามองหลินเช่อแล้วสั่ง “มานี่”  
 
 
“ฉันไม่ไป ไปก็ตายสิ ไม่มีทางที่ฉันจะไปตรงนั้น” หลินเช่อแลบลิ้นให้เขาอยู่ไกลๆ  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อคิดว่าช่วงหลังนี้เขาคงตามใจเธอมากไป ตอนนี้เธอไม่กลัวเขาแล้วจริงเหรอ กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขาอย่างนี้  
 
 
“ถ้าเธอยอมมา ฉันจะยังยกโทษให้ ไม่งั้น อย่าหาว่าไม่เตือน”  
 
 
“ไม่ ไม่ ไม่ ตอนนี้คุณป่วยอยู่ ไม่มีทางลงจากเตียงได้ ฉันไม่หลงกลคุณหรอก เอ ฉันคิดว่ามีคนมาที่ด้านนอก ฉันไปดูก่อน ฮี่ๆ คุณจับฉันไม่ได้!” หลินเช่อหัวเราะขณะที่รีบวิ่งออกไป  
 
 
กู้จิ้งเจ๋อนั่งนิ่งมองไปที่สภาพร่างกายของตัวเอง จริงด้วย เขาลงจากเตียงไม่ได้ เขาต้องยอมแพ้และพูดอะไรไม่ออกมองหลินเช่อวิ่งออกไป  
 
 
ยัยนั่น… ถ้าเป็นคนอื่น ไม่มีใครกล้าดูถูกและพูดกับเขาแบบนี้ มีแต่เธอที่กล้าเล่นหัวและยอกย้อนกับเขา ถ้ามีใครเห็นเธอทำแบบนี้กับเขา คนพวกนั้นคงกลัวฉี่แทบแตก