เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 89 เขาอยากให้เธอมีความสุขขึ้น

กู้จิ้งเจ๋อพาหลินเช่อออกมาจากที่แห่งนั้น เธอเหลียวมามองด้านหลังและได้เห็นว่าทุกคนออกไปจากร้านกันหมดแล้ว ดูเหมือนว่าเฉินเหม่ยลี่จะถูกพาตัวไปสถานีตำรวจจริงๆ หญิงสาวจึงระบายลมหายใจอย่างโล่งอกและเอียงคอมองชายหนุ่มข้างตัวด้วยความประหลาดใจ
 
 
ในสายตาของหลินเช่อแล้ว ตระกูลฉินก็เป็นตระกูลที่มั่งคั่งไม่น้อย ไม่เช่นนั้นแล้วคนอย่างหลินลี่คงไม่ยอมเข้าไปใกล้ชิดจนกระทั่งได้แต่งงานกับฉินชิงในท้ายที่สุดอย่างแน่นอน
 
 
หลินเช่อพูดขึ้นว่า “ว้าว แล้วรถเสียหายได้ยังไงล่ะคะ พวกเขาทำจริงๆ หรือเปล่า คุณจัดการเรื่องนี้ยังไงน่ะ” กู้จิ้งเจ๋อก้มหน้าลงมาแล้วพูดว่า “จะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญหรอก มันเป็นแค่เกมเล็กๆ เท่านั้นแหละ ถ้าเธออยากเล่นงานใครสักคน มันก็มีหนทางอยู่เสมอนั่นแหละ”
 
 
“จริงเหรอคะ”
 
 
“ที่สำคัญกว่านั้น ฉันยังมีความสามารถที่จะป้ายความผิดให้เขาและทำให้เขาไม่สามารถพูดอะไรได้ด้วยเพราะฉันคือกู้จิ้งเจ๋อยังไงล่ะ”
 
 
หลินเช่อมองคนตรงหน้าอย่างนึกสงสัย “มันก็ดีที่เป็นคนรวยหรอกนะคะ แต่ว่าทำแบบนี้มันจะดีจริงๆ เหรอ”
 
 
เธอนึกกังวลว่าการไปล่วงเกินตระกูลฉินอาจจะสร้างปัญหาตามมาได้
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองหน้าหลินเช่อ “ความพยายามทุ่มเทอย่างหนักที่จะหาเงินของฉันก็ทำเพื่อสิ่งนี้นี่แหละ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่โดนใครรังแกยังไงล่ะ”
 
 
หลินเช่อมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย เธอไม่เคยคิดเลยว่าอิทธิพลของเขาจะมากมายมหาศาลแบบนี้ หัวใจเธอพองโตด้วยอย่างยกย่องชื่นชม
 
 
หลินเช่อยิ่งนึกชื่นชมเขามากขึ้นไปอีกขณะที่มองดูชายหนุ่ม ดวงตาของเธอเป็นประกายวาววับ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังประสบความสำเร็จ เมื่อได้เห็นหญิงสาวที่ทำท่าทางราวกับลูกแมวน้อยที่กำลังได้รับความรัก
 
 
ยิ่งได้รับการชื่นชมจากเธอแบบนี้ เขาก็ยิ่งรู้สึกว่า ไม่ว่าจะต้องเหนื่อยกับการดูแลธุรกิจครอบครัวมากแค่ไหน ยังไงมันก็คุ้มค่าอย่างที่สุด
 
 
เขารู้สึกพอใจเหมือนสามีที่ได้รับคำชมจากภรรยาหลังจากทำงานอย่างหนักมาทั้งวัน
 
 
หลินเช่อเป็นคนแปลก แม้ว่าเธอจะทำท่าชื่นชมสิ่งเล็กๆ น้อยๆ แค่ไหน แต่เธอก็ดูจริงใจอย่างที่สุด
 
 
หลินเช่อถามต่อไปว่า “แต่คุณจะทิ้งรถนั่นจริงๆ เหรอคะ มันราคาตั้งหลายล้านนะ ถ้าคุณไม่ต้องการมันแล้ว ทำไมไม่เก็บไว้ให้ฉันล่ะ”
 
 
“…” กู้จิ้งเจ๋อพูดไม่ออก “นี่เธอไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ตอนที่ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการมันแล้ว ฉันหมายความว่าฉันไม่ต้องการมันแล้วจริงๆ มันก็ราคาแค่ไม่กี่ล้าน เดี๋ยวฉันซื้อคันใหม่ให้เธอเองน่า”
 
 
หลินเช่อแล่บลิ้นแผล่บ เธอรู้สึกเสียดายของขึ้นมาจับใจ เธอมองหน้ากู้จิ้งเจ๋อแล้วบอกกับเขาว่า “ฉันแค่รู้สึกว่าเพราะเรื่องตบตาเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้ เราต้องมาเสียรถดีๆ ไปทั้งคันเลยนะคะ รถที่น่าสงสารไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยสักหน่อยนะ ฮือ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองตาอีกฝ่ายเงียบๆ เธอกำลังหาข้ออ้างเวลาที่เธอทำใจปล่อยวางกับอะไรไม่ได้อยู่นั่นเอง
 
 
กู้จิ้งเจ๋อจึงบอกว่า “ก็ได้ เราไม่ทิ้งรถนั่นก็ได้ เธออยากได้ก็เอาไป จะขาย จะใช้ก็แล้วแต่ มันเป็นของเธอ”
 
 
สีหน้าของหลินเช่อแช่มชื่นขึ้นทันตา “ว้าว จริงเหรอคะ กู้จิ้งเจ๋อ คุณใจดีที่สุดเลย” หลินเช่อดึงแขนเขาแล้วเขย่าโดยแรง เธอดีใจมากถึงขนาดที่ว่าถ้าเธอมีหางละก็คงจะกระดิกซ้ายกระดิกขวาไม่หยุดแน่
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองดูรอยยิ้มของเธอแล้วยกมือขึ้นลูบหัวอย่างเอ็นดู เขารู้สึกว่าความโกรธที่เกิดขึ้นในตัวแรกค่อยๆ มลายหายไปเมื่อได้เห็นเธอมีความสุข
 
 
“น่าเสียดายนะคะ บรรยากาศดีๆ เลยเสียหมดเลย” หลินเช่อบ่นอุบ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อบอก “เอารถกลับบ้านกันก่อนดีกว่า”
 
 
รถนั้นสวยมากทีเดียว หลินเช่อเฝ้าลูบคลำไม่หยุดและถามว่า “มันเหมือนกับคันเมื่อกี้เปี๊ยบเลยเหรอคะ”
 
 
“ใช่ เหมือนกันเลย”
 
 
“งั้นเราจะมีรถสองคันไปทำไมกันละคะ ฉันอาจจะขายสักคันก็ได้ แต่ฉันจะไปขายที่ไหนดีล่ะ ถ้าฉันประกาศขายออนไลน์ คนจะคิดว่าเป็นรถขโมยมาหรือเปล่าคะ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อตอบ “เดี๋ยวฉันจะขอให้คนช่วยเธอจัดการเรื่องขายรถเอง”
 
 
“จริงเหรอคะ กู้จิ้งเจ๋อ คุณนี่เยี่ยมที่สุดเลย!” หลินเช่อยิ้มจนตาหยีเป็นเส้น เธอดูน่ารักเอามากๆ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อส่ายหน้า เขาคงเป็นผู้ชายคนเดียวที่เคยให้ของขวัญแล้วก็ช่วยทำลายของขวัญนั้นเพื่อใครคนหนึ่งไปพร้อมกัน
 
 
ถ้าจะว่าเขาเป็นคนโง่ ก็คงจะเป็นผู้ชายที่โง่งมอย่างที่สุดเลยล่ะ เพราะแม้จะรู้ดีว่าหลินเช่อนั้นสนใจแต่เรื่องเงิน แต่เขาก็อดใจที่จะให้ของขวัญเธอไม่ได้จริงๆ
 
 
กู้จิ้งเจ๋อถามต่อ “จะเอาแต่พูดแค่นี้เองน่ะเหรอ”
 
 
หลินเช่อสงสัย “แล้วคุณจะคาดหวังอะไรละคะ คุณมีเงินตั้งเยอะตั้งแยะจนถึงแม้ฉันจะให้เงินคุณ คุณก็คงไม่รู้สึกอะไร”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อขยับหน้าเข้ามาจนใกล้ “งั้นก็จูบแสดงความจริงใจหน่อยเป็นไงล่ะ”
 
 
“…” หลินเช่อหน้าแดง รีบถอยหนี “ไปให้พ้นเลยนะ อย่ามาล้อเล่นแบบนี้”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อถาม “ถ้าเธอไม่เต็มใจ งั้นฉันจะจูบเธอเป็นค่าตอบแทนที่ซื้อรถให้ดีมั้ยล่ะ”
 
 
“ไม่เอานะ!”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองอีกฝ่ายแล้วหัวเราะร่วน เขายังคงหยอกเย้าต่อไป “งั้นเธอต้องหาทางขอบคุณฉัน”
 
 
“แต่คุณมีทุกอย่างที่คุณต้องการแล้วนี่คะ” หลินเช่อว่า
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเสนอขึ้นว่า “ทำไมเธอไม่ทำอาหารให้ฉันกินล่ะ”
 
 
หลินเช่อคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมองเขาอย่างชั่งใจ “คุณกล้ากินอาหารที่ฉันทำด้วยเหรอคะ”
 
 
“กล้าสิ”
 
 
“ฉันขอเตือนคุณเอาไว้ก่อนเลยนะว่ามันจะออกมาห่วยแตกมาก”
 
 
“ไม่เป็นไร ฉันรับได้” กู้จิ้งเจ๋อไม่เคยเห็นเลยว่าเธอเป็นยังไงเวลาที่ลงมือทำอะไรสักอย่าง เขาจึงตั้งตารอที่จะได้เห็นอย่างยิ่ง
 
 
หลินเช่อห่อปากแล้วรับคำเสียงอ่อยๆ “ตกลงค่ะ ฉันจะทำอาหารให้คุณทาน”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อพยักหน้าอย่างพอใจ
 
 
หลินเช่อยังพยายามห้ามไม่ขาดปาก “แต่ฉันบอกแล้วนะ คุณจะต้องเสียใจกับมันแน่ๆ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อไม่เชื่อว่าเธอจะทำออกมาได้แย่ถ้าทำตามตำราอาหาร
 
 
แต่เพื่อความปลอดภัย เขาตัดสินใจว่าคงเป็นการดีกว่าถ้าจะเลือกอาหารที่ปรุงง่ายให้เธอทำ
 
 
ไม่อย่างนั้นแล้ว ด้วยสติปัญญาอันน้อยนิดของหลินเช่อ เขาอาจจะต้องลงเอยด้วยการได้กินแค่น้ำร้อน ซึ่งนั่นคงไม่สนุกเลย
 
 
เมื่อตกกลางคืนหลังพวกเขาขับรถกลับบ้าน หลินเช่อก็เริ่มลงมือถ่ายรูปรถแบบชนิดที่เรียกได้ว่าทุกซอกทุกมุม
 
 
กู้จิ้งเจ๋อขมวดคิ้วขณะมองเธอวิ่งวนไปรอบๆ อย่างมีชีวิตชีวาแล้วเอ่ยถามขึ้นว่า “นั่นเธอจะถ่ายรูปไปทำไมกัน
 
 
หลินเช่อตอบ “นี่เป็นรถหรูคันแรกในชีวิตฉันเลยนะคะ แถมยังราคาตั้งหลายล้าน ฉันก็ต้องถ่ายรูปอวดคนอื่นเขาสิ”
 
 
“…” กู้จิ้งเจ๋อยังสงสัยต่อ “ถ้าเธออยากอวดทำไมไม่ถ่ายรูปใบเสร็จล่ะ”
 
 
“แบบนั้นมันโจ่งแจ้งเกินไปน่ะสิคะ”
 
 
“งั้นก็ถ่ายรูปหมายเลขรุ่นรถสิ”
 
 
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เข้าใจเรื่องการอวดแบบไม่อวดสินะคะ มันออกจะน่าเบื่ออยู่สักหน่อย แต่ถ้าคุณจะอวดแบบไม่อวดละก็คุณต้องหาทางโชว์ของแพงๆ โดยทำให้ผู้คนรู้สึกว่าคุณไม่ได้ตั้งใจจะให้พวกเขาเห็น แล้วไอ้การถ่ายรูปรุ่นรถนี่มันออกจะชัดเกินไปค่ะ”
 
 
“…”
 
 
เธอเข้าใจเรื่องการอวดแบบไม่อวดจริงๆ เสียด้วย
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองดูหญิงสาวที่ถ่ายรูปจนได้มุมที่ถูกใจในที่สุด มันดูเหมือนว่าเธอกำลังถ่ายรูปกระถางดอกไม้ตรงหน้า แต่ดันมีรูปรถทั้งคันอยู่ในภาพด้วย
 
 
ทำไมอยู่ๆ ยัยนี่ถึงเกิดฉลาดขึ้นมาได้ล่ะเนี่ย
 
 
หลินเช่อมองรูปที่ถ่ายมาอย่างพอใจก่อนที่จะส่งไปลงในวีแชทพร้อมพิมพ์ว่า “เพิ่งซื้อดอกไม้มาใหม่ ต้องคอยดูแลให้ดี จะได้โตไวๆ นะจ๊ะ!”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อเดินมาดูบ้าง “ดอกไม้พวกนี้ก็บานแล้ว แถมยังโตแล้วด้วย ยังจะต้องคอยดูแลอีกเหรอ”
 
 
“ไปให้พ้นไป๊!”
 
 
“นี่เธอกำลังโกหกอยู่เหรอ”
 
 
“มันเป็นการโกหกที่ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อนนี่คะ คุณไม่เข้าใจหรอกน่า”
 
 
ในไม่ช้า หลินเช่อก็ได้เห็นผู้คนที่เริ่มทยอยกันเข้ามาคอมเมนต์ข้างใต้โพสต์ [ว้าว รถแพงนี่นา ต้องราคาหลายพันแน่ๆ เลย]
 
 
หลินเช่อบ่นอุบ “จะบ้าหรือไง หลายพันเรอะ ยัยคนนี้มองเห็นจริงๆ หรือเปล่าเนี่ย”
 
 
อีกคนตามมาว่า [นั่นเป็นรถที่สวยจริงๆ นะ แต่เธอถ่ายรูปนี้ในสวนนี่นา บ้านหลังนี้อยู่แถวไหนน่ะ]
 
 
อีกคนตั้งข้อสังเกต [สวนนี่ใหญ่มากทีเดียว สงสัยจะถูกหวยละสิ บ้านเสี่ยคนไหนน้า แต่ว่าบ้านสวยมากจริงๆ]
 
 
หลินเช่อไม่คิดเลยว่าคนพวกนี้จะพิจารณาดูรูปแบบละเอียดลออถึงขั้นนี้
 
 
เธอยืนมองและพูดขึ้นอย่างชอบใจว่า “ดูสิ คนพวกนี้นี่ชั้นเซียนเลยนะ พวกเขาเก่งขนาดที่มองเห็นด้วยว่ามีอะไรอยู่ในสวนบ้าง ขนาดรูปไม่ได้ชัดมาก พวกเขายังบอกได้เลยว่าสวนใหญ่มากน่ะ ชิๆ”
 
 
กู้จิ้งเจ๋อมองสีหน้าสนุกสนานของเธอจนอดยิ้มตามไม่ได้
 
 
หลินเช่อคนนี้ดูจะมีความสุขกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ได้เสียทุกอย่าง เพียงแค่ทำให้เธอพอใจเพียงนิดหน่อย เธอก็พร้อมที่จะสดชื่นเบิกบานราวกับดอกไม้แรกแย้ม
 
 
ราวกับว่าการมีความสุขเป็นเรื่องง่ายดายเสียเหลือเกิน
 
 
กู้จิ้งเจ๋ออยากจะทำให้เธออีก เขาอยากให้เธอมีความสุขแบบนี้ตลอดไป