หลินเช่อรีบวิ่งออกไป
ด้านนอก เป็นเสียงร้องของหยางหลิงซินจริงๆ เพียงแต่ ตรงหน้าเธอมีสุนัขสีขาวตัวน้อยยืนอยู่ ทำให้เธอตกใจอยู่ชั่วขณะ
หลินเช่อถามอย่างแปลกใจ “หวังจื่อ เกิดอะไรขึ้น…”
หยางหลิงซินบอกด้วยความตกใจ “พี่เช่อ หมาตัวนี้…”
เธอก้าวถอยหลังด้วยความกลัว หวังจื่อกลับยืนอยู่ตรงนั้น สีหน้าไม่พอใจ
หยางหลิงซินบอก “ที่นี่ทำไมมีหมาคะ”
หลินเช่อเห็นว่าที่แท้ก็ตกใจหวังจื่อนี่เอง เธอจึงถอนหายใจ “ไม่เป็นไรแล้ว เสี่ยวซิน นี่คือหวังจื่อ หมาที่ฉันเลี้ยงน่ะ”
เลี้ยงหวังจื่อมาหนึ่งเดือนแล้ว สุนัขตัวน้อยโตเร็วมาก เพียงหนึ่งเดือน กลายเป็นสุนัขตัวใหญ่แล้ว ขาวๆ อ้วนๆ ดูแล้วน่ารัก ราวกับก้อนเนื้อกลมๆ
เพราะถูกดูแลเป็นอย่างดี ดังนั้นหวังจื่อจึงสะอาดสะอ้าน
เดิมก็ดูน่ารักอยู่แล้ว แต่ว่า หยางหลิงซินก็ยังกลัว
ได้ยินหลินเช่อบอกแบบนั้น หยางหลิงซินจึงเอ่ยขึ้น “ขอโทษนะคะ พี่เช่อ ฉันไม่ได้ตั้งใจร้องเสียงดัง รบกวนพี่แล้วหรือเปล่าคะ เพียงแต่ หันมาเจอหมา คือฉันกลัวหมาน่ะค่ะ ก็เลย…”
หลินเช่อส่ายหัวบอก “ไม่เป็นไรหรอก ฉันรู้ ห้องเธอเป็นยังไงบ้าง อยู่ได้หรือเปล่า”
หยางหลิงซินรีบบอก “อยู่ได้ค่ะ ฉันไม่เคยอยู่ห้องกว้างขนาดนี้มาก่อน ขอบคุณนะคะพี่เช่อ”
“อยู่ได้ก็ดีแล้ว เดี๋ยวก็ได้ทานข้าวแล้ว อย่าลืมทานข้าวด้วยล่ะ”
“ค่ะ”
หยางหลิงซินมองสุนัขที่อยู่ในอ้อมแขนหลินเช่อ ถามเธอ “เจ้าหมาตัวนี้พันธุ์อะไรเหรอคะ”
หลินเช่อบอก “อ้อ แค่หมาพันธุ์ธรรมดาทั่วไป ไม่ได้มีอะไรพิเศษหรอก”
“อ๋อ ทำไมไม่เลี้ยงหมาพันธุ์ดีอะไรแบบนั้นล่ะคะ” หยางหลิงซินคิด ตระกูลกู้มีเงินขนาดนี้ หมาพันธุ์แพงๆ ซื้อไม่ได้หรืออย่างไร
หลินเช่อหัวเราะ “เลี้ยงหมาไม่ได้ขึ้นอยู่กับสายพันธุ์หรอก ชะตาถูกกับหวังจื่อน่ะ เก็บได้อยู่ข้างถนนเลยเอามาเลี้ยง”
“แบบนี้นี่เอง”
หลินเช่อส่งหวังจื่อไปที่ห้องข้างๆ
เปิดประตูออก หยางหลิงซินมองเห็น เห็นได้ชัดว่าเป็นห้องของเจ้าสุนัข
หยางหลิงซินถาม “ห้องนี้เป็นของมันทั้งหมดเลยเหรอคะ”
“ใช่แล้ว”
หยางหลิงซินคิด สุนัขธรรมดาตัวหนึ่ง ยังได้อยู่ห้องดีขนาดนี้
ชีวิตของหลินเช่อ ช่างดีและหรูหราจริงๆ
เธอบอก “เจ้าหมาตัวนี้สบายจริงๆ เลย”
หลินเช่อไม่ได้ตอบอะไร พาหยางหลิงซินไปทานข้าวด้วยกัน
ในห้องรับประทานอาหาร สาวใช้ได้เตรียมอาหารเย็นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
หยางหลิงซินไม่เคยมีชีวิตแบบนี้มาก่อน อาหารมีสาวใช้เตรียมไว้ให้เรียบร้อย อาหารที่ทานล้วนแล้วแต่ถูกปรุงออกมาอย่างพิถีพิถันโดยเชฟ
อีกทั้งที่นี่ยังมีเชฟมากมาย อยากทานอะไร ก็มีเชฟคอยทำให้
ห้องของเธอ มีแต่ของชั้นดี เตียงนอนราคาแพง นอนแล้วหลับสบาย เธอรู้สึกราวกับตัวเองได้กลายเป็นเจ้าหญิงไปแล้ว มีความสุขอย่างไม่ต้องพูดถึง
เพียงแต่ ระหว่างนั้นมีพ่อกับแม่โทรมา ถามเธอว่าทั้งวันไม่กลับบ้าน ไปอยู่ที่ไหน
หยางหลิงซินบอกว่า ตนเองจะพักอยู่ที่บ้านเพื่อนสักระยะ
พวกเขายังถามอีก ว่าเพื่อนที่ไหน
หยางหลิงซินบอกไปอย่างหมดความอดทน ว่าอย่างไรก็เป็นเพื่อนที่ดี
เธอวางสาย รู้สึกหงุดหงิด
ถ้าได้อยู่ที่นี่ไปตลอด ไม่ต้องย้ายออกไปไหน ก็คงจะดีไม่น้อย
——
กลางดึก
หลินเช่อถือของ เห็นว่ากู้จิ้งเจ๋อดูอะไรอยู่ที่โรงหนังในบ้าน จึงเดินเข้าไปสมทบกับกู้จิ้งเจ๋อ
กู้จิ้งเจ๋อมองเห็นหลินเช่อ หลินเช่อบอก “คุณดูของคุณไป ไม่ต้องสนใจฉัน”
กู้จิ้งเจ๋อยกเอกสารมานั่งดูที่หน้าจอใหญ่ ดูแบบนี้ค่อยสบายหน่อย
แต่ว่า เมื่อเห็นหลินเช่อมา เขาก็คว้าหลินเช่อเข้าไปกอดแล้วบอก “เธอมาพอดีเลย เราเลือกหนังดูสักเรื่องกันเถอะ เธออยากดูเรื่องไหน”
หลินเช่อบอก “คุณไม่ต้องทำงานเหรอคะ”
“ดูหนังสักเรื่องก็ยังพอมีเวลา มาเถอะ เลือกมาหนึ่งเรื่อง”
หลินเช่อเลือกอยู่สักพัก เลือกหนังรัก แล้วกดเล่น
เธอกินไปด้วย ดูหนังไปด้วย ที่นี่บรรยากาศเหมือนในโรงหนังจริงๆ เพียงแต่ที่นั่งนั้นสบายกว่า หลินเช่อพิงอยู่บนตัวเขา กินไปด้วย ดูไปด้วยพลางบอก “หนังเรื่องนี้ค่อนข้างคลาสสิกนะคะ”
“งั้นเหรอ”
“คุณคงไม่เคยดูใช่ไหมคะ” เธอถาม
“ฉันดูแต่ละคร”
“อ่อ…งั้นเมื่อก่อนคุณมีความรักทำยังไงคะ ไม่ไปดูหนังเหรอ”
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอ ส่ายหัว
หลินเช่อกลอกตา เป็นแฟนเขานี่ยากจริงๆ
“งั้นวันนี้คุณมาดูหนังกับฉัน…ฉันควรรู้สึกโชคดีใช่ไหมคะ” หลินเช่อหัวเราะ
กู้จิ้งเจ๋อหันไป เชยปลายคางเธอขึ้น “เธอรู้ก็ดี”
หลินเช่อหัวเราะอยู่เงียบๆ
กู้จิ้งเจ๋อมองเธอแล้วคิด เพื่อเธอแล้ว เขายอมทำลายกฎไม่น้อยเลยทีเดียว
แต่ว่า เห็นเธอมีความสุข เขาคิดว่าสิ่งเหล่านี้มันคุ้มค่าแล้ว
มองใบหน้าเล็กของหลินเช่อ เขาโน้มตัวลงไป กัดเบาๆ ที่ริมฝีปากของเธอ
ในหนัง กำลังเป็นฉากจูบพอดี
ด้านนอก ทั้งสองเองก็กำลังแสดงฉากรักโรแมนติกเช่นกัน
เขาจับเธอยกขึ้นมานั่งตัก ขาทั้งสองข้างแยกออก นั่งคร่อมอยู่บนขาของเขา
สองมือของเขาจับขาเธอเอาไว้ ลูบไล้ขึ้นไปยังเอวเธอช้าๆ
เพราะช่วงนี้เธอออกกำลังกาย รูปร่างของเธอจึงดีขึ้นมาก เอวบอบบางของเธอ ยิ่งแข็งขึ้นเมื่อสัมผัส รู้สึกสบายมาก
เขาสัมผัสเธอ อยากเลิกเสื้อเธอขึ้น
และในตอนนั้นเอง…
ห้องที่มืดสลัว พลันสว่างจ้าขึ้น
ประตูถูกเปิดออก
หลินเช่อตกใจ
ปกติสาวใช้ในบ้านจะไม่เดินสุ่มสี่สุ่มห้า โดยเฉพาะเวลาส่วนตัวของพวกเขา สาวใช้รู้หน้าที่ไม่เข้ามาวุ่นวาย
ดังนั้นหลินเช่อจึงไม่เคยคิด ว่าจะมีคนเข้ามารบกวนในโลกของเธอและกู้จิ้งเจ๋อ
ชั่วขณะที่เธอยังนิ่งอยู่แบบนั้น
“พะ…พี่เช่อ ขอโทษค่ะ ขอโทษ…”
ตอนนั้นเอง หยางหลิงซินที่ยืนอยู่หน้าประตูก็รีบเอ่ยขึ้น
หลินเช่อรีบลงจากตักกู้จิ้งเจ๋อ กระโดดลงไป รีบจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อย
ด้านนอก สาวใช้มองเห็นแล้ว รีบวิ่งเข้ามา มองเห็นภาพนั้น ก็พอจะเดาได้แล้ว สาวใช้รีบบอก “ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย คุณผู้หญิง ด้านนอกไม่มีคนอยู่ ลืมเตือนคุณหยางว่าไม่ให้เข้ามา…”
หลินเช่อได้สติแล้ว แม้ว่าใบหน้ายังแดงอยู่ แต่เธอยังคงยิ้มแล้วบอก “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…เราแค่กำลังดูหนัง…”
ทว่าหยางหลิงซินกลับยังไม่รีบออกไป ยังคงยืนอยู่ตรงนั้น บอก “ขอโทษนะคะ พี่เช่อ ที่นี่ใหญ่มาก ฉันหลงทาง ไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ได้ยินเสียง ก็เลยเดินเข้ามา”
หลินเช่อเปิดไฟ ห้องทั้งห้องจึงสว่างขึ้นมา
กู้จิ้งเจ๋อลุกขึ้น มองไปยังหยางหลิงซิน
กวาดตาสำรวจ
เขาไม่ได้พูดอะไร เพียงหันมาคุยกับหลินเช่อ “เดี๋ยวฉันไปดูเอกสารก่อน”
“ค่ะ”
หลินเช่อมองกู้จิ้งเจ๋อ ใบหน้ายิ่งแดงขึ้น
เมื่อสักครู่เธอนั่งอยู่บนตักเขาแบบนั้น…ถูกหยางหลิงซินเห็นแล้ว รู้สึก…อายเป็นบ้า
