“ไม่มีความโรแมนติกเอาซะเลย กู้จิ้งเจ๋อฉันคิดว่าถ้าคุณไม่มีเงิน ไม่มีใบหน้าที่หล่อเหลา คุณคงจะหาแฟนไม่ได้ เข้าใจยากเป็นบ้าเลยรู้ไหม”
ทว่ากู้จิ้งเจ๋อจับประเด็นในคำพูดของเธอเพียงคำๆ เดียว “เธอคิดว่าหน้าฉันหล่อเหรอ”
“…” หลินเช่อมองเขา “ใช่ค่ะ ใช่ หล่อมาก คนหลงตัวเอง”
กู้จิ้งเจ๋อจึงเอ่ยขึ้น “เป็นเธอเองต่างหากที่คิดว่าฉันหล่อ เห็นๆ อยู่ว่าเธอเป็นฝ่ายหลงฉัน ทำไมถึงกลายเป็นว่าฉันหลงตัวเองไปแล้วล่ะ”
เขาคว้าหลินเช่อเอาไว้ ให้หลินเช่อหันมาหาเขาแล้วบอก “ชอบใบหน้าฉันหรือเปล่า”
“…” หลินเช่อบอก “ไม่ชอบ”
กู้จิ้งเจ๋อหัวเราะเบาๆ “ไม่ชอบจริงๆ เหรอ”
“ไม่ชอบ นอกจากหล่อแล้ว ก็ไม่มีอะไรพิเศษสักหน่อย” หลินเช่อยังคงบอกแบบนั้น
กู้จิ้งเจ๋อยึดมือเธอทั้งสองข้างเอาไว้ ก้มหน้าลง จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ ดวงตาคมเข้มราวกับค่ำคืนฝนตกอันแสนเงียบสงัดที่มีความชุ่มฉ่ำ ทำให้คนรู้สึกชุ่มฉ่ำตามไปด้วย
ใบหน้าของกู้จิ้งเจ๋อให้ความรู้สึกยิ่งน่ามองเข้าไปใหญ่ จนมาถึงวันนี้ ก็ยังไม่มีตำหนิเลยสักนิด ดวงตาสว่างไสว โครงคิ้วคมเข้ม จมูกโด่งสวย ริมฝีปากเซ็กซี่
มองผ่านแสงสลัวยามค่ำคืน ยิ่งดูน่าหลงใหล ความเยือกเย็นบนใบหน้าของเขายิ่งชัดเจน ราวกับโผล่ออกมาจากการ์ตูน ทำให้ความปรารถนานั้นพุ่งขึ้น
ดูเหมือนผู้ชายสมบูรณ์แบบคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เธอคนนี้ เป็นสิ่งชั่วร้ายก็ไม่ปาน
แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากจากไปไหน
เขาก้มหน้าลงมา เข้าใกล้แก้มของเธอ หายใจเบาๆ พัดผ่านไปมา
หลินเช่อลนลาน “อย่าซนสิ”
“ชอบหรือไม่ชอบ”
“ไม่ชอบ มีใครที่ไหนบังคับให้คนอื่นชอบ”
“ไม่ชอบเหรอ แต่ฉันเห็นจากสายตาของเธอ มันกำลังบอกว่าเธอต้องการฉัน”
“…” เคยพูดว่าต้องการเขาที่ไหนกัน
ถึงแม้ว่าจะต้องการจริงๆ ก็เถอะ
เธอมองริมฝีปากเย้ายวนของเขาที่คอยขยับไปมาไม่หยุด ถึงมองไม่ชัดถึงความเปียกชื้นด้านใน ทว่ากลับทำให้เธอรู้สึกอยากพุ่งเข้าไปจูบเขา ดูดดึงปลายลิ้นของเขาเข้ามาหยอกเย้าในริมฝีปากเธอ
ลามกที่สุด…
จ้องมองอยู่แบบนั้น ดวงตาของเธอพลันพร่ามัว
ตอนนั้นเอง กลับได้ยินเสียงคร่ำครวญดังขึ้น
เสียงนั้นไม่ดังมาก ทว่าบีบหัวใจ
หลินเช่อพลันชะงักนิ่ง พูดกับกู้จิ้งเจ๋อ “เหมือนมีเสียงอะไรเลย คุณได้ยินไหมคะ”
“ไม่ได้ยิน เสียงอะไรเหรอ” กู้จิ้งเจ๋อแค่อยากจูบเธอ หลอกล่อให้เธอจู่โจมจูบมาก่อน แต่กลับมีอะไรมารบกวนซะก่อน รู้สึกไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
แต่หลินเช่อกลับเดินตามเสียงนั้นไปแล้ว “ฉันไปดูก่อนนะคะ ไม่รู้อะไรกำลังร้องอยู่”
“เดี๋ยวก่อน มาอยู่ข้างหลังฉัน เดี๋ยวฉันดูเอง” กู้จิ้งเจ๋อลากเธอกลับคืนมา
เสียงดังออกมาจากกอหญ้าตรงหน้า หลินเช่อยัยเด็กคนนี้ไม่รู้จักระมัดระวังอะไรเลย จะเดินเข้าไปแบบนั้น ไม่กลัวว่าด้านในอาจจะมีอะไรอันตรายก็ได้
กู้จิ้งเจ๋อดึงเธอมาไว้ด้านหลัง จากนั้นเดินเข้าไปเปิดโพรงหญ้าดู
ตรงนั้นมีกล่องวางอยู่ สุนัขตัวน้อยน่าเกลียดกำลังร้องอยู่ในนั้น ดูเหมือนจะยังไม่หย่านม ดูน่าสงสาร
“โอ๊ะ หมาน้อย” พอมองเห็นลูกสุนัข หลินเช่อก็อดใจไม่ไหว รีบวิ่งเข้าไปอุ้มขึ้นมา
กู้จิ้งเจ๋อบอก “สงสัยมีคนเอามาทิ้ง”
“น่ารักจังเลย น่าสงสารด้วย ตัวเปียกไปหมดแล้ว” หลินเช่อกอดสุนัขตัวน้อยเอาไว้ ท่าทางทะนุถนอม
เจ้าสุนัขตัวน้อยมองเธอด้วยดวงตาที่เปียกชื้น น่าจะเป็นลูกสุนัขพันธุ์ผสมที่ไม่รู้จะเรียกว่าอะไร พวกเขาเรียกช่วนช่วน[1] มีหลากหลายชนิดเสียบในไม้เดียวกัน ขนยาว ขนนุ่มนิ่ม คล้ายกับก้อนกลมนุ่มๆ
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมามองกู้จิ้งเจ๋อ “น่าสงสารมากเลย เอากลับไปด้วยได้ไหมคะ…”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ฉันไม่ชอบเลี้ยงหมา”
“อ่า…แต่ฉันชอบนี่คะ”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ถ้าเธอชอบ ฉันจะให้คนไปเลือกพันธุ์ดีๆ มาให้ เอามาเลี้ยงไว้ด้านหลังบ้านก็ได้”
หลินเช่อบอก “แล้วนั่นมันจะมีความหมายอะไรคะ ลูกหมาแบบนี้ก็ดีแล้ว ฉันไม่ได้ต้องการสุนัขพันธุ์ดีอะไรแล้วเอามาให้คนอื่นเลี้ยง ฉันอยากเลี้ยงเอง ได้ไหมคะ เมื่อก่อนฉันเคยคิดว่า ถ้าฉันมีบ้าน มีห้องใหญ่ๆ จะเลี้ยงลูกหมาสักตัว นั่งดูโทรทัศน์กับเขาทุกวัน ไปเดินเล่นด้วยกัน…”
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่ออย่างจนปัญญา
หลินเช่อกอดลูกสุนัขเอาไว้ พูดกับเขาด้วยท่าทางน่าสงสาร “คุณดูสิว่ามันน่าสงสารขนาดไหน ถ้าทิ้งไว้ตรงนี้ มันต้องตายแน่ๆ อย่าใจร้ายขนาดนั้นเลย กู้จิ้งเจ๋อ เลี้ยงนะคะ เลี้ยงนะ…” เธอมายืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยท่าทางคาดหวัง
กู้จิ้งเจ๋อถูกเธอทำให้ใจเขาเตลิดเปิดเปิงไปไกล
เห็นได้ชัดว่ามันไม่มีอะไร แต่เพราะท่าทางแบบนั้น ทำให้ร่างกายของเขาเริ่มควบคุมไม่ได้
ปีศาจน้อยจริงๆ เลย
ตอนนี้รู้จักยั่วยุปลุกเร้าอารมณ์เขาด้วย
กู้จิ้งเจ๋อถามขึ้น “จะจ่ายสินบนฉันยังไง”
สินบนเหรอ
หลินเช่อมองหน้าเขา มองริมฝีปากของเขาที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ แม้ใบหน้าจะแดงระเรื่อขึ้น แต่ก็ทำในสิ่งที่อยากทำเมื่อสักครู่
ขยับเข้าไปจูบลงที่ริมฝีปากของเขา
เกาะเกี่ยวลิ้นของเขาอยู่ด้านใน
ดูดดึงอยู่แบบนั้น ดึงมันเข้ามาในปากของเธอ
และการแลกเปลี่ยนแบบนี้ ทำให้เขาตื่นตัวขึ้นมา
ผู้หญิงคนนี้…
เธอไปเรียนมันมาจากไหน
เธอหลับตาลง รับรู้ถึงการเคลื่อนไหวของเขา ขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้ ท่าทางลุ่มหลง จมลงในริมฝีปากของเธอ ลิ้นของเธอ หยอกเย้าต่อไป
หลินเช่อเองก็ถูกเขาหลอกล่อจนตื่นตัวขึ้นมา พัวพันอยู่แบบนั้น จูบล้ำลึกยิ่งขึ้น
ร่มตกลงด้านข้าง ทว่าน้ำฝนกลับไม่สามารถดับความร้อนรุ่มของทั้งสองคนลงได้
หลินเช่อรู้สึกว่าร่างกายของเธอถูกเขาปลุกขึ้นมาจนร้อนระอุ ราวกับกำลังจะเผาไหม้
และในตอนนั้นเอง พลันนึกถึงเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนขึ้นมา
เธอปล่อยริมฝีปากของเขา
เขาขมวดคิ้ว แม้จะยังไม่พอ แต่พอมองเห็นเส้นผมที่เปียกชื้นของเธอ เขาจึงหยิบร่มขึ้นมาบอกกับเธอ “สินบนยังไม่พอ กลับไปต้องต่ออีก”
“…” ใบหน้าของหลินเช่อแดงระเรื่อขึ้นมาอีกครั้ง
เมื่อกลับถึงบ้าน สาวใช้มองเห็นว่าหลินเช่อได้พาลูกสุนัขกลับมาด้วย
หลินเช่อรีบบอก “รีบเอาพรมมาทีค่ะ”
“น่าจะต้องอาบน้ำก่อน”
“ไม่มีอาหารสุนัขนี่นา เหมือนที่บ้านจะไม่มีอาหารสุนัขเลย”
เหล่าสาวใช้ชุลมุนขึ้นเพราะเจ้าหมาน้อยตัวนี้ รีบเรียกคนไปทำอาหารสุนัขมาให้ อีกทั้งสั่งให้คนไปซื้อของใช้ของสุนัขมาด้วย
ยังดีที่อยู่บ้านตระกูลกู้ ทุกคนใช้เวลาไม่นานก็สามารถเตรียมของที่ต้องการได้อย่างครบครัน หลินเช่ออาบน้ำให้เจ้าสุนัขตัวน้อย ได้เห็นเจ้าสุนัขในรูปโฉมใหม่ ขาวสะอาด ยิ่งน่ารักขึ้นไปอีก
หลินเช่อนั่งลงป้อนอาหารลูกสุนัข สาวใช้อยู่ด้านข้างรวบรวมความกล้าเอ่ยถาม “คุณผู้หญิง คุณจะเลี้ยงลูกหมาตัวนี้เหรอคะ”
หลินเช่อเงยหน้าที่เต็มไปด้วยความชื่นชอบบอก “ใช่ค่ะ คุณคิดว่ายังไงคะ น่ารักใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ น่ารักมาก แต่ว่าคุณผู้ชายอนุญาตให้เลี้ยงแล้วเหรอคะ”
“ใช่น่ะสิ เขาตกลงอย่างไม่เต็มใจเมื่อสักครู่นี่เอง หึหึ” หลินเช่อหยอกล้อเจ้าสุนัขตัวน้อย ใบหน้ามีความสุข
สาวใช้เอ่ยขึ้นด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอคะ คุณผู้ชายดีกับคุณผู้หญิงมากจริงๆ ค่ะ”
หลินเช่อดีใจ พยักหน้าเห็นด้วย
เพียงแต่กังวลว่าตัวเองไม่เคยมีประสบการณ์เลี้ยงสุนัขมาก่อน “แต่ฉันไม่เคยเลี้ยงหมาเลย เจ้าหมาตัวนี้อยู่กับฉันคงจะไม่ลำบากใช่ไหม”
“จะเป็นไปได้ยังไง มันได้เจอกับคุณผู้หญิง เป็นโชคดีของมันจริงๆ ค่ะ”
——
[1] ช่วนช่วน คือการเสียบไม้ เป็นอาหารประเภทเดียวกันกับหม้อไฟ แต่จะเป็นการเสียบไม้แล้วจุ่มในหม้อน้ำซุปรสเผ็ดชา เรียกอีกอย่างว่าหม่าล่าช่วนช่วน จะนับไม้ขาย แล้วคิดเงินตามจำนวนไม้ บวกด้วยค่าเปิดหม้อน้ำซุป
Related
