อวี๋หมินหมิ่นไม่รู้ว่าอาการหวัดของเขาดีขึ้นบ้างหรือยัง รู้สึกกังวลกับการไปทำงานของเขา
แต่ว่าโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำให้เธอดึงสติกลับมาอีกครั้ง
แม่เธอบอก ครอบครัวย้ายบ้าน พ่อเธอจึงเชิญญาติมาเป็นแขกที่บ้าน
อวี๋หมินหมิ่นพูดไม่ออก พ่อเธอคนนี้ นับวันยิ่งชอบก่อเรื่อง
ญาติพวกนั้น เพราะเมื่อก่อนพ่อเป็นนักพนันพวกเขาจึงขาดการติดต่อไปนานแล้ว ครั้งนี้ทำไมอยู่ๆ ถึงโผล่มาได้
อวี๋หมินหมิ่นบอก “แขกอะไร บ้านเป็นของประธานาธิบดี ไม่ใช่ของเรา เขาเชิญแขกที่ไหนมา”
แม้บอก “แม่ก็บอกไปแบบนั้น แต่ว่า นานๆ พ่อแกจะมีหน้ามีตาแบบนี้ แม่ก็ไม่กล้าขัดใจเขา”
ถ้าเมื่อก่อนเขาไม่ติดพนัน คงเป็นครูสอนเด็กปฐม แต่เขากลับเสียไปกับการพนันแล้วทั้งนั้น
ตอนนี้คิดอยากจะมีหน้ามีตา อาชีพที่มีหน้ามีตาเมื่อก่อน เขาทิ้งมันเองไม่ใช่เหรอ
อวี๋หมินหมิ่นรีบกลับบ้าน
ที่บ้าน คนที่มาคือป้า น้าและอาของเธอ
แต่ละบ้านยังพาคนในครอบครัวตัวเองมาด้วย
อวี๋หมินหมิ่นจอดรถอยู่ข้างทาง มองเข้าไปเห็นความครึกครื้นผิดปกติด้านใน เด็กหลายคนแทบฉีกทึ้งหลังคาบ้านอยู่แล้ว
อวี๋หมินหมิ่นพลันปวดหัวขึ้นมา ไม่รู้เป็นเพราะอาการหวัดที่ติดจากท่านประธานาธิบดีหรือเปล่า
เธอยังไม่ทันได้เข้าไป คนด้านในก็รีบออกมาต้อนรับ
“โอ้ ภริยาประธานาธิบดีมาแล้ว”
“รีบเข้ามา รีบเข้ามา มาให้ฉันดูหน่อย โอ้ คนที่ตามเธอมาคือคนรักษาความปลอดภัยของประธานาธิบดีเหรอ ดูไม่ธรรมดาเลยนี่นา”
พวกเขามองเห็นรถและบอดี้การ์ดของประธานาธิบดี
“นั่นคือรถอะไรเหรอ ดูไฮโซมาก”
“จุ๊ๆ ของของภริยาประธานาธิบดี ก็ต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้วสิ”
อวี๋หมินหมิ่นทำได้เพียงเอ่ยทักทาย “คุณป้า คุณน้า คุณอา สวัสดีค่ะ”
“เอาล่ะๆ อาศัยบารมีของเธอ อยู่เพนท์เฮาส์หลังใหญ่แล้ว เรารีบไปดูกันเถอะ เพนท์เฮาส์นี้ไม่เหมือนใคร สองชั้นด้านบนใหญ่มาก ด้านล่างยังมีห้องอีก สามชั้นเหรอ หลังใหญ่ขนาดนี้ คงจะหลายล้านสินะ”
อวี๋หมินหมิ่นคร้านจะคุยด้วย
ลูกสาวของคุณป้าที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้น “หลายล้านอะไรล่ะ พวกคุณนี่ช่างไม่รู้อะไรเลย ในเมืองบี แถวนี้แค่บ้านธรรมดาก็ราคาหลายล้านแล้ว ที่นี่อย่างน้อยก็น่าจะกี่สิบล้าน”
“โอ้ แพงขนาดนั้นเลยเหรอ ท่านประธานาธิบดีก็ใจกว้างจริงๆ บ้านดีขนาดนี้ยังมอบให้พวกเธออีก”
อวี๋หมินหมิ่นอยากบอกว่า ที่นี่กลายเป็นของพวกเขาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
แค่มาอยู่ก็เท่านั้น
ตอนที่พ่ออวี๋ไปพูดโอ้อวด ไม่ได้พูดให้ละเอียด ตั้งใจให้พวกเขาเข้าใจผิด
อวี๋หมินหมิ่นใบหน้าตึงขึ้น พ่ออวี๋รีบดึงเธอเข้าไปด้านใน
“เร็ว หมินหมิ่นรีบเข้ามา นิ่งอยู่ทำไมล่ะ”
พ่ออวี๋ลากเธอเข้าไปแล้วแอบกระซิบบอก “หมินหมิ่น นานๆ ทีเราจะมีหน้ามีตาแบบนี้ ทุกอย่างต่างก็อาศัยแก ถ้าแกบอกว่าบ้านให้เรามาอยู่แค่ชั่วคราว แกจะขายหน้าได้นะ”
เรื่องจริงก็คือเรื่องจริง ยังจะห่วงหน้าตาทำไมอีก
แต่ไม่รอให้พวกเธอได้พูดอะไร คนในห้องก็พากันเปลี่ยนหัวข้อสนทนาแล้ว
ไม่พูดอะไรแล้ว หลังจากทานอาหาร ทุกคนต่างมานั่งพัก บรรยากาศเงียบลงไปมาก
ป้ามองโต๊ะตัวใหญ่นี้
“บ้านหลังใหญ่ โต๊ะก็ตัวใหญ่ เรานั่งกันหลายคนขนาดนี้ก็ยังได้”
พ่ออวี๋บอก “ก็ใช่น่ะสิ อย่าว่าแต่พวกเธอไม่กี่คนหรอก จัดงานเลี้ยงที่นี่ก็ยังได้”
คุณน้าที่อยู่ด้านหลังเอ่ยขึ้น “เอาล่ะพี่รอง พี่ไม่ต้องอวดแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะหมินหมิ่นของเรา พี่จะได้อยู่บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ไหม เมื่อก่อนก็คิดอยู่แล้วว่าหมินหมิ่นของเรานั้นเก่งมาก จริงสิ หมินหมิ่น น้องสาวเธอพึ่งยี่สิบสอง ยังไม่มีแฟนเลย เธอรู้จักคนดีๆ บ้างหรือเปล่า แนะนำให้น้องสักคนหน่อยสิ ยังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน จริงไหม จะดีก็ต้องดีไปด้วยกัน เธอเองก็จะได้มีหน้ามีตาไปด้วย”
อวี๋หมินหมิ่นนั่งหายใจทิ้งอยู่ตรงนั้น “ฉันไม่รู้จักคนที่เหมาะสมอะไรหรอกค่ะ ถ้ามีเดี๋ยวฉันจะบอกก็แล้วกัน แต่ยังไงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครจะแนะนำให้จริงๆ ”
เมื่อคุณน้าได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็เปลี่ยนไป
“ทำไมฉันได้ยินมาว่า ท่านประธานาธิบดีมีเพื่อนสนิทอยู่ ชื่ออะไรนะ…”
หญิงสาวด้านข้างมีสีหน้าตื่นเต้นขึ้นมา “คนหนึ่งชื่อฟางจ้งโหมว อีกคนชื่อสวี่อี้ ชาติตระกูลดีทั้งนั้น หล่อมากด้วย”
เธอหาข้อมูลมาก่อนแล้ว
ดังนั้นเธอจึงมองอวี๋หมินหมิ่นด้วยสายตาตำหนิ
ก็เห็นอยู่ว่ามีผู้ชายดีๆ ตั้งมากมายที่อยู่ข้างๆ ท่านประธานาธิบดี อวี๋หมินหมิ่นเองก็ต้องรู้จักแน่นอน แต่เธอก็ยังบอกกว่าไม่มี
นี่ตั้งใจไม่อยากแนะนำให้เธอใช่ไหม
อวี๋หมินหมิ่นยิ้มเย็นอยู่ในใจ นี่หาข้อมูลล่วงหน้ามาก่อนด้วยเหรอเนี่ย
น่าเสียดาย พวกเขาคิดว่าคนอย่างฟางจ้งโหมวและสวี่อี้จะชอบใครก็ได้อย่างนั้นเหรอ
นั่นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปนะ จะมาชอบลูกสาวของคุณน้าได้อย่างไรกัน
รอบตัวสวี่อี้มีนางแบบสวยๆ ตั้งมากตั้งมาย นั่นเจ้าชายเพลย์บอยเลยนะ
ฟางจ้งโหมวเหมือนกับกู้จิ้งหมิง ไม่เคยมีข่าวฉาว ดูท่าจะไม่ใช่คนที่จะสนใจผู้หญิงมากเท่าไหร่ ความจริงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในใจนั้นเป็นเหมือนกู้จิ้งหมิงหรือเปล่า เขาอาจจะมีคนในใจอยู่แล้วก็ได้
พวกเขาคิดง่ายเกินไปหรือเปล่า
อวี๋หมินหมิ่นบอก “ฉันไม่ได้สนิทอะไรกับพวกเขา อีกอย่างถ้าพวกเขาอยากรู้จักผู้หญิงสักคน พวกเขาคงจะไปทำความรู้จักเอง พวกเขาไม่อยากแต่งงาน ฉันไปแนะนำผู้หญิงให้ก็ไม่มีประโยชน์หรอกนะ”
คุณน้าได้ยิน สีหน้าพลันเปลี่ยนไป
เธอส่งเสียงหยัน มองอวี๋หมินหมิ่น “หมินหมิ่น เธอก็เป็นคนที่เติบโตมาในสายตาของพวกเรา เราเป็นญาติกันทั้งนั้น พ่อเธอก็เป็นพี่แท้ๆ ของฉัน เธอกลับไม่สนใจลูกสาวฉัน ทำไมเธอเป็นแบบนี้ล่ะ นี่ไม่ใช่น้องสาวเธอเหรอ เธอได้ดีแล้ว ก็พาน้องสาวไปด้วยสิ ทำไมต้องเห็นแก่ตัว”
เห็นแก่ตัวเหรอ นี่เรียกว่าเห็นแก่ตัวเหรอ
อวี๋หมินหมิ่นบอก “พวกคุณล้มเลิกความคิดนี้ซะเถอะ ถึงพวกเขาจะหา ก็ใช่ว่าพวกเขาจะฟังฉันแล้วมาแต่งงานกับลูกสาวคุณง่ายๆ หรอกนะ”
“เธอ…เธอหมายความว่ายังไง เธอจะบอกว่า ครอบครัวเราไม่เหมาะสมกับพวกเขาอย่างนั้นเหรอ”
อวี๋หมินหมิ่นยิ้มมองพวกเขา “ฉันไม่ได้พูดแบบนั้นซะหน่อย”
แต่ว่า เธอหมายความแบบนั้นจริงๆ
คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น ต่างก็ฟังออก
คุณน้าโมโหขึ้นมา พูดขึ้น “โอ้ เก่งแล้วนี่ ปีกกล้าขาแข็งแล้ว ให้ช่วยแค่นี้ก็ไม่เต็มใจแล้ว เรื่องเล็กแค่นี้ยังทำไม่ได้ ไม่รู้จริงๆ ว่าภริยาท่านประธานาธิบดีอย่างเธอมันมีอะไรดี…”
อวี๋หมินหมิ่นสีหน้าเรียบตึง
เธอค่อยๆ ลุกขึ้นจากที่นั่ง “ภริยาประธานาธิบดีอย่างฉัน ท่านประธานาธิบดีเป็นคนเลือกเอง ไม่ใช่เรื่องที่คนอย่างคุณน้าต้องมายุ่ง เรื่องเล็กแค่นี้ฉันทำได้ แต่ว่าฉันไม่อยากทำ ทำไม คุณน้ามีอะไรอยากพูด”
เมื่ออวี๋หมินหมิ่นลุกขึ้น บรรยากาศบนโต๊ะอาหารก็ตึงเครียดขึ้น
พวกเขาคงลืมไป ตอนนี้เธอเป็นภริยาประธานาธิบดีแล้ว
เดิมทีเธอก็เป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมารังแกได้อยู่แล้ว แล้วยิ่งเป็นตอนนี้
เมื่อก่อนพวกเขาดูถูกเธอ แต่ตอนนี้ จะดูถูกไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะเธอกลายเป็นภริยาประธานาธิบดีแล้ว
ตอนนั้นเองคุณน้าจึงตกใจ ตอนแรกยังไม่รู้สึกว่าเธอเป็นภริยาประธานาธิบดี แม้มันจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็ยังไม่ชิน ทุกอย่างดูเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง แต่เวลานี้ เธอสัมผัสมันได้แล้ว…
