หลินเช่อยิ้มกระอักกระอ่วน รู้สึกเหมือนโดนจับได้
กู้จิ้งเจ๋อหันกลับมามองหลินเช่อ บอก “ครับ คืนนี้เราจะไป”
ตอนเย็นหลินเช่อตามกู้จิ้งเจ๋อมาที่วิลล่าที่พักของลู่ฉินอวี่
ลู่ฉินอวี่กล่าวแสดงความยินดีกับหลินเช่อ “ยินดีด้วยนะ เสี่ยวเช่อ ได้ยินว่าเธอทำออกมาได้ดีเลยทีเดียว เสียดายที่ฉันไปดูไม่ได้ แต่ว่า เธอได้รับการยอมรับจากทุกคน นั่นก็สมเหตุสมผลแล้ว”
หลินเช่อยิ้มรับพร้อมกล่าวขอบคุณ
มองเห็นกู้จิ้งเหยียนเองก็อยู่ด้านในด้วย
หันกลับมามองหลินเช่อ บอกยิ้มๆ “ฉันพึ่งจัดการธุระเสร็จ กลับมาถึงพวกเธอก็แข่งกันเสร็จแล้ว”
ลู่ฉินอวี่บอก “ต่อไปเรื่องพวกนี้ให้เป่ยเฉินจัดการ บริษัทพวกเธอสองคนต้องช่วยกัน เธอไม่ต้องกดดัน มีอะไรก็โยนไปให้เป่ยเฉิน เธอก็ต้องออกมาเที่ยวเล่นบ้าง”
กู้จิ้งเหยียนหัวเราะ “ฉันเองก็คิดเหมือนกันค่ะ แต่ว่า เราแบ่งงานกันแล้ว ส่วนของฉันจัดการได้ช้าไปหน่อย มันทิ้งไม่ได้จริงๆ ยิ่งกว่านั้น ฉันได้ยินว่าครั้งนี้ เป็นคนสำคัญทั้งสองอย่างหลินเช่อและลู่ชูเซี่ย แถมยังมีเหล่าหญิงสาวคนอื่นๆ สนใจมาร่วมด้วยอีก ฉันเลยไม่มาดีกว่า”
เธอบอก “ยังไงซะฉันก็สู้พี่สะใภ้เล็กไม่ได้หรอก ใช่ไหมคะ”
หลินเช่อหน้าแดงบอก “จะเป็นไปได้ยังไงคะ เรื่องนี้มันเรื่องเล็กน้อยทั้งนั้น เธอเปิดบริษัทนั้นถือว่าเก่งมากๆ น่าเสียดายฉันยังทำไม่ได้เลย”
หลินเช่อกล่าวชื่นชม
กู้จิ้งเหยียนบอก “มีพี่รองอยู่ คุณไม่ต้องกังวลอะไรมากเลยค่ะ ใช่ไหมคะ พี่รอง พี่คอยปกป้องพี่สะใภ้เป็นอย่างดีมาตลอด”
ลู่ฉินอวี่รีบเข้าไปเตรียมของ ปล่อยให้หนุ่มสาวได้พูดคุยกัน
ลู่เป่ยเฉินบอก “เมื่อเช้าชูเซี่ยร้องไห้หนีไปแล้ว ฉันว่าครั้งนี้เธอก็โดนโจมตีเหมือนกัน”
หลินเช่อเกรงใจบอก “ขอโทษด้วยนะคะ ตอนนั้นเราก็โกรธกันเป็นเด็ก ถึงได้ไปพนันแบบนั้น”
ลู่เป่ยเฉินบอก “ไม่เป็นไรหรอก เธอคนนี้น่ะยโสโอหังจนเป็นนิสัย ให้บทเรียนเธอบ้างว่าเหนือฟ้ายังมีฟ้า ไม่ได้ทำผิดอะไรเลย”
กู้จิ้งเหยียนบอก “พี่สะใภ้พี่คุณเก่งมากจริงๆ การแข่งขันครั้งนี้ยุติธรรมมาก ไม่ใช่ว่าเขาจะให้คุณชนะเพราะรู้ว่าคุณเป็นใครหรอกนะ คุณสามารถทำให้พวกที่ชอบหยิ่งยโสเหล่าคุณหญิงคุณชาย ได้พุ่งสายตามายังคุณ สำหรับคุณแล้ว มันเป็นการกระทำที่คุ้มค่ามาก”
กู้จิ้งเหยียนมองลู่เป่ยเฉิน “ชูเซี่ยของคุณ บางทีก็เกินไป อย่างอื่นก็ดีอยู่หรอก แต่ทำกับพี่สะใภ้เล็กของฉันเกินไป บอกไปก็ไม่มีประโยชน์ ครั้งนี้ฉันไม่ไปเกลี้ยกล่อมเธอหรอกนะ ให้เธอได้รับบทเรียนซะบ้าง”
ลู่เป่ยเฉินบอก “ผมก็ไม่ได้บอกให้คุณไปเกลี้ยกล่อมเธอนี่”
“ใช่ แต่ในเมื่อฉันเป็นพี่สะใภ้ของเธอ ก็ต้องรับหน้าที่นี้ไป ไม่เหมือนบางคนที่แต่งงานแล้วยังไม่รู้หน้าที่ของตัวเองอีก”
ลู่เป่ยเฉินมองเธอ “คุณอยากว่าผมก็พูดมาตรงๆ จะอ้อมไปถึงไหน ที่นี่ก็ไม่มีคนอื่น คุณกลัวอะไร”
“นี่ยังเรียกว่าอ้อมอีกเหรอ ฉันว่าฉันก็พูดตรงแล้วนะ”
หลินเช่อรีบมองไปยังกู้จิ้งเจ๋อ เธอไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร
ทำไมพวกเขาถึงทะเลาะกันแบบนี้ล่ะ
กู้จิ้งเจ๋อได้รับสายตาที่หลินเช่อส่งมา ขมวดคิ้วลุกขึ้นยืน ดึงหลินเช่อให้ลุกขึ้น บอก “เอาล่ะ เราจะออกไปเดินเล่นก่อน ในนี้อึดอัดไปหน่อย”
หลินเช่อรีบพยักหน้า หันกลับไปมองทั้งสองคน รีบเดินออกไปทันที
ห้องทั้งห้องเหลือเพียงสองคน ลู่เป่ยเฉินเอ่ยขึ้นมา “พอใจหรือยัง ครั้งนี้คงทำให้พี่ชายของคุณได้เห็นชีวิตแต่งงานที่สวยงามของเราแล้ว”
“คุณคิดว่าคนฉลาดขนาดนั้นอย่างเขา จะดูไม่ออกเลยหรือยังไง”
ลู่เป่ยเฉินลุกขึ้นแล้วเดินออกไป
กู้จิ้งเหยียนเองก็ลุกขึ้นยืน ทว่า กลับชนเข้ากับสาวใช้ที่กำลังยกอาหารเข้ามา
น้ำชาราดเข้าที่ร่างกายของกู้จิ้งเหยียน กู้จิ้งเหยียนกรีดร้องขึ้นมาด้วยความเจ็บปวด
น้ำชาหกเต็มพื้น แตกกระจัดกระจาย
สาวใช้หน้าซีดขึ้นมา รีบบอก “คุณผู้หญิง คุณผู้หญิง ขอโทษค่ะ ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”
ลู่เป่ยเฉินที่กำลังจะเปิดประตูออกไปได้ยินเสียงดังขึ้นมา
กู้จิ้งเหยียนเองก็ดูเหมือนจะไม่เป็นไร แม้จะรู้สึกวุ่นวาย แต่ก็ยังบอก “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร”
วินาทีต่อมา ลู่เป่ยเฉินเดินเข้ามาดึงสาวใช้ออก “ทำงานเป็นหรือเปล่าเนี่ย”
เขาผลักคนออกไป ตัวเองมายืนแทนที่ คว้าข้อมือกู้จิ้งเหยียน
ผิวขาวสวยถูกน้ำร้อนลวกจนแดงเถือก
สาวใช้ตกใจยืนตัวสั่นระริกอยู่ด้านหลัง
ลู่เป่ยเฉินหันกลับมาบอก “มองอะไรอยู่ รีบไปหายามาสิ ทำงานเป็นหรือเปล่า”
“ค่ะ ค่ะ…” สาวใช้รีบไปหยิบยา
กู้จิ้งเหยียนเห็นสาวใช้ตกใจกลัวแบบนั้น จึงพูดกับลู่เป่ยเฉิน “พอแล้ว เธอกลัวแล้ว เธอเองก็ไม่ได้ตั้งใจ”
“หุบปากไปเลยคุณน่ะ แค่บอกว่าไม่ได้ตั้งใจก็พอแล้วเหรอ เธอทำงานอะไร เรื่องเล็กน้อยยังทำได้ไม่ดี”
“ใครก็ทำผิดพลาดกันได้ทั้งนั้นแหละ”
“ผมจัดการคนของผม คุณไม่ต้องยุ่ง” ลู่เป่ยเฉินเงยหน้าขึ้นมาด้วยความโมโห
กู้จิ้งเหยียนบอก “แบบฉันนี่เรียกว่ายุ่งเหรอ ฉันแค่ให้ความเห็นกับคุณ ความคิดเห็นน่ะเข้าใจไหม”
“พอแล้ว ถ้าคนอื่นบอกกับผม มันอาจจะเป็นความคิดเห็น แต่คำพูดของคุณ มีความคิดเห็นไหนที่ไม่ได้ใช้มาเพื่อเป็นศัตรูกับผม”
“นั่นเป็นความคิดของคุณ คุณคิดร้ายไปเองจะให้ฉันทำยังไงล่ะ”
“ผมคิดร้ายไปเองงั้นเหรอ ที่คุณชอบต่อว่าผม ผมไม่เถียงกับคุณแล้ว ยังไงซะพูดไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร ผู้หญิงใจร้ายใจดำอย่างคุณ ก็ต้องคิดว่าสิ่งที่ตัวเองทำมันถูกต้องไปหมดอยู่แล้ว ไม่สนใจความคิดของคนอื่นสักนิด”
“เหอะ ใช่ ฉันมันเลว แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม ปล่อย นี่มันมือของฉัน ฉันชอบที่จะโดนลวกไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”
กู้จิ้งเหยียนผลักลู่เป่ยเฉินออก
ลู่เป่ยเฉินถูกผลักออก มองดูใบหน้าเย็นชาของเธอ โมโหขึ้นมาทันที
“ได้ ผมยุ่งเรื่องของคุณเอง คุณโดนลวกตาย ผมก็จะไม่สนใจ คุณคิดว่าผมอยากยุ่งกับคุณจริงๆ เหรอ” เขาบอกด้วยความโกรธ “ผมแค่เห็นสาวใช้ทำงานไม่ได้เรื่องถึงได้โกรธ สนใจคุณเหรอ คุณแค่โดนลวกมันเรื่องเล็กน้อย ใครสนใจคุณ”
กู้จิ้งเหยียนจ้องเขาตาแข็ง “น่าเสียดาย คนเลวอายุยืน ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก ครั้งนี้มันก็ไม่ได้มีอะไร ก็แค่แดงเท่านั้น”
สาวใช้วิ่งกลับมา พาหมอประจำบ้านมาด้วย
แต่เห็นทั้งสอง กำลังเขม่นกันอยู่
สาวใช้ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
ลู่เป่ยเฉินมองกู้จิ้งเหยียนนิ่ง บอกกับคนเข้ามาใหม่ ไม่ต้องสนใจเธอ เธอบอกแล้วว่าไม่จำเป็นต้องรักษา ไปเถอะ ไสหัวไปให้หมด
หมอรีบบอก “คุณชายเฉิน…แผลน้ำร้อนลวกยังไงก็ต้องรักษา”
“รักษาอะไร เธอชอบให้โดนลวก”
“…”
กู้จิ้งเหยียนบอก “เอาล่ะ คุณอยากทะเลาะกับฉันก็มาทะเลาะกับฉัน ทำไมต้องไปดุคนรอบข้างด้วย”
ลู่เป่ยเฉินจ้องกู้จิ้งเหยียนเขม็ง เดินออกประตูไป
สาวใช้ยืนกระวนกระวายอยู่ตรงนั้น
