แฟนคลับคนเมื่อกี้ของหลินเช่อมองดูภาพนั้นอยู่ด้านหลัง กล่าวเย้ยหยัน “ก็แค่นักแสดงโอเปร่าตัวเล็กๆ คิดว่าตัวเองเป็นใคร พวกคุณก็รู้ ภรรยาของกู้จิ้งเจ๋อ คุณนายกู้เป็นถึงสตรีหมายเลขหนึ่งในงานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยูเลยนะ ซูหลินคนนี้นับว่าอะไร เหอะ กล้าคิดอยากได้กู้จิ้งเจ๋อ ต่อไปผมไม่มาดูเธออีกแล้วล่ะ”
งานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยู เหรอ…
ผู้คนในนี้แม้จะมีเงินมากมาย แต่พวกเขาก็ไม่มีคุณสมบัติมากพอที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงดับเบิ้ลยูดับเบิ้ลยู เมื่อได้ยินดังนั้นจึงรู้สึกว่าร้ายกาจมาก มิน่าล่ะถึงรู้สึกว่าพวกเขาดูไม่ธรรมดาเลย ที่แท้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปนี่เอง
กู้จิ้งเจ๋อใบหน้าเรียบนิ่งมาตลอดทาง เดิมหลินเช่อรู้สึกโกรธ ที่เห็นผู้หญิงคนนั้นเอาผ้าพันคอมาให้เขา…
ว้าว เธอไม่เคยให้ผ้าพันคอเขาเลยสักครั้งรู้หรือเปล่า
เธอหันกลับไปมองด้านข้างของเขา คิดในใจ ผู้ชายคนนี้ ไม่ต้องออกมาข้างนอกได้ก็ยิ่งดี แค่มาดูโอเปร่ายังมีคนมาโปรยเสน่ห์
พวกเขามาถึงที่พัก กู้จิ้งเหยียนเห็นว่าดึกมากแล้ว จึงเตรียมตัวพักที่นี่
ลู่เป่ยเฉินลงจากรถแล้วเอ่ยขึ้น “นานๆ ทีจะได้อยู่ด้วยกัน คืนนี้เล่นไพ่กันไหม”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “พี่ยังอยากเสียเงินให้ผมอีกสักกี่ล้านเหรอ ตอนนี้สำหรับประธานลู่แล้วเงินแค่ไม่กี่ล้าน มันไม่พอหรอกนะ”
ลู่เป่ยเฉินรู้ว่า กู้จิ้งเจ๋อกำลังพูดถึงสมัยเรียนมัธยม เขามาเล่นที่บ้าน สามขาดหนึ่ง จึงเรียกกู้จิ้งเจ๋อมาเล่นด้วย สุดท้ายแพ้ให้เขาตลอดทั้งคืนจนเกือบต้องถอดกางเกงแล้ว
สุดท้ายไม่กล้าบอกที่บ้านว่าเสียให้กู้จิ้งเจ๋อไปหลายล้าน จึงต้องแอบเอารถที่บ้านไปขาย
เมื่อลู่ฉินอวี่รู้ จึงลงโทษเขาด้วยการตีอย่างหนัก
ลู่เป่ยเฉินบอก “ว้าว นายยังคิดว่าฉันยังเล่นไพ่ได้แย่เหมือนตอนนั้นอยู่เหรอ หลายปีมานี้ฉันฝึกฝนมาไม่น้อยเลยรู้ไหม”
กู้จิ้งเหยียนบอก “ดึกขนาดนี้แล้ว คุณไม่ดูเหรอ พวกเขาสามีภรรยาสองคนยังมีเรื่องส่วนตัวต้องทำอีก”
ลู่เป่ยเฉินได้ยินดังนั้นแล้วจึงครางตอบรับ อ้อ บอก “จริงด้วย จริงด้วย ฉันไม่รอบคอบเอง”
หลินเช่อรีบตอบ “อะไรอ่ะ อะไร”
เธอรีบยกมือขึ้นมาบิดกู้จิ้งเจ๋อ ให้เขาพูด กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้ว “จะลงไม้ลงมือเรากลับไปทำที่ห้อง อยู่ข้างนอกสงบเสงี่ยมหน่อย”
“…” นี่เรียกว่าลงไม้ลงมือเหรอ
แต่ว่า คนทั้งสองคนนั้น กลับรับไม่ได้แล้ว
ลู่เป่ยเฉินบอก “ช่างเถอะ ช่างเถอะ จิ้งเหยียน เราไม่ควรมาพักที่นี่เลย”
กู้จิ้งเจ๋อเองก็ไม่เกรงใจ หันกลับไปบอก “ตอนนี้ด้านนอกยังมีรถ ถ้าพวกคุณอยู่ไม่ได้ ตอนนี้ก็ไปได้เลย”
พูดจบก็ลากหลินเช่อเข้าห้องไปทันที
ลู่เป่ยเฉินส่ายหน้า “รีบร้อนเกินไปหรือเปล่า”
เขามองประตูที่ปิดลง รู้สึกว่า…
เดิมคิดว่ากู้จิ้งเจ๋อที่ดูเย่อหยิ่ง ไม่เผยความรู้สึกสักนิด ตอนนี้กลับมีความรักขึ้นมา
แม้ใบหน้ายังดูเฉยชา แต่ตอนนี้ มีคนสามารถมาทะเลาะกับเขาได้แล้ว
ลู่เป่ยเฉินหันไปคุยกับกู้จิ้งเหยียน “หลินเช่อคนนี้ มีความกล้ามากจริงๆ ฉันพึ่งเคยเห็นว่ามีคนกล้ายอกย้อนกู้จิ้งเจ๋อเป็นครั้งแรก”
“พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ทำไมจะทำไม่ได้”
“ฮ่าๆ แต่ว่าเห็นกู้จิ้งเจ๋อที่ไม่มีใครกล้าแตะต้อง กลับต้องมาถูกผู้หญิงข่มเหง ฉันแทบไม่อยากจะเชื่อ”
ถ้ารู้ว่า กู้จิ้งเจ๋อเมื่อก่อน ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้
คนที่กล้าเข้าใกล้และสนิทกับเขาเหมือนพวกเขานี้ มีไม่เยอะ ยิ่งไปกว่านั้นยังลงมือกับเขาอีกด้วย
หลายปีมานี้เขาแทบไม่เคยเห็น วันนี้ได้เห็นแล้ว แน่นอนว่าต้องแปลกใจ
——
ด้านใน…
กู้จิ้งเจ๋อรีบร้อน
ประตูปิดลง เขาก็ผลักเธอแนบชิดกับประตูทันที สองมือค้ำไว้สองข้างกักเธอเอาไว้
หลินเช่อมองเขา “คุณ…คุณทำอะไร รีบเข้าไปเร็ว พวกเขายังไม่ไปนะ…”
“เมื่อกี้อยู่ข้างนอกก็เริ่มลงมือกับฉันแล้วไม่ใช่เหรอ” กู้จิ้งเจ๋อสูดหายใจเข้าลึก ตั้งใจคลอเคลียอยู่ใกล้ใบหน้าของเธอ แทบจะแนบชิดกับใบหน้าเธออยู่แล้ว
ริมฝีปากเฉียดใบหน้าเธอไปมา
“ฉัน…ฉัน…ฉันเตือนคุณต่างหาก…”
กู้จิ้งเจ๋อไม่ฟังคำพูดของเธอแล้ว โน้มใบหน้าลงไป จูบเธอเอาไว้ กดร่างกายของเธอแนบชิดไปกับประตู
หลินเช่อยังจำเรื่องเมื่อสักครู่ได้ เวลานี้ถูกเขารุกรานโดยการจูบ จนสมองมึนเบลอ
เธอก็เกินไป ทำไมแค่โดนเขาจูบก็ติดกับเขาแล้ว
แต่ว่า ถ้าโดนเขาจูบแบบนี้ มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่ติดกับเขาบ้าง ความจริงเกรงว่าบนโลกใบนี้คงหาได้ยากแล้วล่ะ
เธอทำได้เพียงใช้สติเส้นสุดท้ายที่เหลืออยู่มาต่อว่าเขา
“เมื่อสักครู่ไม่ใช่มีนักแสดงโอเปร่า…เขาเสนอตัวเข้ามาคุณกลับไม่เอา ตอนนี้จะมาเอาอะไรจากฉันอีก”
ริมฝีปากของกู้จิ้งเจ๋อไม่ได้ขยับออกห่าง “เขา สู้เธอไม่ได้”
“สู้ฉันไม่ได้ตรงไหนกัน” หัวใจหลินเช่อสว่างวาบ
วันนี้ทำไมเขาถึงพูดเก่งจังเลย
“ไม่ใหญ่เท่าหน้าอกเธอ”
“…” เธอเก็บความประหลาดใจเมื่อสักครู่กลับคืนมา
“เกลียด อย่ามาแตะต้องฉันนะ” หลินเช่อบอก
“นี่…” กู้จิ้งเจ๋อดึงเธอเข้ามาอีกครั้ง “นี่เป็นคำชมนะ”
นี่คำชมบ้าอะไรกัน…
มือของกู้จิ้งเจ๋อ เลื่อนขึ้นไป สัมผัสนุ่มนิ่มนั่น แค่โดนเขาสัมผัส ใบหน้าเขินอาย ราวกับ…เวทมนตร์ แค่สัมผัสก็สามารถจุดไฟในตัวเขาได้ทันที
เขาอุ้มเธอขึ้นมา
“ไม่งั้นเธอจะให้ฉันพูดว่ายังไง ฉันพูดความจริง มองเขาแล้วฉันไม่มีอารมณ์สักนิด แต่ว่า…มองเธอแล้ว ฉันก็…”
เขาวางเธอลงบนเตียง มือเลาะตามชายกระโปรง ขยับเข้าไป
“ฉันก็ต้องการเธอ…”
นี่เป็นคำชมจริงๆ เหรอ
เธอสงสัยอย่างรุนแรง
แต่ว่า มือของเขาเลื่อนเข้าไปด้านใน ร่างกายของหลินเช่อเกร็งขึ้น สติเธอเลือนหาย ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว สองมือกอดคอเขาเอาไว้แน่น
สติเลือนราง เหมือนได้ยินเขาพูดว่า “ชอบเธอที่เธอดูมีความสุขแบบนี้…”
“ชอบที่ทำให้เธอรู้สึกดีแบบนี้…”
“ชอบที่เธออดกลั้นมันเอาไว้ไม่ได้แบบนี้…”
“หลินเช่อ เธอไม่เคยเห็น ว่าเธอในตอนนี้สวยมากขนาดไหน…”
สติของหลินเช่อเลือนรางไปแล้วจริงๆ แยกไม่ออกด้วยซ้ำว่านี่เป็นความจริงหรือความฝัน…
หลินเช่อหมดเรี่ยวหมดแรง นึกว่าตัวเองจะได้นอนแล้ว
ด้านนอกกลับมีเสียงดังขึ้น
เหมือนทั้งสองทะเลาะกัน จากนั้น อีกคนก็เปิดประตูเสียงดังและหนีออกไปแล้ว…
หลินเช่อตกใจ ลุกขึ้นนั่ง
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้ว ออกไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น
“คุณผู้ชาย เหมือนคุณหนูจะทะเลาะกับคุณชายลู่ คุณหนูโกรธจนหนีไปแล้วค่ะ”
“อะไรนะ”
หลินเช่อเองก็รีบออกไปดู
กลับพบว่าลู่เป่ยเฉินยืนอยู่ที่ประตู มองออกไปด้านนอกด้วยความโกรธ ใบหน้าทะมึน มืดสนิทยิ่งกว่าความมืดด้านนอกด้วยซ้ำ
ด้านนอกเหมือนฝนใกล้จะตกแล้ว ดูสภาพอากาศไม่ค่อยดี
ลู่เป่ยเฉินหันกลับมา มองเห็นหลินเช่อและกู้จิ้งเจ๋อ
กู้จิ้งเจ๋อเอ่ยขึ้น “ยังไม่ออกไปตามอีก เดี๋ยวข้างนอกฝนก็จะตกแล้ว ที่นี่ต่างประเทศนะ”
ลู่เป่ยเฉินบอก “เธอจะหายเหรอ เธอไม่หายหรอก”
“พี่จะรู้ได้ยังไง”
กู้จิ้งเจ๋อส่งเสียงหยัน สั่งการกับคนของเขา “ออกไปตามหาคุณหนู”
จากนั้นบอดี้การ์ดจึงออกตามหา หาอยู่นานแล้วจึงบอก เธอหายไปแล้วจริงๆ หาไม่เจอ…
