เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 81 เพื่ออนาคตของคนรุ่นหลัง

หลินเช่อทำตาขวางใส่ “ใครจะไปชอบคุณ คุณมันหลงตัวเองจะตายไป!”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเงยหน้ามองเธอ “แต่ตอนที่ฉันจูบเธอเมื่อวาน เธอก็ดูเหมือนจะชอบนี่”
 
 
“…” หลินเช่อร้องขึ้นทันที “ใครชอบกันยะ คะ…คะ…คุณพูดมาให้ชัดๆ นะ ตอนนั้นฉันกลัวต่างหากล่ะ โอเคมั้ย”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตา “เธอกลัวจริงๆ น่ะเหรอ ทำไมฉันคิดว่าเธอออกจะเพลิดเพลินกับมันต่างหาก”
 
 
“คุณเข้าใจผิดน่ะสิ!”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากเขาขยับเป็นรอยยิ้มเย้ายวน
 
 
“ต้องลองอีกครั้งถึงจะรู้” เขาพูดพลางขยับปรู๊ดเข้ามาใกล้
 
 
หลินเช่อตกใจกับการเคลื่อนไหวอันรวดเร็วจนต้องเอนตัวหนี แต่กู้จิ้งเจ๋อไวยิ่งกว่า มือข้างหนึ่งของเขาอยู่บนโซฟา ในขณะที่คว้ามือเธอที่กำลังพยายามผลักไสเขาด้วยมืออีกข้างหนึ่ง เขาจับข้อมือเธอไว้แล้วกดลงกับโซฟา
 
 
ด้วยความตกใจ หลินเช่อร้อง “ปล่อยฉันนะ กู้จิ้งเจ๋อ นี่มันห้องรับแขกนะคะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองเห็นแววช็อกในดวงตาเธอ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความอาย ยิ่งทำให้เขาพอใจยิ่งนัก
 
 
“ห้องรับแขกแล้วจะทำไมล่ะ นี่เป็นบ้านของเรา แล้วเราก็เป็นสามีภรรยากัน ไม่มีใครว่าอะไรหรอกไม่ว่าเราจะทำกันในห้องไหนน่ะ”
 
 
“…”
 
 
หลินเช่อพยายามผลักผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าออกไป มือของเธอวางทาบหน้าอกเขาจนรู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อล่ำสันที่อยู่ตรงนั้น มันเต็มแน่นฝ่ามือของเธอทีเดียวแม้ว่าจะเพียงแค่แตะลงไปเท่านั้น
 
 
จะว่าไป ไม่ว่าส่วนไหนของร่างกายเขาก็ดูดีไปหมดทั้งนั้นนั่นแหละ
 
 
หลินเช่อทำอะไรไม่ถูก กู้จิ้งเจ๋อกำลังก้มลงมาหาเธอแล้ว มองดูเธอที่พยายามจะดิ้นรนหาทางหนี ริมฝีปากเขาแตะลงบนปลายจมูกเธอและค้างอยู่อย่างนั้น เขากำลังสนุกที่เห็นเธอสติแตก เขาค่อยๆ ทรมานเธอทีละนิด
 
 
“เอาละ ทีนี้บอกฉันหน่อยสิว่าชอบหรือเปล่า” ริมฝีปากเขาแตะไล้ไปบนปากเธอขณะที่เขากำลังยิ้มสนุก
 
 
หลินเช่อกัดริมฝีปากตัวเอง “ปล่อยฉันนะ กู้จิ้งเจ๋อ!”
 
 
“ตกลงชอบหรือเปล่า”
 
 
“ไม่ชอบ!”
 
 
“ตอบผิดแล้ว!” เขาจุ๊บลงมาอีก
 
 
หน้าของหลินเช่อแดงร้อนไปหมด
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อนี่คุณกำลังล้อเลียนฉันนะ ระวังไว้ให้ดีเหอะ ฉันอาจจะถุยน้ำลายใส่คุณก็ได้”
 
 
“น้ำลายเหรอ” เขายิ้ม “ทำอย่างกับฉันไม่เคยชิมมาก่อนงั้นแหละ”
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อ คุณนี่มันรสนิยมประหลาดที่สุดเลย”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “ไม่อย่างนั้นฉันจะแต่งงานกับเธอทำไมล่ะ”
 
 
“คุณ”
 
 
เขากำลังทำนิสัยไม่ดีจริงๆ เสียด้วย!
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อ ถ้าคุณไม่ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะเอาจริงแล้วนะ”
 
 
“ฮ่า ฉันก็อยากเห็นเธอเอาจริงเหมือนกัน”
 
 
“คุณประเมินฉันต่ำไปแล้ว กู้จิ้งเจ๋อ” หลินเช่อยิ้มแล้วทันใดนั้นเธอก็ยกเข่างั้น เล็งเป้าไปที่หว่างขาของเขาเต็มที่
 
 
“โอ๊ย” กู้จิ้งเจ๋อผงะและปล่อยเธอทันที ส่วนตัวเองนอนกลิ้งเค้เก้อยู่บนโซฟา
 
 
หลินเช่อตกใจ เธอคิดว่าเขาจะหยุดเธอได้ทันแต่กลับไม่ใช่คราวนี้
 
 
ชายหนุ่มนั่งกองอยู่บนผืนพรมราคาแพง ท่าทางเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด
 
 
หลินเช่อรีบคุกเข่าลงบนพรมข้างตัวเขาและมองดูอีกฝ่ายด้วยความเป็นห่วง เธอพร่ำขอโทษ “ขอโทษนะคะ กู้จิ้งเจ๋อ คุณเป็นยังไงบ้างน่ะ เจ็บมากมั้ย”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อแล้วส่ายหน้า “ก็ไม่แย่เท่าไหร่ ฉันไม่เป็นไร”
 
 
“ถ้าเจ็บมากฉันขอโทษด้วยนะคะ ฉันเคยเล่นแบบนี้กับพวกเด็กผู้ชายสมัยยังเป็นเด็ก มันดูไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่สำหรับพวกเขา”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหน้าเธอ “ก็แน่ละสิ พวกเด็กๆ ยังโตไม่เต็มที่นี่ มันก็เลยไม่เจ็บเท่าไหร่สำหรับพวกเขา เธอรู้ดีอยู่แล้วนี่ว่าขนาดของฉันน่ะแตกต่างจากพวกเด็กๆ ขนาดไหน”
 
 
“…” หลินเช่อมองหน้าผู้ชายไร้ยางอายตรงหน้า นี่มันใช่เวลามาพูดอะไรแบบนี้มั้ยล่ะเนี่ย
 
 
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เจ็บเท่าไหร่นี่คะ! ยังพูดตลกแบบนี้ได้น่ะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยิ้มอีกครั้ง “ฉันก็พูดตลกได้กับทุกเรื่องนั่นแหละ แต่ฉันไม่พูดตลกเรื่องขนาดหรอกนะ”
 
 
“กู้จิ้งเจ๋อ คุณนี่เปลี่ยนไปจริงๆ เมื่อก่อนคุณไม่ทำตัวหน้าไม่อายแบบนี้สักหน่อยนี่นา”
 
 
ชายหนุ่มกวาดตามองมาที่หลินเช่อ “มันช่วยไม่ได้ ฉันอยากทำตัวหน้าไม่อายเวลาอยู่ใกล้ๆ เธอนี่นา”
 
 
นี่กลายเป็นความผิดของเธอไปแล้วเหรอ
 
 
“คะ…คะ…คุณ คุณไปหัดพูดจาแบบนี้มาจากไหนน่ะ”
 
 
“เรื่องแบบนี้ไม่ต้องสอนหรอกน่า ฉันเดาว่าผู้ชายทุกคนก็อยากมีลูกกันทั้งนั้นนั่นแหละ แล้วเวลาที่เราได้พบผู้หญิงที่เราอยากให้อุ้มท้องลูกของเรา พวกเขาก็จะพูดจาแบบนี้เป็นเองโดยอัตโนมัติ เพราะอย่างนี้ไงมนุษย์เราถึงสืบพันธุ์ได้”
 
 
“ไปให้พ้นเลยนะ คุณทำตัวหน้าไม่อาย ไม่ต้องมาทำเป็นพูดให้ฟังดูเข้าท่าเลย”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อยิ้ม ทั้งที่ความจริงยังคงเจ็บหนัก
 
 
เมื่อเห็นสีหน้าเขา หลินเช่อจึงยังคงนั่งอยู่บนพื้นด้วยท่าทีอายๆ แล้วก้มหน้างุด
 
 
“เราควรไปโรงพยาบาลมั้ยคะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหน้าเธอแล้วเข้าไปกระซิบที่ข้างหูว่า “ฉันไม่เป็นไรหรอก แค่ช่วยนวดหน่อยเท่านั้นเอง”
 
 
หลินเช่อร้องลั่น “นวดงั้นเหรอ ไร้สาระน่ะ”
 
 
จะให้นวดที่อื่นก็คงนวดได้ แต่จะให้เธอนวดตรงส่วนนั้นได้ยังไงกันล่ะ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อจับข้อมือเธอแล้วดึงเข้าไปใกล้ “ถ้าไม่ลองจะรู้ได้ยังไงกันล่ะ”
 
 
หลินเช่อคิดว่าเขากำลังจะดึงมือเธอลงไปตรงนั้นเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ประตู
 
 
“จะ…จิ้งเจ๋อ นั่นคุณกำลังทำอะไรน่ะ”
 
 
โม่ฮุ่ยหลิงมาทำอะไรเวลานี้นะ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อตกใจสุดขีด เขาไม่คิดว่าโม่ฮุ่ยหลิงจะเดินเข้ามาในบ้านอย่างง่ายดายแบบนี้
 
 
เขารีบปล่อยมือหลินเช่อและลุกขึ้นทันที
 
 
ที่ข้างตัว หลินเช่อเองก็ผุดลุกรวดเร็วไม่แพ้กัน
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองดูโม่ฮุ่ยหลิงด้วยท่าที่ไม่ค่อยพอใจนัก “ฮุ่ยหลิง เธอเดินเข้ามาแบบนี้ได้ยังไงกันน่ะ” นี่เป็นบ้านของเขากับหลินเช่อ
 
 
นอกจากนี้เขาโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว ไม่ใช่เด็กเล็กๆ ที่ยังจะสามารถเดินเข้าไปในห้องของเพศตรงข้ามได้
 
 
จะเป็นยังไงถ้าเขากำลังเปลือยกายอยู่
 
 
โม่ฮุ่ยหลิงมองดูท่าทีสนิทสนมของคนทั้งสองเมื่อครู่นี้
 
 
ถ้าเธอเข้าใจไม่ผิดละก็ กู้จิ้งเจ๋อกำลังดึงมือของหลินเช่อและไม่ยอมปล่อยงั้นเหรอ
 
 
พวกเขาอยู่ใกล้ชิดกันมากเสียจนแทบจะกลายเป็นคนคนเดียวกัน
 
 
อาการป่วยของกู้จิ้งเจ๋อดีขึ้นแล้วหรือยังไงนะ
 
 
โม่ฮุ่ยหลิงเหลือบมองหลินเช่อด้วยสายตาริษยาและชิงชัง
 
 
หลินเช่อมองดูคนทั้งคู่ก่อนจะเอื้อมไปหยิบบทละครบนโต๊ะ “พวกคุณคุยกันไปเถอะนะคะ ฉันจะเข้าไปอ่านบทก่อนล่ะ”
 
 
“หลินเช่อ” กู้จิ้งเจ๋ออยากเรียกเธอเอาไว้แต่โม่ฮุ่ยหลิงรีบตัดบทว่า “โอเค ขอบใจนะจ๊ะ หลินเช่อ”
 
 
จากนั้นเธอก็เดินเข้ามาคว้าแขนเขาเอาไว้
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองดูมือของอีกฝ่ายแล้วก็ต้องขมวดคิ้ว “ฮุ่ยหลิงปล่อยฉันก่อน มีคนรับใช้อยู่กันเต็มไปหมด ให้พวกเขาเห็นเราเข้าจะไม่ดี”
 
 
โม่ฮุ่ยหลิงจ้องหน้าเขาด้วยความขัดเคืองใจ “แล้วมันไม่เป็นไรที่จะเห็นคุณกับหลินเช่องั้นเหรอคะ ฉันแค่ดึงแขนคุณเท่านั้นเองนะ ไม่ได้ทำอะไรไม่ดีสักหน่อย”
 
 
“ฮุ่ยหลิง เขาเป็นภรรยาของฉัน ถึงใครเห็นก็ไม่เป็นไรหรอก”
 
 
“คุณ” โม่ฮุ่ยหลิงยิ่งโกรธจัดเสียจนเธอกัดริมฝีปากแน่นและตะโกนลั่น “แต่ฉันก็ใกล้ชิดสนิทสนมกับคุณมาตั้งแต่เรายังเป็นเด็กนะคะ ใครๆ ก็รู้กันทั้งนั้น แล้วก็ไม่เห็นมีใครว่าอะไรด้วย แล้วทำไมมาตอนนี้มันถึงจะเป็นเรื่องไม่ดีไปได้ล่ะ”
 
 
“โอเค ปล่อยฉันก่อนก็แล้วกัน แล้วเราออกไปคุยกันข้างนอก”
 
 
สีหน้ากู้จิ้งเจ๋อบึ้งตึง เขามองหน้าโม่ฮุ่ยหลิงด้วยท่าทีดุดัน
 
 
เมื่อได้เห็นสีหน้าของชายหนุ่มแล้ว โม่ฮุ่ยหลิงก็ไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก ได้แต่ยอมปล่อยมืออย่างไม่เต็มใจ