ทั้งสองเดินไปพลางสอดส่ายสายตามองด้านในไปด้วย มองเห็นกลิ่นอายของความโบราณที่เต็มไปด้วยมนต์เสน่ห์ ช่างเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การพักผ่อนจริงๆ
หยางหลิงซินเอ่ยออกมาโดยไม่ต้องคิด “ที่นี่ใหญ่มากเลยค่ะ”
หลินเช่อเองก็พยักหน้า
ทว่าไม่คาดคิดว่าจะมองเห็นหลินลี่ที่เข้ามาเช่นกัน
เธอมองเห็นหลินเช่อและหยางหลิงซิน จึงชะงักค้างอยู่แบบนั้น
“พวกเธอเข้ามาได้ยังไงกัน”
หลินเช่อถาม “ฉันควรจะถามเธอมากกว่า”
“ฉันก็บอกไปแล้วไง ฉันมีใบเบิกทางของตระกูลลู่ อยากเข้ามาก็เข้ามาได้อยู่แล้ว”
“อ้อ งั้นเหรอ งั้นทำไมเธอไม่ได้พบคุณซือถูล่ะ” หลินเช่อจี้ตรงจุด ทำให้สีหน้าของหลินลี่เปลี่ยนไป
เธอปลอมเป็นพนักงานเข้ามา คิดว่าถ้าเจอคุณซือถูเมื่อไหร่ค่อยคิดอีกที
เธอเองก็ไม่คิดว่า ซือถูฉยงจะน่าโมโหแบบนี้ แม้แต่หน้าของตระกูลลู่เขาก็ไม่ให้ ดื้อรั้นจริงๆ
หลินลี่เอ่ย “แล้วเธอล่ะ เธอเข้ามาวิธีไหน เชื่อไหมว่าตอนนี้ฉันสามารถเรียกคนมาไล่เธอออกไปได้”
หลินเช่อส่งเสียงหึเบาๆ ในลำคอ “เอาสิ ถ้าจะโดนไล่ออกไป ก็ออกไปพร้อมกันนี่แหละ”
ใครจะกลัวกันล่ะ
แน่นอนว่าหลินลี่ไม่กล้า หรี่ตามองชุดเครื่องแบบทหารบนตัวหลินเช่อ ท่าทางก็เหมือนอยู่บ้าง
อีกทั้ง หยางหลิงซินที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ ไม่รู้ทำไม ถึงแต่งตัวเหมือนกับหลินเช่อขนาดนั้น แต่กลับแตกต่างอย่างชัดเจน แต่ว่า ทรงผม เขียนคิ้ว สีปาก สไตล์ของชุด คล้ายกันไปหมด
จริงๆ เลย เชิดชูหลินเช่อขนาดนั้น ถึงได้แต่งตัวเหมือนกับหลินเช่อ หลินเช่อก็แค่ลูกนอกสมรสไหม
เธอบอก “ฉันจะไปพบคุณซือถู เธออย่ามาขวางทางฉัน”
หยางหลิงซินบอกอยู่ด้านหลัง “ใครขวางใครมันยังไม่แน่นะ”
หลินลี่บอก “หลินเช่อ เธอไม่สั่งสอนลูกน้องบ้างเหรอ ไร้มารยาท ถ้าเป็นสมัยก่อนคงถูกไล่ออกแล้ว เจ้านายกำลังพูดอยู่ เด็กรับใช้อย่างเธอเกี่ยวอะไรด้วย”
หยางหลิงซินถูกต่อว่าจนตัวแข็งไปทั้งร่าง
หลินเช่อขมวดคิ้ว “เด็กรับใช้อะไรกัน เธอคิดว่าเธอเป็นเจ้านายจริงๆ เหรอ นี่เป็นเพื่อนของฉัน ถ้ายังดูถูกเพื่อนของฉันอีกนะ ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่”
หลินลี่มองท่าทางเอาเรื่องของหลินเช่อ “เธอยังกล้าจัดการฉันอีกเหรอ เธอจะไม่ปล่อยฉันยังไง ถ้าเธอทำอะไรฉัน ลู่ชูเซี่ยไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่”
หลินลี่ตบลงบนใบหน้าหยางหลิงซินหนึ่งครั้ง
“ฉันอยากรู้จริงๆ เธอจะทำยังไงกับฉัน เพื่อเด็กคนนี้ เธอจะทำอะไรฉันได้”
หยางหลิงซินโดนเธอตบอย่างน่าสงสาร ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น
หลินเช่อมองหลินลี่ด้วยความโกรธ ยกมือขึ้นแล้วฟาดลงไปบนหน้าของเธอหนึ่งครั้ง เพื่อเอาคืน
หลินลี่โกรธขึ้นมาทันที “หลินเช่อ เธอกล้าตบฉันเพราะอีเด็กนี่เหรอ”
เธอพุ่งเข้าไปหาหลินเช่อ
หลินเช่อมือไว คว้ามือเธอเอาไว้ด้วยมือข้างเดียว
ตบกับหลินลี่นั้นเรื่องเล็ก สมัยเด็กพวกเขาทะเลาะกันบ่อย
หลินลี่ตกใจ มือเธอถูกจับเอาไว้ บอกหลินเช่อ “เธอปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ยัยเด็กบ้า เธอกล้าตบฉันเหรอ นี่ เจ็บนะ”
หลินเช่อคว้ามือของเธอเอาไว้ บิดไปข้างหลัง
ตอนเด็กกลัวว่าตีเธอแล้ว ตัวเองจะถูกทำโทษ ตอนนี้ไม่มีความกลัวเลยสักนิด
หลินลี่ยกเท้าขึ้นมาถีบ หลินเช่อสามารถหลบได้สบายๆ ไปอยู่ด้านหลังเธอแล้วเตะเข้าที่ขาพับ จนเธอล้มลงไปกองกับพื้น
มือของหลินลี่ถูกบิดไปอยู่ด้านหลัง หลินลี่ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด
เพียงแต่ ตอนนี้ คนของเซียงซานนั้นจับความเคลื่อนไหวได้อย่างรวดเร็ว
เห็นเพียงหลินเช่อจับหลินลี่กดลงกับพื้น ท่าทางเหมือนจะไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายมีทางรอดไปได้
“เกิดอะไรขึ้น”
“นั่นใครน่ะ”
“ใครปล่อยคนเข้ามา”
ในสถานการณ์ที่วุ่นวาย เสียงทุ้มต่ำก็ถูกส่งมา
“เกิดอะไรขึ้น” เสียงจบลงแล้ว ตามมาด้วยชายชุดดำที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางเคร่งขรึม
“พ่อบ้านเฉิน สองคนนี้ตบตีกันครับ”
หลินเช่อเงยหน้าขึ้น มองเห็นรถคันหนึ่งมาจากทางด้านหลัง บนรถ มีชายสวมชุดลำลองสีขาว สวมแว่นตากันแดดนั่งอยู่บนนั้น ท่าทางเย็นชา
พ่อบ้านเฉินบอก “ทำยังไงถึงปล่อยให้คนเข้ามาตีกัน พวกนายเฝ้ากันยังไง เดี๋ยวอีกหน่อยคุณฉยงก็จะมาแล้ว พวกนายจะบอกเขายังไง”
“ขอโทษครับ ขอโทษครับ เดี๋ยวพวกเราจะรีบพาคนออกไปครับ”
หลินเช่อรีบปล่อยหลินลี่
หลินลี่ยังคงกรีดร้องอยู่ “อ้ายยย หลินเช่อ เธอกล้าตบฉัน แก…ฉันฝากไว้ก่อนเถอะ”
มือของหลินลี่ถูกบิดเกือบจะหักอยู่แล้ว เมื่อเงยหน้าขึ้นจึงมองเห็นคนเหล่านั้น หากฉลาดพอก็คงรู้แล้วว่านั่นก็คือ ซือถูฉยงผู้ลึกลับนั่นเอง
หลินลี่เห็นว่าหลายคนเดินเข้ามาเพื่อจัดการกับพวกเธอ เธอรีบตะโกนออกไป “คุณซือถู ฉันเป็นคนที่คุณลู่ชูเซี่ยแนะนำมาค่ะ เธอบอกว่าคุณรู้จักกับเธอ คุณดูนี่ นี่คือจดหมาย…”
พ่อบ้านเฉินขมวดคิ้ว มองชายด้านหลังอย่างระมัดระวัง จากนั้นจึงบอก “มัวรออะไรอยู่ล่ะ รีบพาออกไปเดี๋ยวนี้”
หลายคนพุ่งตัวเข้ามาลากหญิงสาวทั้งสาม
หลินลี่รีบบอก “คุณซือถู คุณลองดูจดหมายนี่ก่อนไหมคะ ฉันชื่นชมคุณมีชื่อเสียง อยากจะมาพบคุณ คุณ…คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ อย่าไล่ฉันออกไปเลยนะคะ”
เมื่อเทียบแล้ว หลินเช่อทำเพียงยืนดูอยู่ด้านข้าง มองชายคนนั้น คิดอยู่ในใจ ถ้าถูกไล่ออกไปแบบนี้คงซวยมาก แต่ว่า ถ้าเขาไม่ยินยอมที่จะช่วย แหกปากร้องไปก็ไม่มีประโยชน์
ตอนนั้นเอง ชายคนนั้นพลันโบกมือ เรียกคนเข้ามาหา
พ่อบ้านเฉินรีบเดินเข้าไปใกล้
ชายหนุ่มคุยอะไรกับเขาอยู่ชั่วขณะ จากนั้นจึงหันออกมาบอก “หยุด ปล่อยพวกเธอ”
ในที่สุดหลินเช่อก็ถูกปล่อย
หลินลี่ค่อยถอนหายใจออกมา บอกกับหลินเช่อ “ฉันบอกแล้ว ใบเบิกทางของคุณลู่ มีประโยชน์กว่าอะไรทั้งนั้น”
และในตอนนั้นเอง รถกอล์ฟขับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ กลิ่นอายความเย็นยะเยือกยิ่งใกล้เข้ามาด้วย
แม้ว่าเขาจะดูง่ายๆ สวมชุดสบายๆ แต่กลับทำให้คนรู้สึกกดดัน
เดิมหลินเช่อคิดว่านั่นเป็นคนแก่คนหนึ่ง แต่ว่า ผู้ชายตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าอายุไม่ถึงสามสิบด้วยซ้ำ ใบหน้าหล่อเหลา แฝงไปด้วยความเย็นชา เป็นธรรมชาติ ตลอดเวลาที่อยู่ข้างกายกู้จิ้งเจ๋อ เธอเคยเห็นใบหน้าหล่อเหลามากมาย ดังนั้นจึงมีภูมิต้านทานต่อใบหน้าหล่อเหลา แต่ว่าดูแล้วตอนนี้ รู้สึกว่าเขาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าเหล่าชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาพวกนั้นสักนิด
สายตาของเขามองมาที่ร่างของหลินเช่อ สำรวจเธอ มองหลินเช่ออยู่สักพักพลันรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา
เขาเอ่ยขึ้น “คุณอยู่ก่อน”
หลินเช่อตกใจ
หลินลี่ที่อยู่ด้านข้างนั้น ใบหน้าแห้งลง
พ่อบ้านเฉินเห็นแบบนั้น ก็ออกคำสั่งกับคนข้างๆ “พาคนที่ไม่เกี่ยวข้องออกไป”
“คุณซือถู คุณซือถู คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ…”
หลินเช่อมึนงง มองหลินลี่ที่กำลังโวยวาย ถูกคนลากออกไป
จากนั้นเธอจึงหันกลับมามองซือถูฉยง เอ่ยเสียงเบา “คุณซือถู สวัสดีค่ะ ฉันชื่อหลินเช่อ เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาต ต้องขอโทษด้วยนะคะ”
Related
