หยางหลิงซินเองก็ไม่คิดว่า ตัวเองจะเข้าไปเจอภาพนั้น
แต่ว่าพวกเขาเป็นสามีภรรยา เรื่องแบบนี้ก็คงเป็นเรื่องปกติสินะ
เพียงแต่ พวกเขาอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว กู้จิ้งเจ๋อยังมีใจคิดสนิทสนมกับหลินเช่อขนาดนั้นตอนที่พวกเขาดูหนังด้วยกัน ยากที่จะจินตนาการเหลือเกิน ว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาตอนนี้ยังดีขนาดนั้นเลยเหรอ
อีกทั้งท่าทางแบบเมื่อสักครู่ มันอบอุ่นเป็นบ้า
หยางหลิงซินอดไม่ได้ที่จะแอบคิดว่า ถ้าคนที่นั่งอยู่บนตักกู้จิ้งเจ๋อ เป็นเธอ…
จะตื่นเต้นขนาดไหนนะ
กู้จิ้งเจ๋อ ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ก็คงถูกเขาดึงดูดสินะ เพราะว่า เขาเซ็กซี่ขนาดนั้น ใบหน้า รูปร่าง มองอย่างไรก็ไม่เบื่อ
หยางหลิงซินบอกกับหลินเช่อ “ขอโทษนะคะ พี่เช่อ ฉันมารบกวนพวกพี่แล้วหรือเปล่า”
รบกวนจริงๆ ล่ะ…
แต่ว่า หลินเช่อคิดว่า เธอพึ่งเข้ามาอยู่ ยังไม่รู้กฎของที่นี่ก็เท่านั้น
อีกทั้งเธอก็ไม่ได้จะอยู่ที่นี่ตลอดไป เพียงแค่มาพักรักษาตัวชั่วคราว อย่างไรแล้วหลินเช่อก็ให้อภัยได้
หลินเช่อหัวเราะ “ไปเถอะ เราออกไปข้างนอกกัน”
——
ไม่นาน อวี๋หมินหมิ่นและเฉินโยวหรานก็มาโผล่ที่บ้าน
รู้ข่าวว่าหลินเช่อเกิดเรื่อง ทั้งสองต่างก็อยากรีบมาเยี่ยมเธอ เพียงแต่ อยากให้เวลากับสามีภรรยา ไม่อยากมารบกวน
มาถึงครั้งนี้ เฉินโยวหรานถามด้วยความแปลกใจ “ทำไมกัน หยางหลิงซินทำไมมาอยู่ที่นี่”
หลินเช่อนึกขึ้นมาแล้วก็ยังเป็นกังวล
“เธอไม่กล้ากลับบ้าน และยังต้องได้รับการรักษา ฉันคิดว่า เรื่องแบบนี้เธอคงเจ็บปวดไม่น้อย เลยไม่วางใจให้เธอไปอยู่ตัวคนเดียว ที่นี่คนเยอะ เธอจะได้รับการดูแลเป็นอย่างดี”
“โอเค…ยังไงเรื่องนี้ก็ไม่โทษเธอ หลินเช่อ เธอก็โทษตัวเองเกินไป”
“ฉันรู้ สิ่งที่ฉันทำได้คือชดเชยให้เธอ ไม่ว่าจะโทษฉันหรือไม่ มันก็เกิดขึ้นเพราะฉัน”
เฉินโยวหรานถอนหายใจ อวี๋หมินหมิ่นเอ่ยต่อ “เอาล่ะ อย่าพึ่งสนใจเรื่องนี้เลย ฉันได้ยินมาว่าลู่ชูเซี่ยเองก็แย่มาก ถูกส่งออกนอกประเทศไปแล้ว กู้จิ้งเจ๋อส่งเธอไปอยู่ที่ไหนแล้ว ไม่มีใครรู้ แต่ว่าคนตระกูลลู่ถึงรู้ก็ไม่มีใครเข้าไปยุ่ง ปล่อยให้กู้จิ้งเจ๋อเป็นคนจัดการ ฉันว่า กู้จิ้งเจ๋อคงไม่ปล่อยให้เธอได้มีความสุขหรอก”
หลินเช่อบอก “งั้นเหรอ…ฉันไม่เคยได้ยินกู้จิ้งเจ๋อพูดถึงเลย คงไม่มีอะไรมั้ง…”
ถึงน่าจะน่าโมโห แต่ว่า หลินเช่อคิดว่าถึงอย่างไรลู่ชูเซี่ยก็เป็นคนของตระกูลลู่ กู้จิ้งเจ๋ออาจจะไม่ได้ทำอะไรเธอ
อวี๋หมินหมิ่นบอก “ได้ยินว่าวันนั้นตามไปค้นบ้านของลู่ชูเซี่ยทุกที่เลย ถึงได้หาเธอเจอ จากนั้นเธอก็ถูกพาตัวไป กู้จิ้งเจ๋อคงจะไว้ชีวิตเธอ เธอคงไม่ตายหรอก”
“ใช่” หลินเช่อบอก
ทว่าไม่คิดว่า อวี๋หมินหมิ่นจะพูดต่อว่า “เพราะกู้จิ้งเจ๋อชอบให้คนอยู่แบบตายทั้งเป็น”
“…”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “วันมะรืนต้องไปออดิชั่น ไม่รู้ว่าเสี่ยวซินจะไปกับเธอได้หรือเปล่า”
หลินเช่อบอก “ฉันก็ไม่รู้ เธอไปไม่ได้เหรอ”
“ใช่น่ะสิ อีกไม่กี่วันจะมีการเยือนอย่างเป็นทางการของผู้นำ…”
เฉินโยวหรานเกือบจะสำลักอยู่แล้ว “ไม่ใช่ใช่ไหม เธอต้องเข้าร่วมงานเยือนของผู้นำประเทศงั้นเหรอ”
“ยังไม่แน่นอน ยังไงซะ ครั้งแรกที่ไปร่วมงาน ฉันจะปล่อยไก่ไม่ได้”
“โอเค…”
พวกเขาพูดคุยกันสักพัก จากนั้นจึงเตรียมตัวกลับแล้ว
อวี๋หมินหมิ่นมีคนของทำเนียบหลิวลี่มารับกลับ
มาถึงทำเนียบหลิวลี่ ยังไม่ทันได้เดินเข้าไป ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เสียงแม่ร้องไห้ดังออกมาจากโทรศัพท์ “หมินหมิ่น แย่แล้ว พ่อถูกจับไปแล้ว”
“อะไรนะคะ”
อวี๋หมินหมิ่นคิดไว้แล้วว่า เธอปล่อยพ่อออกมา ไม่ใช่เรื่องดีเลย
เธอบอก “เอาล่ะ เดี๋ยวหนูจะไปดู แม่ไม่ต้องร้อนใจไปค่ะ มีอะไรก็บอกหนู”
“เขาก็จริงๆ เลย ฉันเตือนเขาหลายครั้งแล้ว แต่ก็ยังจะไปเล่นพนันอีก ไม่มีเงิน ก็บอกว่าแกเป็นถึงภริยาประธานาธิบดี ยังไงก็มีเงินให้เขา ครั้งนี้พอแล้ว…”
อวี๋หมินหมิ่นไม่รอแล้ว เธอรีบวิ่งออกไปด้านนอก “เอาล่ะ เดี๋ยวหนูจัดการเองค่ะ”
เธอรีบวิ่งไปเปลี่ยนรองเท้า
ตอนนั้นเองก็ได้ยินเสียงดังตามหลังมา “เกิดอะไรขึ้น”
เป็นกู้จิ้งหมิงนั่นเอง
เขาอยู่บ้านด้วยงั้นเหรอ
เธอเงยหน้าขึ้นมา “ปะ…เปล่าค่ะ ฉันต้องออกไปข้างนอกสักพัก ไม่ต้องให้คนตามมานะคะ ฉันจะระวังตัวค่ะ”
พูดจบ เธอก็รีบวิ่งออกไป
มาถึงด้านนอก
ด้านนอกทำเนียบ กลับเรียกรถไม่ได้สักคัน
เธอไม่ได้ให้คนตามมา ตอนนี้ยืนอยู่ข้างถนนคนเดียว มองไปรอบๆ ตั้งใจจะเดินไปยังสถานที่ที่จะเรียกรถได้
ตอนนั้นเอง รถคันหนึ่งก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า
อวี๋หมินหมิ่นตกใจ มองเห็นแอสตันมาตินสีน้ำเงินคันหนึ่ง ดูวาววับโดดเด่น
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารถถูกขับออกมาจากที่ไหน แน่นอนว่าต้องเป็นทำเนียบหลิวลี่
จากนั้น กระจกรถถูกเลื่อนลง เธอถึงได้มองเห็นกู้จิ้งหมิง
อวี๋หมินหมิ่นถาม “คุณ…คุณมาได้ยังไง…ไม่มีคนติดตามเหรอคะ”
กู้จิ้งหมิงบอก “คุณขึ้นมาก่อนค่อยพูด”
อวี๋หมินหมิ่นตอบรับ จากนั้นรีบขึ้นรถไป
กู้จิ้งหมิงบอก “คุณวิ่งออกมาคนเดียวมันอันตรายเกินไป จะไปที่ไหนเดี๋ยวผมพาไป”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “พ่อฉันก่อเรื่องอีกแล้วค่ะ ฉันไปเองก็พอแล้ว”
กู้จิ้งหมิงหันไปมองเธอ “คุณเป็นผู้หญิง ไปที่อโคจรแบบนั้นคนเดียว เกิดอะไรขึ้นมาจะทำยังไง ไปเถอะ เดี๋ยวผมพาไป”
“ห๊ะ…คุณน่าจะยังไม่เคยไปที่แบบนั้นใช่ไหมคะ”
กู้จิ้งหมิงตอบ “ไม่เป็นไร”
อวี๋หมินหมิ่นรู้สึกเกรงใจ แต่ว่า ในเมื่อกู้จิ้งหมิงตามมาแล้ว คงจะบอกให้เขากลับไปไม่ได้
ไม่นานรถก็ขับมาถึง
อวี๋หมินหมิ่นบอก “เดี๋ยวฉันไปไถ่เขาออกมาก่อน”
“คุณไปเหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ตั้งแต่เล็กจนโตฉันเข้าไปไถ่หลายครั้งแล้ว”
กู้จิ้งหมิงได้ยิน มองลึกเข้าไปในดวงตาสดใส เธอยิ้มเก้ๆ กังๆ ใจก็อ่อนยวบทันที
อวี๋หมินหมิ่นลงจากรถ วิ่งเข้าไปด้านใน
รถของเขาจอดรออยู่ข้างถนน
ด้านนอก มีเด็กผู้หญิงผ่านมา มองเห็นรถวาววับสะดุดตา อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“ว้าว แอสตันมาร์ตินคันนี้ ทั่วโลกมีแค่เจ็ดสิบเจ็ดคันเท่านั้น”
“ไม่หรอกมั้ง คนรวยคงไม่มาอยู่สถานที่แบบนี้หรอก”
“เข้าไปดูกัน” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้ามาก่อน
“ไม่ใช่หรอก จะไปทำไม” อีกคนเอ่ยถาม
เธอบอก “ไม่ง่ายเลยที่จะได้เจอคนรวย แน่นอนว่าต้องคว้าโอกาสเอาไว้สิ”
หญิงสาวเคาะกระจกรถ “เฮ้ พ่อรูปหล่อ ที่นี่เรียกรถยากมากเลย พาพวกเราไปด้วยได้ไหม”
กระจกรถถูกเลื่อนลง
กู้จิ้งหมิงมองคนที่อยู่ด้านนอก “ไม่อยากตายก็ไปซะ”
หญิงสาวทั้งสองตกใจ
แน่นอนว่าด่าก่อน บอกว่าผู้ชายคนนี้เป็นบ้า แต่ว่าเพราะใบหน้าทะมึนของเขา จึงไม่กล้าเข้าใกล้
“ก็แค่คนรวยไม่ใช่เหรอ เหอะ”
ทั้งสองด่าแล้วก่อนที่จะเดินหนีไปหญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น “คนนี้จะว่าไปก็คุ้นๆ จัง ทำไมถึงคล้ายประธานาธิบดีจังเลย”
“เธอบ้าไปแล้วเหรอ ประธานาธิบดีจะมาอยู่อะไรในที่ทรุดโทรมแบบนี้”
ตอนนั้นเอง ด้านใน อวี๋หมินหมิ่นก็พาพ่อของเธอเดินออกมา
พ่อบอก “นี่ อย่าพึ่งไปสิหมินหมิ่น ฉันรู้แล้วว่าฉันไม่ดี แต่ว่า พวกเขาก็ไม่ไว้หน้าเกินไปหรือเปล่า เธอเป็นภริยาประธานาธิบดีนะ”
“พอแล้ว พ่อหยุดพูดได้หรือยัง แล้วก็อยู่ให้ห่างหนูเลยนะ”
“ฉัน…”
ตอนนั้นเอง พ่ออวี๋ก็มองเห็นรถที่จอดอยู่ ถามออกมา “หมินหมิ่น รถของทำเนียบหลิวลี่ดีขนาดนี้เลยเหรอ ใช่รถของพวกแกไหม”
เขายังไม่รู้ นั่นไม่ใช่รถของทำเนียบหลิวหลี นั่นเป็นรถส่วนตัวของท่านประธานาธิบดีเอง
