เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 392 หนีออกจากบ้านไปแบบนี้

กู้จิ้งเจ๋อเห็นหลินเช่อนอนอยู่บนเตียงก็เดินเข้าไปหา มือใหญ่แตะลงบนหน้าผากของเธอ
 
 
หลินเช่อสะดุ้ง รีบเปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อมองเห็นกู้จิ้งเจ๋ออยู่ตรงหน้า เธอพลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่เขายังโกหกเธออยู่ จึงยกมือขึ้นม ปัดมือเขาออกพลางถาม “จะทำอะไรคะ”
 
 
“ฉันมาดูเธอ เธอป่วยหรือเปล่า ไม่สบายตรงไหนไหม”
 
 
หลินเช่อเบ้ปาก “เปล่าค่ะ”
 
 
“ทำไมสีหน้าเธอดูไม่ดีเลย”
 
 
“สงสัยเป็นเพราะทานอาหารเมื่อตอนเย็นมั้งคะ” หลินเช่อบอก
 
 
สีหน้ากู้จิ้งเจ๋อเข้มขึ้น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
 
“อาหารร้านที่ไปทานตอนเย็นมีปัญหา พวกนายไปจัดการหน่อย”
 
 
หลินเช่อได้ยินน้ำเสียงเย็น ก็ตกใจ
 
 
จัดการหมายถึงให้พวกเขาปิดร้านเหรอ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อใช้อำนาจเกินไปหรือเปล่า
 
 
หลินเช่อรีบบอก “กู้จิ้งเจ๋อ คุณเป็นอะไรคะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอ “เธอบอกว่าอาหารเมื่อเย็นมีปัญหาไม่ใช่เหรอ”
 
 
“หึ ไม่ใช่ ปัญหาไม่ได้อยู่ที่พวกเขาสักหน่อย ปัญหามันอยู่ที่คุณต่างหาก พอใจหรือยังคะ” หลินเช่อบอกด้วยความโกรธ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อชะงัก มองไปที่เธอ “เธอบอกว่าปัญหาอยู่ที่ฉันเหรอ”
 
 
“ตัวคุณมีปัญหาอะไรคุณไม่รู้ตัวหรือยังไง ยังจะมาถามฉันอีก กู้จิ้งเจ๋อ ใช่ เราก็แค่แต่งงานกันตามข้อตกลง ถ้าคุณอยากมีผู้หญิงคนอื่น คุณบอกฉันมาตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องมาเสียเวลาโกหกแบบนี้”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อได้ยินเธอพูดว่าแต่งงานตามข้อตกลงก็โกรธขึ้นมาทันใด
 
 
เขาจ้องมองหลินเช่อ “เธอกล้าพูดอีกรอบสิ”
 
 
“ฉัน… ทำไมฉันจะไม่กล้าพูด คุณกล้าทำยังไม่ยอมให้คนอื่นพูดอีกเหรอ คุณไม่ต้องโกหกก็ได้ คุณอยู่กับลู่ชูเซี่ยก็บอกว่าอยู่กับลู่ชูเซี่ยสิ ฉันไม่เสียดายคุณหรอก เหอะ”
 
 
เธอไม่เสียดายงั้นเหรอ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อกัดริมฝีปาก ทำไมเธอรู้ว่าเขาอยู่กับลู่ชูเซี่ย
 
 
“ที่ฉันอยู่กับลู่ชูเซี่ยเพราะมีเหตุผล แต่ฉันกับเธอไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกัน”
 
 
“คุณจะอยู่กับใคร มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันค่ะ”
 
 
ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเหรอ
 
 
แล้วทำไมต้องโกหก
 
 
กลัวว่าเธอจะโกรธเหรอ
 
 
ทำไมต้องกลัวว่าเธอจะโกรธด้วย
 
 
งั้นมันต้องมีความสัมพันธ์อะไรสิ
 
 
หลินเช่อรู้ ถ้าเขาบอกว่าตัวเองจะไปเจอกับลู่ชูเซี่ย บางทีเธออาจจะสนใจและโกรธ
 
 
แต่คงไม่โกรธขนาดนี้
 
 
เพราะเขาโกหกเธอ เธอถึงได้โกรธมากขึ้นไปอีก
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยืนมองเธออยู่ตรงนั้น “ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเหรอ หลินเช่อ เธอลองพูดใหม่อีกสักครั้งสิ”
 
 
หลินเช่อแสยะยิ้ม ปีนลงจากเตียง “พูดอีกรอบแล้วจะยังไง กู้จิ้งเจ๋อ คุณจะเป็นยังไงมันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน คุณอยากไปเจอใครก็ไปเจอแบบเปิดเผยสิ ถ้าเจอกันอยู่ข้างนอกแล้วยังไม่พอใจก็พามาที่บ้านเลย ถ้าคิดว่าฉันอยู่ที่นี่ขวางหูขวางตาพวกคุณ ฉันก็จะไปตอนนี้เลย”
 
 
“เธอ…”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ ความโกรธปะทุขึ้นมาทันใด แทบจะพุ่งออกมาจากสมอง ทำให้เส้นเลือดบนขมับเขาเต้นแรง
 
 
เมื่อเห็นว่าหลินเช่อกำลังเก็บเสื้อผ้า คว้ากระเป๋า ท่าทางเหมือนจะไปจริงๆ กู้จิ้งเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้น ลูบหน้า แล้วชี้หน้าตะโกนใส่เธอ “หลินเช่อ ถ้าเธอกล้าไป ก็ไม่ต้องกลับมาอีก”
 
 
หลินเช่อที่กำลังโกรธจัด ไหนเลยจะสนใจว่าเขาพูดอะไร
 
 
“ใครบอกว่าฉันจะกลับมาอีก” หลินเช่อคว้าเสื้อผ้ายัดลงกระเป๋าง่ายๆ จากนั้นสาวเท้าเดินออกไป
 
 
กู้จิ้งเจ๋อไม่คิดว่าเธอบอกจะไปก็ไปแบบนี้
 
 
ยืนมองดูประตูถูกเปิดออก เธอเดินออกไปไม่แม้แต่จะหันกลับมามอง กู้จิ้งเจ๋อสาวเท้าตามไป
 
 
ด้านนอก หลินเช่อกำลังยกกระเป๋าลงบันไดทีละขั้นๆ อย่างทุลักทุเล
 
 
กู้จิ้งเจ๋อราวกับเลือดพุ่งขึ้นสมอง เขามองดูเธอ “หลินเช่อ เธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ”
 
 
หลินเช่อเพียงส่งเสียงหึเบาๆ
 
 
“หลินเช่อ เธอ…เธอกลับมาเดี๋ยวนี้นะ ได้ยินหรือเปล่า”
 
 
หลินเช่อยังคงก้าวลงบันไดต่อไป ในที่สุดก็ลงมาถึงด้านล่าง กู้จิ้งเจ๋อคว้าลูกบิดประตู มองหลินเช่อที่ดื้อรั้นมาจากด้านบน
 
 
ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้ คิดจะไปก็ไป
 
 
ทว่าในตอนนั้นเอง สาวใช้กำลังมองมาทางนี้ด้วยความประหลาดใจ ราวกับประหลาดใจเป็นอย่างมาก
 
 
ไม่รู้ว่าสองสามีภรรยาเป็นอะไรกันอีก
 
 
กู้จิ้งเจ๋อขยับเท้า ทว่าสังเกตเห็นว่าสาวใช้กำลังมองอยู่
 
 
จึงเก็บเท้าคืนในตอนนั้น ทำเพียงจ้องมองไปด้านล่าง “ได้…ได้… หลินเช่อ เธออย่ามาเสียใจทีหลังแล้วกัน”
 
 
“กูไม่เสียใจหรอก เหอะ” หลินเช่อบอก จากนั้นผลักประตูแล้วเดินออกไป
 
 
“เธอ…”
 
 
ยังกล้าใช้คำว่ากูด้วย
 
 
กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกว่าใจของเขาแทบจะระเบิดออกมาแล้ว
 
 
แต่ว่า ตอนนี้ยังคงยืนเย่อหยิ่งอยู่ตรงนั้น มองเธอจากไป ส่งเสียงเย้ยหยันเบาๆ แล้วสาวเท้าเดินเข้าไปด้านใน
 
 
สังเกตเห็นว่าสาวใช้ยังมองอยู่ เขาพลันตวัดสายตาเยือกเย็นกลับไป สายตาคมราวกับมีดมองไปที่สาวใช้
 
 
สาวใช้ตกใจ แสร้งทำเป็นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แยกย้ายกันไปทำงานทันที
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเดินกลับเข้าห้องนอนด้วยอารมณ์โกรธจัด มองดูเตียงที่ว่างเปล่า แล้วกลับไปนอนลงบนโซฟา คิดอยู่ในใจ ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้ จริงๆ เลย… นับวันยิ่งกล้าหาญขึ้นไปใหญ่
 
 
——
 
 
หลินเช่อออกมาจากบ้านตระกูลกู้ หันกลับไปมอง คิดในใจ กู้จิ้งเจ๋อคนนี้ ผู้ชายบ้าอำนาจ ผู้ชายบ้ากาม ไอ้คนเจ้าชู้ เพราะคุณไปเองนะ กูจะไม่ดูแลปรนนิบัติอะไรอีกต่อไปแล้ว
 
 
จ้องเขม็งไปที่บ้านหลังใหญ่สักพัก เธอมองกระเป๋าของตัวเอง ไม่รู้ว่าจะไปไหนดี
 
 
โดยไม่มีทางเลือก เธอทำได้เพียงกดโทรศัพท์ต่อสายหาเฉินโยวหราน
 
 
เฉินโยวหรานกล่าวกับคนในสายด้วยความตกใจ “ไม่ใช่มั้ง พี่ใหญ่ เธอทะเลาะกับกู้จิ้งเจ๋อเหรอ”
 
 
“ก็ใช่น่ะสิ เป็นไง เธอมีที่พอให้ฉันอยู่ไหม ตอนนี้ฉันโดนไล่ออกจากบ้านแล้ว อยู่กลางถนนแล้วเนี่ย”
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อกล้าไล่เธอออกมาได้ยังไง เธอต้องโกรธจนหนีออกมาเองแน่ๆ ใช่ไหม”
 
 
“นี่ ทำไมเขาจะไม่กล้า ผู้หญิงเขามีตั้งมากตั้งมาย ไม่มีฉัน ยังมีผู้หญิงอีกตั้งมากมายอยากพุ่งเข้าหาเขา เขาไม่สนใจหรอกว่าฉันจะไปอยู่ที่ไหน สรุปว่าเธอมีที่ให้ฉันอยู่ไหม ตอนนี้ฉันอยู่กลางถนนนะ”
 
 
“เธอก็ไปโรงแรมสิ ห้องของฉันมันรกขนาดนี้ คงไม่เหมาะสมกับคุณผู้หญิงอย่างเธอหรอก”
 
 
“ฉัน… ฉันไม่ไปโรงแรม ฉันจะรู้ได้ยังไง ว่าโรงแรมไหนเป็นโรงแรมของตระกูลกู้ ตอนนี้ฉันแทบไม่อยากเฉียดเข้าใกล้ตระกูลกู้เลยสักนิด”
 
 
เฉินโยวหรานไม่รู้จะพูดอย่างไร “งั้นก็ได้ ถ้าเธอไม่รังเกียจ ก็มาตกระกำลำบากกับฉันแล้วกัน มาที่ห้องเช่าของฉันสิ”
 
 
เฉินโยวหรานบอกที่ตั้ง หลินเช่อก็รีบตรงไปหาทันที
 
 
เฉินโยวหรานยืนรอรับหลินเช่ออยู่ด้านล่าง เอ่ยว่า “ขอต้อนรับคุณผู้หญิง… แต่ว่า เธอมาที่นี่แบบนี้ ฉันเครียดนะ คงไม่โดนกู้จิ้งเจ๋อระเบิดห้องฉันใช่ไหม”
 
 
หลินเช่อจ้องเธอเขม็ง เคาะหัวเธอเบาๆ “หลบไป”
 
 
“ค่ะ คุณผู้หญิง อิฉันจะหลบไปเดี๋ยวนี้”
 
 
หลินเช่อไม่รู้จะพูดอะไร ลากกระเป๋าเข้าไป ทิ้งกระเป๋าลงไปในห้องของเธอ กวาดตามองห้องของเฉินโยวหราน