เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 470 นี่คือการดวลกันของพวกเขา

ซือถูฉยงบอก “ได้ อีกหนึ่งชั่วโมง เจอกันที่ห้องซ้อมมหาวิทยาลัยคิว ให้ผมได้เตรียมตัวหน่อย ได้ไหมครับ”       กู้จิ้งเจ๋อบอก “ครับ อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกัน”       ซือถูฉยงเอ่ยจบก็หันมามองหลินเช่อ “คุณจะไปเชียร์ผมใช่ไหม”       หลินเช่อมองเขาอย่างแปลกใจ ไม่รู้ว่าเขาคิดจะเล่นอะไร “ซือถู อย่าทำแบบนี้สิ พวกคุณมีอะไรต้องแข่งกัน”       แต่เธอยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกกู้จิ้งเจ๋อคว้าตัวไปก่อน       ซือถูฉยงมองกู้จิ้งเจ๋อ บอกกับหลินเช่อ “วางใจเถอะ ผมไม่เอาเปรียบเขาหรอก ฟันดาบเป็นกีฬาสำหรับผู้ชาย เราแค่ให้ผลมันออกมาชัดเจนแค่นั้น”       กู้จิ้งเจ๋อเหยียดหยัน       หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมา “กู้จิ้งเจ๋อ คุณไม่เล่นแล้วได้ไหม เด็กมากเลย”       กู้จิ้งเจ๋อมองไปด้านหน้า “ทำไม เธอกลัวว่าฉันจะทำให้ซือถูฉยงได้รับบาดเจ็บเหรอ แต่ว่ากันว่า คมดาบไร้ความรู้สึก ถึงเวลานั้น ค่อยว่ากันแล้วกัน”       ซือถูยิ้มเย็น “ผมรอประลองกับคุณเลยครับ”       เอ่ยจบ เขาก็เดินออกไป       ทิ้งไว้เพียงหลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อ       หลินเช่อเงยหน้าขึ้น “กู้จิ้งเจ๋อ คุณ…”       กู้จิ้งเจ๋อราวกับขี้เกียจคุยกับเธอ ส่งเสียงหึเบาๆ จากนั้นเดินออกไป       หลินเช่อรีบตามไป “คุณเข้าใจฉันกับซือถูฉยงผิดแล้ว ไม่เล่นแล้วได้ไหมคะ แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”       กู้จิ้งเจ๋อทำเพียงก้าวเดินไปข้างหน้า เงียบต่อไป       หลินเช่อหยุดยืน หลับตาลง ผู้ชายพวกนี้ ทำไมเล่นอะไรเป็นเด็กไปได้       เพียงแต่ เห็นว่ากู้จิ้งเจ๋อไม่สนใจตัวเองเลยสักนิด ท่าทางแบบนั้น ทำให้เธอโกรธขึ้นมา       ช่างเถอะ พวกเขาอยากทำอะไรก็ทำไปเลย       หลินเช่อทำได้เพียงกุมขมับ มองกู้จิ้งเจ๋อที่ไปเตรียมตัวเช่นกัน       เธอรีบต่อสายหาอวี๋หมินหมิ่น บอกว่าอาจจะได้ไปมหาวิทยาลัยคิวสักหน่อย       อวี๋หมินหมิ่นประชุมเสร็จ ได้ยินดังนั้นก็ตกใจมาก       เงียบไปเนิ่นนาน ถึงตอบกลับหลินเช่อได้ “พวกเขาไปดวลกันเหรอ”       “บ้า ดวลเพื่ออะไรล่ะ” หลินเช่อไม่รู้จะพูดอย่างไร       “เพื่อเธอไง”       “พูดบ้าอะไรเนี่ย ฉันกับซือถูฉยงไม่มีอะไรเลยนะ”       “เธอคิดว่าไม่มีอะไร แต่กู้จิ้งเจ๋ออาจคิดว่ามันคือการข่มขู่ล่ะมั้ง”       “แต่ว่า…”       “เดี๋ยวอีกสักพักฉันจะไป เธอก็ระวังตัวหน่อย อย่าให้นักเรียนในมหาลัยจับได้ล่ะ เดี๋ยววุ่นวายขึ้นมา ฉันช่วยเธอไม่ได้นะ”       ตอนนี้หลินเช่อโด่งดังมาก ไม่สามารถเดินตามถนนไปทั่วได้เหมือนเดิมแล้ว       ตอนนี้มองมหาวิทยาลัยคิวที่ดูครึกครื้น คงทำได้เพียงหาที่ซ่อนให้กับตัวเอง       มหาวิทยาลัยคิว เป็นมหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในเมืองบี       พื้นที่มหาวิทยาลัยกว้างขวางมากจนน่าตกใจ       มีรถมหาวิทยาลัยวิ่งด้านใน และมีคนไม่น้อยที่ขับรถไฟฟ้า เป็นมหาวิทยาลัยที่สำคัญ นักศึกษาที่นี่ไม่เพียงเรียนเก่ง แถมยังมีอิสระมากอีกด้วย       ไม่นาน ก็มีรถหรูหลายคันวิ่งเข้ามาในมหาวิทยาลัย ตรงไปยังสนามกีฬา สนามกีฬาที่นี่ใหญ่มาก ด้านในเคยจัดการแข่งขันกีฬาระดับประเทศมาก่อน มีทุกอย่างครบครัน       “ไปถามมาแล้ว กู้จิ้งเจ๋อกับซือถูฉยงจะประลองฟันดาบกัน ตอนนี้คนของตระกูลกู้และคนของตระกูลซือถูต่างก็มาถึงกันแล้ว”       “ว้าว งั้นฉันไปดูได้ไหม”       “ได้สิ ฉันเห็นว่าด้านในไม่ได้มีที่กั้นอะไรนะ”       “สวรรค์ ทำไมพวกเขาถึงมาแข่งกันที่มหาวิทยาลัยเราล่ะ โชคดีจริงๆ เลย รีบไปจองที่นั่งกันเถอะ”       หลินเช่อเพียงเดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียง       เธอยืนมองเด็กหญิงชายเหล่านั้นวิ่งเข้าไปยังสนามกีฬา ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย       ผู้ชายสองคนนี้ จริงๆ เลย…       หลินเช่อสวมหมวก สวมแว่นกันแดด สวมชุดกีฬาสบายๆ แม้จะแตกต่างจากคนอื่น แต่ว่า อยู่ในมหาวิทยาลัยที่ให้อิสระแบบนี้ จึงไม่ได้ดูโดดเด่นอะไร จึงมีเพียงไม่กี่คนที่สนใจเธอ       แต่เพราะทุกคนต่างกำลังจดจ่ออยู่กับการแข่งขัน ยิ่งไม่มีใครใส่ใจเธอ       หลินเช่อเข้ามาในสนามกีฬาได้สำเร็จ มองเห็นบอดี้การ์ดของกู้จิ้งเจ๋อยืนอยู่ตรงนั้น       รถหรูด้านนอก ความจริงเป็นรถที่บอดี้การ์ดใช้ เป็นรถแวนราคาหลายล้าน รถที่กู้จิ้งเจ๋อใช้ ไม่ได้อยู่ในนั้น ดูเหมือนทุกคนจะคาดไม่ถึง       เมื่อเข้ามาด้านใน ก็พบว่ามีผู้คนเต็มไปหมดแล้ว       ทุกคนมองไปตรงกลางอย่างเฝ้ารอ สนามกีฬาฟันดาบถูกทำความสะอาดภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง แสงไฟสว่าง รอเพียงคนสำคัญทั้งสองคนเท่านั้น       หลินเช่อเข้ามาพร้อมกับอวี๋หมินหมิ่น อวี๋หมินหมิ่นเองก็ปลอมตัวมาเล็กน้อย มองเข้าไปด้านใน พูดกับหลินเช่อ “คนเยอะมาก มาดูกู้จิ้งเจ๋อกับซือถูฉยงโดยเฉพาะเหรอ”       “คงจะใช่”       “โห กู้จิ้งเจ๋อก็ดึงดูดคนได้ดีนี่นา”       “แต่กู้จิ้งเจ๋อไม่ได้บอกกับใคร ทำไมถึง…”       “ด้านนอกเต็มไปด้วยคนที่แขวนสัญลักษณ์ตระกูลกู้เต็มไปหมด แค่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นคนของกู้จิ้งเจ๋อ พวกเขาคงจะเดาได้ว่ากู้จิ้งเจ๋อจะมา”       “อ้อ…แต่ไม่มีที่นั่งแล้ว”       อวี๋หมินหมิ่นลากหลินเช่อเข้าไปด้านหน้า บอก “เราหาที่นั่งด้านหน้า จะได้เห็นชัดๆ ”       “นี่ เธอมาเพื่อสนุกจริงๆ ใช่ไหม”       “แน่นอนสิ ภาพแบบนี้ ร้อยปีก็ยากจะมีสักครั้ง”       “…” หลินเช่อบอก “ขนาดด้านหลังก็ยังไม่มีที่นั่งเลย ไม่ต้องพูดถึงด้านหน้าแล้ว”       “เธอนี่ไม่เข้าใจเลยจริงๆ”       เธอหันกลับมา หยิบแว่นกันแดดของหลินเช่อออกไป       “นี่ เธอทำอะไรเนี่ย…”       หลินเช่อพูดเสียงดัง มองเห็นอวี๋หมินหมิ่นเดินไปสะกิดเด็กหนุ่มสองคนที่นั่งอยู่ด้านหน้า เอ่ยยิ้มๆ “นี่ พวกเราของที่นั่งได้ไหมคะ ไม่งั้นเราสองคนคงได้ยืนแน่ๆ เลย”       พูดแล้ว ก็ดึงหลินเช่อเข้ามา       หลินเช่อเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองมองมา พูดไม่ออก ได้แต่ยิ้มกระอักกระอ่วน       แค่รอยยิ้มนั้นก็เพียงพอแล้ว       เด็กทั้งสองมองหลินเช่ออย่างตกตะลึง       แม้มหาวิทยาลัยคิวจะมีหญิงสาวงดงาม แต่ว่า พวกเขายังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อน       ไม่นานก็รู้สึกคุ้นตา แต่ยังไม่ทันรู้ตัว อวี๋หมินหมิ่นก็รีบบอก “เราแอบมา อย่าเสียงดังไปล่ะ”       เด็กหนุ่มทั้งสองมองหลินเช่อแล้วพยักหน้าช้าๆ ท่าทางเหม่อลอย ลุกขึ้นแล้วบอก “นั่งเลยครับ พวกคุณนั่งเถอะ เดี๋ยวเรายืนเอาก็ได้”       อวี๋หมินหมิ่นยิ้ม “ขอบคุณทั้งสองคนด้วยนะคะ”       เด็กหนุ่มทั้งสองมองหญิงสาวนั่งลง ยืนมองอยู่แบบนั้น ไม่ห่างไปไหน ยังยืนแอบมองอยู่ตรงนั้นเรื่อยๆ ใบหน้าแดงก่ำ       หลินเช่อไม่รู้จะพูดอย่างไร ตีไปที่อวี๋หมินหมิ่น “ไม่มีอะไรมาต้านทานผู้จัดการอย่างเธอได้เลยจริงๆ ”       “ก็ใช้ประโยชน์ให้ถูกที่ถูกเวลาบ้าง รีบดูเร็ว พวกเขามาแล้วหรือยัง”       ตอนนั้นเอง เวลานัดหนึ่งชั่วโมง ใกล้เข้ามาแล้ว       ตรงหน้าเกิดเสียงร้องตะโกน       คนที่เข้ามาไม่ใช่กู้จิ้งเจ๋อ แต่เป็นซือถูฉยง       เขาอยู่ในชุดฟันดาบสีขาว หมวกถูกแขวนเอาไว้ที่แขน ตอนที่เดินเข้ามา กวาดตามองผู้คนที่เข้ามาชมการแข่งขัน เพราะเข้าร่วมการแข่งขันบ่อย ทำให้เคยชินกับภาพแบบนี้ ไม่มีผลกระทบกับเขาเลยสักนิด