เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 400 ประธานาธิบดีคนนี้เย็นชาจริงๆ

มือเขาคว้าแขนของเธอเอาไว้ อวี๋หมินหมิ่นรีบยืนตรง ไม่กล้าไปแต่ต้องชุดบนตัวเขา
 
 
“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ทันระวังเลยล้มลงไป”
 
 
กู้จิ้งหมิงก้มลงจ้องเธอเขม็ง
 
 
อีกด้าน อาจารย์รีบบอก “ท่านประธานาธิบดีคะ เพราะเราสอนไม่ดีเอง ไม่ได้สอนคุณอวี๋อย่างเต็มที่ ท่านประธานาธิบดีได้โปรดลงโทษด้วยค่ะ”
 
 
อวี๋หมินหมิ่นอยากพูดว่ามันเกี่ยวอะไรกับพวกเขากันล่ะ แต่ว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมา ทุกคนต่างประสานมือกันอยู่ตรงหน้า ก้มหัวลง อุณหภูมิในห้องเหมือนจะลดลงอย่างรวดเร็ว
 
 
ท่าทางที่พร้อมเพรียงนั้นทำให้อวี๋หมินหมิ่นไม่กล้าพูดอะไรมาก ทำได้เพียงก้มหน้าลง
 
 
กู้จิ้งหมิงกวาดตามองทุกคน เอ่ยบอก “ถ้าเกิดในงานเลี้ยงผู้นำประเทศ เธอล้มแบบนี้ พวกคุณรู้หรือเปล่าว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร”
 
 
ทุกคนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมา ก้มหัวลงต่ำมากกว่าเดิม
 
 
กู้จิ้งหมิงประคองอวี๋หมินหมิ่น เพียงบอกเสียงเย็น “ออกไป ไปให้พ่อบ้านหักเงินเดือนกันเอง”
 
 
แบบนี้ก็จะหักเงินเดือนเหรอ
 
 
นี่เพราะเธอเรียนได้ไม่ดีเอง เกี่ยวอะไรกับพวกเขาล่ะ
 
 
อวี๋หมินหมิ่นมองทุกคนที่รีบออกไป รีบบอกกับกู้จิ้งหมิง “ความจริงเป็นเพราะฉันที่เรียนได้ไม่ดีเอง คุณอย่าไปลงโทษพวกเขาเลย เกี่ยวอะไรกับพวกเขา”
 
 
กู้จิ้งหมิงมองอวี๋หมินหมิ่น “งั้นถ้าเห็นใจพวกเขา คุณก็ตั้งใจเรียน ถ้าไม่อยากให้พวกเขาต้องถูกทำโทษอีก ให้ดีในหนึ่งสัปดาห์คุณต้องยืนอยู่หน้ากล้องได้โดยไม่มีปัญหา”
 
 
“…” อวี๋หมินหมิ่นมองกู้จิ้งหมิง
 
 
เผด็จการจริงๆ
 
 
สื่อด้านนอกชื่นชมเขาราวกับดอกไม้ ยังบอกว่ากู้จิ้งหมิงเป็นประธานาธิบดีที่อบอุ่น อบอุ่นอะไรล่ะ
 
 
อวี๋หมินหมิ่นรู้สึกว่าที่ปลอมที่สุดไม่ใช่วงการบันเทิง แต่เป็นสังคมของพวกเขาชัดๆ
 
 
“ฉันจะพยายามให้เต็มที่ เพียงแต่ฉันไม่มีพื้นฐาน ดังนั้นเลยเรียนรู้ช้าไปหน่อย ยังไง…ฉันจะพยายามแล้วกัน คุณก็อย่าทำโทษพวกเขา” อวี๋หมินหมิ่นบอก
 
 
กู้จิ้งหมิงมองเธอ “ผมเชิญพวกเขามา จ่ายเงินไปเยอะมาก ไม่ใช่เพื่อให้ค่อยเป็นค่อยไป คุณใส่ใจตัวคุณเองนั่นคือสิ่งที่สำคัญที่สุด”
 
 
อวี๋หมินหมิ่นกำลังจะพูดอะไร กู้จิ้งหมิงก็สัมผัสได้ถึงอะไรที่ไม่ปกติ
 
 
เกิดอะไรขึ้นกับเสื้อผ้าของเธอ…
 
 
แม้จะเป็นสูทสีดำตามแบบฉบับ ด้านในเป็นเชิ้ตสีขาว ด้านล่างเป็นกระโปรงกระชับสะโพก แต่ว่า ทำไมเมื่ออยู่บนตัวของเธอแล้ว ถึงได้แปลกขนาดนี้…
 
 
เขากวาดสายตาไปทั่ว พบว่ามันไม่ปกติ
 
 
หน้าอกของเธอ…
 
 
ผมยาวประบ่าของอวี๋หมินหมิ่นปัดป่ายอยู่บนไหล่ ไม่ได้ฟอกสี ไม่ยุ่งเหยิงเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว ตอนนี้ได้ผ่านการจัดแต่งโดยช่างทำผม ทำให้เธอดูดีมากขึ้น ขาเรียวยาว เอวคอดกิ่ว อยู่ภายใต้ชุดทางการเน้นช่วงเอว ยิ่งทำให้เห็นได้ชัดเจน หน้าอกที่ถูกยกขึ้นมา ยิ่งมองเห็นได้ชัดขึ้น…
 
 
ดวงตาของกู้จิ้งหมิงจับจ้อง ค่อยเบนหนีไปทางอื่น บอกกับคนด้านหลัง “พรุ่งนี้เรียกสไตลิสต์มา เปลี่ยนชุดให้คุณอวี๋สักสองสามชุด”
 
 
“ค่ะ ท่านประธาน”
 
 
สุดท้ายกู้จิ้งหมิงมองเธอเล็กน้อย กวาดตามองเอกสารการเรียนที่อยู่ในห้อง แล้วหมุนตัวเดินออกไป
 
 
อวี๋หมินหมิ่นผ่อนลมหายใจออกมา รู้สึกว่าพอกู้จิ้งหมิงมา สาวใช้รอบตัวก็รู้สึกกดดันขึ้นมา
 
 
มองกู้จิ้งหมิงที่เดินออกไป ทุกคนต่างก็พ่นลมหายใจออกมา มองมาที่อวี๋หมินหมิ่น
 
 
อวี๋หมินหมิ่นถอนหายใจ “ท่านประธานาธิบดีของพวกคุณเย็นชาไปนะคะ แถมยังเข้มงวดอีกด้วย ไม่โทษอาจารย์สักหน่อย เป็นเพราะฉันเรียนได้ไม่ดีเอง จริงๆ เลย”
 
 
สาวใช้ทำได้เพียงแอบกระซิบ “ก็ไม่ใช่นะคะ อาทิตย์หน้าคุณต้องเปิดเผยตัวตนต่อหน้ากล้องเป็นครั้งแรก ระยะเวลาก็ใกล้เข้ามาแล้ว ดังนั้น ศาสตราจารย์ฉินและศาสตราจารย์ท่านอื่นๆ ล้วนมาจากต่างประเทศ ท่านประธานาธิบดีทำเพื่อคุณอวี๋ ก็…ทุ่มเทมากนะคะ”
 
 
อวี๋หมินหมิ่นได้ยินดังนั้น ก็อดถามไม่ได้ “เชิญมาจากต่างประเทศเหรอ งั้นก็ต้องเก่งมากเลยสิคะ”
 
 
“ใช่ค่ะ อาจารย์ฉินเป็นอาจารย์สอนมารยาทราชวงศ์ของประเทศเอ็ม สอนให้ราชวงศ์โดยเฉพาะเลยค่ะ”
 
 
“…” ปากของอวี๋หมินหมิ่นไม่ทันได้ปิดลง ตัวเองก็ได้รับการรับรองแบบราชวงศ์แล้วเหรอ
 
 
ตอนนั้นเอง อาจารย์กลับมาแล้ว เมื่อคิดว่าหญิงสาวคนนี้ทำงานให้ราชวงศ์โดยเฉพาะ อวี๋หมินหมิ่นก็รู้สึกนับถือขึ้นมา รีบตั้งใจเรียนรู้ให้มากขึ้น
 
 
ทำอย่างไรดี เอกสารพวกนี้เข้าใจยากมาก ความรู้มากมายถูกปลูกฝังเข้าไปในคราวเดียว มันยากมากจริงๆ
 
 
อวี๋หมินหมิ่นเรียนจนถึงตีสองถึงได้เข้านอน
 
 
วันต่อมา เวลาตีห้าเธอก็ถูกนาฬิกาปลุก ปลุกให้ตื่นขึ้นมา
 
 
เธอสะลึมสะลือ คิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ ทว่าฟังสาวใช้บอก วันนี้ท่านประธานาธิบดีจะรับประทานอาหารเช้าที่ทำเนียบหลิวลี่ ดังนั้นให้เธอรีบไป
 
 
ช่วงนี้กู้จิ้งหมิงยุ่งมาก ดังนั้นจึงไม่ค่อยได้กลับมา วันนี้เป็นครั้งแรกที่ทานอาหารเช้าที่ทำเนียบหลิวลี่
 
 
อวี๋หมินหมิ่นรีบจัดระเบียบความเรียบร้อย มีกี่คนที่มาช่วยเธอ มาช่วยแต่งตัวให้ตั้งแต่เช้าตรู่ แต่งเบาๆ ทว่าสวยงาม ใสทว่าหรูหรา ก่อนจะออกไป
 
 
ด้านนอกของทำเนียบหลิวลี่ อาหารที่ผ่านการตรวจสอบว่าปลอดภัยแล้วถูกวางไว้บนโต๊ะ
 
 
โต๊ะตัวยาว ด้านบนมีผ้าปูสวยงาม ตกแต่งเล็กๆ น้อยๆ โคมไฟระย้าส่องสว่างอยู่บนหัว และด้านข้างของโต๊ะใหญ่มีเพียงกู้จิ้งหมิงนั่งอยู่คนเดียว คนอื่นๆ ยืนนอบน้อมอยู่ด้านข้าง มองเขาทานข้าว
 
 
เพียงแต่ กู้จิ้งหมิงก็มีท่าทางไม่ได้ใส่ใจ มองออกว่าเขาน่าจะชินแล้ว
 
 
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ” อวี๋หมินหมิ่นทักทาย
 
 
ทุกคนมองเธอด้วยสายตาแปลกประหลาด ทว่าไม่ตอบกลับมา อวี๋หมินหมิ่นทำได้เพียงวางมือลงอย่างกระอักกระอ่วน เดินมาหยุดอยู่ข้างโต๊ะ สาวใช้เลื่อนเก้าอี้ให้ เธอนั่งลงตรงข้ามกู้จิ้งหมิง
 
 
กู้จิ้งหมิงไม่เงยหน้าขึ้นสักนิด นิ้วมือเรียวยาวจับตะเกียบที่มีการแกะสลัก กำลังรับประทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ท่าทางเหมือนแมว เชื่องช้าทว่างดงาม ทุกคนรู้สึกได้ ทุกการเคลื่อนไหว ราวกับงานศิลปะ ดูสอดคล้องกันไปหมด
 
 
อวี๋หมินหมิ่นมองกู้จิ้งหมิง ความจริงคิดว่าเขาเป็นคนที่มีใบหน้าหล่อเหลา ดวงตาคู่นั้นเพียงพอที่จะทำให้คนหลงใหล ริมฝีปากบาง เป็นเพียงการแต่งแต้ม นั่งหลังตรงราวกับแผ่นกระดาน นิ้วเรียวยาวและแผ่นหลังกว้าง สวมชุดสีดำ ลงตัวเป็นที่สุด
 
 
เธอนั่งอยู่ตรงนั้น มองชายหนุ่มตรงหน้า แอบพ่นลมหายใจอยู่ในใจ มิน่าเขาถึงได้เป็นประธานาธิบดีของประเทศ คิดว่าภารกิจของเขาคงมีคนติดตามไม่น้อย คงจะหลงใหลในตัวเขาอย่างมาก คิดว่าคงจะมีเด็กสาวเริ่มมาติดตามข่าวสารการเมืองเพราะเขาอยู่บ้างล่ะ
 
 
เธอมองท่าทางงดงามของเขา เหม่อลอยอยู่แบบนั้น
 
 
จนกระทั่งเขาเหลือบตาขึ้นมามอง ขมวดคิ้วถาม “คุณจ้องผมทำไม”
 
 
อวี๋หมินหมิ่นค่อยดึงสติกลับมาได้ ก้มหน้าลงไป คิดวุ่นวายอยู่ในหัว สุดท้ายเธอก็มีวันที่เหม่อมองผู้ชาย แถมยังทำท่าทางชวนเพ้ออีก
 
 
ที่แย่ที่สุดคือยังถูกเขาจับได้อีก
 
 
เธอรีบบอก “เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ…ฉัน…ฉันแค่เลียนแบบท่ารับประทานอาหารของคุณค่ะ”
 
 
กู้จิ้งหมิงจ้องมองเธอ ปิดปากเงียบ วางช้อนตักน้ำซุปในมือ “วันนี้ไม่ต้องไปไหน อาทิตย์นี้ถ้าเรียนไม่จบ รับผิดชอบค่าใช้จ่ายเอาเอง”
 
 
“…” จริงๆ เลย
 
 
หล่อขนาดไหน ก็เป็นปีศาจ ปีศาจจอมเย็นชา