พ่ออวี๋รีบเข้าไปลูบๆ คลำๆ รถ จากนั้น รอจนกระจกรถถูกเลื่อนลง ตอนนั้นเองคุณพ่ออวี๋ก็ต้องตะลึงงัน
เพราะว่า คนตรงหน้านั้น ไม่ใช่ประธานาธิบดีหรอกเหรอ
พ่ออวี๋ไหนเลยจะคิด
รีบปล่อยมือออกจากรถ ก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว
ใครจะคิด ว่าตัวเองจะได้เจอประธานาธิบดีแบบนี้
พ่ออวี๋ไม่กล้าพูดอะไรอยู่ชั่วขณะ เมื่อนึกได้ว่าคนตรงหน้านั้นคือคนที่กุมอำนาจยิ่งใหญ่อยู่ในมือ ก็รีบโค้งคำนับและทักทาย “ท่านประธานาธิบดี สวัสดีครับ…”
อวี๋หมินหมิ่นมองพ่อตัวเอง “ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ไปได้แล้วค่ะ”
“อ้อ ได้ ได้ ฉันไปแล้ว พวกเธอก็กลับดีๆ นะ”
อวี๋หมินหมิ่นมองท่าทางระมัดระวังของพ่อตัวเอง เธอส่ายหน้า ขึ้นรถไป
พ่ออวี๋โค้งตัวทำความเคารพส่งทั้งสองคน รถขับออกไปไกลแล้ว เขาค่อยยืดตัวขึ้น
คิดในใจ ถ้าให้พวก…ข้างในได้เห็น รู้ว่าท่านประธานาธิบดีมารับเขาด้วยตัวเอง ดูสิว่าพวกนั้นยังจะกล้าพูดอะไรอยู่อีกไหม
อวี๋หมินหมิ่นมองกู้จิ้งหมิง
เขาขับรถไปเงียบๆ นิ้วมือเรียวยาวกำพวงมาลัยรถเอาไว้ มองตรงไปข้างหน้า ให้ความรู้สึกหนาวเหน็บราวกับยามราตรี
อากาศพัดเอากลิ่นหอมในร่างกายเขาให้กระจายไปทั่ว ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าของเขาจะได้ถูกอบควันธูปพิเศษอีกครั้ง กลิ่นเป็นเอกลักษณ์ กลิ่นหอมอ่อนๆ กระจายไปทั่ว ให้ความรู้สึกเย็นสดชื่น เหมาะสมกับเขา
อวี๋หมินหมิ่นบอก “วันนี้ขอบคุณนะคะที่มาส่ง”
“ไม่เป็นไร ตอนนี้จะไปที่ไหน”
“ไม่มีที่จะไปแล้วค่ะ ในเมื่อออกมาแล้ว ก็คงไปเดินเล่น”
กู้จิ้งหมิงหันมามองเธอ
อวี๋หมินหมิ่นบอก “ถ้ากลับไปตอนนี้ฉันคงต้องได้เรียนความรู้โบราณพวกนั้น…”
ตอนนั้นเอง เสียงท้องอวี๋หมินหมิ่นก็ร้องเสียงดังขึ้นมา
อวี๋หมินหมิ่นยกมือขึ้นปิดหน้าท้อง ตกใจไปชั่วครู่
กู้จิ้งหมิงบอกกับเธอ “ไปหาอะไรทานก่อนดีกว่า”
“จริงเหรอคะ ดีเลยค่ะ”
“คุณอยากกินอะไร”
“อะไรก็ได้ค่ะ งั้นไปกินหม้อไฟก็ได้ ทำเนียบหลิวลี่ไม่อนุญาตให้กินหม้อไฟ นานแล้วที่ไม่ได้กิน”
กู้จิ้งหมิงมองเธอ พยักหน้า
ข้างทางมีร้านหม้อไฟพอดี อวี๋หมินหมิ่นบอก “ร้านนี้ก็ได้ค่ะ เมื่อก่อนเหมือนเคยไปทานอยู่ครั้งหนึ่ง อร่อยมากเลย”
กู้จิ้งหมิงเลี้ยวรถเข้าจอดด้วยความเชี่ยวชาญ ไม่นานก็พารถมาจอดอยู่ริมถนนได้สำเร็จ
คนรอบข้างมองเห็นรถสวยแบบนี้ ไม่พูดมากรีบเข้ามาโบกรถให้ ให้รถได้จอดในที่ที่ค่อนข้างดี มีมารยาทกับอวี๋หมินหมิ่นและกู้จิ้งหมิงมาก
“ยินดีต้อนรับทั้งสองท่านครับ” ทั้งสองเดินเข้าไปนั่งด้านใน กู้จิ้งหมิงทำตัวไม่ให้เป็นจุดสนใจไม่พูดอะไร คนรอบข้างมองเห็นกู้จิ้งหมิง อดเหลือบมองไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้ามองตรงๆ ทำได้เพียงแอบมอง คาดเดาอยู่ในใจ คิดว่าผู้ชายคนนี้เหมือนท่านประธานาธิบดีมาก
อวี๋หมินหมิ่นถาม “ยังมีโต๊ะวีไอพีอยู่ไหมคะ”
“มีครับ คุณผู้หญิง เชิญทางนี้เลยครับ”
ทั้งสองรีบเดินเข้าไป พนักงานยังคงจ้องมองกู้จิ้งหมิงอยู่ แต่ว่าทั้งสองเข้าไปด้านในแล้ว พนักงานก็ยังไม่กล้ายืนยันว่านั่นคือท่านประธานาธิบดี
เพียงแต่ตอนออกไป ยังไปถามคนอื่นด้วยท่าทีตื่นเต้น “คนเมื่อสักครู่น่ะเหมือนท่านประธานาธิบดีมากเลย”
“เป็นไปไม่ได้หรอก ท่านประธานาธิบดีจะมาร้านเล็กๆ ของเราได้ยังไงกัน”
“นั่นสิ ดังนั้นผมเลยไม่กล้ายืนยันไง อาจจะแค่เหมือนก็ได้”
“งั้นเธอก็ยังจ้องอยู่ได้”
“แต่หล่อมากเลยนะ”
กู้จิ้งหมิงมองไปรอบๆ อวี๋หมินหมิ่นเอ่ยขึ้น “ร้านนี้มีวัตถุดิบเยอะมาก เมื่อก่อนฉันเคยมาทานแล้วหนึ่งครั้ง แต่ว่าต่อมายุ่งเกินไปก็เลยไม่ได้มาอีก อย่ามองว่าเป็นร้านเล็กๆ นะคะ ที่นี่อร่อยมาก”
“อืม”
อวี๋หมินหมิ่นเห็นว่ากู้จิ้งหมิงมองไปรอบๆ ตลอด “คุณดูอะไรคะ ไม่เคยมาร้านเล็กๆ แบบนี้ใช่หรือเปล่า”
“เคยมา” เขาบอก
“อ้อ เหรอคะ คุณเคยมาด้วยเหรอ”
“ตอนลงพื้นที่เยี่ยมเยียนก็จะมา”
“…” เอาล่ะ คำตอบของเขาฟังดูสูงส่งเกินไป เธอรู้สึกไม่ชิน
สักพัก อาหารต่างๆ ก็มาแล้ว
อวี๋หมินหมิ่นสั่งหม้อเป็ดแมนดาริน เธอจุ่มผักลงไปลวก รู้สึกไม่ได้ทานหม้อไฟมานานแล้ว หม้อไฟหม้อนี้อร่อยยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ้น
คนที่ทำเนียบหลิวลี่ให้ความสำคัญกับการบำรุงจนเกินไป อาหารบำรุงพวกนั้นไม่ไม่อร่อยเลยสักนิด แต่ว่าเพื่อสุขภาพที่ดีของท่านประธานาธิบดี พวกเขาก็ต้องทำแบบนั้น
อวี๋หมินหมิ่นพ่นลมหายใจออกมาอย่างสบายใจ “ว้าว อร่อยมากเลย…”
แต่ว่าในตอนนั้นเอง เธอเงยหน้าขึ้นมา สังเกตกู้จิ้งหมิงที่นั่งอยู่ตรงข้าม
เขาทานเพียงของที่อยู่ในน้ำซุปใส ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาช้าๆ ค่อยๆ วางลงในปาก ท่าทางเชื่องช้า งดงาม ราวกับกำลังทานอาหารตะวันตก
แบบนั้นน่ามองจริงๆ
อวี๋หมินหมิ่นเองก็จัดท่าทาง ไม่กล้าทำอะไรใหญ่ไป
“เอ่อ คุณไม่ลองทานฝั่งเผ็ดๆ บ้างล่ะคะ ซุปใสไม่อร่อยเหมือนซุปเผ็ดหรอกนะ”
กู้จิ้งหมิงบอกเสียงเรียบ “ไม่ต้องหรอก”
เขาเงยหน้าขึ้น มองริมฝีปากอวี๋หมินหมิ่นที่แดงเพราะความเผ็ด คล้ายกับเมื่อสักครู่พึ่งถูกคนกัดไป แดงระเรื่อแบบนั้น
จ้องมองนิ่งสักพัก ก่อนจะดึงสายตากลับมา พูดกับเธอ “รีบทานของคุณไปเถอะ”
อวี๋หมินหมิ่นยักไหล่ “ก็ได้ ของอร่อยแบบนี้คุณไม่ลิ้มลอง งั้นก็ให้ฉันกินแทนแล้วกัน”
“พ่อคุณไปเล่นพนันที่นั่นเหรอ”
“ใช่ค่ะ ไม่เอาเงินไป หมดตัวแล้วก็ถูกกักตัวไว้ เอาเงินไปไถ่เอาก็พอ”
กู้จิ้งหมิงถาม “พวกเขายังพักอยู่ที่เขตเล็กๆ นั่นอยู่ไหม”
“ใช่ค่ะ ก็ที่คุณเห็นนั่นแหละ เมื่อก่อนน้องชายฉันนอนห้องเดียวกันกับพ่อแม่ ตอนนี้ฉันย้ายออกมาแล้ว เขาเข้าไปนอนในห้องของฉันแทน”
กู้จิ้งหมิงได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้า นั่งเงียบไม่พูดอะไร ทว่าสายตากลับเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
สักพัก เขาจึงบอก “ผมมีห้องอยู่ใกล้ๆ ทำเนียบหลิวลี่ อยู่ห่างจากทำเนียบหลิวลี่ไปสามซอย ผมคิดว่าระยะห่างเท่านี้กำลังดี คุณให้พวกเขาย้ายไปอยู่ที่นั่นก็ได้”
“คะ” อวี๋หมินหมิ่นเงยหน้าขึ้นมา “แบบนั้นคงไม่ดีหรอกค่ะ”
“ไม่มีอะไรไม่ดี สะดวกต่อการให้คนของผมไปดู พ่อคุณจะได้ไม่ต้องก่อเรื่องอีกด้วย”
“…” ถ้าเพราะเรื่องนี้ อวี๋หมินหมิ่นก็ไม่รู้จะพูดอะไร
ทำเพียงมองกู้จิ้งหมิง “งั้น…ต้องขอบคุณแทนแม่และน้องชายฉันด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไร”
กู้จิ้งหมิงวางของลง มองอวี๋หมินหมิ่น เธอยิ้มบางๆ ใบหน้าแดงเพราะความเผ็ด
ดวงตาก็ชื้นไปด้วยน้ำตาเพราะความเผ็ด ราวกับสามารถมีหยดน้ำตาไหลออกมาได้
เขาบอก “เอาล่ะไม่ต้องทานแล้ว ทานเยอะเดี๋ยวไม่สบาย”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่เป็นไร เราทานจนชินแล้วไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“พรุ่งนี้ต้องไปงานเยือนของผู้นำ ไม่อยากให้คุณท้องเสีย”
“…”
ก็ได้ เธอลืมเรื่องนี้ไปแล้วด้วยซ้ำ
อวี๋หมินหมิ่นจึงจำต้องวางตะเกียบลง บอก “ก็ได้ค่ะ งั้นเราไปกันเถอะ”
กู้จิ้งหมิงเงยหน้าขึ้น เรียกพนักงาน “เอาของหวานมาหน่อยครับ”
จากนั้นหันไปบอกกับเธอ “ทานสักหน่อย กระเพาะจะได้ไม่ต้องทำงานหนัก”
