หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อนั่งรออยู่ตรงนั้น รอให้หมอช่วยตรวจเจ้าสุนัขตัวน้อยอยู่
ตอนนั้นเอง มีคู่รักคู่หนึ่งพาสุนัขเข้ามาอย่างรีบร้อน
เป็นสุนัขพันธุ์คอเคเซียน เชพเพิร์ดตัวหนึ่ง ดูยังเล็กอยู่ แต่ราคาน่าจะไม่ธรรมดา ดังนั้นมันจึงถูกดูแลเป็นอย่างดี เจ้าของก็ดูร้อนใจมาก
“คุณหมอ หมาของเราท้องเสีย คุณช่วยดูให้หน่อยได้ไหมครับ ติดเชื้อไวรัสอะไรหรือเปล่า อาการมันดูน่ากลัวมาก เราพึ่งเลี้ยงได้สองอาทิตย์ ซื้อมาแพงมากเลยครับ”
คุณหมอรีบบอก “ครับ คุณช่วยวางไว้ตรงนั้นก่อน ผมดูตัวนี้แล้วจะดูให้ทันทีเลยครับ”
ผู้หญิงคนนั้นมองสุนัขสีขาวที่หมอกำลังตรวจอยู่ จึงตะโกนบอก “นี่ หมาของฉันเป็นพันธุ์คอเคเซียน เชพเพิร์ดเลยนะ คุณรู้หรือเปล่าว่ามันราคาเท่าไหร่ ตัวนั้นแค่ดูก็รู้แล้วว่ามันราคาถูก ดูให้ฉันก่อน เดี๋ยวฉันเพิ่มเงินให้”
ด้านใน หลินเช่อคิด มันก็มีชีวิตเหมือนกัน ไม่ว่าจะราคาเท่าไหร่มันก็คือครอบครัวของเธอเหมือนกันนะ ทำไมต้องเอาราคามาวัดว่าสุนัขตัวนั้นดีหรือไม่ดีกันนะ
หมอเหลือบมองด้านใน บอก “หมายังเด็กมากก็ยังไม่เลวร้ายขนาดนั้นหรอกครับ คุณวางมันไว้ตรงนั้นก่อน เดี๋ยวเราก็ไปตรวจสัตว์เลี้ยงของคุณแล้ว ตัวนี้ยังตรวจไม่เสร็จ เดี๋ยวก็เสร็จแล้วครับ”
หมอคิดอยู่ในใจ สุนัขตัวนั้นถึงแม้จะแพง…
แต่ตัวนี้แพงยิ่งกว่า
เพราะมันนั่งเบนท์ลีย์มานะ
ผู้หญิงคนนั้นได้ยินหมอพูดแบบนี้ เธอส่งเสียงไม่พอใจแต่ก็ยอมนั่งลง ชายอีกคนก็รีบเดินตามไป
และตอนนั้นเอง คุณหมอได้ตรวจเสร็จเรียบร้อยแล้ว หันมาบอกกับหลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อที่อยู่ด้านหลัง
กู้จิ้งเจ๋อเปิดม่านแล้วเดินออกมา
หลินเช่อเองก็เดินตามมา
ด้านหลัง หญิงสาวที่พาเจ้าคอเคเซียน เชพเพิร์ดเข้ามาเมื่อสักครู่ก็ตัวแข็งเป็นหินทันที
แม้ได้เห็นเพียงด้านหลัง แต่ว่า แผ่นหลังนั้นก็ดูดีเกินไปหรือเปล่า คนมองเบิกตากว้าง ตาพร่าขึ้นมาทันใด
หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อกำลังดูสุนัขของตัวเองอยู่ สอบถามคุณหมอ “มันอ้วนขนาดนี้ไม่เป็นไรเหรอคะ”
“ร่างกายอ้วนหน่อยไม่เป็นไรครับ แต่ว่าถ้าอ้วนเกินไปแล้ว อาจจะทำให้มีโรคตามมา”
“ค่ะ งั้นต้องลดน้ำหนักแบบไหนถึงจะดีคะ”
“กินน้อยลงหน่อย…ออกกำลังกายมากขึ้น จะดีกว่าครับ”
“ค่ะ…” หลินเช่อหันไปมองกู้จิ้งเจ๋อ
กู้จิ้งเจ๋อบอก “พรุ่งนี้ฉันจะให้สาวใช้พามันออกไปเดินเล่นบ่อยๆ เอาล่ะ ในเมื่อไม่เป็นไรแล้ว เราไปกันเถอะ”
“ก็ได้ค่ะ” หลินเช่อถอนหายใจ
พาสุนัขเดินออกไปพร้อมกู้จิ้งเจ๋อ เจ้าของคอเคเซียน เชพเพิร์ดตัวนั้นยังคงมองตามหลังหลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อไป
เมื่อพวกเขาออกไปแล้ว จึงรีบเข้าไปถามหมอ “หมาตัวนั้นเป็นของพวกเขาเหรอคะ”
“ใช่ครับ”
“ทำไมถึงได้เลี้ยงหมาราคาถูกแบบนั้น”
“เจ้าหมาตัวนั้นโชคดีไงครับ นั่งเบนท์ลีย์มาเลยนะ” คุณหมอบอก
“ไม่ใช่มั้ง ฉันไม่เคยนั่งเบนท์ลีย์ด้วยซ้ำ เบนท์ลีย์ด้านนอกนั่นเป็นของพวกเขาเหรอ…น่ากลัวมาก ฉันเข้าใจแล้วอะไรที่เรียกว่ามีชีวิตดีไม่สู้หมาก็วันนี้แหละ”
หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อพาสุนัขกลับบ้านด้วยกัน
เห็นหวังจื่ออ้วนแบบนี้ แม้จะชื่นชมว่ามันถูกดูแลเป็นอย่างดี แต่หากเป็นอันตราย เธอคงรู้สึกผิดต่อมัน
ดังนั้นหลินเช่อตัดสินใจ…
“เราพาหมาไปเดินเล่นกันเถอะค่ะ ให้มันได้ออกกำลังกาย ถือว่าได้ลดน้ำหนักไปด้วย…”
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ จากนั้นดูเวลาเห็นว่ายังมีเวลาอยู่ จึงบอก “เอาสิ”
ไม่คิดว่า พามันกลับมา ดูแลมันไม่พอ ยังต้องพามันไปเดินลดน้ำหนักด้วย
จริงๆ เลย…
“ต้องกลับบ้านก่อนสี่ทุ่ม” กู้จิ้งเจ๋อเอ่ยเสริม
“ทำไมคะ…” หลินเช่อถาม
กู้จิ้งเจ๋อบอก “หมาก็ไม่ควรรบกวนเวลาเธอกับฉันนะ กลับไปสี่ทุ่ม…เราก็ต้องออกกำลังกายลดน้ำหนักเหมือนกัน”
“…” เขาหมายถึงออกกำลังกายบนเตียงเหรอ เขาคิดว่านั่นคือการลดน้ำหนักเหรอ
ก็ได้ บางทีอาจจะได้ผลจริงๆ ไม่งั้นเธอคงไม่กินได้เยอะขนาดนี้ แต่ละวันกินอาหารมากมาย แต่ก็ยังไม่อ้วน คงเป็นเพราะตอนกลางคืนออกกำลังกายหนักเกินไป…
ทุกครั้งร่างกายต่างก็ชุ่มไปด้วยเหงื่อ…
ทุกครั้งเหนื่อยจนลุกแทบไม่ขึ้น…
ทั้งสองอุ้มหวังจื่อลงจากรถ พาสุนัขไปเดินเล่นกันที่สวนสาธารณะใกล้ๆ
บนคอของสุนัขมีปลอกคออยู่ ส่องแสงสว่างกันเขาหาย แม้มืดแล้วก็ยังสามารถมองเห็นว่ามันวิ่งไปที่ไหน บนปลอกคอมีป้าย เป็นป้ายสีทอง เขียนเบอร์โทรหลินเช่อเอาไว้
เจ้าสุนัขตัวน้อยสะอาดสะอ้าน บวกกับเครื่องประดับพวกนี้ ทำให้มันดูไฮโซขึ้นมา
ยิ่งไม่ต้องพูดถึง สาวใช้ยังได้เตรียม น้ำดื่ม ขวดนม ให้หลินเช่อนำมาด้วย เพื่อสะดวกต่อการป้อนอาหารระหว่างทาง
สาวใช้พวกนี้เลี้ยงด้วยความใส่ใจเป็นอย่างดี หลินเช่อยังนึกไม่ถึงของพวกนี้ด้วยซ้ำ
สุนัขของบ้านคนรวยพวกนั้นก็คงเลี้ยงแบบนี้เหมือนกันใช่ไหมนะ
คนที่อาศัยอยู่บริเวณนี้ก็เลี้ยงสุนัขเหมือนกัน เห็นหลินเช่อพาสุนัขมาวิ่งเล่น จึงอดทักทายไม่ได้ “ว้าว ป้ายของหมาพวกคุณสวยจังเลยค่ะ”
หลินเช่อตอบ “ใช่ไหมคะ”
คนคนนั้นมองหวังจื่อของเธออีกครั้งแล้วบอก “หมาตัวนี้ พันธุ์ปอมเมอเรเนียนไหมคะ”
“เอ่อ…เหมือนจะไม่ใช่ค่ะ”
“งั้นเป็นพุดเดิ้ลไหมคะ”
“ไม่ใช่เหมือนกันค่ะ…”
“งั้นพันธุ์อะไรคะ ฉันดูไม่ออกจริงๆ”
“เอ่อ…เป็นสุนัขพันธุ์พื้นเมืองทั่วไปค่ะ…” หลินเช่อบอก
อีกฝ่ายมองอย่างตกใจ “ห๊ะ พันธุ์ธรรมดาทั่วไปเหรอ”
จริงๆ เลย สุนัขพันธุ์ธรรมดายังได้รับการดูแลดีขนาดนี้ นึกว่าเป็นสุนัขราคาแพงซะอีก
เหล่าป้าๆ ที่พาสุนัขมาเดินเล่น ต่างก็คิดว่า พวกเขาสิ้นเปลืองจริงๆ ซื้อของมากมายให้สุนัขแบบนี้
แน่นอนว่าทุกคนไม่เข้าใจ มองพวกเขาด้วยความประหลาดใจ ได้แต่ชี้มาทางนี้แล้วนินทา “คนมีเงิน ขนาดหมายังเลี้ยงแบบนี้เลย”
“เลี้ยงดีกว่าหมาพันธุ์ดีซะอีก”
แต่หลินเช่อก็ไม่ได้สนใจ เพียงพาหวังจื่อเดินเล่นไปเรื่อยๆ เมื่อมาถึงที่ที่ไม่มีคน จึงปล่อยหวังจื่อออกไป มองหวังจื่อวิ่งเล่นไปมา หลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อมานั่งอยู่ที่บันได หลินเช่อบอก “หวังจื่อน่ารักมากเลยนะคะ กลมดิ๊กเลย”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “น่ารักตรงไหน มองไม่ออกสักนิด”
หลินเช่อบอก “คุณนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริงๆ”
กู้จิ้งเจ๋อดึงหลินเช่อมา จ้องมองเธอ “เธอว่า มันน่ารักหรือว่าฉันน่ารัก”
“…”
หลินเช่อมองกู้จิ้งเจ๋อ “คุณมั่นใจเหรอคะว่าจะแข่งเรื่องนี้กับเจ้าหมาน้อย”
“…” กู้จิ้งเจ๋อหันหน้าหนี จริงๆ เลย เผลอพูดออกไปไม่ทันได้คิด
ใช่ ทำไมเขาต้องไปเทียบกับสุนัขกันล่ะ
เขาถูกเจ้าสุนัขตัวนี้ทำจนสับสนไปหมดแล้ว
เดินเล่นอยู่ด้านนอกเป็นเวลานาน
บ้านตระกูลกู้ หยางหลิงซินเริ่มเป็นห่วงแล้ว
