เช้าตรู่ อวี๋หมินหมิ่นถูกลากให้ลุกขึ้นมา เตรียมตัวเก็บของกลับบ้าน
ด้านนอก บอดี้การ์ดเตรียมตัวเสร็จแล้ว อวี๋หมินหมิ่นเปลี่ยนเสื้อผ้า รู้สึกว่าทุกครั้งที่เธอต้องออกสื่อก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่อยู่เรื่อยๆ แต่ละชุดนั้นถูกออกแบบมาโดยเฉพาะ ช่างฟุ่มเฟือยซะจริง
ถูกลากไปเปลี่ยนชุดเสร็จแล้ว จึงเดินออกไปด้านนอก กู้จิ้งหมิงยืนรออยู่ตรงนั้นแล้ว มองมาที่อวี๋หมินหมิ่น ยื่นมือออกมารับเธอ “ทำไมช้าจัง”
“ผู้หญิงก็ช้าเป็นปกติอยู่แล้ว ถ้าคุณรังเกียจก็ไปหาผู้ชายสิ” เธอบอก
กู้จิ้งหมิงใบหน้าทะมึน จ้องเธอเขม็ง
อวี๋หมินหมิ่นรู้ว่ามีสื่ออยู่ด้วย เขาไม่กล้าทำอะไรแน่ๆ
“ดูสิ ตากล้องมองอยู่นะ ยิ้มหน่อยสิคะ หน้าตึงแบบนี้มันน่ากลัวรู้ไหม”
กู้จิ้งหมิงจำต้องเงยหน้าขึ้น มองไปที่กล้อง คว้าแขนของอวี๋หมินหมิ่นเอาไว้ เดินขึ้นรถไปด้วยกัน
ขบวนรถเคลื่อนตัวออกจากทำเนียบหลิวลี่
มีสายตาผู้คนมองตามตลอดเส้นทาง
ขบวนของทำเนียบหลิวลี่ดึงดูดสายตาผู้คนได้เป็นอย่างดี จนผู้คนต้องเหลียวมองตามตลอดทาง
แน่นอนว่าเมื่อเข้ามาในตัวเมือง ก็ยิ่งดึงดูดผู้คนมากขึ้น
ขบวนมาถึงทางเข้าหน้าหมู่บ้าน หมู่บ้านเล็กๆ ที่เคยดูสกปรก ตอนนี้ราวกับเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด
น้ำสกปรกเหม็นเน่าเหล่านั้นหายไปแล้ว ทางเดินก็ไม่มีขยะเกะกะ อวี๋หมินหมิ่นรู้สึกว่าตัวเองพึ่งจะย้ายออกไปได้ไม่นาน แต่ที่นี่กลับเปลี่ยนแปลงไปเยอะขนาดนี้
คนในหมู่บ้านมามุงดูอยู่ด้านนอก หน้าต่างด้านนอกก็มีคนยัดเต็มไปหมด มองเห็นบอดี้การ์ดของประธานาธิบดีที่ช่วยกันคนออกไป ขบวนรถหยุดลง กู้จิ้งหมิงและอวี๋หมินหมิ่นเดินแยกกันลงมาจากรถคันที่สอง
บอดี้การ์ดรีบวิ่งเข้ามาขวางกลุ่มคนที่เริ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้ กู้จิ้งหมิงเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับอวี๋หมินหมิ่น ด้านหลัง ช่างภาพยังคงเดินตามมาไม่หยุด อวี๋หมินหมิ่นพยายามยิ้มให้กับกล้อง ทักทาย กู้จิ้งหมิงมองอยู่ด้านข้าง จูงเธอเข้ามา เดินเข้าไปด้านใน
ด้านใน แม่กับน้องชายของอวี๋หมินหมิ่นได้รออยู่นานแล้ว
แม่ยังตื่นเต้นอยู่บ้างเล็กน้อย รีบก้มหน้าพูด “สวัสดีค่ะท่านประธานาธิบดี”
น้องชายที่อยู่ด้านข้างนั้นดีใจเป็นที่สุด
กู้จิ้งหมิงบอก “เรียกผมว่าจิ้งหมิงก็พอแล้วครับ”
แม่แก้มแดงขึ้น รู้สึกเขินอายที่จะเรียกแบบนั้น นี่คือประธานาธิบดีเลยนะ จะให้เรียกชื่อตรงๆ เลยได้อย่างไร
กู้จิ้งหมิงบอก “อยู่ที่นี่ ผมเป็นแค่ลูกเขยของคุณแม่นะครับ”
“โอ้ งั้นก็ได้ บ้านเราไม่เรียบร้อย จริงๆ เลย…” แม่บอก
กู้จิ้งหมิงบอก “ไม่เป็นไรครับ”
บอดี้การ์ดเดินตามเข้ามาด้านในสองสามคน
เพื่อนบ้านต่างก็ชี้นั่นชี้นี่มองเข้ามา อวี๋หมินหมิ่นไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง กว่าจะได้ปิดประตูลง เธอจึงถอนหายใจออกมาเบาๆ
กู้จิ้งหมิงให้คนเอาของขวัญเข้ามาให้ “นี่เป็นของขวัญที่นำมามอบให้แก่ทั้งสองคนครับ”
มอบหยกให้แม่หนึ่งคู่ แม่ยกขึ้นมาดูด้วยความดีใจ เมื่อมองเห็นของมีค่าแบบนั้นแล้ว ก็ไม่กล้าหยิบขึ้นมา
มอบเกมเครื่องใหม่ล่าสุดเป็นของขวัญให้น้องชาย น้องหยิบขึ้นมาดูด้วยความตื่นเต้น “ว้าว นี่ไม่ใช่ยังไม่ออกเหรอครับ”
กู้จิ้งหมิงบอก “เวอร์ชันทดลองน่ะ”
“ว้าว พี่เขย พี่นี่สุดยอดไปเลยครับ เวอร์ชันทดลองคนทั่วไปไม่มีหรอกนะ”
อวี๋หมินหมิ่นจ้องเขาเขม็ง เรียกได้คล่องปากเลยนะคำว่าพี่เขยเนี่ย
แต่ว่า กู้จิ้งหมิงเองก็ให้เกียรติเธอมาก เขายิ้มบางๆ อย่างมีมารยาทอยู่ตลอดเวลา ไม่เผยใบหน้าเย็นชาออกมาเลยสักนิด
แม่เห็นว่ากู้จิ้งหมิงดีกับพวกเขาแบบนี้ และไม่ได้ปฏิบัติไม่ดีต่อเธอ ก็รู้สึกวางใจ อย่างไรซะอวี๋หมินหมิ่นก็แตกต่างจากเขามาก แต่งออกไปแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกกังวล
ตอนนี้เห็นว่าอวี๋หมินหมิ่นดูไม่ได้มีปัญหาอะไร ก็นับว่าวางใจแล้ว
อาหารกลางวันควรทานที่บ้าน แม่ได้เตรียมอาหารไว้ทำมากมาย ตอนนี้จึงบอกกับอวี๋หมินหมิ่นว่า “พาท่านประธานาธิบดีไปพักผ่อนที่ห้องลูกเถอะ เดี๋ยวแม่ไปทำกับข้าว”
อวี๋หมินหมิ่นเห็นด้วย นั่งอยู่ตรงนี้คงกระอักกระอ่วนน่าดู จึงเรียกเขาเข้าไปด้านใน
ห้องของอวี๋หมินหมิ่นไม่ใหญ่ เมื่อเขาเข้ามาแล้ว อวี๋หมินหมิ่นก็ออกไปช่วยแม่ที่ห้องครัว
แม่ถาม “ทำอะไรดีนะ ท่านประธานาธิบดีชอบทานอะไร”
อวี่๋หมินหมิ่นบอก “อะไรก็ได้แหละค่ะ หนูว่าเขาเองก็ไม่ได้จู้จี้จุกจิกอะไร ยังไงซะก็แค่วันเดียวเอง ทำอะไรที่พอกินได้ก็พอแล้ว”
“ได้ยังไงกัน”
“จะไม่ทำง่ายๆ ได้ยังไงกันคะ ก็ที่ทำเนียบเขามีพ่อครัวเป็นสิบ อาหารที่เขาทานก็ทำมาจากวัตถุสิบสดใหม่ แต่ละมื้ออาหารเต็มโต๊ะ ยังไงเราก็ทำออกมาแบบนั้นไม่ได้อยู่แล้ว”
“พ่อครัวสิบกว่าคนเลยเหรอ” แม่อุทานด้วยความตกใจ งั้นวันนี้ก็คงทำได้แค่อาหารง่ายๆ สินะ
แม่บอกว่า “แม่เห็นว่าท่านประธานาธิบดีก็ปฏิบัติกับเธอไม่เลวเลยนะ ต่อไปต้องทำตัวดีๆ นะรู้ไหม”
“ค่ะ หนูรู้แล้ว”
“วันนี้ที่มา ทุกคนดีใจมาก พวกเขาพึ่งจะเคยเห็นท่านประธานาธิบดีครั้งแรก ความจริงแม่เองก็พึ่งเจอครั้งแรกเหมือนกัน ตอนนี้พวกเขาจะมาดูถูกเราไม่ได้แล้วล่ะ ท่านประธานาธิบดีถึงกับมาเองเลยนี่นา พวกเขายังจะคิดว่าท่านประธานาธิบดีไม่เห็นหัวเราอยู่หรือเปล่า ถูกไหม”
“ค่ะ”
“เพราะประธานาธิบดีจะมา เธอรู้ไหม หลายวันก่อนหน้านี้ แถวบ้านเราเขาก็เริ่มทำความสะอาด แถมยังส่งคนมาช่วยเราเก็บบ้านด้วย ถนนด้านนอก น้ำสกปรกพวกนั้น ทำความสะอาดจนหมด เพื่อนบ้านล้วนพูดว่า อาศัยบารมีของลูกเลยนะหมินหมิ่น ถึงได้มีที่อยู่สะอาดๆ แบบนี้”
“มิน่าล่ะวันนี้ถึงแปลกตาไปหมดเลย”
“ใช่น่ะสิ พวกเขาอิจฉาจะแย่ แม่ว่านะ เพราะหมินหมิ่นของเราประสบความสำเร็จแท้ๆ เลย”
อวี๋หมินหมิ่นกัดแตงกวา พลางหัวเราะขำ คิดว่า ตัวเองเป็นภริยาประธานาธิบดีนี่ก็ไม่ได้เลวอะไร
อย่างไรซะ ถือว่าทำให้ครอบครัวมีชีวิตที่ดีขึ้น
อวี๋หมินหมิ่นกลับไปที่ห้อง แม่ออกไปซื้อเครื่องปรุง
เมื่อมาถึงด้านนอก คนที่พบเจอเธอก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ท่านประธานาธิบดีมาบ้านเธอเหรอ”
“ใช่แล้ว” คุณแม่อวี๋ยิ้มดีใจ
“โห หมินหมิ่นลูกสาวเธอประสบความสำเร็จแล้วสินะ ดูไม่ออกเลยว่าจะได้เป็นถึงภริยาประธานาธิบดี”
“หมินหมิ่นของเราตั้งแต่เด็กก็ไม่เคยทำให้ต้องกังวลเลยล่ะ”
“คนพวกนี้เป็นบอดี้การ์ดประธานาธิบดีทั้งหมดเลยใช่ไหม ยิ่งใหญ่จริงๆ เราได้แต่มองอยู่ข้างนอกไม่ยอมให้เข้า เมื่อสักครู่ยังขวางเราไม่ให้เราเข้าไปหา บอกว่าต้องมีบัตรประจำตัวของที่นี่ถึงจะเข้าไปได้”
“เหรอ ทำให้พวกเธอต้องวุ่นวายแล้วสิ”
“ทำไงได้ล่ะ ใครใช้ให้หมู่บ้านเรามีภริยาประธานาธิบดีกัน เราเลยได้อาศัยบารมีไปด้วย”
คุณแม่อวี๋รู้สึกยินดีอยู่ในใจ สาวเท้าเดินอย่างรวดเร็ว
ในห้อง อวี๋หมินหมิ่นเดินเข้ามา เห็นว่ากู้จิ้งหมิงกำลังนั่งดูรูปเก่าๆ ของเธออยู่
เด็กผู้หญิงในรูปถักผมเปียอยู่ในเครื่องแบบนักเรียนท่าทางใสซื่อ แถมมีรูปเล่นวอลเลย์บอลอีกเยอะมาก หน้าตาและท่าทางดูตลก
อวี๋หมินหมิ่นหน้าแดงขึ้น รีบเข้าไปแย่ง
“กู้จิ้งหมิง ทำไมคุณถึงหยิบจับของของฉันตามอำเภอใจล่ะ”
กู้จิ้งหมิงวางลง นั่งลงบนเตียงเล็กๆ ของเธอ มองดูห้องนอนเล็กๆ นี้
“สำหรับคุณแล้ว ไม่นับว่ามีอะไรที่ต้องเป็นส่วนตัวต่อหน้าผม วางใจเถอะ”
บ้าอำนาจ เย็นชา คนบ้า
Related
