บ้านตระกูลกู้
หลินเช่อนอนอยู่บนเตียง อาบน้ำเสร็จแล้ว ทานโจ๊กไปเล็กน้อยภายใต้การดูแลของสาวใช้ เมื่อเริ่มมีสติแล้ว จึงโทรบอกทุกคนรอบข้างว่าเธอไม่เป็นไรแล้ว
เธอบอกกับอวี๋หมินหมิ่นก่อน ว่าเธอกลับมาแล้ว เธอไม่เป็นไร แต่ว่า วันนั้นเธอถูกลักพาตัวกลางกองถ่าย หวังว่าคนในกองจะไม่ต้องกังวลอะไรมาก
อวี๋หมินหมิ่น “ฉันแจ้งไปที่กองแล้ว พวกเขาต่างก็ตกใจ คิดว่าอยู่ดีๆ เธอก็หายไป แต่ว่าคุณกู้จิ้งเจ๋อของเธอก็สุดยอดเกินไปหรือเปล่า”
“ทำไมล่ะ”
“เธอไม่รู้ เมื่อวานเมืองบีเข้มงวดไปทั้งเมือง ทุกคนต่างก็คิดว่ามีคนใหญ่คนโตมา หรือไม่ก็มีการประชุมใหญ่อะไร สุดท้ายเพราะกู้จิ้งเจ๋อปิดเมืองเพื่อตามหาเธอ ทำให้หลายคนไปช่วยตามหาด้วย เฮ้อ ถ้าคนทั้งเมืองรู้ว่าที่วุ่นวายเมื่อวานนั้น เพื่อตามหาผู้หญิงคนเดียว คงตกใจไปตามๆ กันแน่”
“…”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “เมื่อวานจริงๆ เลย คนของตระกูลกู้ออกมาเคลื่อนไหวเต็มไปหมด คนพวกนั้นปกติแทบไม่เคยเจอบอดี้การ์ดของตระกูลกู้ แต่เมื่อได้เจอก็เจอเยอะขนาดนั้น ต่างก็พากันตกใจกันหมด”
“…”
“ไปที่ต่างๆ แล้วปรึกษากันว่าจะหาคนได้ยังไง ภาพๆ นั้น ยากที่จะลืมได้เป็นอย่างยิ่ง”
“…”
อวี๋หมินหมิ่นเล่าไปอีกไม่กี่ประโยค จากนั้นจึงถาม “จริงสิ เสี่ยวซินเป็นยังไงบ้าง”
“เธอเหรอ ฉันยังไม่ได้เจอเธอเลย กู้จิ้งเจ๋อกลับมาก็ยุ่งอยู่กับอย่างอื่น ฉันพึ่งจะนอนแล้วตื่นขึ้นมาเนี่ย ยังไม่ได้เจอใครเลย”
“โอเค ถ้ามีอะไรก็ติดต่อฉันมานะ” อวี๋หมินหมิ่นบอก
ตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อก็เดินเข้ามา
หลินเช่อรีบวางสาย หันไปคุยกับกู้จิ้งเจ๋อ “เสี่ยวซินละคะ เธอเป็นยังไงบ้าง”
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ “เธออยู่ที่โรงพยาบาล”
“ห๊ะ อยู่ที่โรงพยาบาล เธอเป็นยังไงกันแน่คะ”
หลินเช่อร้อนใจขึ้นมา มองกู้จิ้งเจ๋อ อยู่ไม่นิ่ง
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ เขานั่งลงเงียบๆ
เนิ่นนาน เขาถึงพูดออกมา “ตอนที่เราไป ช้าไปแล้วหนึ่งก้าว”
หลินเช่อนิ่ง หัวใจหนักอึ้ง…
ช้าไปหนึ่งก้าวคืออะไร…
——
โรงพยาบาล
หยางหลิงซินไม่เคยได้รับการดูแลที่ดีขนาดนี้มาก่อน
มองออกไปข้างนอก บอดี้การ์ดของตระกูลกู้มากมาย ล้อมรอบห้องพักผู้ป่วย ดูแลเธอคนเดียว
หมอและพยาบาลต่างก็ดูแลเธออย่างระมัดระวัง ราวกับว่าเธอเป็นคนสำคัญ เธอนั่งอยู่ตรงนั้น รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝัน
ที่นี่คือห้องพักผู้ป่วยวีไอพี ไม่เหมือนห้องพักผู้ป่วยทั่วไปเลยสักนิด ที่นี่เหมือนคอนโดมิเนียมมากกว่า ตกแต่งอย่างสวยงาม
หมอและพยาบาลบอกว่า ยาที่เธอใช้นั้นล้วนเป็นยาที่ดีที่สุด นำเข้าจากต่างประเทศ
ยาหนึ่งเม็ดราคาหลายพันหยวน ในความรู้สึกของเธอ มันคงเป็นไปไม่ได้
และในตอนนั้นเอง คนด้านนอกแจ้งว่า กู้จิ้งเจ๋อและหลินเช่อมาแล้ว
กู้จิ้งเจ๋อมาเองเลยเหรอ
เธอลุกขึ้นนั่ง
มองเห็นหลินเช่อวิ่งเข้ามา
หลินเช่อมองหยางหลิงซิน เธอจินตนาการไม่ออกว่าหยางหลิงซินต้องผ่านอะไรมาบ้าง และก็ไม่กล้าคิด แค่คิดหัวใจเธอก็รับมันไม่ไหว
แก้มของหยางหลิงซินบวม เหมือนโดนตี ร่างกายดูเหมือนยังดีอยู่ แต่ว่า ขอบตายังแดงอยู่ ท่าทางเหมือนผ่านการร้องไห้มายาวนาน
หลินเช่อเจ็บปวดอยู่ในใจ เธอนั่งลง กุมมือหยางหลิงซินเอาไว้ “เสี่ยวซิน…ฉัน…เธอเป็นยังไงบ้าง ยังเจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
หยางหลิงซินเงยหน้า มองกู้จิ้งเจ๋อที่อยู่ด้านหลัง
คนตัวสูงยืนอยู่ตรงนั้น มองมาที่ตัวเอง
หยางหลิงซินส่ายหน้า “ไม่เจ็บแล้วค่ะ พี่เช่อ พี่ไม่ต้องกังวล ฉันไม่เป็นไรแล้ว”
หลินเช่อจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร “เสี่ยวซิน ขอโทษนะ เพราะฉัน เธอเลยต้องลำบาก…”
หยางหลิงซินส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพราะฉันโชคร้ายเอง เดิมก็โชคร้ายมาตลอด แต่ว่า ได้พบพี่เช่อ โชคชะตาของฉันก็เปลี่ยนไปแล้ว ฉันลำบากเพื่อพี่เช่อเล็กน้อยแค่นี้ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพียงแค่…ฉันไม่กล้ากลับบ้าน พี่เช่อ ฉันไม่อยากให้แม่เห็นฉัน แล้วถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น ทำยังไงดีคะ…”
หลินเช่อกอดหยางหลิงซินเอาไว้ “งั้นก็ยังไม่ต้องกลับบ้าน รอรักษาตัวหายแล้ว ค่อยกลับบ้านนะ”
หลินเช่อคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นเงยหน้า หันไปหากู้จิ้งเจ๋อ “ให้เสี่ยวซินไปอยู่กับเราได้ไหมคะ ที่นั่นสาวใช้เยอะ จะได้ช่วยดูแลเธอได้”
หยางหลิงซินได้ยินดังนั้น จึงรีบเงยหน้าขึ้น หันไปมองกู้จิ้งเจ๋อ
กู้จิ้งเจ๋อเหลือบมองหยางหลิงซิน จากนั้นหันกลับไปสบตากับหลินเช่ออีกครั้ง เขาพยักหน้า “ได้สิ”
หลินเช่อจึงพ่นลมหายใจออกมา พูดกับหยางหลิงซิน “งั้นช่วงนี้เธอก็ไปรักษาตัวที่บ้านตระกูลกู้ก็แล้วกัน”
หยางหลิงซินไม่ทันได้สติ
เธอไปบ้านตระกูลกู้ได้เหรอ
เธอมองหลินเช่อ รู้สึกขอบคุณ “ขอบคุณนะคะ พี่เช่อ…”
“ขอบคุณอะไรกัน เพราะฉันทั้งนั้น เธอถึงต้องบาดเจ็บแบบนี้ ไม่ว่าจะดูแลเธอยังไง มันก็เป็นหน้าที่ของฉัน เดี๋ยวอีกสักพักให้คนช่วยเก็บของ”
เธอหันกลับไปบอกสาวใช้ “ไปจัดห้องให้เสี่ยวซินก่อนหนึ่งห้อง”
เพราะรู้ว่า หยางหลิงซินต้องบาดเจ็บเพราะติดตามคุณผู้หญิงไป ทุกคนจึงเกรงใจหยางหลิงซินมาก เมื่อหลินเช่อออกคำสั่ง จึงรีบกลับไปเก็บของ
บาดแผลตามร่างกายของหยางหลิงซินล้วนเป็นบาดแผลเล็กๆ น้อยๆ ตอนบ่ายก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว กลับบ้านตระกูลกู้ไปพร้อมกับหลินเช่อ
หยางหลิงซินมองที่นี่ ไม่คิดว่าวันหนึ่ง ตัวเองจะได้มีโอกาสอยู่ที่บ้านหลังใหญ่แบบนี้
ยากมากที่เธอจะปกปิดความตื่นเต้นเอาไว้ได้ มองตรงไปด้านหน้า มุมปากอดที่จะเผยรอยยิ้มออกมาไม่ได้
โดยเฉพาะเมื่อมองตรงไปด้านหน้า
กู้จิ้งเจ๋อที่หล่อเหลายืนอยู่ตรงนั้น เซ็กซี่อย่างยากที่จะอธิบาย
เห็นแค่ด้านหลัง ก็ทำให้ต้องประหลาดใจ บนโลกใบนี้ ทำไมถึงได้มีคนที่สมบูรณ์แบบขนาดนี้นะ
และตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอได้ยินหมอและพยาบาลต่างก็พูดว่า กู้จิ้งเจ๋อพลิกทั่วทั้งเมืองบีเพื่อตามหาเธอและหลินเช่อ แถมยังเหมาทั้งโรงพยาบาลเพื่อรักษาเธออีก
อำนาจและเงินของผู้ชายคนนี้ ทำให้รู้สึกว่าเขาอยู่ไกลเกินเอื้อม
ตอนนี้ เธอจะได้อยู่ภายใต้ชายคาเดียวกันกับกู้จิ้งเจ๋อแล้ว
แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่เธอก็มีความสุข
เมื่อเข้ามาด้านใน สาวใช้ได้เตรียมห้องบนชั้นสองให้เธอ
ความจริง ห้องนั้นได้จัดเตรียมเอาไว้อยู่ก่อนแล้ว เพียงแค่ทำความสะอาดเล็กน้อยเท่านั้น จัดเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เปลี่ยน
หยางหลิงซินเข้าไปในห้อง มองไปรอบๆ ห้องกว้าง เงยหน้าไปถามกับหลินเช่อ “ว้าว ห้องใหญ่ขนาดนี้ ให้ฉันอยู่เหรอคะ”
หลินเช่อบอก “ใช่ เธอพักรักษาตัวอยู่ที่นี่สักพัก ไม่ต้องเกรงใจ ต้องการอะไรก็บอกฉัน”
หยางหลิงซินกลับส่ายหน้า “ไม่ต้องการอะไรหรอกค่ะพี่เช่อ พี่กับประธานกู้ดีกับฉันมากจริงๆ ฉันไม่เคยอยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้มาก่อนเลย ที่นี่เหมือนห้องเจ้าหญิงเลยค่ะ”
หลินเช่อบอก “เธอชอบก็ดีแล้ว”
หลินเช่อรู้สึกปวดใจ
กับสิ่งที่เธอต้องเสียไป ของพวกนี้จะไปเทียบอะไรได้
แต่ว่า สิ่งเหล่านี้ก็ยังชดเชยความละอายใจที่เธอมีต่อหยางหลิงซินไม่ได้
เธอก็เป็นเด็กผู้หญิงเหมือนกัน เธอรู้ว่าการสูญเสียครั้งแรกนั้น มันรู้สึกแย่แค่ไหน
แม่ว่าครั้งนั้น จะเป็นกู้จิ้งเจ๋อก็ตาม…
เอาล่ะ หลินเช่อคิดว่า ตอนนั้นเธอรู้สึกว่ามันน่าโมโห แต่กู้จิ้งเจ๋อก็หล่อมาก…เธอก็ไม่นับว่าเสียเปรียบ
แต่ว่า หยางหลิงซินกลับโดนคนเลวพวกนั้น…
