เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 393 มาตามเธอกลับบ้านถึงหน้าประตู

ที่นี่ดูดี เป็นเหมือนรังเล็กๆ ทว่ากลับอบอุ่น
 
 
หลังจากเฉินโยวหรานย้ายออกมาจากบ้านก็มาอาศัยอยู่ที่นี่ อันที่จริงเธอพึ่งย้ายเข้ามาได้ไม่กี่วันเท่านั้น เป็นเพราะทะเลาะกับเฉินโยวหลัน เลยทะเลาะกับที่บ้านไปด้วย
 
 
เฉินโยวหรานบอก “นี่ ที่นี่ไม่ได้ใหญ่เท่าห้องน้ำบ้านตระกูลกู้หรอกนะ”
 
 
หลินเช่อบอก “ที่ไหนล่ะ ไม่เลวนี่ จริงสิ เธอทะเลาะกับที่บ้านจริงๆ เหรอ ต่อไปจะอยู่ที่นี่น่ะเหรอ”
 
 
“ใช่ ฉันไม่กลับไปหรอก จริงๆ เลย พูดก็พูดเถอะ เฉินโยวหลันทำผิดใหญ่หลวง ยังเห็นดีเห็นงามกันขนาดนั้น ต่อไปไม่รู้จะสร้างเรื่องอะไรอีก”
 
 
หลังจากที่เฉินโยวหลันกลับไป ไม่เพียงไม่โดนดุ ยังถูกปลอบโยนไม่หยุด บอกว่าต่อไปให้ทำตัวให้ดี อย่าไปทำผิดอีกก็พอแล้ว
 
 
เฉินโยวหรานพูดถึงพ่อแม่ของตัวเอง แต่ในตอนนั้นพวกเขากลับหันมาต่อว่าเฉินโยวหรานว่า “เจ้านายเธอก็มีเงินตั้งมากมายขนาดนั้น ช่วยจ่ายสักแสนห้าหมื่นหยวนจะเป็นไรไปล่ะ”
 
 
เฉินโยวหรานจึงบอกว่าเธอต้องเป็นคนคืนเงินใช่ไหม นั่นมันเป็นเงินคนอื่นนะ
 
 
พวกเขายังพูดอีกว่า “เขามีเงินเยอะขนาดนั้นยังให้เธอจ่ายคืน ทำไมถึงใจร้ายขนาดนั้น”
 
 
เฉินโยวหรานคิดหดหู่อยู่ในใจ เป็นหนี้ก็ต้องคืน มันเป็นสัจธรรม เพราะเขามีเงิน ก็เลยต้องช่วยเธองั้นเหรอ
 
 
เรื่องอะไรล่ะ
 
 
เฉินโยวหรานนึกถึงโพสต์ที่อยู่บนอินเทอร์เน็ตที่บอกว่าคุณอ่อนแอคุณจึงมีเหตุผล ที่พูดนั้นคือพ่อแม่ของเธอทั้งหมดเลย
 
 
แต่ว่า เธอพูดยังไงพวกเขาก็ไม่เข้าใจ พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร จึงจำต้องพาตัวเองย้ายออกมา
 
 
หลินเช่อบอก “ใช่ ความจริงย้ายออกมาก็ดีนะ ยังไงก็โตแล้ว เธอจะมีแฟนก็สะดวก หึๆ ที่นี่ก็ไม่เลวใช่ไหม ตกแต่งซะดูอบอุ่น เหมาะสมมาก… กับการเดทน่ะ”
 
 
หลินเช่อหรี่ตา
 
 
เฉินโยวหรานใช้สะโพกชนเธอ “ไปซะ รีบเก็บกระเป๋าของเธอแล้วโยนเข้าไปไว้ข้างใน เพราะบางทีเธออาจจะเปลี่ยนใจกลับไปก็ได้”
 
 
เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ หลินเช่อก็อารมณ์ไม่ดี
 
 
เธอเท้าคางเปิดกระเป๋าออก เพราะออกมาตอนที่กำลังโกรธ ดังนั้นของในกระเป๋าจึงไม่ได้จัดให้ดี สิ่งของที่เอามาก็ปะปนกันไปหมด ไม่มีอะไรที่ใช้ได้เลย
 
 
ดังนั้นสุดท้ายเธอก็ต้องใช้ของของเฉินโยวหราน
 
 
เธอเป็นเพื่อนรักกับเฉินโยวหราน เมื่อก่อนทั้งสองคงมีเพียงกางเกงชั้นในเท่านั้นที่ไม่ได้แลกเปลี่ยนกันใส่ อย่างอื่นนั้นใส่ได้ตามสบาย ดังนั้นตอนนี้จะใช้อะไรก็ได้
 
 
นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน หลินเช่อยังคิดถึงกู้จิ้งเจ๋อ เธอรู้สึกอารมณ์ไม่ดี
 
 
ผู้ชายตระกูลกู้ล้วนน่าเกลียดน่าชัง
 
 
กู้จิ้งเจ๋อก็น่าเกลียดน่าชัง ประธานาธิบดีคนนั้นก็น่าเกลียดน่าชัง
 
 
ล้อเล่นกับความรู้สึกและการแต่งงานของผู้หญิง เหอะ ไม่มีใครดีสักคน
 
 
แต่ว่ากู้จิ้งอวี่ก็ถือว่ายังดีอยู่
 
 
แต่ก็เพราะเป็นเพียงเพื่อน เพราะเธอเป็นเพื่อนกับกู้จิ้งอวี่เขาถึงได้ดีด้วย ใครจะรู้ว่าวันหนึ่งกู้จิ้งอวี่แต่งงานไปแล้วเขาจะเป็นอย่างไร
 
 
คิดไปเรื่อยเปื่อย เฉินโยวหรานพลันลุกขึ้นมารับโทรศัพท์
 
 
เธอรีบหันไปมองหลินเช่อแล้วออกไปรับโทรศัพท์
 
 
“ดึกขนาดนี้มีอะไรคะ”
 
 
“จะบอกคุณว่าเอกสารของวันพรุ่งนี้ส่งเข้าเมลของคุณแล้ว ดึกแล้วทำไม คุณพูดเสียงเบาจัง ทำไม ในห้องมีอะไรที่บอกใครไม่ได้เหรอ”
 
 
“ก็ใช่น่ะสิ วันนี้ที่บ้านมีผู้ยิ่งใหญ่มา กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของฉัน”
 
 
“อะไรนะ”
 
 
“หึๆ คุณผู้หญิงบ้านตระกูลกู้น่ะสิ คุณว่ายิ่งใหญ่ไหมล่ะ”
 
 
“ตระกูลกู้… หลินเช่อเหรอ”
 
 
“ก็ใช่น่ะสิ”
 
 
“เธอไปอยู่ที่บ้านคุณ งั้น… กู้จิ้งเจ๋อ…”
 
 
“พวกเขาทะเลาะกันน่ะ เหอะ เพราะกู้จิ้งเจ๋อทำเลวก่อน เหยียบเรือสองแคม แล้วยังโกหกคนอื่นอีก ผู้ชายนี่ไม่มีใครดีเลยจริงๆ โกหกเป็นนิสัย”
 
 
“…” เฉินอวี่เฉิงกดวางโทรศัพท์รวดเร็วมาก
 
 
——
 
 
บ้านตระกูลกู้ กู้จิ้งเจ๋อให้คนตามหาเจอแล้ว หลินเช่อไปอยู่ที่ห้องเฉินโยวหราน สั่งคนคอยเฝ้าดูต่อไป เขาถึงได้วางใจ
 
 
ทว่าเพราะความโกรธทำให้เขายากที่จะหลับลง
 
 
ตอนนั้นเอง เฉินอวี่เฉิงก็โทรมา
 
 
“ประธานกู้ คุณทะเลาะกับหลินเช่อเหรอ”
 
 
“…” กู้จิ้งเจ๋อเม้มริมฝีปาก คร้านจะพูด
 
 
เฉินอวี่เฉิงเอ่ยต่อ “ถ้าต้องการผม คุณสั่งมาได้ตลอดเวลา ยังไงซะผมก็เป็นจิตแพทย์ของคุณ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเองก็ไม่เข้าใจว่าตอนนี้ควรทำอย่างไรดี
 
 
เขาไม่ชินที่ต้องขอโทษคนอื่น และไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิง
 
 
โดยเฉพาะตอนนี้ที่เขาเองก็กำลังโกรธ ไม่ได้อยากขอโทษเลยสักนิด
 
 
วันต่อมา
 
 
ห้องทำงานของเฉินอวี่เฉิงประกาศเคอร์ฟิวตั้งแต่เช้าแล้ว
 
 
เมื่อเฉินโยวหรานมาถึง มีคนมองเฉินโยวหรานแล้วบอก “ผู้ช่วยเฉิน ตอนนี้ยังเข้าไปไม่ได้ค่ะ”
 
 
เฉินโยวหรานมองเห็นคนที่ยืนอยู่เป็นคนของตระกูลกู้ไม่ผิดแน่ อดไม่ได้จึงถามออกไป “ทำไม กู้จิ้งเจ๋อมาเหรอ”
 
 
“ใช่ค่ะ ประธานกู้มา”
 
 
ทุกคนแปลกใจ เฉินโยวหรานคนนี้ กล้าเรียกชื่อกู้จิ้งเจ๋อตรงๆ ช่างมีความกล้าหาญมากจริงๆ
 
 
แต่ว่าเฉินโยวหรานนั้นเป็นที่รักของทุกคน พวกเขาจึงให้อภัยได้
 
 
เฉินอวี่เฉิงให้เธอไปเป็นผู้ช่วย เป็นเรื่องที่น่าตกใจ คนที่อิจฉาเธอแน่นอนว่ามีอยู่แล้ว รู้สึกว่าเธอพึ่งมาได้ไม่นานกลับได้รับการสนับสนุนจากเฉินอวี่เฉิงแล้ว ทั้งสองยังอยู่ด้วยกันตลอดเวลาอีก ใช้เวลาร่วมกันนานกว่าใครด้วย ใครจะรู้ว่าพวกเขามีความสัมพันธ์อย่างไร
 
 
เฉินโยวหรานไม่ได้เข้าไปด้านในอย่างรู้งาน เธอยืนอยู่ตรงนั้น เห็นว่าทุกคนล้วนมองมาที่เธอ รู้สึกแปลกๆ จึงหาโอกาสเข้าไปห้องประชุมด้านใน
 
 
——
 
 
ด้านในห้อง กู้จิ้งเจ๋อนั่งอยู่อีกฝั่ง มองไปยังเฉินอวี่เฉิง
 
 
เฉินอวี่เฉิงบอก “งั้นตอนนี้ก็เป็นเพราะคุณลู่ เธอรู้ว่าคุณไปเจอกับคุณลู่ข้างนอก ดังนั้นเธอก็เลยโกรธงั้นเหรอ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก “ใช่”
 
 
เฉินอวี่เฉิงบอก “เวลานี้ ความจริงไม่ว่าทำไม ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ที่สำคัญคือท่าทีของประธานกู้ครับ”
 
 
“แต่เรื่องนี้มีเหตุผลนะ และเธอโกรธแล้วหนีไปแบบนี้ มันผิดอยู่แล้ว”
 
 
“ประธานกู้ เป้าหมายที่คุณมาที่นี่คืออะไรครับ คุณต้องกำหนดเป้าหมายให้ชัดเจนก่อน คุณตั้งใจจะมายืนยันว่าใครผิดใครถูก หรือว่าจะไปง้อภรรยากลับคืนมาล่ะครับ”
 
 
ก็ได้…
 
 
สีหน้าของกู้จิ้งเจ๋อเปลี่ยนไปเล็กน้อย
 
 
ความจริงแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่อยากให้หลินเช่อโกรธแล้ว
 
 
แต่เขาก็ไม่อยากไปขอโทษ
 
 
เมื่อเห็นว่ากู้จิ้งเจ๋อไม่พูด เฉินอวี่เฉิงก็เอ่ย “ดังนั้นตอนนี้เราชัดเจนแล้วก็คืออยากให้ภรรยากลับมานะครับ งั้นสิ่งที่คุณต้องรู้ก็คือในตอนที่ผู้หญิงโกรธ ใช้เหตุผลกับผู้หญิงไปก็ไร้ประโยชน์ เธอไม่ได้อยากฟังคุณอธิบายเหตุผล”
 
 
“…”
 
 
“สิ่งที่เธออยากฟังคือคำปลอบโยน”
 
 
“…”
 
 
“ไปง้อกลับมาก็พอแล้วไหมครับ ประธานกู้ เวลานี้คุณควรจะวางทิฐิลงแล้วไปง้อเธอซะ ความจริงสาเหตุที่โกรธมันไม่ได้สำคัญอะไรเลย สิ่งสำคัญก็คือเธออยากเห็นท่าทีของคุณ แล้วสาเหตุที่ผู้หญิงโกรธเพราะอะไรได้บ้าง จะบอกว่าซับซ้อนแต่ความจริงมันง่ายมาก หนึ่งคือคุณยังดีกับเธอไม่พอ ผมเชื่อว่าประธานกู้ดีกับภรรยามากเพียงพอแล้ว สองคือคุณให้เงินเธอไม่พอ เรื่องนี้ก็เป็นไปไม่ได้ สามคือคุณมีผู้หญิงคนอื่น แน่นอนว่ากำลังหึงไงครับ”
 
 
“…”
 
 
เฉินอวี่เฉิงตบไหล่เขา “หน้าที่ใหญ่หลวงต้องใช้เวลาครับประธานกู้”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองมือเขาที่ตบลงมา “ระวังมือคุณบ้างก็ดี”
 
 
“…”
 
 
เฉินอวี่เฉิงรีบเก็บมือกลับคืนมา
 
 
ตอนที่กู้จิ้งเจ๋อกลับออกไป ใบหน้าก็ยังตึงเครียดอยู่
 
 
ไม่มีใครกล้าพูดอะไรกับเขา ทำเพียงก้มหน้าก้มตาส่งเขากลับ