“ทำไมถึงไม่ใช่ล่ะ” ลู่เป่ยเฉินถาม
กู้จิ้งเจ๋อสวมเสื้อคลุมอย่างรวดเร็ว “ใครที่ไหนลักพาตัวแล้วเรียกเงินแค่ห้าร้อยยูโร”
“…”
โอเค น่าจะโดนคนหลอกแล้วล่ะ
“ว้าว ใครกล้ามาหลอกเรา ฉันขอจัดการหน่อย”
“เอาล่ะ ผมยังคิดอยู่เลย พี่ไปคุยกับเบอร์นาร์ดยังไง บ้านเขาถึงโดนไหม้ไปเกือบครึ่งขนาดนั้น”
“…” วีรกรรมเมื่อวานของลู่เป่ยเฉินยังไม่ทันจบ
แต่กู้จิ้งเหยียนกลับมาได้อย่างปลอดภัย หลินเช่อก็หายไป เขาจะไปสนใจอย่างอื่นอีกได้อย่างไร
ไม่ว่าอย่างไร เขาต้องพาหลินเช่อกลับมาให้ได้
“เดี๋ยวฉันจะไปกับนายด้วย ห้าร้อยยูโรเดี๋ยวฉันจ่ายเอง เดี๋ยวช่วยนายจัดการสั่งสอนเด็กคนนั้นด้วย”
ลู่เป่ยเฉินตามไป กระโดดขึ้นรถเข้าทันที
เพราะเป็นห่วงหลินเช่อ พวกเขาจึงไม่ได้พาคนไปมาก
มีเพียงสองคน บวกกับคนขับรถอีกหนึ่ง มุ่งตรงไปยังย่านขายบริการ
——
ด้านหลินเช่อ
เธอยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น เห็นว่าเด็กสาวนั่งมองตนเอง เธอจึงถาม “เธอมองฉันทำไม”
“อ้อ ไม่มีอะไร จริงสิ พวกนี้คือเพื่อนของฉัน โทนี่ มาร์ติน และเมอร์เรย์”
“เหรอ สวัสดีนะทุกคน”
“อืม พวกเราพเนจรอยู่ที่นี่ ไม่มีอะไรทำก็จะคอยหาลูกค้า”
“ทำไมถึงพเนจรล่ะ” หลินเช่อถามอย่างแปลกใจ
“พวกเราหนีออกจากบ้านมารวมตัวกันน่ะ”
“…” หลินเช่อมองพวกเขาอย่างยากที่จะเข้าใจ ยังไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เช้า รู้สึกหิวขึ้นมา เธอบอก “ออกไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“ได้สิ เธอมีเงินหรือเปล่า”
“ไม่มี…” หลินเช่อมองคนตรง “ออกให้ก่อน เดี๋ยวครอบครัวฉันมา ฉันจะคืนให้ ได้หรือเปล่า”
เธอมองหลินเช่อ พยักหน้า
พวกเขาเดินออกไปด้วยกัน มองดูอาหารเช้าด้านนอก หลินเช่อเลือกอาหารที่เธออยากทาน
มองอาหารเช้าหน้าตาแปลกประหลาด ทำให้หลินเช่อไม่มีความอยากอาหารเท่าที่ควร
จนกระทั่งมาถึงร้านอาหารจีนร้านหนึ่ง เธอจึงรีบบอก “โอ้ ฉันอยากกินอันนี้”
เด็กสาวด้านหลังบอก “พี่ใหญ่ คุณเลือกร้านที่แพงที่สุดเลยนะ ร้านข้างๆ นั้นถูกมาก ทำไมต้องเลือกร้านนี้”
“ก็ฉันไม่ชอบทาน…รอที่บ้านฉันมาแล้วจะคืนเงินให้”
เธอบอก “งั้นก็ได้”
ทั้งสองเดินเข้าไปด้านใน
“จะทานอะไรคะ” คุณป้าด้านในถามทั้งสอง
หลินเช่อแปลกใจว่าเมื่อสักครู่ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นร้านอาหารจีนร้านนี้ ไม่งั้นคงตรงมาขอความช่วยเหลือที่นี่แล้ว
คงเป็นเพราะเธอไม่กล้าเดินไปไหน เลยไม่ได้เดินมาทางนี้
“ปลาต้มพริกสไตล์เสฉวน…ไตผัด หมูผัดเต้าเจี้ยว…”
“เอาล่ะ ต้องจ่ายเงินก่อน”
“ห๊ะ ทำไมล่ะ”
เจ้าของร้านเหลือบมองไปยังเด็กน้อยเหล่านั้น “อาหารพวกนี้แพงมาก ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าพวกเธอไม่ใช่พวกต้มตุ๋น กินแล้วหนี นอกซะจากจะให้ฉันดูก่อนว่าพวกเธอมีเงินจริงๆ ”
“ล้อเล่นหรือเปล่า ยังดูถูกกันอีกเหรอ” หลินเช่อบอก
เจ้าของร้านเหยียดหยัน “งั้นพวกเธอก็จ่ายเงินฉันมาก่อนสิ”
“ฉัน…” หลินเช่ออยากเอาเงินออกมา แต่ว่า…เธอยังไม่มีเงิน
เจ้าของร้านมอง พลันตบโต๊ะเสียงดัง “ออกไปๆ พวกเธอออกไปให้หมด ไม่มีเงินยังจะมากินที่ร้านฉันอีก”
หลินเช่อจ้องเจ้าของร้านเขม็ง ไม่มีเหตุผลเลย
แต่ว่าเด็กเหล่านั้นต่างก็ชินแล้ว มองเธอจากนั้นยักไหล่ เดินออกจากร้านไป
หลินเช่อทำได้เพียงเดินออกไปด้วยความโกรธ
ไม่ได้ทานอาหารเช้า จึงต้องกลับมาที่เดิม มองเด็กน้อยเหล่านั้นไม่รู้จะพูดอะไรออกมา “พวกเธอมีชื่อเสียงด้านลบอยู่ไม่น้อยเลยนะ”
เด็กน้อยกลอกตา
ตอนนั้นเอง มองออกไปด้านนอก…
รถคันหนึ่งขับเข้ามา ผู้คนรอบข้างต่างก็หันไปมอง
เพื่อนของเด็กสาวตะโกนเสียงดัง “ว้าว รถสปอร์ต”
“ไม่เลวเลยนี่นา รุ่นเก๋าด้วย ต้องแพงมากแน่ๆ”
“เหมือนจะเป็นรถคลาสสิก ผู้มีอิทธิพลแถวนี้หรือเปล่า”
หลินเช่อหันกลับไปมอง เห็นรถยนต์สีดำสไตล์ยุโรปคันหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามา
รถหยุดลง กู้จิ้งเจ๋อและลู่เป่ยเฉินเดินลงจากรถ เด็กสาวตกตะลึงอยู่ด้านข้าง
ส่วนสูงของชายหนุ่มทั้งสองไม่ต่างกันมาก คนหนึ่งสวมกางเกงยีน ดูเป็นคุณชายเพลย์บอย อีกคนนิ่งขรึม ไร้อารมณ์ สวมชุดสูทดูเป็นผู้ใหญ่
แต่ที่ทั้งสองหนุ่มมีเหมือนกันคือหน้าตาที่หล่อเหลา และท่าทางที่ไม่ธรรมดานั่น
เด็กสาวยังคงนิ่งอึ้งอยู่แบบนั้น เห็นหลินเช่อกระโดดเข้าไปหา “กู้จิ้งเจ๋อ คุณมาแล้ว…”
เมื่อมองเห็นกู้จิ้งเจ๋อ หลินเช่อจึงผ่อนคลายลง
กู้จิ้งเจ๋อเห็นหลินเช่อโผเข้าหา จึงสาวเท้าเข้าไป คว้าเธอมากอดเอาไว้
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมา” ในที่สุดพวกคุณก็มาแล้ว ฉันนึกว่าจะได้เร่ร่อนอยู่ข้างถนนแล้วซะอีก”
“เด็กโง่ ออกมาทำไมไม่ถือโทรศัพท์” กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้ว มองดูใบหน้าเล็กของหญิงสาว
หลินเช่อบอก “ฉันแค่คิดว่าจะออกมาเดินสูดอากาศ ใครจะคิดว่าจะมีคนเมามากมายขนาดนั้น”
“แน่อยู่แล้ว ที่นี่วุ่นวาย” กู้จิ้งเจ๋อตอบ
หลินเช่อบอก “ดีที่เจอกับเด็กสาวที่พูดภาษาจีนได้ ต้องขอบคุณที่เธอช่วยเอาไว้ค่ะ”
ช่วยงั้นเหรอ
กู้จิ้งเจ๋อเงยหน้าขึ้น มองเด็กพวกนั้น
หลินเช่อคนนี้ เกือบโดนขายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ดูเหมือน เธอจะไม่ได้บอกสินะ ฉันต้องจ่ายหนึ่งพันยูโรถึงจะพาเธอไปได้”
“…” หลินเช่อหันกลับไปด้วยความตกใจ “อะไร…พวกเธอ”
เด็กสาวเห็นว่าเรื่องนี้ไม่ใช่เล่นๆ เลย จึงคิดจะหนี
แม้เธอจะอายุน้อย แต่อยู่ที่นี่มานานแล้ว เธอพอรู้อยู่บ้าง แค่มองก็รู้แล้วว่าสองคนนี้ไม่ธรรมดา
หาเรื่องผิดคนแล้ว ยังไม่รีบหนีอีก
แต่ไม่คิดว่า ลู่เป่ยเฉินจะเร็วกว่า รีบวิ่งไปคว้าพวกเขาแล้วลากกลับคืนมา…
เด็กสองคนถูกรัดคอเอาไว้
“ยังคิดจะหนีอีก หนึ่งพันยูโรไม่เอาแล้วเหรอ”
เด็กหญิงหันกลับมา มองหลินเช่อ ยิ้มแห้ง “พี่สาว นี่คือแฟนของพี่เหรอ หล่อมากเลย…ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันก็ไม่มีพิษมีภัยอะไร ก็แค่หนีออกจากบ้านมา เลยต้องการเงินนิดหน่อย…”
“…” หลินเช่อโมโห “ดังนั้นเธอเลยคิดจะหลอกฉัน คิดจะขายฉันอย่างงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่นะ พี่สาว พวกเรานับว่าช่วยพี่นะ ก็แค่ต้องการค่าตอบแทนเล็กน้อยเท่านั้นเอง อีกอย่างพวกเขาขับรถหรูขนาดนี้ เงินแค่หนึ่งพันยูโรคงไม่เท่าไหร่หรอก ก็แค่ค่าขนมให้เด็กเท่านั้นเอง ใช่ไหม”
เด็กหญิงยิ้มร่า
หลินเช่อทำได้เพียงกลอกตา
มองลู่เป่ยเฉินที่กำลังคว้าคอเสื้อของเด็กน้อยเอาไว้ เธอจึงบอก “ช่างเถอะ คุณชายลู่ ปล่อยเธอเถอะค่ะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก”
เด็กสาวจึงถูกปล่อยลงมา
ไม่กล้าเอาอะไรอีก เธอหันไปคุยกับหลินเช่อ “ขอบคุณพี่สาว พี่นี่ดีที่สุดเลย ไม่น่าถึงได้มีแต่ผู้ชายหล่อๆ อยู่รอบตัวขนาดนี้ แต่ว่าผู้ชายคนนี้เป็นแฟนพี่จริงๆ เหรอ”
