หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อ ไม่มีใครสนใจเธอ
กู้จิ้งเจ๋อจ้องมองหลินเช่ออยู่ตลอดเวลา
“เธอดูอะไร”
หลินเช่อดูแผนที่อย่างละเอียด บอกกับเขา “ฉันกำลังดูแผนที่ในโทรศัพท์ค่ะ อยากเลือกสักที่ แถวนี้มีคูกั้นน้ำ น่าจะมีที่ดีๆ ริมแม่น้ำอยู่นะคะ”
“ยุงเยอะ”
“…” หลินเช่อเองก็เห็นด้วย “งั้นฝั่งนั้นมีสวนสาธารณะ ในสวนสาธารณะน่าจะได้ไหมคะ”
“มืดเกินไป”
“นั่นสิ ไม่มีไฟ ไฟสวนสาธารณะทำมืดจัง คุณคิดว่าคอนโดฝั่งนี้เป็นไงคะ”
“คนเยอะไป”
“…” หลินเช่อจ้องมองกู้จิ้งเจ๋อ ผู้ชายคนนี้ เรื่องมากจริงๆ
“ไม่สนแล้ว ไม่สนแล้ว ที่คูกั้นน้ำนั่นแหละ ยุงก็ไม่กลัว ยังไงเราก็ต้องทำบาร์บีคิว ต้องใช้ถ่าน หรืออย่างมากฉันก็ทายากันยุงให้คุณก็ได้ ฮ่าๆ”
“…”
ใบหน้ากู้จิ้งเจ๋อเข้มขึ้น
หลินเช่อเองก็จินตนาการไม่ออกว่า ถ้าทั้งตัวกู้จิ้งเจ๋อต้องเต็มไปด้วยยาทากันยุงจะเป็นอย่างไร
เขาดูสูงส่ง เอื้อมไม่ถึง ไม่สนใคร ทว่าทั้งตัวเต็มไปด้วยยาทากันยุง…
ตอนนี้เธอแอบเฝ้ารอแล้วนะ
สักพัก อวี๋หมินหมิ่นก็รีบตามหลังมา
รถของเฉินโยวหรานเองก็ตามมาด้วย
หลินเช่อใช้วีแชทส่งตำแหน่งให้พวกเขาตามมา
ไม่กี่นาทีต่อมา รถก็หยุดลงที่คูน้ำ สถานที่ค่อนข้างสวยงาม
ลงจากรถแล้ว อวี๋หมินหมิ่นก็เอ่ยขึ้น “ที่นี่ไม่เลวเลย”
เฉินโยวหรานเดินตามลงมา ตะโกนเรียก “หลินเช่อ หมินหมิ่น ฉันมาแล้ว”
ด้านหลัง เฉินอวี่เฉิงบอก “ไม่คิดว่าวันนี้คุณกู้จะอารมณ์ดี ถึงได้ชวนมาทำบาร์บีคิว”
กู้จิ้งเจ๋อเหลือบตามองเขาเล็กน้อย พิงราวรั้ว มองคูน้ำ
ด้านล่าง น้ำด้านในคูกั้นน้ำนั้นเป็นประกายระยิบระยับ เกิดประกายสีรุ้ง ราวกับดวงดาวกะพริบระยิบระยับ
หญิงสาวต่างพากันพูดคุยหยอกล้อและเตรียมของทำบาร์บีคิว เก้าอี้ โต๊ะ เครื่องปรุง ไม้เสียบ อุปกรณ์ครบครัน ไม่นาน บาร์บีคิวก็เริ่มขึ้น กลิ่นหอมกระจายไปทั่ว หลินเช่อนั่งอยู่ตรงนั้น มองไปยังกู้จิ้งเจ๋อและเฉินอวี่เฉิงที่พูดถึงเรื่องตัวเอง ไม่ยอมมาทำบาร์บีคิว
เฉินโยวหรานบอก “พวกเขาไม่มาย่าง แต่มาที่นี่เพื่อมาป้อนอาหารยุงหรือเปล่า”
หลินเช่อหันไปมอง แล้วบอก “ช่างเถอะ ช่างเถอะ”
เธอชินแล้ว
อวี๋หมินหมิ่นเอ่ยขึ้น “ช่างเถอะ หลินเช่อคงจะชินแล้ว ที่เธอเอาแค่คุย และเทพบุตรของเธอนั้น ก็ไปนั่งเสพสุขกับความสำเร็จอะไรทำนองนั้น”
“ไปไกลๆ เลยนะ” หลินเช่อจ้องเธอเขม็ง
แต่ว่า ความจริงกู้จิ้งเจ๋ออยู่ที่บ้านเขาก็ไม่ทำอะไรทั้งนั้น โดยเฉพาะบาร์บีคิวอะไรแบบนี้ เขาไม่มีทางทำมันหรอก
หลินเช่อชินแล้ว ชินกับการทำตัวเป็นเทพเซียนของกู้จิ้งเจ๋อ ท่าทางอวดดีเย่อหยิ่งแบบนั้น และเขาก็ทำราวกับมันสมเหตุสมผล ไม่คิดว่ามันไม่ควรเลยสักนิด
แต่ว่า นี่แหละถึงจะเป็นกู้จิ้งเจ๋อ
หลินเช่อสะกิดเฉินโยวหราน “เป็นยังไง พวกเธอพัฒนาไปถึงไหนแล้ว”
เฉินโยวหรานบอกด้วยท่าทางเบื่อหน่าย “อะไร…เรา…เราไม่ได้มีการพัฒนาอะไรหรอก”
“ให้โอกาสเธออีกครั้ง รีบบอกความจริงมา ฉันเชื่อว่าคุณหมอเฉินคงเต็มใจจะพูดความจริง”
“เอาล่ะเอาล่ะ ฉันบอกแล้ว…แค่บอกก็พอแล้วใช่ไหม…” เฉินโยวหรานบอก “ยังไงตอนนี้ก็นับว่าเป็น…นักเรียนของเขาแล้ว”
“อะไรนะ อยู่ดีๆ ทำไมกลายเป็นนักเรียนไปแล้วล่ะ” หลินเช่อถาม
เฉินโยวหรานบอก “เรียนจิตวิทยากับเขาน่ะสิ ฉันกำลังศึกษาวุฒิการศึกษา อีกสักพักอาจจะไปสมัครเข้ามหาวิทยาลัย เรียนเพิ่มอีก”
หลินเช่อยังคงตกใจ อวี๋หมินหมิ่นเอ่ยขึ้นมา “เอาล่ะ เอาล่ะ ช่วงนี้ความรักระหว่างลูกศิษย์กับอาจารย์กำลังมาแรง หึหึ พวกเขาดูน่าตื่นเต้นนะ”
“พอ พวกเธอพูดเกินไปแล้ว”
หลินเช่อพยักหน้าเข้าใจ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ฉันคิดมากไปเองแหละ”
หยางหลิงซินยืนมองอยู่ข้างๆ ตอนนี้กลับเงียบขึ้นมา
หลินเช่อยื่นบาร์บีคิวที่ย่างเสร็จแล้วยื่นให้หยางหลิงซิน “มา ลองชิมปีกไก่ที่ฉันย่างหน่อย”
“ขอบคุณค่ะ พี่เช่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันทำเองก็ได้ พี่ย่างให้ประธานกู้ก่อนเถอะค่ะ เขารอนานแล้ว น่าจะหิวแล้วค่ะ”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “ว้าว เสี่ยวซินรู้ความจังเลย”
หลินเช่อหัวเราะ เงยหน้าตะโกนเรียก “กู้จิ้งเจ๋อ หยุดคุยได้แล้ว ย่างเสร็จแล้ว รีบมากินเร็ว”
กู้จิ้งเจ๋อเดินกลับมาท่าทางเกียจคร้าน มองดู จากนั้นนั่งลงเบียดหลินเช่อ
หลินเช่อป้อนเขาอย่างเป็นธรรมชาติ “อ้าปาก”
กู้จิ้งเจ๋อมองของที่ถูกย่างออกมาแล้ว “นี่มันกินได้ใช่ไหม”
“แน่นอนว่ากินได้อยู่แล้วสิ…พอแล้วไม่ต้องดูแล้ว ทานแล้วไม่ป่วยหรอก อ้าปากได้แล้วค่ะ” หลินเช่อบอก จากนั้นยัดเข้าปากกู้จิ้งเจ๋อทันที
กู้จิ้งเจ๋อทำได้เพียงกลืนลงไป
อีกด้าน ทุกคนต่างนิ่งอึ้งไปตามๆ กัน จ้องมองทั้งคู่
กู้จิ้งเจ๋อเคี้ยวอาหาร รู้สึกว่ารสชาติก็ไม่เลว เพียงตีหน้าเข้มใส่เธอ “ดูสิว่าเธอจะกล้ายัดอะไรใส่ปากฉันอีก”
“นี่ฉันกำลังปรนนิบัติคุณ ยังไม่พอใจอีกเหรอคะ” เธอหยิบชิ้นเนื้อยัดเข้าปากเขาอีกครั้ง
กู้จิ้งเจ๋อกลับกัดนิ้วมือของเธอเอาไว้
หลินเช่อร้องออกมาด้วยความตกใจ
กู้จิ้งเจ๋อหัวเราะ
นิ้วมือของหลินเช่อเจ็บเพราะโดนเขากัด ตะโกนใส่เขา “กู้จิ้งเจ๋อ คุณเกิดปีหมาหรือไง”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “อืม รสชาติไม่เลว” เขาเลียริมฝีปาก พึงพอใจ
ทุกคนต่างก็ตกใจหนักเข้าไปใหญ่
เฉินโยวหรานถามตรงๆ “นี่ นี่ มีอาหารหมาไหม เรากินด้วยกันเถอะ…”
หวานกันจนทำให้คนโสดแทบจะบ้าตายแล้วรู้ไหม
ไม่คิดว่า กู้จิ้งเจ๋อและหลินเช่อ ทั้งสองจะหวานกันแบบนี้
นี่มันหวานเกินไปหรือเปล่า
ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าคนอย่างกู้จิ้งเจ๋อเองก็นับว่าน่าสนใจ
แม้ว่าจะลดท่าทางให้ดูเล็กลง แต่ว่า ก็หวานจนยากที่จะจินตนาการได้
หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อทำนั้นคือท่าทางที่เป็นธรรมชาติ ไม่คิดว่าทุกคนจะตกใจขนาดนี้
เงยหน้าขึ้นมา เห็นว่าทุกคนต่างก็มองพวกเขาสองคนด้วยความตกใจ หลินเช่อจึงถามอย่างมึนงงว่า “มองอะไรกัน มองอะไร ไม่รีบดูอาหารจะไหม้แล้วนะ ยังจะมองฉันอีก หน้าฉันกินได้หรือยังไง”
แต่ว่า ตอนที่บอก ใบหน้าของเธอพลันแดงระเรื่อขึ้นมาหนักกว่าเดิมด้วยซ้ำ
กู้จิ้งเจ๋อคนนี้ จะมากินมืออะไรอยู่ที่นี่…
ยังจะพูดอะไรเลี่ยนๆ แบบนั้นอีก
ร้ายกาจจริงๆ
หยางหลิงซินยืนมองอยู่ข้างๆ กินปีกไก่เงียบๆ ดวงตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหล่อเหลาของกู้จิ้งเจ๋อ คิดอยู่ในใจ
ถ้าเขาทำกับเธอแบบนั้นบ้าง คงจะดีไม่น้อย
น่าเสียดาย เขาไม่มองใครเลยสักนิด ทำเพียงนั่งลงข้างๆ หลินเช่ออย่างเป็นธรรมชาติ มือวางอยู่ที่เอวของเธอ ท่าทางแบบนั้น ดูปกติทั่วไป แต่ก็หวานมากเช่นกัน ทำให้คนอยาก…
ระหว่างที่ทุกคนกินเนื้อย่าง อวี๋หมินหมิ่นก็เอ่ยขึ้นมา “อีกไม่กี่วันเธอต้องไปร่วมโปรโมทภาพยนตร์อย่าลืมล่ะ ใกล้จะเข้าฉายแล้ว ช่วงนี้จะมีงานเยอะหน่อย”
เฉินโยวหรานบอก “พวกเธอนี่ยุ่งจริงๆ จริงสิ วันนี้เธอบอกจะลงพื้นที่ไม่ใช่เหรอ”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “เมื่อวานปวดท้อง วันนี้เลยยกเลิกน่ะ…”
นึกถึงเรื่องปวดท้องขึ้นมา…
ใบหน้าเธอก็แดงขึ้นอย่างห้ามไม่ได้ หลังจากนั้นท้องก็ไม่เจ็บแล้ว แต่ที่เจ็บคือส่วนอื่นต่างห่าง…
