กู้จิ้งเจ๋อบอก “ฉันรู้จักเขาเป็นการส่วนตัว เขาเลยเชิญมาเที่ยวที่นี่”
“แต่ว่า ที่นี่ใหญ่มากเลยค่ะ”
ที่แท้ก็เป็นของขุนนางชนชั้นสูง เธอก็นับว่ามีโอกาสได้ใช้ชีวิตในแบบชนชั้นสูงแล้ว
เธอคิดในใจ อยู่กับกู้จิ้งเจ๋อแล้วมีเนื้อกิน ถ้าเป็นเธอเมื่อก่อนก็คงเป็นได้แค่ คนที่ยืนมองอยู่ด้านนอกนั่น แต่ว่าตอนนี้ ตัวเองมากับกู้จิ้งเจ๋อ จึงกลายเป็นคนในไปแล้ว
แม้ว่าคนในเองก็มีความวุ่นวายในแบบคนใน…แต่เธอคิดว่า นี่นับว่าเป็นโชคดีของเธอแล้ว
ไม่นานเธอและกู้จิ้งเจ๋อก็สามารถสกัดน้ำมันหอมระเหยออกมาได้
หลินเช่อหันกลับไปมองกู้จิ้งเจ๋อที่กำลังตั้งใจทำอยู่เงียบๆ คิดว่าถ้าหากกู้จิ้งเจ๋อไม่มาเป็นประธานบริษัท แต่ไปเป็นคนงานเล็กๆ เขาก็คงเป็นคนงานที่หล่อที่สุด เจอได้บนหน้าเพจต่างๆ มีคนเอาไปลงเพจมากมาย
แม้ตอนแรกเธอจะเป็นคนทำ แต่สุดท้ายก็กลายเป็นกู้จิ้งเจ๋อ เพราะกู้จิ้งเจ๋อทนดูท่าทางเงอะงะของเธอไม่ได้
ทำทั้งวัน เหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว เย็นวันนั้น ลู่เป่ยเฉินมาหาที่นี่
เขาขับรถมา มองเห็นน้ำมันหอมเต็มห้องไปหมด เขาตกใจเล็กน้อย “พวกคุณคงไม่ได้กำลังเตรียมจะเปิดร้านออนไลน์ขายน้ำมันหอมหรอกใช่ไหม”
หลินเช่อตอบอายๆ “ไม่ใช่หรอกค่ะ ตอนกลางวันไม่มีอะไรทำ ก็เลยทำมันออกมา ไม่ขายค่ะ ไม่ขาย”
ลู่เป่ยเฉินหยิบขึ้นมาดูหนึ่งขวด หัวเราะออกมา “งั้นพวกคุณก็ให้ผมหนึ่งขวดแล้วกัน นี่ถ้าบอกว่ากู้จิ้งเจ๋อเป็นคนทำเองกับมือ…คงจะขายได้ในราคาดีทีเดียว”
หลินเช่อคิด นักธุรกิจพวกนี้ สิ่งแรกที่คิดได้ก็คือค้าขายสินะ
“ไม่หรอกค่ะ คุณเอาไปขายคงไม่มีใครเชื่อหรอกว่ากู้จิ้งเจ๋อเป็นคนทำ” หลินเช่อบอก
ลู่เป่ยเฉินตอบ “ใช่ ใครจะเชื่อ คุณชายกู้จิ้งเจ๋อ จะมาทำอะไรแบบนี้”
กู้จิ้งเจ๋อเดินออกมาจากด้านใน หันไปมองลู่เป่ยเฉิน “พี่มาทำอะไรอีก”
ลู่เป่ยเฉินบอก “ชวนนายกับพี่สะใภ้ไปดูโอเปร่าน่ะสิ ที่นี่มีการแสดงเรื่องเดอะแฟนธ่อมออฟดิโอเปร่าพอดี มาฝรั่งเศสทั้งที ไม่อยากไปดูหน่อยเหรอ”
หลินเช่อได้ยินจึงรีบเอ่ยขึ้น “อ้อ ละครเพลงเรื่องที่ดังๆ นั่นใช่ไหมคะ”
“ใช่แล้ว”
เพราะหลินเช่อเป็นนักแสดง สมัยเรียนเธอเองก็เคยเรียนโอเปร่า ได้แต่ดูวิดีโอในโรงเรียน ยังไม่เคยดูสดเลยสักครั้ง
เห็นว่าหลินเช่อสนใจ กู้จิ้งเจ๋อจึงถาม “เธออยากดูเหรอ”
หลินเช่อรีบพยักหน้า “ใช่ค่ะ ใช่ๆ ฉันไม่เคยเข้าไปดูในโรงละครจริงๆ เลยสักครั้ง”
กู้จิ้งเจ๋อจึงบอก “งั้นก็ได้” เขาบอกกับลู่เป่ยเฉิน “พี่รอก่อน เดี๋ยวเราเตรียมตัวเสร็จก็จะไป”
ลู่เป่ยเฉินมอง หันมายิ้มให้หลินเช่อ “ดูเหมือนกู้จิ้งเจ๋อจะดีกับคุณมากเลยนะครับ เรื่องเสียเวลาแบบนี้ เมื่อก่อนเขาไม่มีทางทำแน่”
หลินเช่อหน้าแดง ถลึงตาใส่ลู่เป่ยเฉิน “งั้นเขาไม่เคยไปดูโอเปร่าเลยเหรอคะ”
“คงรู้จัก แต่ไม่ไปดูเอง โดยทั่วไปเขาแค่อ่านเรื่องย่อดูเนื้อเรื่องคร่าวๆ และอ่านคอมเมนต์แค่นั้นแหละ”
“นั่นมันสนุกตรงไหนกันล่ะคะ”
“สำหรับคนบ้างานอย่างเขา นอกจากทำงาน ก็คงไม่มีอะไรน่าสนใจแล้วล่ะ หมายถึงว่า คุณสามารถอยู่กับคนบ้างานได้นานขนาดนี้ นับถือคุณจริงๆ”
“…” ความบ้างานของเขานี้
แต่ว่า แต่เธออยู่กับเขาไม่เคยรู้สึกน่าเบื่อเลยสักนิด
ทั้งสองพูดคุยกัน ดูว่าเขายุ่งอยู่กับงานอะไร แต่ว่า ปกติเธอก็จะอ่านบท ดูละครอยู่ข้างๆ เขาที่กำลังนั่งทำงาน ไม่รบกวนซึ่งกันและกัน แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อหน่าย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ได้มองใบหน้าหล่อเหลาเกินมนุษย์ของเขา น่าหลงใหลน่ากิน ทำให้เวลาเธอมองแล้วอารมณ์จะดีขึ้นไม่น้อยเลย
หลินเช่อบอก “ฉันคิดว่าเวลาเขาทำงานก็ดีนะคะ”
ที่สำคัญ เธอรู้สึกนับถือความสามารถของเขา รู้สึกว่าไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ ดังนั้นเธอจึงนับถือเขามาก ไม่เคยรู้สึกเบื่อเลย
——
ณ โรงละคร มารวมตัวกันกับกู้จิ้งเหยียน
เธอเองก็แปลกใจ “พี่รอง พี่ก็มาเหรอคะ เดิมทีฉันจะชวนพี่สะใภ้ เพราะครั้งนี้มีนักแสดงที่มีชื่อเสียงมากมายเลย คิดว่าพี่สะใภ้น่าจะสนใจ”
หลินเช่อบอก “จริงเหรอคะ ขอบคุณค่ะ ฉันอยากดูมากจริงๆ ”
ทั้งสี่คนเดินเข้าไป หลินเช่อจึงมองเห็น ในนี้มีคนมาจากประเทศซีจำนวนมาก
และเมื่อพวกเธอเดินเข้ามา สายตาเหล่านั้นก็จับจ้องมาทางนี้
อย่างไรซะ ทั้งสี่คนก็โดดเด่น ล้วนสวยหล่อกันทั้งนั้น แถมแค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ใช่คนธรรมดาแน่นอน
เหล่าคนผมทองพวกนั้นเองก็หันมามองด้วยเช่นกัน ดูว่าเกิดอะไรขึ้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนผมดำผิวเหลืองพวกนั้น
หลินเช่อแปลกใจ “วันนี้มีคนประเทศซีเยอะเลย”
“ใช่ค่ะ วันนี้มีนักแสดงชาวซีมาร่วมด้วยหนึ่งคน มีชื่อเสียงมาก ดังนั้นวันนี้เลยมีคนประเทศซีเยอะเป็นพิเศษ”
“ว้าว มาจากประเทศซีเหรอคะ”
“ใช่ค่ะ”
“งั้นคนที่มาก็ต้องเป็นคนมีฐานะ…”
กู้จิ้งเหยียนยิ้มบอกกับหลินเช่อ “พี่พูดถูกแล้วค่ะ เพราะโอเปร่าเหมือนเป็นสิ่งบ่งบอกฐานะ ดังนั้นคนมีฐานะมากมายต่างก็บอกว่าตัวเองเป็นแฟนคลับโอเปร่า”
“แบบนี้นี่เอง” หลินเช่อบอก เห็นสายตาหลายคู่จ้องมาทางนี้ อดไม่ได้ที่จะหันมามองคนรอบกายตัวเอง ทั้งที่ยังหนุ่มแต่ดูมีอำนาจ แต่ดูก็รู้แล้วว่าเป็นตระกูลใหญ่ มิน่าพวกเขาถึงได้มองมาทางนี้ตลอด
ทั้งสี่คนเดินเข้ามา ราวกับเป็นอีกทัศนีย์ภาพหนึ่ง
ด้านข้างมีคนพูดขึ้นว่า “นั่นเหมือนคนตระกูลกู้เลย”
“ใช่ทั้งหมดเลยเหรอ”
“ใช่น่ะสิ”
“วันนี้โชคดีจัง ปกติแทบจะไม่ได้เจอ วันนี้เจอตั้งสี่คน”
แม้พวกเขาจะบอกไม่ได้ว่าใครเป็นใคร แต่กลับดูออกว่าพวกเขาคือคนตระกูลกู้
และในตอนนี้ หลินเช่อยังไม่เข้าไป ก็เห็นว่ามีคนส่งช่อดอกไม้มาให้
หลินเช่อตกใจ ในโรงละครมีร้านดอกไม้ เพราะมีแฟนคลับมากมายต้องการซื้อดอกไม้เพื่อมอบให้นักแสดงที่ตัวเองชื่นชอบ
หลินเช่อยังคงนิ่งอึ้ง คนที่ยื่นดอกไม้มาให้จึงบอก “คุณหลินครับ คุณหลิวท่านนั้นบอกให้มอบดอกไม้นี้ให้แก่สตรีหมายเลขหนึ่ง เขาสนับสนุนคุณนะครับ”
“…”
หลินเช่อกระอักกระอ่วนไม่รู้จะทำอย่างไร
หันกลับไปมอง เห็นชายหนุ่มอายุราวๆ ยี่สิบกว่า ยิ้มให้เธอ
เมื่อเห็นว่าเธอมองเขา จึงเงยหน้าขึ้นด้วยท่าทางดีใจ “คุณหลิน บังเอิญจังเลยที่ได้มาเจอกันที่นี่ ผมเป็นแฟนคลับของคุณ ตั้งแต่งานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยู ดูละครของคุณตลอด ภาพยนตร์ของคุณก็เหมาไปตั้งหลายรอบ แถมยังให้คนทั้งบริษัทไปช่วยสนับสนุนด้วยครับ”
