เมื่อกลับมาถึงบ้าน หลินเช่อก็วิ่งตรงเข้าไปหาหวังจื่อ
หลายวันแล้วที่ไม่ได้เจอหวังจื่อ คิดถึงมันแล้ว
เพียงแต่ หวังจื่อเหมือนจะอ้วนขึ้นอีกนิดแล้ว…
หลินเช่อบีบเนื้ออ้วนๆ ของมันเบาๆ “จริงสิ มีของมาฝากทุกคนเลย แต่ลืมของแกเลย…”
กู้จิ้งเจ๋อเอ่ยขึ้นด้านหลัง “แค่หมาตัวเดียวต้องมีของขวัญอะไร”
“ต้องมีสิ” หลินเช่อลุกขึ้นพูด “ไม่งั้นพรุ่งนี้พามันไปซื้อก็พอแล้ว”
วันต่อมา หลินเช่อตื่นแต่เช้า หวังจื่อตื่นเช้าเป็นประจำอยู่แล้ว ออกไปขับถ่ายข้างนอกแล้วด้วย หลินเช่อพาเจ้าหมาน้อยไปเตรียมตัวอยู่ด้านหน้า เพื่อพามันออกไปซื้อของ
กู้จิ้งเจ๋อไปกับหลินเช่อด้วย ทั้งสองสวมชุดลำลองสีขาวออกจากบ้านไปพร้อมกัน
เมื่อออกมาด้านนอก หลินเช่อมอง รู้สึกไม่ปกติ
ทำไมพวกเธอถึงสวมเสื้อผ้าราวกับคู่รักล่ะ…
แต่ทั้งสองอาจจะแค่เลือกชุดที่ดูใส่สบายก็ได้ เพราะเสื้อผ้าเยอะมาก เช้าขนาดนั้นขี้เกียจไปค้นหา แค่หยิบมาแล้วสวมเลย ไม่คิดว่า…จะบังเอิญขนาดนี้
ออกจากบ้านมารับแสงแดดยามเช้า รู้สึกสบายตัวจริงๆ
เพราะมีเวลาพักแค่ตอนเช้า ตอนบ่ายยังต้องออกไปกองถ่าย ดังนั้นเธอต้องใช้เวลาให้คุ้มค่า มือข้างหนึ่งจูงเชือกสุนัข มืออีกข้างคล้องแขนกู้จิ้งเจ๋อ เธอเงยหน้าขึ้นมา “ดีจังเลย เราออกมา พาหมาออกมาเดินเล่นด้วย แถมยังได้ไปเลือกซื้อของที่หวังจื่อชอบกินด้วย”
หลินเช่อไม่เคยเลี้ยงสุนัขมาก่อน แต่ว่า สุนัขคงจะชอบกระดูกสินะ เพื่อสุขภาพของสุนัข พวกเขาจึงไม่เคยให้มันกินกระดูกเลยสักครั้ง หลินเช่อคิด บางทีกินสักหน่อยคงไม่เป็นไร ในเมื่อชอบกินก็กินสักหน่อย ถ้าเกิดมาได้กินแต่อาหารสุนัข ชีวิตนี้คงแย่ไม่น้อย ก็คงจะเหมือนคนที่ทานแต่ข้าวสวยสินะ
กู้จิ้งเจ๋อแค่ตามออกมา แสงแดดยามเช้าแสบตา เป็นอากาศดีที่ยากจะได้เห็น แสงอาทิตย์สาดส่องมายังเสื้อสีขาวของเขา ขับผิวขาวให้เด่นชัดขึ้น ขาเรียวยาวทำให้คนต้องหลงใหล ไม่มีอะไรสะดุดตาได้มากกว่านี้อีกแล้ว
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมามองกู้จิ้งเจ๋อ รู้สึกหวานจนหัวใจเธอแทบระเบิด จับมือเขาเอาไว้อย่างมีความสุข
กู้จิ้งเจ๋อสัมผัสได้ถึงความหลงผู้ชายของหญิงสาวด้านข้าง เขาส่ายหน้า แต่ว่ามุมปากกลับยกยิ้มโดยไม่รู้ตัว
หวังจื่อวิ่งไปมาตรงนั้น แต่เหมือนมันได้กลิ่นอะไร จึงพุ่งเข้าไปที่ข้างทางทันที
หลินเช่อถูกหวังจื่อลากไป เธอวิ่งตามมันไป
“ว้าว ทำไมหวังจื่อถึงตื่นเต้นขนาดนี้”
หลินเช่อมองด้วยความแปลกใจ เงยหน้าขึ้นมา ที่แท้ตรงหน้าก็คือตลาดสดนี้เอง
ตลาดสดยามเช้าคึกคักเป็นพิเศษ เพราะที่นี่เป็นตลาดเช้าเก่าแก่ จึงมีผู้คนมากมายมาเบียดเสียดกันอยู่ที่นี่
หลินเช่อมองเห็นร้านขายเนื้อหมูอยู่ไกลๆ จึงรู้ว่าทำไมหวังจื่อถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้
“หวังจื่อฉลาดจริงๆ จมูกดีมาก แป๊บเดียวก็ได้กลิ่นอาหารแล้ว”
กู้จิ้งเจ๋อถาม “อะไร”
“ที่นั่นเป็นตลาดสด ต้องมีเนื้อเยอะมากแน่ๆ กระดูกไง แถมยังมีเครื่องในไก่อีกด้วย หมาชอบกินของพวกนี้ใช่ไหมล่ะ นี่ ในเมื่อยังไงก็ซื้อเป็นของขวัญให้หมาอยู่แล้ว ยังไงก็ต้องซื้อตามใจมัน เราไปซื้อเครื่องในไก่สักหน่อยไหม”
“…” กู้จิ้งเจ๋อมองไปทางนั้น พยักหน้า “ไปสิ”
หลังจากเข้าไปแล้ว ด้านในมีหลุมมีบ่อ มีน้ำเต็มไปหมด พื้นชื้นสกปรก เพราะมีคนเยอะ อาหารก็เยอะ กลิ่นอบอวลปะปนกันไปหมด ความรู้สึกผสมปนเปกันไปหมด
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมา มองไปยังกู้จิ้งเจ๋อ “ที่นี่สกปรกนิดหน่อย คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ”
กู้จิ้งเจ๋ออยู่ตรงนี้ เหมือนหงส์ที่ตกลงมายังฝูงไก่ แค่มองก็ไม่เหมือนใครแล้ว
เสื้อสีขาว ราวกับดอกบัวที่โดดเด่น ดูสะอาดสะอ้าน
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ไม่เป็นไร เธอบอกจะซื้ออะไรนะ”
“อ้อ พวกนั้นค่ะ ตับไก่ ไปเถอะ ไปฝั่งนั้นกัน”
หลินเช่อเงยหน้าขึ้นมา “คุณไม่เคยเดินตลาดมาก่อนใช่ไหมคะ”
“ใช่”
“ก็จริง ขนาดซูเปอร์มาร์เก็ตคุณยังไม่ค่อยได้ไป แต่ว่าตลาดสดของสดมากเลยนะ อีกทั้งยังครึกครื้นด้วย มีแต่ป้าๆ ที่ตื่นมาซื้อของไปทำกับข้าว ดูมีชีวิตชีวาจัง…ดูสิ ตรงนั้นมีตับไก่ ไปเถอะค่ะ เราไปซื้อตรงนั้น”
ไปถึงแผงแผงหนึ่ง ด้านบนมีเนื้อนานาชนิดวางอยู่
เมื่อมาถึงตรงนี้ หวังจื่อแทบทนไม่ไหว เกือบกระโดดขึ้นไปกินของบนนั้นแล้ว
เจ้าของแผงเป็นคุณป้าที่ดูท่าทางซื่อๆ คนหนึ่ง เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงหัวเราะบอก “โอ้ เจ้าหมาอ้วน อยากกินเหรอ พวกเธอจะซื้ออะไรกัน แม่หนู พ่อหนุ่ม”
ทั้งสองดูดี คุณป้าฉีกยิ้มกว้าง ดูใจดีมากขึ้น
หลินเช่อบอก “เราอยากได้ตับไก่ค่ะ เอาให้น้องหมา”
“อ้อ ได้สิ เอากระดูกด้วยไหม โครงกระดูกไก่ ดีมากเลยนะ”
“ไม่หรอกค่ะ หมากินกระดูกไก่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หมาของฉันเล็กเกินไป มันไม่ดีต่อกระเพาะค่ะ”
คุณป้าหัวเราะ เลือกตับไก่ให้พวกเขาพลางบอก “จริงๆ เลย หมาเดี๋ยวนี้กินดีอยู่ดี เมื่อก่อนคนแทบไม่มีโอกาสได้กินของแบบนี้ ตอนนี้ซื้อให้หมาซะแล้ว พวกเธอคงซื้อของแบบนี้ให้หมาบ่อยใช่ไหม มิน่า เจ้าหมาน้อยถึงได้อ้วนขนาดนี้”
หลินเช่ออดไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองกู้จิ้งเจ๋อ
เบ้ปาก คิดในใจ เหมือนอาหารสุนัขที่บ้านมีแต่ห่อละพันหยวนขึ้นทั้งนั้น…
บางครั้งยังมีเชฟคอยทำอาหารให้แถมยังบำรุงเป็นพิเศษอีกด้วย…
ตับกล่องละไม่กี่หยวนแบบนี้ ปกติที่บ้านไม่ให้สุนัขกิน เพราะเลี่ยงตับไก่ที่กินเยอะๆ แล้วสุขภาพไม่ดี
หลินเช่อบอก “ฮ่าๆ ขอบคุณนะคะคุณป้า ช่วยหนูชั่งหน่อยนะคะ”
คุณป้าบอก “สามหยวนสองเหมา เพราะเห็นแก่ความสวยความหล่อของแม่หนูและพ่อหนุ่ม ป้าคิดสามหยวนก็พอ”
“ขอบคุณนะคะคุณป้า”
กู้จิ้งเจ๋อมองหลินเช่อ มองเธอขอบคุณอย่างมีความสุขเพราะเงินแค่สองเหมา
เธอจริงจังกับมันจริงๆ …
ทั้งสองเดินออกมาด้วยกัน ในอ้อมแขนยังอุ้มสุนัขสีขาวตัวอ้วนกลมเอาไว้ แตกต่างไปจากตลาดสดที่วุ่นวายและสกปรกอย่างเห็นได้ชัด
กู้จิ้งเจ๋อเอ่ยขึ้น “สองเหมาเธอก็ขอบคุณเหรอ”
“แน่นอนสิคะ สองเหมาก็เป็นเงินไหม อีกอย่าง นี่เป็นมารยาท เขาลดราคาให้เป็นมารยาท เราก็ต้องมีมารยาท”
กู้จิ้งเจ๋อทำเพียงส่ายหน้า
ทั้งสองเดินกลับจากตลาดสดตรงไปที่บ้าน เธอบอก “พาหมาออกมาเดินเล่นสนุกมาก ต่อไปถ้าเรามีเวลาออกมาเดินเล่นบ้างดีไหมคะ”
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “ได้ มาออกกำลังกายบ่อยๆ ก็ดีเหมือนกัน”
แม้จะไม่ได้รู้สึกสนุก แต่ว่าหลินเช่อชอบขนาดนี้ แน่นอนว่าเขาต้องสนับสนุน
ทั้งสองถือถุงตับไก่กลับด้วยกัน หลินเช่อรู้สึกว่า ทำไมด้านนอกมีคนพาสุนัขออกมาเดินเล่นเยอะจัง
เมื่อก่อนเหมือนจะไม่ได้มีเยอะขนาดนี้
