รอจนหยางหลิงซินเข้าไปพักผ่อนแล้ว กู้จิ้งเจ๋อเห็นว่าหลินเช่อยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ดวงตาเต็มไปด้วยความเศร้า
เขาเดินเข้าไป โอบกอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง
หลินเช่อพิงอยู่แบบนั้น รับรู้ได้ถึงมือใหญ่ของเขาที่กำลังสัมผัสตัวเธอ ดูเหมือนอารมณ์ของเธอพึ่งจะระเบิดออกมา เพียงพิงเข้ากับอ้อมกอดของเขาก็อยากร้องไห้ อยากร้องไห้ออกมาดังๆ
กู้จิ้งเจ๋อกอดเธอเอาไว้ กอดเธอแน่นขึ้นอย่างอดไม่ได้ ราวกับรับรู้ความรู้สึกของเธอ เขาบอกเบาๆ “อยากร้องไห้ก็ร้องเถอะ หลินเช่อ”
ได้ยินเสียงของเขา หลินเช่อทนไม่ไหว อิงอยู่ในอ้อมแขนของเขา ร้องไห้ออกมา
หยาดน้ำตาเปียกชื้นเสื้อผ้าของเขา ไหล่เธอสั่นระริก
ไม่เคยคาดคิด ว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้
ลู่ชูเซี่ยเก่งมาก เก่ง มีเงิน แต่ร้ายกาจ ถึงขั้นพาคนมาลักพาตัวเธอ
คนรวยพวกนี้ดูเหมือนจะไม่มีอะไร แต่ไม่เคยคิดเลยว่า ทำแบบนั้นแล้วจะทำร้ายจิตใจของคนทั่วไปขนาดไหน
ตอนนี้ หยางหลิงซินต้องมาเจออะไรแบบนี้โดยไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยเลย
กู้จิ้งเจ๋อสัมผัสได้ว่าเธอกำลังร้องไห้ เขาย่อตัวอุ้มหลินเช่อขึ้นมา
หลินเช่อเงยหน้า มองกู้จิ้งเจ๋อทั้งน้ำตา “จะไปไหน”
“เธอเข้าไปร้องในห้อง ฉันก็จะค่อยๆ ดู”
“เกลียด…”
“น้อยมากที่เธอจะร้องไห้ ดังนั้น ฉันจะค่อยๆ รับชม ไม่อยากให้คนอื่นเห็น”
“เชอะ คุณบ้าไปแล้วหรือยังไง ชอบดูคนร้องไห้”
“แน่นอนว่าฉันไม่ชอบดูเธอร้องไห้” กู้จิ้งเจ๋อหยุดชั่วครู่ จ้องเธอนิ่ง “ถ้าเป็นไปได้ ฉันหวังว่าชาตินี้ทั้งชาติเธอจะไม่ต้องเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว เพราะว่าถ้าเธอเสียน้ำตา แสดงว่าฉันยังทำได้ไม่ดีพอ แต่ว่าถ้าเธอร้องไห้จริงๆ ฉันก็หวังว่า จะมีเพียงฉันคนเดียวที่ได้เห็น เพราะว่ามีฉันอยู่ตรงหน้าเธอไม่จำเป็นต้องเก็บกักความรู้สึกใดๆ ทั้งนั้น”
หลินเช่อได้ฟังแล้ว หัวใจพลันสั่นไหว
เม้มริมฝีปากมองเขา เธอกัดริมฝีปากแล้วกอดคอเขาเอาไว้
เขาหัวเราะ ดึงเธอเข้าสู้อ้อมแขน อุ้มเธอเข้าห้องไป
สาวใช้ชินกับความหวานของพวกเขาแล้ว เดินเข้าไปปิดประตูให้พวกเขายิ้มๆ
ทว่าหยางหลิงซินกลับยืนอยู่หน้าประตู แอบมองอยู่ที่ช่องว่างของประตู
กู้จิ้งเจ๋อดีกับผู้หญิงของเขามากจริงๆ …
เขาเป็นผู้ชายที่ดีมาก
——
หลินเช่อถูกวางลงบนเตียง มองหน้าอกของเขา ที่เปียกปอนไปด้วยน้ำตาของเธอ คว้าเสื้อเขาไว้ด้วยความเขินอาย
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ไม่เป็นไร”
หลินเช่อเอ่ย “มันสกปรก มีแต่น้ำมูกน้ำตา รีบเปลี่ยนเถอะค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อหัวเราะ ปลดกระดุมออกจริงๆ มองเธอพลางบอก “อยากให้ฉันถอดเสื้อผ้า ก็บอกตรงๆ”
“…”
ขณะที่บอก กระดุมเสื้อเขาก็ถูกปลดไปแล้วหลายเม็ด
ด้านในนั้นเป็นแผ่นอกกว้าง ทำให้คนมองอดไม่ได้จนต้องกลืนน้ำลาย
ปีศาจตนนี้ รู้บ้างหรือเปล่า ท่าทางปลดกระดุมของเขา มันช่าง…น่าหลงใหล
คล้ายกับมีอาหารที่ชอบ ถูกยกมาวางตรงหน้าแล้วบอกว่า รีบกินฉันสิ รีบกินฉัน
เธออยากกระโจนเข้าหาให้รู้แล้วรู้รอด
กู้จิ้งเจ๋อถอดเสื้อออกแล้วจริงๆ จากนั้นกอดหลินเช่อเอาไว้แล้วบอก “นอนพักสักหน่อยเถอะ”
หลินเช่อซุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา
กู้จิ้งเจ๋อบอก “กลัวหรือเปล่า”
หลินเช่อส่ายหัว “ตอนนั้นยังไม่กลัว แต่ว่า หลังจากนั้นก็กลัวนิดหน่อย”
กู้จิ้งเจ๋อจูบเบาๆ บนเส้นผมของเธอ
ใบหน้าของหลินเช่อแนบชิดไปกับอกอุ่นของเขา สูดกลิ่นกายของเขา “ฉันแค่คิดว่า ถ้าฉันเป็นอะไรจริงๆ คุณจะรังเกียจฉันหรือเปล่า”
กู้จิ้งเจ๋อตัวเกร็งขึ้นมา
“อย่าพูดเหลวไหล” เขาบอก “เธอจะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น”
“แต่ว่า ถ้ามันเกิดขึ้นล่ะ ความจริง ตอนนั้นฉันแค่ถ่วงเวลาไปเล็กน้อย เพื่อถ่วงเวลา ฉันพูดไร้สาระกับคนคนนั้นไปเยอะทีเดียว ถ้าฉันไม่ได้ทำแบบนั้น ก็คงไม่ได้รอจนคุณมาถึง”
“ฉันจะรังเกียจได้ยังไง แต่ว่า ฉันไม่มีวันยอมให้เธอต้องเป็นอะไรแม้เพียงเล็กน้อยหรอก ไม่มีวัน เธอจะไม่เป็นอะไร”
กู้จิ้งเจ๋อไม่สามารถจินตนาการได้เลยจริงๆ ถ้าเกิดเรื่องกับเธอแล้ว…
เขาจะฆ่าคนพวกนั้นอย่างบ้าคลั่งเลยหรือเปล่า จะไม่ปล่อยให้รอดเลยสักคนเดียว
เพียงแค่คิด ก็เพียงพอให้เขาบ้าคลั่งได้แล้ว ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเกิดขึ้นจริงๆล่ะ
กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมา เขาก้มลงไปจูบเธอ
หลินเช่อรู้สึกว่าถูกร่างของเขาทับลงมา แต่ก็ระมัดระวัง เขากำลังหาจุดอ่อนไหวในร่างกายของเธอ จากนั้น สัมผัสร่างกายเธอเบาๆ
ร่างกายเธอร้อนรุ่มขึ้นมา กอดก่ายร่างแข็งแกร่งของเขา เงยหน้าขึ้น ตอบรับจูบของเขา
ความอบอุ่น เพิ่มขึ้นตามอุณหภูมิของร่างกาย ท่วงท่าของเขาก็ร้อนแรงขึ้น
จูบร้อนแรง ทำให้การหายใจของเธอหนักขึ้น
เขากอดเธอเอาไว้แบบนั้น ราวกับว่า มีเพียงการกอดแบบนี้ จึงสามารถปลอบประโลมเขาได้ เพียงกอดเธอเอาไว้แน่น เขาจึงสามารถรับรู้ถึงการมีอยู่ของเธอ…
หลินเช่อรู้สึกแปลกใจ เริ่มต้นก็แค่เพื่อหาการปลอบประโลม แต่สุดท้ายทั้งสองกลายเป็นว่าควบคุมตัวเองไม่ได้ เหนื่อยหอบทิ้งตัวอยู่บนเตียง…
ไม่ ความจริงคนที่เหนื่อยหอบมีเพียงเธอเท่านั้น
แม้ดูเหมือนเธอจะไม่ได้ทำอะไรมาก ล้วนเป็นเขาที่ออกแรง แต่ทำไมเธอถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ รู้สึกราวกับควักทุกอย่างออกไปจนหมด
เธอแนบชิดอยู่บนร่างของเขา สัมผัสกลิ่นอ่อนๆ จากเขา เหนื่อยจนไม่อยากขยับ
เพียงแต่ตอนนั้นเอง ด้านนอกมีเสียงดังขึ้น
มีเสียงคนกรีดร้องตกใจ
หลินเช่อรีบลุกขึ้นมา
“เสี่ยวซิน เดี๋ยวฉันไปดู”
กู้จิ้งเจ๋อดึงเธอเอาไว้ ขมวดคิ้วบอก “อย่าขยับ”
“ทำไมคะ ฉันต้องไปดู”
“สวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย” เขาบอกนิ่งๆ
หลินเช่อพึ่งนึกขึ้นได้ เสื้อผ้าของเธอยังยับยุ่งอยู่เลย
เขาช่วยเธอจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย หลินเช่อรีบร้อน “ไม่รู้เสี่ยวซินฝันร้ายหรือเปล่า”
“เอาล่ะ เธอไม่ต้องกังวลแล้ว ฉันให้คนจัดการแล้ว จะชดใช้ให้เธอแน่นอน”
หลินเช่อกลับบอก “เรื่องนี้มันเกิดเพราะฉัน…และบางอย่าง ถึงจะชดเชยยังไงมันก็ไม่พอหรอก”
“ยัยโง่ ฉันบอกแล้วไง ไม่ใช่เพราะเธอ” กู้จิ้งเจ๋อดึงมือหลินเช่อเอาไว้ “คนที่ลักพาตัวไม่ใช่เธอ เธอก็เหมือนกันกับเธอ เป็นผู้เสียหาย ทำไมถึงเป็นเพราะเธอ เธออย่าโทษตัวเองนักเลย เรื่องนี้ ไม่ใช่ความผิดของเธอ”
“แต่ว่า…”
“ถ้าหากเธอยังจะโทษตัวเองอยู่ งั้นก็โทษฉันไม่ดีกว่าเหรอ เรื่องทั้งหมด มันเกิดขึ้นเพราะฉัน เพราะฉันลู่ชูเซี่ยถึงได้จับตัวเธอไป”
ใช่ เพราะลู่ชูเซี่ยชอบกู้จิ้งเจ๋อ ถึงได้จับตัวหลินเช่อไป
แต่ว่า เรื่องนี้ไปตกอยู่ที่กู้จิ้งเจ๋อได้อย่างไร เขามีเสน่ห์เกินไป มีผู้หญิงมาชอบมากมาย จะไปโทษเขาได้อย่างไรกัน
หลินเช่อบอก “ไม่ ไม่โทษคุณ กู้จิ้งเจ๋อ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“ดังนั้นโทษกันไปโทษกันมามันก็ไม่มีประโยชน์ ชดเชยให้เธอก็เพียงพอแล้ว”
เธอพยักหน้า “ฉันจะออกไปดูก่อน”
