สีหน้าลู่เป่ยเฉินเปลี่ยน
“ไหนลองพูดอีกครั้งสิ” เขาบอก พลางบุกเข้าไป กำหมัดแน่นต่อยออกไป
ดีที่ลูกน้องของเขาฉลาด รู้จักนิสัยของเจ้านายเป็นอย่างดี
ถ้าเป็นเรื่องอื่น เจ้านายของเขาคงนิ่งมากกว่านี้ แม้จะดูเหมือนลูกผู้ลากมากดีทำอะไรไม่เป็น ทว่าเขากลับเป็นคนทำอะไรจริงจัง
อย่างไรก็เกิดในตระกูลลู่ จะบอกว่าไม่เสเพลคงเป็นไปไม่ได้ คาบช้อนทองมาเกิดมีชีวิตที่สุขสบายมาตั้งแต่เล็กจนโต จะไม่อวดเก่งได้อย่างไร
อีกทั้งความอวดเก่งนี้ ทุกคนต่างก็ชอบ
เพียงแต่ทุกครั้งที่เป็นเรื่องของคุณผู้หญิง ความอวดเก่งของเขาแทบไม่หลงเหลือสติเลยด้วยซ้ำ
เมื่อไม่มีก็มักจะเกิดเรื่องขึ้นมาเป็นประจำ
นี่ไม่ใช่บ้านเกิดเมืองนอนของเขานะ ถ้าทะเลาะกับคนท้องที่ขึ้นมา เขายังคิดอยากจะกลับไปดีๆ อยู่หรือเปล่า เกิดได้รับบาดเจ็บขึ้นมา เมื่อกลับไป พวกเขาจะบอกที่บ้านอย่างไร
คนคนนั้นตกใจ
เคยชินกับการเป็นผู้คุมที่นี่ไปแล้ว ยังไม่เคยเจอใครที่กล้ามาต่อกรกับตนเอง
เขาก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว มองร่างสูงของลู่เป่ยเฉิน ท่าทางยโสยิ่งกว่าตน รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย
ลู่เป่ยเฉินถูกห้ามเอาไว้ กัดฟันมองเข้าไปยังหญิงสาวที่เพียงมองก็รู้แล้วว่าเธอกำลังเมา โกรธจนแทบอยากเดินเข้าไปดึงเธอออกมา ลากกลับไปซะตอนนี้
แต่ยังทำไม่ได้
ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงได้ดึงดูดผู้คนขนาดนี้
ก่อเรื่องเก่ง
ครั้งนี้เป็นเธอเองที่วิ่งหนีออกจากบ้านมา
“กู้จิ้งเหยียน เธอ…เธอจะออกมาหรือไม่ออก”
เบอร์นาร์ดหันกลับไปมอง กู้จิ้งเหยียนนอนลงแล้ว เธอหลับไปแล้ว
ในที่สุดก็เมาแล้ว
เขายิ้มเย็นมองคนตรงหน้า “ตอนนี้พอแล้ว เธอไม่ฟังคุณหรอก ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมกลับไปกับคุณ คุณกลับไปเถอะ”
ลู่เป่ยเฉินจ้องคนตรงหน้า “เธอไม่ไป ฉันไม่มีทางไปแน่ นายพาเธอออกมาซะ ไม่งั้น ฉันรับรองได้เลยว่านายจะต้องเสียใจ”
“ฮ่า ข่มขู่กันแบบนี้ ชาตินี้ฉันเจอมาเยอะแล้ว แต่ว่าคนผิวเหลืองอย่างนาย มีไม่กี่คนหรอกที่กล้ากับฉันแบบนี้”
“คนผิวเหลืองแล้วยังไง เหอะ หมาเร่ร่อนที่ตัดสินคนจากสีผิวอย่างนาย ฉันเองก็เห็นมาไม่น้อยเหมือนกัน”
“แก…”
ลู่เป่ยเฉินบอก “ให้โอกาสนายอีกครั้ง พาเธอออกมา เราแค่มาพักผ่อน ไม่อยากมีเรื่อง”
เบอร์นาร์ดจะส่งเธอให้ง่ายๆ แบบนี้ได้อย่างไรกัน
โดยเฉพาะหลังจากที่เขามาด่าว่าเป็นสุนัขเร่ร่อนอีก
“ส่งให้นายน่ะเหรอ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นภรรยานาย นายเรียกเธอ เธอฟังเหรอ”
ลู่เป่ยเฉินมองเข้าไปด้านใน ผู้หญิงคนนั้นราวกับหลับเป็นตายไปแล้ว
และผู้ชายตรงหน้ายังคงก่อกวน
“ไม่อยากมีเรื่อง ไม่สิ นายอยากมีเรื่อง แต่นายไม่กล้า ในที่ของฉัน ยังกล้าพูดว่าฉันจะเสียใจ นานแล้วที่ฉันไม่เคยเจอคนไม่เจียมตัวอย่างนาย ทำไม นายกล้าทำฉันเหรอ ฉันก็อยากรู้ ว่านายจะจัดการฉันยังไง ฉันจะบอกอะไรให้นะ ฉันไม่เคยเจอผู้หญิงที่สวยขนาดนี้มาก่อน ฉันชอบเธอ ไม่ให้นายง่ายๆ หรอกนะ ทางที่ดีนายรีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้น คนที่จะเสียใจก็คือนาย”
เหอะ
ความโกรธของลู่เป่ยเฉินปะทุขึ้นมา
เขาชอบงั้นเหรอ
เขายังคิดอยากทำอะไรกับกู้จิ้งเหยียนด้วย
“เอาล่ะ ตอนนี้ฉันก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าคนที่จะเสียใจนั้นเป็นใครกันแน่”
เดิมลู่เป่ยเฉินไม่อยากมีเรื่อง เพียงแค่ต้องการพาคนของเขากลับ แต่คนคนนี้กลับคิดไม่ดีต่อกู้จิ้งเหยียน
รนหาที่ตายสินะ
ลู่เป่ยเฉินเดินเข้าไปหนึ่งก้าว
คนตระกูลลู่รีบเข้าไปห้ามเจ้านายของตนไว้
แต่ว่า ครั้งนี้แม้กระทั่งคนของคนเองยังถูกลู่เป่ยเฉินผลักออก
“ดูสิว่าใครจะกล้าเข้ามายุ่ง เกิดกู้จิ้งเหยียนเป็นอะไรไป ใครจะรับผิดชอบได้”
ทุกคนมองหน้ากัน ใครก็รับผิดชอบไม่ไหว
จากนั้นหันกลับมามองลู่เป่ยเฉิน ไม่มีใครกล้าเข้าไปห้าม
เห็นลู่เป่ยเฉินผลักคนตรงหน้า ซัดหมัดไปยังเบอร์นาร์ดหนึ่งหมัด
เบอร์นาร์ดไม่คิดว่า ลู่เป่ยเฉินจะเป็นคนที่ลงมือทันที
หลายปีมานี้ ยังไม่เคยเห็นใครอวดเก่งกว่าตัวเองเท่าคนคนนี้อีกแล้ว
โดนต่อยจนเซถอยหลัง ปากเขามีรอยแตก
เลือดซึมออกมา จนคนรอบข้างต่างพากันตกใจ
“นายกล้าทำฉันเหรอ” เบอร์นาร์ดโบกมือ “เข้ามา ไล่คนพวกนี้ออกไปจากคฤหาสน์ของฉัน”
“คฤหาสน์ของนายเหรอ เหอะ ไม่ให้ฉันพากู้จิ้งเหยียนไป ไม่กี่วันฉันก็สามารถเผาบ้านนายได้แล้ว”
ทุกคนตกใจ
โดยเฉพาะคนของตระกูลลู่
เบอร์นาร์ดคิดว่าลู่เป่ยเฉินกำลังล้อเล่นอยู่หรือไง
ไม่สิ คุณชายของพวกเขา เดิมก็เป็นคนที่คนอื่นคาดไม่ถึงอยู่แล้ว ไม่มีอะไรที่เขาไม่กล้าทำหรอก
เขาเป็นคนพูดจริงทำจริงเสมอ
ชื่อเสียงในเมืองบีของลู่เป่ยเฉิน ไม่ได้ได้มาง่ายๆ หรอกนะ
ลู่เป่ยเฉินพุ่งเข้าไปถีบคนที่วิ่งเข้าหาไปทีละคน คนด้านหลังกอดเอวเขาเอาไว้
เขาขยับเล็กน้อย หันกลับมามอบหมัดให้หนึ่งหมัด จนฟันร่วงหลุดออกมา
เมื่อคนที่เข้ามาขวางนอนกองอยู่บนพื้น เขาจึงเดินต่อไป มองไปยังกู้จิ้งเหยียนที่เมาไม่รู้เรื่อง
เธอนอนเลื้อยอยู่บนพื้นราวกับงู ผู้ชายคนไหนเห็นแล้วไม่ชอบบ้าง
เขาก่นด่าอยู่ในใจ ให้ตายเถอะผู้หญิงคนนี้
ด้านนอก คนของเขากำลังต่อสู้กับอีกฝ่ายอยู่ เขาจึงอุ้มกู้จิ้งเหยียนขึ้นมา หันกลับไป ส่งหมัดให้คนที่ตามเข้ามาอีก จากนั้น อุ้มกู้จิ้งเหยียนและพาออกไปทันที
กู้จิ้งเหยียนสะลึมสะลือ เมื่อออกมาด้านนอก เขาส่งเธอให้คนของตระกูลลู่ที่รออยู่ด้านนอก หันกลับไป เห็นว่าเบอร์นาร์ดกำลังวิ่งตามหลังมา
ลู่เป่ยเฉินเอ่ยขึ้นในใจ นายยังกล้าตามมาอีกนะ รนหาที่ตายจริงๆ
เขาหันไปเอาน้ำมันจากรถ จากนั้นเดินกลับไปราดลงบนตัวบ้านพร้อมจุดไฟ
เมื่อไฟลุกขึ้น เบอร์นาร์ดและคนอื่นๆ ต่างพากันตื่นตระหนก
คนคนนี้ คนประเทศซีคนนี้ บอกว่าจะเผาก็เผาเลยงั้นเหรอ
คิดจะเผาพวกเขาให้ตายเลยหรืออย่างไร
พวกเขาถูกไฟขวางเอาไว้ ไม่กล้าตามมา ร้องด้วยความตกใจ “เร็ว เร็ว ช่วยกันดับไฟ”
เบอร์นาร์ดยืนตกใจอยู่ด้านใน
“กล้าจริงๆ…ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่”
เขาคาดไม่ถึงว่าคนคนนั้นจะกล้าจุดไฟจริงๆ
เขาไม่ได้ให้คนตามไป เบอร์นาร์ดให้ลูกน้องของเขาไปช่วยกันดับไฟ
คนของตระกูลลู่หันกลับมามองไฟที่ลุกไหม้ มองสบตากันไม่รู้จะเอ่ยอะไรออกมา
ครั้งนี้ ก่อเรื่องอีกแล้วสินะ…
——
กู้จิ้งเจ๋อกำลังเดินทางกลับ ยังไม่ทันถึงที่พักของตน ก็มีคนรายงานว่าลู่เป่ยเฉินพาคุณหนูออกมาได้แล้ว
กู้จิ้งเจ๋อให้โอกาสลู่เป่ยเฉินไปจัดการเรื่องด้วยตนเอง ได้ยินลูกน้องมารายงานแบบนี้ เขาจึงพยักหน้าตอบรับ
และในตอนนั้นเอง
เมื่อเดินทางมาถึงที่พัก บอดี้การ์ดคนหนึ่งก็วิ่งออกมา
“คุณผู้ชาย แย่แล้วครับ…”
“มีอะไร”
“คุณผู้หญิงหายไปครับ…”
กู้จิ้งเจ๋อชะงัก
เขาหยุดอยู่กับที่ ผลักคนตรงหน้าออก รีบวิ่งเข้าไปด้านใน…
