เมื่อหลินเช่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ริมฝีปากชื้นราวกับไปผ่านอะไรมา ความจริงเธอไม่ได้…
กู้จิ้งเจ๋อมองสภาพเธอแบบนั้น ดูสิว่าเธอยังจะไปหาซือถูฉยงอีกไหม
สักพัก หลินเช่อรู้สึกว่ามันไม่ปกติ ก้มลงไป หน้าอกของเธอ…
“กู้จิ้งเจ๋อ คุณ…”
กู้จิ้งเจ๋อหัวเราะเบาๆ ลุกขึ้นยืน ทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
สัมผัสข้อมือตนเอง จากนั้นเดินเข้าไปเปลี่ยนชุด
หลินเช่อทำได้เพียงกระทืบเท้าอยู่ด้านหลัง “กู้จิ้งเจ๋อ คุณ…ฝากไว้ก่อนเถอะ”
แต่ว่า แบบนี้คงไปดูซือถูฉยงไม่ได้แล้ว
ตอนนี้เธอแทบไม่อยากออกไปไหน ถ้าคนอื่นเห็นคงน่าอาย
เธอจึงต้องนั่งอยู่ตรงนั้น โทรหาอวี๋หมินหมิ่น
อวี๋หมินหมิ่นบอก “วางใจได้ ซือถูฉยงไม่ได้เป็นอะไรมาก มีแผลเล็กน้อยเท่านั้น ฝั่งเธอล่ะ”
“ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน แต่ฉันไปดูซือถูฉยงไม่ได้ เธอช่วยฉันดูแลเขาด้วยนะ”
“วางใจได้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉัน เธอไปปลอบใจสามีเธอดีๆ ก็พอ”
ใครจะปลอบใจเขากัน…
หลินเช่อก้มลงมองตัวเองอย่างห่อเหี่ยวใจ
ทำได้เพียงด่าเขาอยู่ในใจ ไอ้คนร้ายกาจ จะร้ายเกินไปแล้วนะ เขาตั้งใจแน่นอน
——
การแข่งขันฟันดาบของซือถูฉยงและกู้จิ้งเจ๋อในครั้งนี้ ก่อให้เกิดปฏิกิริยามากมายในวงสังคม
ทุกคนต่างไม่ทราบถึงเหตุผลที่ทั้งสองมาประลองกัน แต่ว่า ไม่ทันได้รู้ผลว่าใครแพ้ชนะ ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกเสียดาย
แต่ถึงแม้จะไม่รู้ว่าใครแพ้ ใครชนะ แต่ทุกคนได้รับรู้ถึงฝีมืออันร้ายกาจของกู้จิ้งเจ๋อ ลึกลับซับซ้อน ไม่มีอะไรยากสำหรับเขา
หลินเช่ออยู่ที่บ้าน เมื่อซือถูฉยงกลับถึงบ้าน จึงโทรหาหลินเช่อ “ฝั่งคุณเกิดอะไรขึ้นแล้วหรือเปล่า”
หลินเช่อพยักหน้าบอก “ไม่เป็นไรแล้วค่ะ คุณยังจะมาเป็นห่วงฉันอีก คุณเป็นยังไงบ้างคะ”
ซือถูฉยงบอก “ไม่ได้เอาชนะเขา ผมรู้สึกไม่ดีเลย”
“นี่ ฉันถามว่าแผลคุณเป็นยังไงบ้าง”
“ผมเหรอ ไม่ได้เป็นอะไร ขอบคุณที่เป็นห่วง”
หลินเช่อยังพูดไม่ทันจบ ก็มีคนมาแย่งโทรศัพท์ไป
แน่นอนว่าเป็นการก่อกวนของกู้จิ้งเจ๋อ
หลินเช่อรีบไปแย่งจากกู้จิ้งเจ๋อ “กู้จิ้งเจ๋อ คุณทำอะไร เอาคืนมานะ”
กู้จิ้งเจ๋อกำโทรศัพท์เอาไว้ จากนั้นกดตัดสาย กดหาวิธีลบเบอร์โทรศัพท์
หลินเช่อเห็นแบบนั้น รีบบอก “กู้จิ้งเจ๋อ คุณทำอะไร อย่าลบนะ”
หลินเช่อกระโดดไปแย่ง แต่ว่ากู้จิ้งเจ๋อนั้นสูงอยู่แล้ว เขายกแขนขึ้น เธออย่าหวังเลยว่าจะแย่งได้
ทำได้เพียงมองกู้จิ้งเจ๋ออยู่แบบนั้น “กู้จิ้งเจ๋อ คุณ คุณ ฝากไว้ก่อนเถอะ”
กู้จิ้งเจ๋อบล็อกเบอร์โทร จากนั้นลบออก
เมื่อเสร็จแล้วจึงโยนมันคืนให้หลินเช่อ
หลินเช่อรับโทรศัพท์กลับมาดู ไม่มีอะไรเหลือแล้ว…
เธอบอกอย่างโมโห “กู้จิ้งเจ๋อ คุณมันบ้าอำนาจ”
กู้จิ้งเจ๋อนั่งลง เปิดหนังสือ “เกรงใจ นี่เป็นหน้าที่ของสามีอย่างฉัน”
“…”
อะไรกัน
หลินเช่อบอก “ฉันบอกแล้วไง ฉันกับซือถูฉยงเราไม่มีอะไร คุณคิดว่าคนอื่นจะเป็นเหมือนคุณไปหมดหรือยังไง เป็นที่ชื่นชอบของผู้หญิงทุกคน เจอหนึ่งคนก็ต้องกำจัดหนึ่งคนเหรอ”
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ
เธอมั่นใจในความปลอดภัยของเธอเสียจริง
เขาบอก “คนโง่ ไม่มีผู้ชายที่ไหนจะมาทำดีกับผู้หญิงโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ”
“ทำไม คุณต้องเชื่อ ว่าบนโลกนี้ก็ยังมีคนดีอยู่ โอเคไหม” หลินเช่อบอก
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ผู้ชายทำดีกับผู้หญิงสักคน นั้นมีอย่างเดียว ก็คืออยากได้เธอ ไม่มีอย่างอื่น”
หลินเช่อมองกู้จิ้งเจ๋อ “งั้น…คุณก็ดีกับฉันนะ”
“…”
กู้จิ้งเจ๋อพุ่งเข้าไป จ้องมองหลินเช่อ “ใช่ ดังนั้นฉันอยากได้เธอ…”
“…”
หลินเช่อผลักเขาออก ทว่ากู้จิ้งเจ๋อยังคงขยับเข้าใกล้ กดหลินเช่อเอาไว้ใต้ร่าง
สาวใช้เห็นว่าพวกเขากำลังโต้เถียงกัน จึงหลบออกไปนานแล้ว เพราะถึงเกิดเรื่องอย่างไรก็สามารถกดกระดิ่งเรียกได้ทุกเมื่อ
ร่างของหลินเช่อถูกเขากดลงกับโซฟา ได้ยินกู้จิ้งเจ๋อบอก “ห้ามให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ ใครก็ไม่ได้”
“คุณ…ทำไมคุณ…ขนาดนี้ บนโลกนี้นอกจากผู้ชายก็มีผู้หญิง จะไม่ให้ฉันเข้าใกล้ผู้ชายคนไหน…มันเป็นไปไม่ได้หรอก”
“ยังไงก็ไม่ยอม” เขาดึงเสื้อผ้าของเธอ “ฉันจะโกรธ”
“แล้วถ้าแค่เพื่อนล่ะ…”
“เพื่อนก็ไม่ได้”
“แล้วถ้าเป็นเพื่อนร่วมงานล่ะ”
“เพื่อนร่วมงานก็ไม่อนุญาต”
“นี่ แบบนั้นจะเป็นไปได้ได้ยังไง”
หลินเช่อบอก
กู้จิ้งเจ๋อก้มลงมองหลินเช่อ รู้ว่าเป็นไปไม่ได้ ก็อย่างที่เธอบอก บนโลกนี้นอกจากผู้ชายก็คือผู้หญิง เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะทำงานหรือพูดคุยแค่กับผู้หญิง
แต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ตอนนี้ไม่ว่าเห็นผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอ เขาก็คิดว่าคนคนนั้นมีแผนการทั้งนั้น
“งั้นจะให้ทำยังไงล่ะ ถ้าฉันเห็นฉันก็จะโกรธ เห็นแล้วก็จะไม่พอใจ ควบคุมตัวเองไม่ได้…”
หลินเช่อถูกดวงตาเจ้าเล่ห์ของเขามอง หัวใจเธอสั่นสะท้าน
หัวใจอ่อนยวบไปกับเขา
ไม่ว่าจะพูดอย่างไร มันก็คือหึงนี่นา
ไม่ว่าเขาจะอธิบายอย่างไร เธอก็เข้าใจว่านั้นคือการหึง
เมื่อคิดแบบนี้ เธอก็ไม่มีความโกรธแล้วทำเพียงเม้มปากมองเขา สองขายกขึ้นเกี่ยวเอวหนาของเขาเอาไว้
และตอนนั้นเอง…
โทรศัพท์ของหลินเช่อก็ดังขึ้นมา
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้ว รู้สึกวุ่นวายชะมัด
หลินเช่อรีบบอก “ไม่ได้ โทรศัพท์ฉันล่ะ ฉันต้องรับโทรศัพท์”
กู้จิ้งเจ๋อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นหยางหลิงซิน
โกรธเล็กน้อย เขายื่นโทรศัพท์ให้หลินเช่อด้วยท่าทางไม่พอใจ
หลินเช่อรับโทรศัพท์ เขานั่งอยู่ด้านหลัง กอดหลินเช่อเอาไว้
“เสี่ยวซิน มีอะไรหรือเปล่า”
“การโปรโมทหนังมีกิจกรรม แต่พี่ซูไห่ไปไม่ได้ อยากขอให้เรายืนยันกลับไป พี่เช่อ พี่ว่าพี่พอมีเวลาไหมคะ”
หลินเช่อดูเล็กน้อย บอก “ได้สิ ฉันว่าง”
การโปรโมทภาพยนตร์ทุกคนต่างต้องรับผิดชอบ ขาดคนหนึ่งไป ให้เธอไปเสริม ก็ถือว่าเป็นผลดี”
——
ไม่นาน หลินเช่อและหยางหลิงซินก็เดินทางไปร่วมรายการ
เพราะเป็นการนัดกะทันหัน เธอจึงนั่งอ่านสคริปต์คำถามอยู่ที่หลังเวที
หยางหลิงซินบอก “ช่วงนี้พี่อวี๋มาไม่ได้ ดังนั้นบางเรื่องจึงยกให้ฉันจัดการ พี่เช่อ ฉันไม่มีประสบการณ์ ถ้าเกิดมีอะไรที่ฉันทำไม่ถูก พี่ต้องบอกฉันนะคะ”
“วางใจเถอะ เธอทำได้ดี ฉันจะสนับสนุนเธอ”
“ขอบคุณค่ะพี่เช่อ ถ้าไม่ใช่พวกพี่ให้โอกาสฉัน ฉันก็ไม่ได้เรียนรู้มากมายขนาดนี้”
“ไม่เป็นไรหรอก ทุกๆ คนต่างก็เริ่มจากแบบนั้นกันทั้งนั้นใช่ไหม”
หลินเช่อบอก จากนั้นรู้สึกปวดท้องขึ้นมา
หยางหลิงซินถาม “จะไปเข้าห้องน้ำเหรอคะ ให้ฉันไปกับพี่เช่อนะคะ”
“อืม ได้”
ทั้งสองไปห้องน้ำด้วยกัน บอดี้การ์ดของตระกูลกู้รออยู่ด้านนอก
หยางหลิงซินยังคงพูด “ฉันนึกว่าผู้จัดการแค่จัดตารางก็พอแล้ว แต่ทำอะไรมากมายเลย ลำบากจริงๆ วุ่นวายด้วย ฉันต้องเรียนด้วยใจถึงจะได้”
และในตอนนั้นเอง
หลินเช่อรู้สึกถึง อะไรบางอย่างสีดำ คลุมมาที่หัวของเธอ…
“กรี๊ด…”
