กู้จิ้งเจ๋ออยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว แม้จะดูสบายๆ ทว่าเมื่ออยู่บนร่างเขาแล้วกลับดูดี
เดิมทีหยางหลิงซินยืนดูอยู่ด้านนอก แต่เมื่อได้ยินหลินเช่อคุยโทรศัพท์
เธอรู้ในทันทีว่าคนที่โทรมานั้นจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้เลย จึงเดินเข้าไปใกล้
เป็นดังที่คาดเอาไว้ เธอได้ยินหลินเช่อพูดว่า “รอฉันอยู่ด้านบนทำไม”
เมื่อเดาได้ว่ากู้จิ้งเจ๋อคงจะอยู่ที่นี่
และการตามหากู้จิ้งเจ๋อก็ไม่ใช่เรื่องยาก
เธอแค่มองหาบอดี้การ์ดตระกูลกู้ เธอก็จะเจอกู้จิ้งเจ๋อ
บอกกับบอดี้การ์ดว่าหลินเช่อมีเรื่องให้มาแจ้งกับกู้จิ้งเจ๋อ
แม้บอดี้การ์ดจะไม่ชอบเธอ แต่ก็รู้ว่าเมื่อสักครู่เธออยู่ด้านล่างด้วยกันกับกู้จิ้งเจ๋อ
และเผื่อหลินเช่อมีธุระฝากมาบอกกู้จิ้งเจ๋อจริงๆ พวกเขาจึงปล่อยให้เธอเข้ามา
กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตาแคบ มองเธอ “หลินเช่อเกิดเรื่องเหรอ”
หยางหลิงซินรู้สึกเขินอาย ตื่นเต้นขึ้นมาเมื่อมายืนอยู่ตรงหน้ากู้จิ้งเจ๋อ และยังอยู่ด้วยกันสองต่อสองแบบนี้
เธอคิดว่าเมื่อก่อน เธอได้แต่แอบมองเขา ตอนนี้มีโอกาสมายืนอยู่ตรงหน้ากู้จิ้งเจ๋อ เธอกลับตื่นเต้นขึ้นมา
เพราะชอบเขามาก แอบชอบเขามาหลายปี มีเขาเป็นไอดอลเสมอมา แต่ไม่คิดว่าจะมีวันที่ไอดอลของเธอได้มายืนอยู่ตรงหน้า
ยิ่งไปกว่านั้น เขายังหวานกับหลินเช่อเป็นอย่างมาก
เธอเงยหน้าขึ้นมา มองกู้จิ้งเจ๋ออยู่แบบนั้น “คุณ…คุณกู้ ฉัน…”
เธอเดินเข้าใกล้
กู้จิ้งเจ๋อหรี่ตาแคบ ยกมือขึ้นขวางเธอเอาไว้
หยางหลิงซินมองกู้จิ้งเจ๋อ รวบรวมความกล้า
นี่เห็นโอกาสของเธอ โอกาสที่ดีขนาดนี้ เธอจะไม่ยอมพลาดแน่นอน
ด้านหลังนั่นก็เป็นห้องนอนแล้ว และยังมีเธอกับเขาเพียงสองคน
ตอนนี้ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตัว แต่งหน้า ล้วนเหมือนกับหลินเช่อ เขาชอบหลินเช่อ ทั้งหมดนี้ของหลินเช่อ เขาชอบมัน
เธอบอก “ฉันมีเรื่องอยากจะบอกกับคุณค่ะ คุณให้ฉันเข้าไปด้านในได้ไหมคะ”
“มีเรื่องอะไร”
“ฉันเข้าไปคุยด้านในไม่ได้เหรอคะ”
“คุยตรงนี้ก็ได้”
“แต่ว่า…คือ…เป็นเรื่องของพี่เช่อค่ะ” เธอจำต้องโกหก
“หลินเช่อมีอะไร เธอพูดมาก็พอ”
เธอเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาเอ่อคลอไปด้วยน้ำตาจ้องมองไปยังกู้จิ้งเจ๋อ สื่อความหมายชัดเจน
เธออยากอยู่กับเขา แม้เป็นได้เพียงชู้ ไม่มีโอกาสได้ออกหน้าออกตา ต้องหลบอยู่หลังหลินเช่อตลอด ก็ไม่เป็นไร
“คุณ ฉัน คุณไม่อยากได้ฉันเหรอคะ ฉันทำได้ทุกอย่าง ตอนนี้พี่เช่อขึ้นมาไม่ได้ เธอยังกินเลี้ยงอยู่ ฉันสามารถอยู่ปรนนิบัติคุณได้…”
เธอพูด พลางก้าวเดินเข้าไปอีกสองก้าว
กู้จิ้งเจ๋อยิ้มเย็น
“นี่เป็นเหตุผลที่เธอติดตามหลินเช่อเหรอ”
“ไม่…คุณกู้ ฉันชอบคุณมาตั้งแต่เด็กแล้ว ฉันนับถือคุณมาก ตอนนั้นแม้จะยังไม่เคยเจอคุณ แต่ว่า ฉันก็หลงรักคุณไปแล้ว คุณกู้ เพื่อคุณแล้วฉันทำได้ทุกอย่าง ฉันยังเด็ก เด็กกว่าหลินเช่อ และไม่ได้อ่อนแอเหมือนกับเธอ คุณจะทำยังไงกับฉันก็ได้ จริงๆ นะคะ…”
และตอนนั้นเอง…
“เสี่ยวซิน นี่เป็นเหตุผลที่เธอติดตามฉันงั้นเหรอ”
เสียงดังขึ้นทางด้านหลัง ทำให้หยางหลิงซินชะงัก
ไม่รู้หลินเช่อมาอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไหร่
เมื่อสักครู่เธอยังคุยกับพวกเขาอยู่เลย ทำไมถึง…
สีหน้าหยางหลิงซินเปลี่ยนไป มองหลินเช่อเดินเข้ามา เธอรีบบอก “ฉัน…ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นนะคะ พี่เช่อ…”
เธอรีบหันไปพูดกับหลินเช่อ “ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่เพราะเหตุผลนี้ พี่เช่อ…ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรตกหลุมรักกู้จิ้งเจ๋อ แต่ว่า เมื่อก่อนฉันนับถือเขามาก พี่เองก็รู้ ฉันแค่ต้องการแอบชอบเขาอยู่เงียบๆ ต่อไปฉันจะไม่ทำแบบนี้อีก จริงๆ นะคะ วันนี้ฉันเลอะเลือน ฉันเมาแล้วก็เลยมาที่นี่ พี่เช่อ ฉันผิดไปแล้ว ให้อภัยฉันนะคะ”
หลินเช่อยิ้มเย็น
เมื่อเห็นว่าหยางหลิงซินจะเดินเข้าใกล้หลินเช่อ กู้จิ้งเจ๋อก็มายืนขวางอยู่ตรงหน้าหลินเช่อ
หลินเช่อคว้าแขนกู้จิ้งเจ๋อเอาไว้ ส่ายหน้าให้เขา เงยหน้าขึ้นมามองหยางหลิงซิน สีหน้าเจ็บปวดจากการโดนหักหลัง “เธอไปซะเถอะ เสี่ยวซิน เห็นแก่ที่เธอต้องมาบาดเจ็บเพราะฉัน ฉันจะไม่เอาความ ตั้งแต่นี้ต่อไป เราทางใครทางมัน อย่ามาอยู่ใกล้ฉันอีก”
“ฉัน…ไม่ พี่เช่อ ไม่เอา ฉันไม่ไป ฉันแค่อยากติดตามพี่ ฉันผิดไปแล้ว…”
“พอเถอะ ฉันไม่อยากเสียเวลากับเธออีกแล้ว ไสหัวไปให้พ้นหน้าฉันซะ”
น้ำเสียงของหลินเช่อเย็นยะเยือก
หยางหลิงซินชะงัก
จากนั้น เห็นว่าบอดี้การ์ดของกู้จิ้งเจ๋อเดินใกล้เข้ามา
ตอนที่พวกเขาพาหยางหลิงซินออกไปนั้น หยางหลิงซินยังคงร้องอ้อนวอน
“พี่เช่อ ฉันผิดไปแล้วจริงๆ ฉันผิดไปแล้ว…”
หลินเช่อไม่หันกลับไป เธอยังคงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น หลับตาลงเบาๆ
รู้สึกถึงมือของกู้จิ้งเจ๋อที่โอบกอดเข้ามาช้าๆ
เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นไร” หลินเช่อยิ้ม “ความจริงก่อนหน้านี้ฉันก็รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ แต่ว่า ฉันพยายามไม่คิดในทางเลวร้าย ดังนั้นจึงไม่ได้สนใจเธอ วันนี้ได้เห็นเองกับตา เป็นเครื่องยืนยันในข้อสันนิษฐานของฉันเท่านั้นเองค่ะ”
กู้จิ้งเจ๋อบอก “ฉันรู้ ใจคนเปลี่ยนแปลงได้ บางทีตอนแรกเธออาจจะไม่ได้คิดอะไรมาก เพียงแต่ จิตใจอ่อนไหวง่าย ถึงได้เดินทางผิด ตอนนี้ก็ถือว่าชัดเจนแล้ว ต่อไปฉันจะสั่งคน กันไม่ให้เธอเข้าใกล้เธอได้อีก”
หลินเช่อพยักหน้า ถ้าบอกว่าในใจไม่ได้รู้สึกอะไรเลยก็คงโกหก
แต่ว่า ความยากลำบาก คลื่นลมต่างๆ ตอนนี้กลับเข้าสู่ความสงบแล้ว
เธอถูกเขาดึงเข้าสู่อ้อมกอด อิงแอบอยู่แบบนั้น สัมผัสร่างกายของเขา
สูดดมกลิ่นกายของเขา ความทุกข์ในใจเริ่มเลือนหาย
——
ไม่นานทั้งสองก็เดินออกมาด้านนอก เตรียมตัวไปจากที่นี่
กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกเสียดายเล็กน้อย เพราะหยางหลิงซินเข้ามารบกวน หลินเช่อจึงไม่อยากอยู่ที่โรงแรมแล้ว เธออยากไปกินกุ้งมังกรผัดหมาล่า
กู้จิ้งเจ๋อเห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดี จึงยอมตามใจเธอ ทั้งสองออกไปจากโรงแรมพร้อมกัน
“ไปกินที่ไหนดีนะ” หลินเช่อกำลังคิด พลันได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าเสียงดังมาจากฝั่งตรงข้าม เป็นหยางหลิงซินนั่นเอง
เธอขับรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าพุ่งชนเข้ามาในตำแหน่งที่หลินเช่อยืนอยู่
บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหน้าไม่ทันได้ตั้งตัว ทว่าบอดี้การ์ดด้านหลังก็พุ่งเข้ามาหยุดเธอเอาไว้
รถชนบอดี้การ์ดลงไปกองกับพื้น
ใบหน้าหยางหลิงซินเต็มไปด้วยความแค้น ล้มตามลงไปพร้อมกับรถมอเตอร์ไซค์ไฟฟ้าและบอดี้การ์ด เธอเงยหน้าขึ้นมา จ้องเขม็งไปที่หลินเช่อ
บอดี้การ์ดสมควรตายพวกนี้ เข้ามาขวางเธอ
หลินเช่อมองหยางหลิงซินอย่างไม่อยากจะเชื่อ “ฉันปล่อยเธอไป ไม่อยากเห็นหน้าเธออีก นั่นนับว่าเป็นการไว้ชีวิตเธอแล้ว ตอนนี้เธอยัง…หยางหลิงซิน ฉันช่วยเธอ สนับสนุนเธอมาตลอด เลี้ยงดูเธอมา ดึงเธอออกมาจากชีวิตในแบบเดิมๆ ทำไมจิตใจเธอถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ หักหลังฉัน คิดทำลายฉัน ตอนนี้ยังจะ…ฆ่าฉันงั้นเหรอ”
