ในห้องน้ำหญิง ตอนที่หลินเช่อกำลังล้างมือ ขณะกำลังล้างมืออยู่ดีๆ ก็รู้สึกว่ามันมืดไปหมด จากนั้นก็ไม่ได้สติแล้ว
รอจนเธอฟื้นขึ้นมา รู้สึกว่าตนเองนั้นเคลื่อนไหวอยู่ที่ไหน ร่างกายไร้เรี่ยวแรง เหมือนว่ากำลังอยู่บนรถ กำลังเดินทาง
เธอหรี่ตา พยายามปรับสายตาให้ชัดเจน ทว่าทุกอย่างกลับมืดไปหมด
จากนั้นเธอถึงรู้ว่า ตัวเองคงจะอยู่ที่กระโปรงหลังรถ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เธอจึงถูกพาตัวลงมา
ห้องมืดๆ ห้องหนึ่ง เธอถูกปล่อยลง เธอถูกโยนลงบนพื้น เงยหน้าขึ้นไปมองแล้วจึงพบว่า ตัวเองเหมือนอยู่ในห้องห้องหนึ่ง
เธอรีบมองไปรอบๆ ด้านข้าง หยางหลิงซินก็อยู่ที่นั่น เธอสลบอยู่
หลินเช่อยื่นมือไปตบเบาๆ “เสี่ยวซิน เสี่ยวซิน รีบตื่นสิ ตื่น”
เสี่ยวซินลืมตาขึ้นมาด้วยความสะลึมสะลือ
เมื่อรู้สึกตัว ก็หดตัวอยู่ข้างหลินเช่อ
“พี่เช่อ ที่นี่คือที่ไหนคะ ที่นี่ที่ไหนกัน”
หลินเช่อกอดหยางหลิงซินเอาไว้ “ฉันก็ไม่รู้…”
“เมื่อสักครู่เราอยู่ในห้องน้ำ…แล้วข้างหลังก็มีคน…”
“ใช่…” ความทรงจำสุดท้ายของหลินเช่อก็เป็นแบบนั้น
หยางหลิงซินชะงัก “สวรรค์ คงไม่ใช่ลักพาตัวใช่ไหม มีคนลักพาตัวเราหรือเปล่าคะ พี่เช่อ หรือว่า…มีแอนตี้แฟนหรือเปล่า”
หลินเช่อส่ายหน้า แอนตี้แฟน เป็นไปไม่ได้ สามารถพาตัวเธอออกมาจากบอดี้การ์ดของกู้จิ้งเจ๋อได้ ไม่ใช่แอนตี้แฟน ต้องเป็นคนที่มีอิทธิพลและอำนาจมากแน่ๆ …
ตอนนั้นเอง เสียงที่ดังมาจากด้านนอกนั้น เป็นคำตอบให้พวกเธอได้เป็นอย่างดี
“พามาหรือยัง” เสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย ทำให้หลินเช่อต้องตกใจ
“พามาแล้วครับ คุณหนู แต่ว่าด้านในมีผู้หญิงสองคน เราไม่รู้ว่าคนไหนคือคนที่คุณต้องการ จึงพามาด้วยทั้งสองคน”
“อะไรนะ ผู้หญิงสองคนงั้นเหรอ”
หลังจากเสียงนั้น ประตูก็ถูกเปิดออก
คนที่เดินเข้ามา ถ้าไม่ใช่ลู่ชูเซี่ย แล้วจะเป็นใครได้
เธอดูเหมือนจะผอมลงไปมาก และโทรมไปมากเช่นกัน
หลินเช่อแปลกใจมาก เธอห่างจากตัวเองยังไม่นานเท่าไหร่ ทำไม เวลาแค่นี้เธอถึงได้ผอมขนาดนี้ได้
หยางหลิงซินเมื่อมองเห็นลู่ชูเซี่ย ก็ยิ่งหดตัวเล็กลงซ่อนอยู่ด้านหลังหลินเช่อ
ลู่ชูเซี่ยส่งเสียงเย้ยหยัน บอก “หลินเช่อนะหลินเช่อ เธอก็ยังตกมาอยู่ในมือฉันอยู่ดีนะ”
หลินเช่อมองลู่ชูเซี่ยด้วยความแปลกใจ “คุณลักพาตัวฉันเหรอ ลู่ชูเซี่ย คุณบ้าหรือเปล่า”
ลู่ชูเซี่ยบอก “ใช่ ตราบใดที่เธอยังไม่หายไป ฉันก็รู้สึกไม่ดี ทานข้าวไม่ลง นอนไม่หลับ อยากเห็นเธอตาย เธอว่า มีวิธีไหนที่จะช่วยรักษามันได้”
ด้านหลังของลู่ชูเซี่ยตามมาด้วยชายร่างสูงที่ไม่ใช่คนประเทศซี คล้ายกับเป็นคนอินเดียประเภทนั้นมากกว่า ผิวคล้ำเล็กน้อย
ลู่ชูเซี่ยย่อตัวลงมา มองหลินเช่อ
เพราะหลินเช่อโดนลักพาตัว ตอนนี้ร่างกายของเธอจึงสกปรกมอมแมม
หญิงสาวก้มลงไป ตบเบาๆ ที่แก้มของหลินเช่อ หัวเราะบอก “เธอรู้ไหมว่าเพื่อลักพาตัวของเธอเนี่ย ฉันต้องเสียแรงไปมากแค่ไหน คนของกู้จิ้งเจ๋อจัดการยากขนาดไหน เธอคงไม่รู้สินะ ตั้งแต่วันที่เธอกลับจากงานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยูวันนั้น ฉันก็อยากเอาเธอมาเล่น สุดท้ายวันนี้ฉันถึงได้มีโอกาส”
หลินเช่อไม่รู้ว่าเธอใช้วิธีไหน ถึงทำให้คนของกู้จิ้งเจ๋อไม่ทันรู้ตัว
เพียงแต่ ตอนที่เธอไปเข้าห้องน้ำ เพราะบอดี้การ์ดล้วนเป็นผู้ชาย ดังนั้นจึงไม่มีใครตามเข้ามา จึงใช้โอกาสนี้ลักพาตัวเธอมา
อย่างไรซะ มานึกถึงวิธีการตอนนี้ก็ไร้ประโยชน์ เธอคิดแค่ว่า ลู่ชูเซี่ยจะทำอะไรกันแน่
ลู่ชูเซี่ยมองใบหน้าของเธอ จากนั้นหันไปมองหยางหลิงซิน
ไม่แปลกใจที่คนเหล่านี้ไม่รู้ว่าต้องจับใคร หยางหลิงซินนอกจากหน้าตาไม่ดี ยังแต่งตัวคล้ายหลินเช่ออีกด้วย
น่ากลียดเหมือนกัน
ลู่ชูเซี่ยเย้ยหยัน มองใบหน้าของเธอ เช็ดมืออย่างรังเกียจ “สกปรกสิ้นดี ไม่รู้จริงๆ ว่าผู้ชายพวกนั้นไม่ปกติตรงไหน ถึงได้ชื่นชอบผู้หญิงแบบเธอ”
หลินเช่อมองเธอ พูดไม่ออก “เธอจับฉันมา เพราะผู้ชายพวกนั้นสนใจฉันงั้นเหรอ”
“ไม่” ลู่ชูเซี่ยจ้องหลินเช่อเขม็ง “เพราะเธอแย่งทุกอย่างไปจากฉัน หลินเช่อ ผู้ชายที่ฉันชอบ สตรีหมายเลขหนึ่งของฉัน ตำแหน่งของฉัน โดนเธอแย่งไปหมดแล้ว ตอนนี้เธอมาถามฉันว่าฉันจะทำอะไร ตอนนี้ฉันไม่มีอะไรอีกแล้ว ดังนั้น ฉันต้องการให้เธอตาย”
หัวใจหลินเช่อหนักอึ้ง จ้องมองลู่ชูเซี่ย แววตาไหววูบ มองท่าทางเธอเสียสติของเธอ
ในสายตาหลินเช่อ ตำแหน่งสตรีหมายเลขหนึ่ง มันไม่ได้มีความสำคัญอะไรเลย แต่ว่า มันกลับมีค่ามากในสายตาของลู่ชูเซี่ย
หลินเช่อบอก “ลู่ชูเซี่ย เธออย่าบ้าไปเลย คุณต่างหากที่เป็นสตรีหมายเลขหนึ่ง ฉันไม่ใช่ และฉันก็ไม่ได้อยากเป็นด้วย ครั้งนี้ที่ฉันไปร่วมงานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยู ก็เพราะคุณต้องการให้ฉันไปร่วมประลอง ฉันไปเพราะพนันเอาไว้ แต่ว่า ฉันก็เป็นแค่ลูกนอกสมรสของตระกูลหลิน ไม่ได้เป็นสตรีอะไรนั่นทั้งนั้น ฉันแค่อยากใช้ชีวิตไปวันๆ ก็เท่านั้น”
เห็นได้ชัดว่าหญิงสาวเป็นคนบังคับเธอให้ไปร่วมงานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยูเอง สุดท้ายลู่ชูเซี่ยกลับมาโกรธเพราะเรื่องนี้
แบบนี้มันไม่ถูกหรือเปล่า
ลู่ชูเซี่ยมองหลินเช่อ “ใช่ เธอไม่สนใจ ใช่ไหม สำหรับเธอแล้ว ตำแหน่งสตรีหมายเลขหนึ่งมันไม่มีค่าพอใช่ไหมล่ะ ในสายตาของเธอ ฉันมันก็แค่คนไร้ค่า ใช่ไหม เธอดูถูกฉันใช่ไหม ดูถูกฉันที่แค่ตำแหน่งสตรีหมายเลขหนึ่ง ฉันยังให้ความสำคัญกับมันขนาดนี้”
หลินเช่อไม่ได้พูด เธอแค่ไม่เข้าใจ ทำไมตำแหน่งสตรีหมายเลขหนึ่งถึงได้สำคัญขนาดนั้น
ลู่ชูเซี่ยเย้ยหยัน “เธอรู้หรือเปล่า ตั้งแต่ฉันเริ่มเดิน ฉันก็เริ่มเรียนการเต้น ตั้งแต่พูดได้ ก็เริ่มเรียนร้องเพลง ตั้งแต่เริ่มเขียนหนังสือได้ ฉันก็เริ่มเรียนเปียโน เธอรู้หรือเปล่า ไม่มีอะไรที่ฉันทำไม่ได้ ทุกๆ เวลาฉันใช้มันเพื่อเรียนสิ่งเหล่านี้ ฉันต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนเธอรู้หรือเปล่า”
หลินเช่อชะงัก
เธอรู้ว่าลู่ชูเซี่ยเก่ง มีความสามารถมากมาย
เมื่อลู่ชูเซี่ยนึกถึงมัน ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ขี่ม้า ยิงธนู บัลเล่ต์ ลีลาศ ฉันทำมันได้ดีทุกอย่าง เป็นมืออาชีพ เธอรู้หรือเปล่า ฉันต้องทุ่มเทแค่ไหนเพื่อการแข่งขัน”
ลู่ชูเซี่ยเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าหลินเช่อ กระชากผมเธอขึ้นมา
หลินเช่อรู้สึกเจ็บจากการถูกกระชาก
ลู่ชูเซี่ยบอก “เธอไม่รู้หรอก คนชั้นต่ำอย่างเธอจะไปรู้อะไร แต่เธอกลับใช้ความฉลาดที่มีน้อยนิดของเธอ แย่งทุกอย่างที่ฉันควรจะได้ ทำให้ฉันกลายเป็นตัวตลก เธอรู้หรือเปล่าว่าหลายวันมานี้ฉันต้องผ่านมันมายังไง เธอรู้ไหมว่าพวกเขานินทาลับหลังฉันยังไงบ้าง”
“ถ้าเธอรู้ เธอก็จะเข้าใจ ว่าทำไมฉันต้องทุ่มเทเพื่อจับเธอมา เพราะว่าเธอคือคนที่ทำลายความยากลำบากของฉันที่ทำมาตลอดครึ่งชีวิต เธอต้องชดใช้”
