เฉินโยวหรานบอก “เอาเงินมาให้หนู หนูจะเอาไปคืนเขา”
แม่เฉินเดินก้าวถอยหลังสองก้าว “อะไรคือเอาไปคืนเขา คืนทำไม คืนไม่ได้ ยังไงเราก็ไม่คืน โยวหราน แกอย่าโง่ ถึงเขาจะดีขนาดไหน เขาก็แค่เล่นสนุกกับแกแค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น อนาคตเขาไม่แต่งงานกับแกอยู่แล้ว เดี๋ยวเบื่อแล้วก็จะทิ้งแก ถึงตอนนั้นก็จะไม่เหลืออะไรเลย สู้รับเงินตั้งแต่ตอนนี้ มีเงินนี้แล้วมันไม่ดีตรงไหน”
เฉินโยวหรานจับแม่เฉินเอาไว้แน่น “เอาเงินมาให้หนู เร็ว บอกมาว่าอยู่ที่ไหน”
“แก…แกทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไง เฉินโยวหราน ฉันเลี้ยงแกเสียข้าวสุกแล้วเหรอ” แม่เฉินพูดด้วยความโกรธ
“แม่ จะเอาให้หนูไหม ถ้าไม่ให้ ฉันจะให้ตำรวจมาหา แจ้งตำรวจว่าแม่ได้มันมาอย่างผิดกฎหมาย”
“นั่นคืออะไร…” แม่เฉินไม่เข้าใจ มีความผิดแบบนี้จริงๆ เหรอ
“รีบเอามาให้หนู”
“โอเคๆ เดี๋ยวเอาให้” อีกด้าน พ่อเฉินเดินเข้ามาจับมือเธอออกไป บอก “เอาให้เธอไป ลูกอกตัญญูคนนี้ เหอะ ไม่นึกถึงพวกเราเลยสักนิด สนใจแต่ความสุขของตัวเอง ไม่ลองคิดดูว่าพ่อแม่ของเธอต้องทนลำบากอยู่ที่นี่ คนอื่นเห็นเธอมีความสุข พ่อแม่กลับอยู่บ้านหลังเล็กแบบนี้ คนอื่นเขาจะหัวเราะเยาะเธอเอา”
เฉินโยวหรานไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงได้พูดแบบนี้
แต่ว่าโต้เถียงกับพวกเขาไปก็ไม่มีประโยชน์
พ่อเฉินโยนบัตรลงไปที่พื้นด้านข้าง “ไสหัวไปซะ เห็นเงินแล้วตาโต รหัสคือวันเกิดของน้องสาวแก”
เฉินโยวหรานกัดริมฝีปากแน่น ก้มลงไปหยิบบัตร หมุนตัวเดินออกไปทันที
แม่เฉินเสียดายเงิน โกรธจนต้องร้องไห้ออกมา
พ่อเฉินบอก “หึ เดี๋ยวเธอจะต้องเสียใจสักวัน โดนทิ้งขึ้นมาคงไม่สวยแล้ว ยังจะทำเป็นเย่อหยิ่ง ไม่ดูว่าครอบครัวตัวเองเป็นยังไง เธอไม่เหมาะสมเขาหรอก”
——
เฉินโยวหรานมาพบเฉินอวี่เฉิง ยื่นบัตรให้เขา ให้รหัสกับเขา ให้เขาไปกดเงินเอาไปคืนครอบครัวของเขา
เฉินอวี่เฉิงโกรธมาก บอก “ผมจะกลับไปคุยกับแม่ให้รู้เรื่อง เธอไปสร้างความวุ่นวายให้กับครอบครัวคุณ ต้องขอโทษด้วยนะครับ โยวหราน ผมไม่คิดว่าเธอจะทำอะไรมากมายขนาดนี้”
เฉินโยวหรานไม่ได้คิดอะไร คิดเพียงว่าเพราะครอบครัวเธอไม่ปฏิเสธเอง เขาให้เงินมาก็รับ
ในสายตาของพวกเขา ความรักของเธอมีค่าแค่นี้เองเหรอ
ถึงแม้เฉินโยวหลันจะทำความผิด เป็นหนี้มากมายมหาศาล พวกเขากลับคิดว่าเธอนั้นดี แต่กับเฉินโยวหรานที่ยังไม่ได้ทำอะไร พวกเขากลับเอาแต่โทษเธอ
——
คืนนั้น เฉินโยวหรานชวนหลินเช่อและอวี๋หมินหมิ่นออกมาดื่ม
ทั้งสามเข้ามาในห้องวีไอพี หาคลับที่ดูไม่เลวเท่าไหร่ เป็นหลินเช่อที่พาพวกเขามาเพราะได้ยินมาว่าที่นี่ค่อนข้างปลอดภัย สามารถดื่มได้เต็มที่ อย่างไรคนที่มาก็เป็นพวกคนรวยทั้งนั้นจึงไม่ค่อยมีเรื่องวุ่นวาย
มองเห็นผู้หญิงสามคนเดินเข้ามา พนักงานมีท่าทีไม่อยากต้อนรับ แต่เมื่อมองดูใกล้ๆ คนหนึ่งคือหลินเช่อ อีกคนคืออวี๋หมินหมิ่น ล้วนเป็นคนมีเงินทั้งนั้น ดาราก็มีรายได้ไม่น้อย ส่วนอวี๋หมินหมิ่นก็เป็นภริยาประธานาธิบดี ดังนั้นจึงรีบวิ่งเข้าไปต้อนรับทันที
ทั้งสามเปิดห้องวีไอพี หลินเช่อเดินเข้าไปแล้วจึงเอ่ยถาม “เราจะดื่มอะไรกันดี”
เฉินโยวหรานบอก “เอาแพงๆ พวกเธอมีเงินเยอะขนาดนั้น ไม่แพงฉันไม่ยอม”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “ฉันมีเงินที่ไหน ถามหลินเช่อสิ เงินเดือนฉันน้อย หลินเช่อเยอะกว่า”
“ฮ่าๆ ภริยาประธานาธิบดีอย่างเธอกล้ามาบอกฉันว่าจน เดี๋ยวฉันจะร้องไห้ให้เธอดูเลย”
“เป็นภริยาประธานาธิบดีไม่ได้มีเงินเดือน หนังเรื่องหนึ่งหลินเช่อก็ได้ส่วนแบ่งหลายล้าน ในเราสามคน มีหลินเช่อนั่นแหละที่หาเงินได้เยอะที่สุดแล้ว วันนี้ให้เธอเลี้ยง”
“นี่ พวกเธอนี่ เงินฉันพึ่งจะจ่ายค่าเสียหายให้บริษัทเดิมนะ”
แม้จะพูดแบบนั้น แต่หลินเช่อเองก็รู้ว่าตอนนี้เหมือนว่าเธอเป็นคนที่หาเงินได้เยอะที่สุด
ดังนั้นเธอจึงหยิบเมนูขึ้นมา มองและบอกกับทั้งสองคน “เบาๆ หน่อย ช่วยฉันประหยัดเงินบ้าง”
เฉินโยวหรานดูเมนู สุดท้ายก็ไม่ได้สั่งอะไรที่แพงจนเกินไป บอกเพียงว่า “งั้นเอาอันที่ถูกที่สุดมาเถอะ เราดื่มเบียร์กันเถอะ เหล้าอย่างอื่นเมาเร็วแถมยังทำร้ายร่างกายอีก”
พนักงานเสิร์ฟมีสีหน้าผิดหวัง…
เมื่อออกไป หลายคนได้ยินว่าภริยาประธานาธิบดีพาเพื่อนมาดื่ม จึงพากันเข้ามาหา
พนักงานเสิร์ฟบอก “สั่งแค่ไม่กี่พันเอง…”
“ไม่ใช่มั้ง ภริยาประธานาธิบดี จนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“และยังให้หลินเช่อเป็นคนจ่ายด้วย บอกว่าหลินเช่อเป็นคนที่มีเงินเยอะที่สุดในบรรดาพวกเขา หนังเรื่องหนึ่งมีส่วนแบ่งหลายล้าน”
“น่าผิดหวังจริงๆ โอเค วันนี้นึกว่าจะมีออเดอร์ใหญ่แล้วซะอีก”
ทุกคนแยกย้ายด้วยท่าทางผิดหวัง แม้ว่าจะอยากเห็นหลินเช่อและภริยาประธานาธิบดี แต่ก็ไม่กล้าเข้าไป
ตอนนำเครื่องดื่มเข้าไปเสิร์ฟนั้น พวกเขาเข้าไปกันสองคน ได้แต่แอบมองด้วยความอยากรู้อยากเห็น
ผู้หญิงสามคนกำลังดื่ม พูดคุยพลางฟังเพลงสนุกสนาน
เฉินโยวหรานบอก “อิจฉาพวกเธอจริงๆ ได้แต่งงานกันแล้ว ความจริงฉันก็อยากแต่ง ถ้าแต่งงานแล้วฉันก็จะได้หนีจากครอบครัวสักที”
หลินเช่อบอก “งั้นก็แต่งสิ ให้เฉินอวี่เฉิงมาขอเธอ ไม่ขอไม่ได้”
“แต่ฉันกับเขา เราต่างกันมาก ครอบครัวเขาคงไม่ชอบฉัน และที่สำคัญครอบครัวเขาไม่ยอมให้เราอยู่ด้วยกัน เอาแต่ขัดขวางตลอดบางทีมันก็น่ารำคาญ”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “ที่สำคัญคือเขาคิดยังไง ถ้าไม่ไหวให้กู้จิ้งเจ๋อจัดการ กดดันพวกเขาให้ครอบครัวเขายอมรับเธอ”
“ฮ่าๆ ฉันมีสิทธิ์อะไรขนาดนั้นที่จะให้กู้จิ้งเจ๋อออกหน้าให้ อีกอย่าง…ความรู้สึกมันเป็นเรื่องของคนสองคน ฉันไม่ได้ต้องการให้มีคนเข้ามายุ่งมากมายขนาดนั้น แบบนั้นก็น่ากลัวเกินไป”
“โอเค ยังไงเราก็จะยืนอยู่ข้างเธอ แค่เธอบอกมาคำเดียว ถ้าเฉินอวี่เฉิงกล้ารังแกเธอ เราจะจัดการเขาเอง”
“นี่ เขาก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย…” เฉินโยวหรานบอก “แค่วันนี้ครอบครัวของเขามาที่ห้องทำงานของเรา ฉันตกใจมากจริงๆ พรุ่งนี้ไม่รู้จะกลับไปทำงานได้ยังไง พวกเขาเห็นกันหมดแล้ว คงเดาได้ว่าเป็นคนตระกูลเฉิน เฮ้อ เดิมฉันก็เป็นตัวดึงดูดคนเกลียดอยู่แล้ว อยู่ด้วยกันกับเฉินอวี่เฉิงตลอด ตอนนี้พวกเขายิ่งจะจับตามองมากขึ้น”
เฉินโยวหรานพูดจบแล้วดื่มเข้าไปอึกใหญ่
พวกเขาพากันดื่มไปเรื่อยๆ เบียร์ในขวดเริ่มว่างเปล่า
ทั้งสามลงจากโซฟาไปนั่งบนพื้นแล้ว
หลินเช่อพิงอยู่แบบนั้น ร้องเพลงขึ้นมา “วันนี้เป็นวันที่ดี ความคิดในใจสำเร็จ…”
อวี๋หมินหมิ่นบอก “เธอเงียบได้ไหม เธอร้องเพลงไม่เพราะคนเขารู้กันทั้งประเทศแล้ว ยังจะร้องอีก”
“เกลียด คนทั้งประเทศรู้ก็เพราะเธอแกล้งฉันนั่นแหละ ถ้าครั้งหน้าเธอทำอีกฉันจะสาปแช่งเธอ ให้ต่อไปไม่มีใครเอา จริงสิ…เธอยังไม่เคยเล่าให้พวกเราฟังเลย ท่านประธานาธิบดี…เป็นยังไง”
“…” อวี๋หมินหมิ่นบอก “ไปไกลๆ เลย”
เฉินโยวหรานบอก “นี่ หมายถึงลีลาน่ะ เป็นยังไง รีบบอกมา”
