หยางหลิงซินมองอวี๋หมินหมิ่นเดินออกไป รู้สึกโกรธอยู่ในใจ
อวี๋หมินหมิ่นชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านจริงๆ
คิดจะให้เธอไปจากบ้านตระกูลกู้งั้นเหรอ
หยางหลิงซินเม้มปากคิด เธอไม่มีทางไปจากบ้านตระกูลกู้เด็ดขาด…
นึกถึงความสะดวกสบาย ที่นอนใหม่ที่ถูกเปลี่ยนทุกสองวัน เสื้อผ้าในตู้พวกนั้น อาหารสดใหม่ที่ได้กินในทุกๆ วัน ห้องที่กว้างขวาง ตกแต่งไปด้วยของราคาแพงมากมาย…นั่นมันชีวิตชนชั้นสูงชัดๆ เธอไม่อยากทิ้งชีวิตสะดวกสบายแบบชนชั้นสูงแบบนี้
จะให้เธอทิ้งชีวิตแบบนี้ในตอนนี้ กลับไปยังห้องเล็กๆ ของเธอ เธอจะทำได้อย่างไร
หลินเช่อกลับมาถึงบ้าน ดูแท็กในเวยป๋อ
มีคนแท็กหลินเช่อมาสอบถามเธอ เกี่ยวกับเรื่องถูกให้ร้าย ว่ามีความรู้สึกอย่างไร
เธออยากตอบกลับไปว่า จะรู้สึกอะไรได้
เห็นมีคนบอกว่า เธอกำลังเล่นตลกอะไรอยู่ และยังมีกองทัพคอมเมนต์มาด่าว่าเธอหน้าด้าน ลืมบุญคุณ เธอรู้สึกว่าตัวเองสงบกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก กดเปิดคอมเมนต์เข้าไปตอนนี้เริ่มแยกเหล่าเกรียนคีย์บอร์ดแล้ว
และตอนนี้ยังมีแฟนคลับไม่น้อยที่เข้าไปช่วยเธอแยกคนที่เข้ามาด่าตอบโต้กันไปมาพวกนั้น ความจริงมันก็สนุกดี
เธอยังเห็นเวยป๋อ ตอบกลับเวยป๋อของแฟนคลับที่ใช้รูปหลินเช่อเป็นรูปโปรไฟล์ ว่า “เด็กดี โดนหมากัดจะไปกัดตอบมันไม่ได้ เรามีมารยาทมากพอ”
แฟนคลับเห็นหลินเช่อตอบคอมเมนต์ พลันดีใจจนแทบบ้า รีบตอบกลับเธอ “สวรรค์ นี่คือหลินเช่อใช่ไหมคะ ใช่หลินเช่อใช่ไหม ฉันถูกเทพธิดาเลือกแล้ว”
หลินเช่อหัวเราะออกมาอย่างอดไม่ได้ ได้รู้ว่ามีแฟนคลับที่คอยสนับสนุนเธอ เธอมีความสุขมาก นี่เป็นสิ่งที่มีค่าของเธอ คือสิ่งที่เธอต้องปกป้องรักษามันเอาไว้
ตอนนั้นเอง กู้จิ้งเจ๋อมองเธอแล้วถาม “หัวเราะอะไรอยู่คนเดียว”
หลินเช่อบอก “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”
เรื่องพวกนี้ในสายตาของกู้จิ้งเจ๋อ ไม่ได้มีความหมายอะไรมาก
เขาไม่ได้ไปเป็นดาราภาพยนตร์ ถ้าเขาไปเป็นดารา ต้องเป็นดาราชายที่มีรังสีพิฆาตไม่น้อย ขนาดไม่ได้เป็นดารา เขายังสามารถดึงดูดผู้หญิงได้มากมายขนาดนี้ แค่ได้มองเขาก็หลงใหลแทบบ้า
ดังนั้นแฟนคลับเล็กน้อยของเธอ สำหรับเขาแล้วมันคงจะเป็นเรื่องเล็กน้อย ไม่ได้มีอะไรมาก
หลินเช่อจึงไม่ได้เอาให้เขาดู แล้วเอ่ยถาม “คุณว่า ถ้ามีคนรังแกคุณ บอกให้ยอมสละบางอย่างให้กับคนอื่น คุณจะตอบโต้เพื่อทุกคนหรือว่าคุณจะอดทนเพื่อทุกคนคะ”
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้ว มองหลินเช่อ “รังแกฉันเหรอ”
“ใช่ค่ะ ฉันหมายถึงสมมุติน่ะ”
“จะตอบโต้”
“อ้อ แล้วจะตอบโต้ยังไงคะ”
“ทำให้เขาหายไปจากประเทศซี”
“…”
รู้อยู่แล้วว่าถามเขาไปก็ไร้ประโยชน์
กู้จิ้งเจ๋อถาม “ทำไม มีคนรังแกเธอเหรอ”
“มีค่ะ…แต่ไม่ต้องถึงขั้นให้พวกเขาสูญหายไปก็ได้ ความจริงมันเป็นเรื่องเล็กๆ เดี๋ยวฉันจัดการไปตามสถานการณ์”
กู้จิ้งเจ๋อรู้ว่า ความฝันของเธอคือการเติบโตเป็นต้นไม้สูงตระหง่าน
งั้นเขาจะไม่ขวางเธอ
ยิ่งไปกว่านั้น การที่เธอยุ่งวุ่นวายอยู่กับเรื่องของตัวเองแบบนี้ มันทำให้เธอดูมีชีวิตชีวา แม้กระทั่งตอนโกรธ หรือด่าว่ากับผู้คน ก็ดูมีชีวิตชีวา
เขาคิดว่าตัวเองต้องเป็นบ้าแน่ๆ เห็นผู้หญิงที่โกรธและดุด่าเป็นผู้หญิงน่าสนใจ
แต่ว่า เธอในแบบนั้นมันน่าสนใจจริงๆ
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ก็ได้ เธอต่อสู้อยู่ด้านนอก ฉันไม่รู้จะสนับสนุนเธอยังไง เพียงแต่…”
เพียงแต่อะไร…
เขานั่งกอดเธออยู่บนโซฟา จูบเธอเบาๆ
“อื้อ…” หลินเช่ออยากถาม นี่มันอะไร เวลาดีก็จูบเธอ เวลาไม่ดีก็จูบเธอ
เขาคลายออกเล็กน้อย และกดย้ำลงไปอีกครั้ง ทำให้ริมฝีปากของทั้งคู่เปียกชุ่ม ทั้งอบอุ่นและสัมผัสได้ถึงความรักที่ท่วมท้น
“มีเพียงความรักที่คอยสนับสนุนไง”
หลินเช่อส่งเสียง หึ เบาๆ ผลักเขาออก
นับวันเขายิ่งหาข้อแก้ตัวเก่ง
กู้จิ้งเจ๋อลุกตามขึ้นมา
“เธอจะหนีไปไหน” เขาพูดพลางหัวเราะ
หลินเช่อเลื่อนผ้าม่านระเบียงแล้วเดินเข้าไป กู้จิ้งเจ๋อเดินตามเข้ามา กักขังเธอเอาไว้ที่มุมมุมหนึ่ง เขากอดเธอ ก้มลงไปจูบเธออีกครั้ง
เธอบอก “ใครให้คุณสนับสนุนกัน”
“ทำไม ฉันจูบเธอ เธอไม่ชอบเหรอ”
“เกลียด ทำไมฉันต้องชอบ”
กู้จิ้งเจ๋อมองใบหน้าเขินของเธอ “ทำไมจะไม่ชอบ ฉันเห็นว่าเธอชอบมันมาก ดูสิ ทุกครั้งเธอก็ยื่นลิ้นออกมาก่อน…”
“…”
ตอนแรกยังคงต่อต้าน ต่อมา เขาเพียงหลอกล่อ เธอก็ติดกับซะแล้ว ให้ความร่วมมือขึ้นมา
ใบหน้าของเธอแดงขึ้น ไม่รู้จะเอาหน้าที่ไหนไปสู้เขา
ใครยื่นลิ้นออกไปก่อนกันล่ะ…
แต่ว่า เขาไวเกินไปหรือเปล่า เรื่องนี้เขาก็รู้ด้วย แถมยังพูดออกมา…
เธอตีหน้าอกเขาแรงๆ
ก็ไม่ใช่เพราะผู้ชายคนนี้เหรอ นานขนาดนี้แล้ว ไม่เพียงไม่กลายเป็นน่ารังเกียจ แถมยังน่าหลงใหลและน่าตกใจอีกด้วย
เพียงแค่เขาจูบมา ก็ทำให้เธอแทบอ่อนระทวย เมื่อมองรูปหน้าที่ชัดเจนของเขา และดวงตาคมลึกคู่นั้น ยิ่งรู้สึกเหมือนหลุดเข้าไปในหลุมดำ ยากที่จะพาตัวเองออกมา
หลินเช่อบอก “คุณแกล้งฉัน แน่ใจเหรอว่าฉันจะไม่ทุบคุณ หึ”
กำปั้นของเธอทุบลงมา ทว่ากู้จิ้งเจ๋อก็หลบได้ด้วยท่าทางหล่อเหลา
หลินเช่อตามไป หยิบหมอนมาฟาดเขา
กู้จิ้งเจ๋อหลบได้อย่างรวดเร็ว
เขาหลบด้วยความรวดเร็ว ทำให้เธอตามไม่ทัน
หลินเช่อกระโดดไปยังโซฟาเพื่อจับเขา กู้จิ้งเจ๋อพลิกตัว รีบม้วนตัวลงมาจากโต๊ะ
ถ้าเขาไม่ยอม หลินเช่อไม่สามารถคว้าได้แม้แต่ชายเสื้อเขาด้วยซ้ำ
หลินเช่อนึกอะไรขึ้นมาได้ ล้มลงไปกองกับพื้น จากนั้นร้องออกมา “โอ๊ย เท้าฉัน…”
กู้จิ้งเจ๋อชะงัก หันกลับไปมอง สีหน้าพลันเปลี่ยน จากนั้นคุกเข่าลงไป “ทำยังไงเนี่ย”
หลินเช่อเคลื่อนตัวอย่างรวดเร็ว กระโดดขึ้นไป เกาะหลังกู้จิ้งเจ๋อเอาไว้
สองแขนกอดคอเขาเอาไว้ บอก “ฮ่าๆ จับคุณได้แล้ว ครั้งนี้ฉันจับคุณได้แล้ว”
“…” กู้จิ้งเจ๋อเข้าใจแล้ว เธอโกหก
“ได้สิ คนโกหก” กู้จิ้งเจ๋อแบกเธอ บอกอย่างเหนื่อยหน่าย
หลินเช่ออารมณ์ดี “ลาลาลา ลาลาลา นี่เรียกว่าทหารไม่เบื่อกลอุบาย”
กู้จิ้งเจ๋อมองท่าทางยินดีของเธอ จึงส่ายหน้า “เธอนี่นะ” เขาหยุดไปชั่วครู่ “นี่เธอกำลังอาศัยว่าฉันรักเธออยู่”
หลินเช่อตะลึงงัน
เขาพูดว่าอย่างไรนะ
บอกว่ารักเธอเหรอ
สิ่งเล็กๆ น้อยๆ นี้ เกิดเป็นความหวานอยู่ในใจ เธอกอดแผ่นหลังของเขาเอาไว้ ในใจรู้สึกอบอุ่น
เขารักเธอมากจริงๆ
ดังนั้น นี่จึงทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยมากขึ้นเมื่อมีเขา
ตอนนี้กล้าแม้กระทั่งปีนขึ้นไปถอนขนบนหลังเสือ
เธอบอก “เร็ว ตอนนี้คุณโดนฉันจับได้แล้ว คุณทำหน้าที่แบกฉันกลับห้องด้วย”
กู้จิ้งเจ๋อใบหน้าเข้มขึ้น แต่ว่า เมื่อหันไปมองเธอที่ดูมีความสุข ก็ยังแบกเธอต่อไป ไม่ได้ปฏิเสธ
สาวใช้มองอยู่ด้านบน เธอตกใจ
คุณผู้ชายยอมให้คุณผู้หญิงขี่หลังขึ้นมาด้วย…
คุณผู้หญิงดูมีความสุข ใบหน้าคุณผู้ชายเบื่อหน่าย
แต่ว่าไม่นานพวกเขาก็ยิ้มออกมา สามีภรรยาคู่นี้ นับวันยิ่งรักกันมากขึ้น ทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน ต่างก็ยิ่งรักและทะนุถนอมซึ่งกันละกัน
