อวี๋หมินหมิ่นคิดว่าตัวเองพักอยู่ที่ทำเนียบหลิวลี่มานานแล้ว เคยชินกับอาหารบำรุงสุขภาพพวกนั้น จนทำให้กระเพาะอาหารของเธอเสื่อมสภาพ ทานอาหารขยะพวกนั้นไม่ได้แล้ว
กลางดึก เธอรู้สึกปวดท้องขึ้นมา
นอนเจ็บปวดอยู่ในห้อง สุดท้ายจึงออกมาหายา
แต่ว่า ทำเนียบหลิวลี่ยามดึก ไม่เจอใครสักคนเลย
เธอเดินกุมท้องไปเรื่อยๆ ไม่นานก็ชนเข้ากับบางอย่าง
เธอเงยหน้าขึ้นมา ก็มองเห็นกู้จิ้งหมิงที่กำลังมีสีหน้าแปลกใจ
“คุณเป็นอะไร”
“ปวดท้องค่ะ…ฉันกำลังหายากระเพาะอาหาร…” อวี๋หมินหมิ่นพูดความจริงออกมา
กู้จิ้งหมิงมองเธอที่ปวดท้องจนตัวงอ จากนั้นมองไปรอบๆ ก้มลงไปอุ้มเธอขึ้นมา
“เอ่อฉัน…” อวี๋หมินหมิ่นกำลังจะกรี๊ด แต่ว่า เธอปวดท้องรุนแรง ทำได้เพียงงอตัวอยู่แบบนั้น
“ปวดมาก ปวดมากเลย…”
กู้จิ้งหมิงพาเธอกลับมาที่ห้องของเขา
อวี๋หมินหมิ่นทานยาแล้ว รู้สึกดีขึ้นเยอะแล้ว นั่งถอนหายใจอยู่ตรงนั้น
ตอนที่กู้จิ้งหมิงเดินเข้ามา ก็เห็นอวี๋หมินหมิ่นนอนแผ่หราอยู่บนเตียง เพราะเธอสวมแค่ชุดนอนแบบกระโปรง จึงเผยให้เห็นขาเรียวยาว ด้านในมีกางเกงซับในสีขาวตัวบาง
กู้จิ้งหมิงตัวแข็งทื่อ
มองอวี๋หมินหมิ่น เขาเดินเข้าไป อวี๋หมินหมิ่นได้ยินเสียง จึงเงยหน้าขึ้นมามองกู้จิ้งหมิง ไม่ได้ใส่ใจว่าเขามีสายตาที่เปลี่ยนไป เพียงบอกว่า “ยากระเพาะอาหารดีมากเลย ไม่นานก็หายแล้ว ขอบคุณนะคะ กู้จิ้งหมิง”
วินาทีต่อมา ก็รู้สึกว่า กู้จิ้งหมิงค่อยๆ เดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ
ก้มลงมองอวี๋หมินหมิ่น ลำคอของเขาเคลื่อนไหว
อวี๋หมินหมิ่นพลันสัมผัสได้ ใบหน้าเขาแดง ต่างไปจากปกติ โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้น มีความต้องการซ่อนอยู่ ทำให้ผู้ชายที่ไร้ซึ่งอารมณ์คนนี้ ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา
เธอเอ่ยถาม “คุณ…คุณเป็นอะไรคะ…”
กู้จิ้งหมิงกัดฟัน ยังกล้าถามอีกเหรอว่าเป็นอะไร
ปากเธอขยับเปิดออก ลิ้นเล็กยื่นออกมาเลียริมฝีปากที่แห้งผาก
ดวงตาของกู้จิ้งหมิงไหววูบ จากนั้นเขาก็โน้มตัวลงมา กดเธอลงกับเตียง
กึก…กึก…
ใบหน้าที่เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วของกู้จิ้งหมิง ทำให้เธอสับสน ยังไม่ทันได้สติ ริมฝีปากของเขาก็กดจูบลงมา
ฮือ นี่ใช่ประธานาธิบดีหรือเปล่า…
อวี๋หมินหมิ่นรู้สึกว่า ตนเองโดนจูบจนหายใจไม่ทัน แต่ว่า ท่านประธานาธิบดีที่แข็งแรงนั้นไม่เปิดช่องว่างให้เธอเลยสักนิด
เขาหลับตา แก้มเย็นเยียบ และสันกรามที่น่าหลงใหล
ยาที่อวี๋หมินหมิ่นพึ่งจะกินเข้าไป รู้สึกว่าร่างกายอ่อนแรง ไม่มีกำลังเลยสักนิด และเพราะยาออกฤทธิ์ ทำให้เธอรู้สึกเวียนหัว
ยาของทำเนียบหลิวลี่ ออกฤทธิ์รุนแรง แต่ก็มีข้อดีอย่างอื่น
ว่ากันว่ายาที่ออกฤทธิ์ระงับความเจ็บปวดมักจะออกฤทธิ์ทันที ไม่ยากถ้าจะรู้ผลลัพธ์ว่าเป็นอย่างไร ในนี้มีแต่ยาที่ไม่สามารถพบเจอได้ทั่วไป
เธอคิดว่าอยากจะผลักเขาออก แต่ว่า ก็ถูกกลิ่นอายที่แรงกล้าของเขาดึงดูดได้เป็นอย่างดี รู้สึกว่าไม่ว่าเขาจะจูบตรงไหน ตรงนั้นก็จะสั่นสะท้านขึ้นมาทันทีทันใด รู้สึกเหมือนมีกระแสไฟวิ่งวนอยู่ในร่างกาย ทำให้เธออยากที่จะหดตัวลง เกือบร้องเสียงหลงออกมา
ทุกครั้งที่ผลักเขาออก มือก็สัมผัสเข้ากับอกแกร่งของเขา ความรู้สึกนั้น…
ยิ่งทำให้เธอลุ่มหลง อยากปล่อยมือ แต่ก็ทำไม่ได้ ดังนั้นความจริงเธออยากผลักเขาออก ทว่าก็ต้องดึงมือกลับคืนมา
เสน่ห์ของผู้ชาย ทำให้รู้สึกพิเศษจริงๆ โดยเฉพาะถ้าคนคนนั้นเป็นกู้จิ้งหมิง ผู้ชายเย็นชาคนนี้ ยิ่งยากที่จะปฏิเสธ
อวี๋หมินหมิ่นหอบหายใจ เสื้อผ้าของเธอถูกเขาเลิกขึ้นไปด้านบน ด้านในไม่ได้สวมอะไรเอาไว้ ดังนั้นจึงถูกเปิดเผยต่อสายตาของเขาได้อย่างง่ายดาย…
จนถึงที่สุด อวี๋หมินหมิ่นก็ยังรู้สึกสะลึมสะลืออยู่ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
รับรู้เพียงว่ากู้จิ้งหมิงลงมานอนอยู่ข้างๆ สติอวี๋หมินหมิ่นยังไม่ทันกลับมา รู้สึกราวกับตัวเองยังคงลอยอยู่บนสวรรค์ ร่างกายยังรู้สึกราวกับฝันไป
วันต่อมา เมื่อตื่นขึ้นมาแล้วได้สติจึงรู้สึกกระอักกระอ่วนขึ้นมา
เพียงแต่ กระเพาะของเธอไม่รู้สึกปวดแล้ว ทว่าขาทั้งสองข้างนั้นอ่อนแรงจนเธอรู้สึกเหมือนจะไม่สบาย
นึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ยิ่งทำให้เธอยากที่จะเชื่อ
เพียงแต่ ในเมื่อพวกเธอแต่งงานกันแล้ว…เรื่องแบบนี้ จะช้าจะเร็วก็ต้องทำ นอกเสียจากว่า กู้จิ้งหมิงจะเป็นพระจริงๆ กินมังสวิรัติมาหลายปี
ถึงอย่างไรซะ ในระหว่างที่เขารับตำแหน่ง พวกเธอไม่มีวันหย่ากันแน่นอน
และประธานาธิบดีของประเทศซี ทุกๆ สี่ปีจะเลือกหนึ่งครั้ง และสามารถรับตำแหน่งได้ไม่จำกัดอีกด้วย…
เกรงว่าเขาคงไม่ยอมหย่าง่ายๆ แน่
อวี๋หมินหมิ่นเคาะศีรษะตนเองอยู่แบบนั้น จริงๆ เลย หลงเสน่ห์ความเป็นชายของเขาแล้ว ทำไมไม่รู้จักปฏิเสธ ยอมไปง่ายๆ แบบนั้น
แต่ว่า ผู้ชายคนนั้น…เขาดีจริงๆ
เมื่อเดินออกมา สาวใช้ก็บอก “ท่านประธานาธิบดีบอกว่า คุณนายรองโทรมาบอกว่าให้คุณโทรกลับไปด้วยค่ะ อีกอย่าง นี่เป็นกุญแจของสวนวันชาติ วันนี้คุณสามารถบอกครอบครัวย้ายเข้าไปได้เลยค่ะ”
โอเค เขาจัดการได้อย่างรวดเร็วจริงๆ
อวี๋หมินหมิ่นคิด จะย้ายเข้าไปวันไหนก็ได้ วางไว้ตรงนี้ก่อนอย่าพึ่งไปสนใจ โทรกลับไปหาหลินเช่อก่อนดีกว่า
หลินเช่อบอก “ตอนเย็นเราไปทำบาร์บีคิวกันที่ริมแม่น้ำหน่อยไหม”
“อ่า เราไปกันกี่คนเหรอ”
“กู้จิ้งเจ๋อบอกว่า ครั้งนี้ฉันโดนลักพาตัว เลยเครียดหน่อย อยากให้ฉันผ่อนคลายบ้าง จึงชวนไปด้วยกันไม่กี่คนหรอก”
“อ้อ งั้นเหรอ ถึงแม้ฉันจะปวดท้อง…แต่ก็จะไปด้วยแล้วกัน”
——
สาวใช้ช่วยหลินเช่อจัดเตรียมของเพื่อไปทำบาร์บีคิว
พวกเขาเตรียมขับรถไป เห็นว่าที่ไหนเหมาะ ก็ทำบาร์บีคิวกันที่นั่น
หยางหลิงซินคอยช่วยเหลืออยู่ข้างๆ เก็บของเสร็จแล้วจึงถามหลินเช่อ “แล้ว ประธานกู้จะไปด้วยไหมคะ”
“คงจะไปมั้ง ถ้าเขาไม่มีอะไรก็คงไป”
หยางหลิงซินได้ยินแบบนั้น ก็รู้สึกดีอยู่ในใจ
มองไปยังห้องหนังสือ รู้ว่ากู้จิ้งเจ๋ออยู่ในนั้น เธอเฝ้ารอ ตอนเย็นจะได้ไปทำบาร์บีคิวด้วยกัน
หลินเช่อไม่รับรู้ถึงความคิดที่อยู่ในใจของหยางหลิงซิน เธอยังคงคุยโทรศัพท์กับเฉินโยวหราน
เฉินโยวหรานได้ฟังดังนั้นก็รีบรับปาก เพียงแต่ถามกลับมาว่าพาคนคนหนึ่งไปด้วยได้ไหม
หลินเช่อรีบตอบยิ้มๆ “จะพาคุณหมอเฉินไปด้วยเหรอ”
“เกลียดจริงๆ”
หลินเช่อบอก “อายอะไร จะพามาก็พามา เราได้รับอนุญาตให้พาครอบครัวไปด้วย”
“เกลียด ครอบครัวอะไรกันเล่า เขาพูดเอง ว่าเราทำบาร์บีคิวไม่ชวนเขาเหรอ”
“อ้อ งั้นก็หมายความว่า ตอนนี้เขาก็อยู่ข้างๆ เธองั้นเหรอ…จริงๆ เลย อยู่ด้วยกันตลอดเวลาเลยนะ น่าอิจฉาจังเลย”
“ถ้าเธอยังล้อฉันไม่หยุด ฉันไม่ไปแล้วนะ เหอะ”
“นี่ อย่าสิ ฉันไม่แกล้งเธอแล้ว อย่าลืมเอาเครื่องดื่มมาด้วยนะ”
ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว ตอนเย็น หลินเช่อไปกับกู้จิ้งเจ๋อ กู้จิ้งเจ๋อไม่ได้พาบอดี้การ์ดไปด้วย เขาขับรถเอง ให้หลินเช่อนั่งข้างคนขับ หยางหลิงซินเองก็รู้ตัวนั่งอยู่ด้านหลัง เพียงแต่ เธอคิดว่า ถ้าเธอนั่งอยู่ด้านหลังที่นั่งของกู้จิ้งเจ๋อ แค่ขยับเข้าใกล้ เธอก็จะได้สูดดมกลิ่นหอมบนตัวของกู้จิ้งเจ๋อแล้ว…
