บอดี้การ์ดบอก หาบริเวณรอบๆ จนทั่วแล้ว กลับไม่เจอเธอเลย
เขาขยายพื้นที่ออก ตามหาบริเวณรอบๆ
แต่ว่า ที่นี่เป็นชนบท มีกล้องวงจรปิดอยู่ไม่มาก คนที่หนีออกไปนั้นยากที่จะตามหาว่าไปทิศทางไหน
ที่แย่ไปกว่านั้นก็คือ ลู่เป่ยเฉินเห็นในห้อง พบว่ากู้จิ้งเหยียนไม่ได้เอากระเป๋าเงินและโทรศัพท์ บัตรเครดิตไปด้วย แม้แต่เศษเงินก็ไม่ได้เอาไป เธอวิ่งออกไปแต่ตัวแบบนั้น จะไปอยู่ที่ไหน…
ลู่เป่ยเฉินจึงร้อนใจ โทรสั่งให้คนออกตามหา
หลินเช่อเองก็ร้อนใจ เห็นกู้จิ้งเจ๋อไม่พูดไม่จา เธอเองก็ไม่กล้ารบกวนเขา ให้เขาได้คิดหาวิธีอยู่เงียบๆ
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงแล้ว ยังตามหาเธอไม่เจอ
กู้จิ้งเจ๋อคว้าคอเสื้อลู่เป่ยเฉินดึงขึ้นมา
“ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับจิ้งเหยียน…”
“ฉันรู้ ฉันไม่มีทางยอมให้เธอเกิดเรื่องแน่” ลู่เป่ยเฉินดึงมือกู้จิ้งเจ๋อออก สาวเท้ายาวเดินออกไป
กู้จิ้งเจ๋อเดินตามออกไป
“แบบนี้ดีที่สุดแล้ว”
เห็นชายหนุ่มทั้งสองทะเลาะกัน หลินเช่ออยู่ด้านหลังไม่กล้าพูดอะไร บอดี้การ์ดออกไปตามหากู้จิ้งเหยียนกันหมดแล้ว หลินเช่อเดินออกไปเห็นว่าฟ้าสางแล้ว คฤหาสน์ก็เงียบสงบ เธอไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไร จึงออกไปตามหากู้จิ้งเหยียน
เมื่อออกไปแล้ว หาอยู่สักพัก เธอจึงพบว่า ตัวเองก็ไม่ได้พกอะไรติดตัวมาเลย เธอรีบร้อนเกินไป
ความจริงเธอก็ช่วยอะไรไม่ได้ เพียงแต่ ถ้าให้รออยู่ที่บ้าน เห็นว่าทุกคนร้อนใจ เธอเองก็อยากออกมาสูดอากาศ สุดท้าย ออกมาเดินไปได้สักพักก็พบว่าตัวเองดันลืมของ
ตอนนั้นเอง มีคนมองเห็นหลินเช่อ
มองเห็นว่าพวกเขามองมาที่ตน และเดินเข้ามาหา หลินเช่อพลันมีความคิดหวาดระแวงเกิดขึ้น
“นี่ คุณผู้หญิง คุณออกมาคนเดียว เป็นใครมาจากไหน”
พวกเขาพูดภาษาต่างประเทศ หลินเช่อไม่รู้เรื่อง ตอบเพียงว่า “ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จักพวกคุณ สามีฉันกำลังรอฉันอยู่”
เธอพูดไป แน่นอนว่าพวกเขาเองก็ไม่เข้าใจ แต่มองดูเธอแล้ว ดูเหมือนพวกเขาที่พึ่งจะสร่างเมา ไม่สนใจอะไร เดินเข้ามาจับเธอเอาไว้ “ไปเถอะ เราไปดื่มกันต่อ คุณผู้หญิง คุณสวยขนาดนี้ จะไม่ดื่มเหล้าได้ยังไง”
“ปล่อยนะ ปล่อย พวกคุณปล่อยฉันนะ…” หลินเช่อผู้หญิงคนเดียว ตะโกนออกไป แน่นอนว่าสู้ผู้ชายขี้เมาพวกนั้นไม่ได้
——
ด้านในคฤหาสน์
ลู่เป่ยเฉินเองก็ไม่คิดว่า กู้จิ้งเหยียนจะหนีไป ไม่เอาอะไรไปด้วยเลยสักอย่างแล้วยังมาหายตัวไปแบบนี้
ลู่เป่ยเฉินนั่งอยู่ตรงนั้น รอคนกลับมารายงาน
เมื่อคืนเพราะความแตกต่างของเวลา กลางดึกอีกฝั่งยังเป็นกลางวันอยู่ ดังนั้นฟู่เฉินซีโทรมา บอกว่าที่คอนโดของเธอมีปัญหา
คอนโดนั้นเขาเป็นคนหาให้เธอ ดังนั้นเขาจึงคุยอะไรอีกไม่กี่ประโยค
เพียงแค่นั้น ก็ต้องมาทะเลาะกับกู้จิ้งเหยียน
เดิมทีหลายวันมานี้ ทั้งสองออกมาทำงานด้วยกัน ความสัมพันธ์ไม่เลวเลย แม้ว่าทั้งสองอาจมีเรื่องถกเถียงกันบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็เพราะเรื่องงาน ไม่ใช่เรื่องการใช้ชีวิต วันนี้…
ตอนนั้นเอง คนของตระกูลลู่ก็กลับมา
“คุณชายครับ คุณชายกู้พาคนออกไปบอกว่าหาเจอแล้วครับ”
“หาเจอแล้ว ฉันจะไปดู”
“แต่ว่า คุณผู้หญิงไม่อยากกลับมาครับ”
ลู่เป่ยเฉินลุกขึ้นมา ได้ยินลูกน้องบอกแบบนั้น
มือก็กำหมัดแน่น
จากนั้น จึงหันไปหยิบเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองขึ้นมา
“เธออยู่ที่ไหน”
“เจอคนระหว่างทาง น่าจะเข้ามาลวนลามคุณผู้หญิง คุณผู้หญิงโกรธอยู่แล้ว เลยไปกับคนคนนั้นครับ เหมือนพวกอันธพาลแถวนี้ ขายน้ำมันหอมดอกลาเวนเดอร์และไวน์องุ่น เป็นนักเลงที่มีชื่อเสียงอยู่บริเวณนี้ครับ”
ลู่เป่ยเฉินได้ยินดังนั้น ใบหน้าของเขายิ่งดำทะมึนขึ้น
กู้จิ้งเหยียน
เธอไปกับอันธพาลคนนั้น แล้วยังไม่ยอมกลับมาอีก
ลู่เป่ยเฉินบอก “พาฉันไป”
เขาเองก็อยากรู้ อันธพาลที่ไหน กล้าพาภรรยาเขาไป
——
กู้จิ้งเหยียนพักผ่อนอย่างสบายอยู่ที่นั่น
กู้จิ้งเจ๋อยืนมองอยู่ด้านนอก
สูดหายใจเข้าลึกแล้วบอก “จิ้งเหยียน อย่างอแง กลับไปกับพี่ ที่นี่อันตราย”
“พี่ ที่ไหนไม่อันตรายกัน ที่บ้านยิ่งอันตราย สามีของฉันไม่ชอบฉัน ตำแหน่งของฉันทำให้ฉันตายได้ทุกเมื่อ ฉันคิดมาตลอดเลยว่า ชีวิตฉันมันจะเรียบง่าย แต่ว่า นับวันมันยิ่งวุ่นวาย ฉันไม่อยากกลับไป”
“เธอ…”
ได้ยินเสียงกู้จิ้งเหยียน รู้ได้ทันทีว่า เธอพึ่งดื่มเหล้าไป ดังนั้นจึงพูดจาเอาแต่ใจ ไม่ปกติ
ตอนนั้นเองมีคนวิ่งมากระซิบเสียงเบา “ลู่เป่ยเฉินกำลังมาครับ คาดว่าอีกประมาณสิบนาทีคงจะถึง”
กู้จิ้งเจ๋อมองเข้าไปด้านใน
มองนิ่งๆ จากนั้นโบกมือ “เราไปกันเถอะ”
“งั้น…คุณหนู…”
“เรื่องครอบครัวของพวกเขา ให้เขาจัดการกันเอง เมียตัวเองยังพากลับไม่ได้…เขาก็ไม่ควรเป็นสามีของจิ้งเหยียน”
ก็ได้…
จะว่าไปก็ถูก ในเมื่อลู่เป่ยเฉินจะมาแล้ว คุณหนูคงไม่เป็นไร
กลุ่มหนึ่งออกไป อีกกลุ่มก็เข้ามา
ในบ้าน กู้จิ้งเหยียนกำลังดื่มอยู่กันอันธพาลคนนั้น
อันธพาลคนนั้นชื่อเบอร์นาร์ด เขาเก็บผู้หญิงระหว่างทางได้หนึ่งคน เดินอยู่ราวกับผี ไม่มีอะไรติดตัว และเขาอยู่ที่นี่มาหลายปี แม้ว่ามีคนสวยมากมาย แต่ยังไม่เคยเห็นผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ แม่จะเป็นคนผิวเหลือง แต่ผิวกลับขาวยิ่งกว่าคนขาวซะอีก ผมยาวเงางามราวกับเส้นไหม เดินอยู่บนถนน ราวกับพระแม่มารีในภาพเขียนภาพน้ำมัน
ดังนั้นเขาถึงเข้าไปฉวยโอกาส ไม่คิดว่า เธอยังบอกว่า ตอนนี้เธออยากดื่มเหล้า
ดังนั้นเขาจึงพาเธอกลับมาด้วย
เมื่อเริ่มดื่มก็พบว่า เธอดื่มได้ดีทีเดียว ตอนนี้เธอดื่มไปไม่น้อยแล้ว แต่ว่า ตัวเขาเองก็ดื่มจนสะลึมสะลือ
เพียงแต่ ยิ่งมองผู้หญิงคนนี้ ยิ่งรู้สึกว่าเธอสวย
“อืม คนสวย ดื่มอีกหน่อยสิ”
เธอบอก “นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ไป รินเหล้าให้ฉัน” เธอใช้เท้าถีบผู้ชายออก
ยังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้ แต่ว่า ได้เจอเธอแบบนี้ เขายินยอม
เขารีบเคลื่อนย้ายเพื่อมารินเหล้าให้เธอ
และด้านนอก
ลู่เป่ยเฉินมาถึงแล้ว
คฤหาสน์เล็กกว่าคฤหาสน์ที่กู้จิ้งเจ๋อพักมาก กู้จิ้งเหยียนอยู่ในสวยองุ่น ไกลออกไป มองเห็นว่าเธอนอนอยู่ตรงนั้น ดื่มเหล้าสบาย อันธพาลคนนั้นคอยรินเหล้าให้เธอ ดูแลราวกับเธอเป็นเจ้าหญิง
กู้จิ้งเหยียนคนนี้…
เธอกล้ามากจริงๆ
“กู้จิ้งเหยียน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” ลู่เป่ยเฉินถลกแขนเสื้อขึ้นเตรียมเข้าไปชกต่อย ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าโกรธจนแดง แทบระเบิดได้แล้ว
กู้จิ้งเหยียนก็ดึงดูดคนได้ดีซะจริง อยากตายจริงๆ ใช่ไหม หนีออกมาจากบ้านแล้วยังได้ผู้ชายกลับมาด้วย
เบอร์นาร์ดได้ยินเสียง เดินออกมา มองลู่เป่ยเฉิน “นายเป็นใคร”
“ผู้หญิงด้านในเป็นภรรยาของฉัน แกคิดว่าฉันเป็นใคร จะบอกอะไรให้นะ ทางที่ดีนายเปิดประตูให้ฉัน”
“ฮ่าๆ เธอจะเป็นภรรยานายได้ยังไง ถ้าใช่ แสดงว่านายก็ไม่ได้ดีกับเธอ ผู้หญิงสวยขนาดนี้ นายไม่รักษาเอาไว้ให้ดี งั้นก็ไม่ต้องเสียเวลาหรอก ยกให้ฉันก็พอแล้ว”
“แก…”
