ชายคนนั้นพุ่งเข้ามาอีกครั้ง ประตูก็ถูกพังเข้ามาทันที
ชายคนนั้นตกใจ มองคนที่เข้ามาใหม่ กำลังจะหยิบอาวุธขึ้นมา ก็ถูกถีบกระเด็นไปอีกต่างหาก
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมาด้วยความตกใจ
เมื่อมองเห็นบอดี้การ์ดของตระกูลกู้ รู้สึกราวกับได้เจอครอบครัว
ในที่สุดพวกเขาก็มาแล้ว…
หลินเช่อลุกขึ้นนั่ง กู้จิ้งเจ๋อปรากฏตัวที่หน้าประตูราวกับเทพเจ้า
ร่างสูงของเขายืนอยู่ตรงนั้น ทำให้หลินเช่อรู้สึกปลอดภัยขึ้นมาทันใด
รู้สึกถึงความปลอดภัยอย่างยากจะเปรียบเทียบได้
เธอไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน รู้สึกคิดถึงเขามาก
กู้จิ้งเจ๋อมองเห็นหลินเช่อที่นั่งอยู่บนพื้น รู้สึกยินดีขึ้นมา จากนั้นจึงพุ่งเข้าไปหาเธอ
เขาอุ้มเธอขึ้นมา
สำรวจใบหน้าของเธอ แม้จะยังผ่านไปไม่ถึงวัน สำหรับเขาแล้ว กลับยาวนานราวกับหลายศตวรรษ
“หลินเช่อ…” เขากุมมือเธอเอาไว้ กอดเธอเอาไว้แน่น
หลินเช่อสูดลมหายใจรับกลิ่นกายที่คุ้นเคยของเขา หอมราวกับน้ำหอม ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ตอนนี้ ความตึงเครียดที่มีอยู่ในใจนั้นค่อยๆ ผ่อนคลายลง รู้สึกเหนื่อยล้าขึ้นมาทันที
“กู้จิ้งเจ๋อ…คุณมาแล้ว ฉันนึกว่า จะไม่ได้เจอหน้าคุณอีกแล้ว…” ดวงตาของเธอชื้นขึ้นมา
ทันใดนั้น หลินเช่อก็รีบลุกขึ้นมา “เสี่ยวซิน…”
“ไม่เป็นไรแล้ว ส่งคนไปจัดการแล้ว” กู้จิ้งเจ๋อกอดเธอเอาไว้
หลินเช่อได้ยินแบบนั้น จึงพ่นลมหายใจออกมา
ตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อกอดหลินเช่อเอาไว้ด้วยมือเดียว ลุกขึ้นมา ดวงตาเรียวหรี่แคบ มองชายคนนั้นด้วยสายตาที่อันตราย
ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทาขึ้นมาทันที
กู้จิ้งเจ๋อถาม “มือนั้น แตะต้องเธอแล้วเหรอ”
หลินเช่อไม่ตอบ ตอนนี้แทบไม่อยากมองหน้าผู้ชายคนนั้นด้วยซ้ำ พอนึกถึงเรื่องราวเมื่อสักครู่แล้ว เธอก็รู้สึกกลัวขึ้นมา ร่างกายสั่นระริกขึ้นมาเล็กน้อย
มือข้างหนึ่งของกู้จิ้งเจ๋อกอดเธอเอาไว้ จ้องมองชายคนนั้น ยกเท้าขึ้นมา เหยียบลงไปบนมือของเขา
รองเท้าหนังบดขยี้มือของชายคนนั้น เขาร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด
วินาทีต่อมา ปืนพกที่อยู่ในมือกู้จิ้งเจ๋อ ยิงไปยังมือของชายคนนั้น
“โอ๊ย…”
ชายหนุ่มร้องเสียงดัง งอตัวด้วยความเจ็บปวด
กู้จิ้งเจ๋อเย้ยหยัน อุ้มหลินเช่อขึ้นมา อยากจัดการต่ออีกสักนิด ทว่าเขากลับอุ้มหลินเช่อขึ้นแล้วพาเธอเดินออกไป “จัดการซะ” เขาออกคำสั่ง สาวเท้าก้าวเดินออกไป
——
ไม่นานคนตระกูลลู่ก็ทราบข่าวนี้
ทว่าลู่ชูเซี่ยนั้นถูกกู้จิ้งเจ๋อนำตัวไปก่อนแล้ว
ลู่ชูเซี่ยไม่คิดว่ากู้จิ้งเจ๋อจะตามมาเร็วขนาดนี้
เธอรู้อยู่แล้ว ว่ากู้จิ้งเจ๋อจะต้องตามมา และเธอก็รู้ว่าเธอไม่มีทางหนีพ้น
ในห้อง เธอตะโกน “พี่จิ้งเจ๋อ พี่จับฉันได้แล้ว แล้วยังไง พี่จะทำอะไรฉันได้ พ่อไม่มีวันยอมให้พี่ทำอะไรฉันหรอก ปล่อยฉันไปจะดีกว่า”
เวลานี้ คนตระกูลลู่ต่างก็มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียงตรงหน้าแล้ว
ครั้งนี้ลู่ชูเซี่ยก่อเรื่องใหญ่แล้ว ตั้งแต่กู้จิ้งเจ๋อพลิกเมืองบีเพื่อตามหาหลินเช่อ ก็ทำให้แม้แต่หมาแมวในเมืองก็อยู่ไม่สงบ เพียงเท่านี้พวกเขาก็รู้แล้วว่า ครั้งนี้ลู่ชูเซี่ยซวยแล้วจริงๆ
กู้จิ้งเจ๋อเดินออกมา มองลู่เป่ยเฉินที่เดินเข้ามา “ลู่ชูเซี่ย ผมไม่คืนให้หรอกนะ ในเมื่อเธอกล้าทำแบบนี้ ก็ควรจะรู้ ว่าผมไม่มีวันปล่อยเธอไปง่ายๆ แน่”
ลู่เป่ยเฉินมองกู้จิ้งเจ๋อ “ฉันรู้ ยัยเด็กคนนี้สร้างเรื่องใหญ่โต เธอทำแบบนี้กับหลินเช่อ เธอสมควรตาย แต่ว่า เธอเป็นน้องสาวของฉัน ฉันไม่สนใจไม่ได้ นายจะลงโทษเธอยังไง บอกฉันหน่อย ฉันหวังว่านายจะไว้ชีวิตเธอ เห็นแก่ตระกูลลู่”
กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตาลง “เธอก่อเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมเห็นแก่ตระกูลลู่ เห็นแก่ที่เธอเคยช่วยชีวิตผมไว้ ผมให้โอกาสเธอ แล้วเธอยังกล้าทำแบบนี้กับหลินเช่ออีก”
ลู่เป่ยเฉินบอก “ฉันรู้ ฉันเองก็ไม่คิด ว่าเธอจะกล้าขนาดนี้”
ลู่เป่ยเฉินรู้ดี ครั้งนี้ เขาทำอะไรมากไม่ได้ ลู่ชูเซี่ยเองก็ไม่รู้เรื่องรู้ราว คิดว่าตระกูลลู่จะปกป้องเธอได้ทุกเรื่องเลยหรืออย่างไร งั้นเธอก็ดูถูกกู้จิ้งเจ๋อเกินไปแล้ว ยังดูถูกอำนาจของกู้จิ้งเจ๋ออีกด้วย
ลู่เป่ยเฉินบอก “ยังดีที่นายไปทัน หลินเช่อถูกช่วยออกมาได้ เห็นแก่ฉันเถอะ ไว้ชีวิตชูเซี่ย พ่อฉันอายุมากแล้ว มีเธอเป็นลูกสาวคนเดียว ขอเพียงแค่เธอมีชีวิต เขาก็วางใจแล้ว”
กู้จิ้งเจ๋อสูดหายใจลึก
“ได้ แต่ว่าชาตินี้ เธออย่าหวังว่าจะได้เดินออกมา”
ลู่เป่ยเฉินชะงัก
กู้จิ้งเจ๋อเปิดประตูใหญ่ออก
ลู่ชูเซี่ยถูกขังอยู่ด้านใน ตอนที่มองเห็นลู่เป่ยเฉิน เธอก็เงยหน้าตะโกนเรียก “พี่ พี่มาช่วยฉันแล้ว พาฉันไปที ฉันผิดไปแล้ว ต่อไปจะไม่ทำอีกแล้ว ช่วยฉันนะ”
ลู่เป่ยเฉินมองเธอ ทนไม่ไหว
แต่ว่า ถ้าจะโทษ เธอก็ต้องโทษตัวเองที่กล้าท้าทายกู้จิ้งเจ๋อ
เธอคงนึกว่า กู้จิ้งเจ๋อจะเป็นคนใจอ่อน คิดว่าเพราะเธอเป็นผู้หญิง ก็จะปล่อยเธอไป
ลู่เป่ยเฉินมองลู่ชูเซี่ย “ชูเซี่ย ครั้งนี้เธอก่อเรื่องเลวร้ายจริงๆ วันข้างหน้า เธอก็สำนึกดี ๆ แล้วกัน วางใจเถอะ พ่อน่ะ เดี๋ยวฉันจะดูแลเอง เธออยู่ที่นี่ก็ปรับปรุงตัวเองแล้วกัน”
ลู่ชูเซี่ยมองลู่เป่ยเฉินอย่างตกใจ “พี่ พี่หมายความว่ายังไง…”
ลู่เป่ยเฉินบอก “ฉันคุยกับกู้จิ้งเจ๋อแล้ว เห็นแก่ตระกูลลู่ ไว้ชีวิตเธอ แต่ว่า…เธอทำพลาดแล้วจริงๆ”
ลู่ชูเซี่ยเบิกตากว้างไม่อยากจะเชื่อ มองลู่เป่ยเฉินอย่างหวาดผวา “ไม่ ไม่ฉันจะออกไป พี่ ฉันเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลลู่นะ ฉันเป็นน้องสาวของพี่นะ เขา เขาไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก…”
ลู่เป่ยเฉินหันไปมอง กู้จิ้งเจ๋อที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วยใบหน้าเย็นชา หันกลับมาส่ายหน้าให้กับลู่ชูเซี่ย “เธอไร้เดียงสาจริงๆ ถ้าเธอไม่ใช่น้องสาวของฉัน เธอคิดว่า ตอนนี้เธอจะยังมีชีวิตมาเจอฉันอยู่อีกเหรอ”
ลู่ชูเซี่ยหันไปมองกู้จิ้งเจ๋อท่าทางตกตะลึง
เขายืนอยู่ตรงนั้น หันหลังให้ทุกคน เงานั้น น่ากลัวราวกับอสูร
“ไม่…ไม่ ฉันไม่อยากถูกขัง ฉันไม่อยากถูกพี่จิ้งเจ๋อพาไป พี่ พี่ต้องช่วยฉัน พี่ต้องช่วยฉันนะ… เขา…เขามีอะไรน่ากลัว พี่จะปล่อยฉันไว้ที่นี่ไม่ได้นะ…”
ลู่ชูเซี่ยคาดไม่ถึงจริงๆ ว่ากู้จิ้งเจ๋อจะมีอิทธิพลขนาดนี้
อย่างแรกเธอคิดไม่ถึง ว่ากู้จิ้งเจ๋อจะตามหาเร็วขนาดนี้
ตอนนี้ก็คิดไม่ถึง ว่ากู้จิ้งเจ๋อจะกล้าทำแบบนี้กับเธอ
ลู่เป่ยเฉินมองไปที่กู้จิ้งเจ๋อ “นายจะทำยังไงกับเธอ บอกฉันหน่อย ให้ฉันได้ทำใจ”
เงียบสงัด
กู้จิ้งเจ๋อตอบกลับมา “เธอจะถูกขังอยู่ที่โรงพยาบาลโรคประสาทเซนต์เคอรี่ที่อเมริกาเหนือ”
ลู่ชูเซี่ยต่อต้าน “ไม่ ไม่ ฉันไม่ไปโรงพยาบาลบ้า ไม่ไป พี่จิ้งเจ๋อ ปล่อยฉันไป พี่ไม่กล้าทำแบบนี้กับฉันหรอก ฉันคือลู่ชูเซี่ยนะ ฉันคือคุณหนูใหญ่ตระกูลลู่…”
