เจ้าสาวจอมจุ้นขอลุ้นรัก – ตอนที่ 113 คนขี้หึงทำหน้าบึ้งใหญ่แล้ว

หลินเช่อเงยหน้าขึ้นโดยเร็วแล้วตอบว่า “ไร้สาระน่า ฉินชิงน่ะเป็นว่าที่พี่เขยของฉันนะ ระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรกันสักหน่อย” 
 
 
“นี่พูดจริงเหรอเนี่ย พวกเขายังคบกันอยู่อีกเหรอ” 
 
 
“เขาจะแต่งงานกันอยู่เร็วๆ นี้แล้วล่ะ นี่เธอไม่ได้ติดตามข่าวบันเทิงในบ้านเราเลยละสิ พวกเขาแถลงข่าวเรื่องนี้ไม่รู้ตั้งกี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว” หลินเช่อนึกถึงเรื่องนี้ทีไรก็ยังอดอึดอัดใจไม่ได้ แต่เวลาก็เป็นเครื่องเยียวยาที่ดีที่สุด ตอนนี้เวลาเธอนึกถึงเรื่องของฉินชิงและหลินลี่ มันก็ไม่เจ็บมากเท่าแต่ก่อนแล้ว 
 
 
เฉินโยวหรานเอ่ยถามเบาๆ “นี่แสดงว่าเธอก็ยังคงปอดแหกไม่เลิกละสิเนี่ย เธอไม่กล้าบอกเขาว่าชอบจนถึงตอนนี้เลยใช่มั้ยล่ะ ยังไงก็น่าจะบอกให้เขารู้นะ ถึงผลจะออกมาเป็นยังไงก็เถอะ…” 
 
 
“พอเถอะน่าโยวหราน บางทีการได้นั่งช้ำใจเงียบๆ ก็เป็นเรื่องดีเหมือนกันนั่นแหละ” หลินเช่อกอดแขนเพื่อนแล้วยิ้มให้ 
 
 
ภาพของกู้จิ้งเจ๋อผุดขึ้นมาในความคิด เมื่อเธอนึกถึงสิ่งที่เขาเคยบอกกับเธอเอาไว้ 
 
 
เขาบอกว่าถ้าเธอต้องการ เขาสามารถทำให้เธอกับฉินชิงมาคู่กันได้ 
 
 
แต่เมื่อลองคิดถึงเรื่องนี้เข้าดีๆ แล้ว เธอกลับไม่ได้ต้องการแบบนั้น 
 
 
การได้อยู่กับฉินชิงดูจะไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเธออีกต่อไปแล้ว อย่างน้อยก็ไม่ได้สำคัญเท่าอาชีพนักแสดงของเธอ สิ่งที่เธอต้องการอย่างแท้จริงในตอนนี้ก็คือการได้พัฒนาตัวเองให้เป็นนักแสดงที่ดียิ่งขึ้นกว่านี้ 
 
 
มู่เฝ่ยหรานคือแบบอย่างที่เธอชื่นชม 
 
 
เฉินโยวหรานถอนหายใจแล้วสวมกอดหลินเช่อ ทั้งสองคนเป็นเหมือนคู่พี่น้องเจ้าปัญหาที่กำลังนั่งกระดกเบียร์อยู่ด้วยกัน 
 
 
“ดื่ม” 
 
 
“ถูกต้อง ไม่มีอะไรสู้การดื่มให้สุดเหวี่ยงไปเลยได้” 
 
 
“มาๆๆ ใครเมาก่อนคนนั้นจ่าย” 
 
 
“อย่าโง่สิ คนเมาจะจ่ายได้ยังไงในเมื่อไม่รู้ว่ากระเป๋าสตางค์อยู่ที่ไหนน่ะ” 
 
 
ทั้งคู่ดื่มกันอย่างสนุกสนาน ทันใดนั้นเอง ชายคนหนึ่งก็เดินตรงเข้ามาหา 
 
 
“เฮ้ สองสาวมานั่งดื่มกันตามลำพังแบบนี้คงเหงาแย่เลยสิ เรามีหนุ่มๆ อยู่ตรงโน้นเพียบเลย มาสนุกกับพวกเรามั้ยล่ะ” 
 
 
เฉินโยวหรานทำเสียงฟึดฟัดเล็กน้อย เธอเงยหน้าแล้วแกว่งขวดเบียร์ไปมา “ใครจะอยากดื่มกับพวกผู้ชายตัวเหม็นกัน ผู้ชายทั้งโลกมันก็ห่วยแตกเหมือนกันหมดนั่นแหละ” 
 
 
หลินเช่อพยักหน้าหงึกๆ อย่างเห็นด้วย “ใช่ ใช่แล้ว ห่วยแตกทุกคน ชั่วร้ายทุกคนเลย” 
 
 
โดยเฉพาะกู้จิ้งเจ๋อนั่นแหละ ที่ชั่วร้ายที่สุด ไปจี๋จ๋ากับโม่ฮุ่ยหลิงแล้วยังจะอยากมาวุ่นวายกับเธออีก 
 
 
ชายคนนั้นได้ยินแล้วก็หัวเราะ เขาโน้มตัวเข้ามาหาแล้วเอ่ยว่า “สาวน้อย เธอคิดผิดแล้วล่ะ ถ้าผู้ชายเลวร้ายนักละก็ ผู้หญิงคงไม่ตกหลุมรักหรอก พวกเธอก็ชอบผู้ชายแบบเราไม่ใช่เหรอ ที่เราทำตัวร้ายๆ ก็เพราะอยากให้พวกเธอชอบเราไงล่ะ” 
 
 
ขณะที่พูดเขาก็คว้าแขนเฉินโยวหราน พยายามจะดึงเธอให้ลุกตามไป “มาเถอะ ไปสนุกกันดีกว่าน่า” 
 
 
“ปล่อยฉันนะ จะปล่อยดีๆ หรืออยากโดนเตะผ่าหมาก” 
 
 
“เฮ้ ถ้าเธอเตะตรงนั้น แล้วฉันจะสนุกต่อได้ยังไงล่ะ” ชายหนุ่มคนนั้นแข็งแรงมากและไม่ยอมรามือง่ายๆ 
 
 
เฉินโยวหรานดิ้นรนอย่างโกรธจัด หลินเช่อรีบถลาออกมาขวางเอาไว้ทันที “เลิกยุ่งกับเราซะ ไม่อย่างนั้นเราจะไม่เกรงใจแล้วนะ!” 
 
 
หลินเช่อโกรธจัดจนตบเข้าที่ใบหน้าของชายหนุ่มฉาดใหญ่ “ไม่รู้จักอายบ้างหรือไงกัน เธอไม่อยากไปกับนายซักหน่อย! ยังจะมาดึงดันอยู่ได้” 
 
 
ชายคนนั้นอึ้งไปชั่วขณะ เขาสบถสาบานหยาบคาย จ้องหน้าหลินเช่อแล้วทำท่าจะพุ่งเข้าใส่เธอ 
 
 
แต่ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง… 
 
 
มือของใครบางคนแทรกเข้ามาตรงหน้าหลินเช่อ 
 
 
หญิงสาวชะงัก เธอเงยหน้าขึ้นมองและได้เห็นเฉินโยวหรานที่โผล่มายืนข้างตัว 
 
 
ชายหนุ่มคนนั้นตกใจ เฉินอวี่เฉิงจับแขนของชายคนนั้นไว้ด้วยมือข้างหนึ่งและคว้าหัวไหล่เขาด้วยมืออีกข้าง ด้วยการขยับตัวเพียงครั้งเดียว เขาก็เหวี่ยงชายคนนั้นนอนคว่ำหน้าลงกับพื้นโดยมีแขนไพล่อยู่ด้านหลัง ชายคนนั้นร้องตะโกนลั่นด้วยความเจ็บปวด 
 
 
“ไสหัวไปซะ ถ้ามาให้เจอหน้าอีกละก็นายโดนหนักกว่านี้แน่” 
 
 
เฉินโยวหรานเงยหน้าขึ้นอย่างตื่นตะลึง “โอ้ วีรบุรุษสุดหล่อมาช่วยชีวิตนางเอกเอาไว้…” 
 
 
ขณะที่พูด เธอก็ยกมือขึ้นทาบไปที่หน้าอกของเฉินอวี่เฉิง 
 
 
หลินเช่อรีบฉุดตัวเพื่อนที่กำลังเมาแอ๋ออกมา เฉินโยวหรานนี่คออ่อนยิ่งกว่าเธอเสียอีก นี่ขนาดเพิ่งดื่มกันได้ไม่เท่าไหร่ เธอก็อยู่ในสภาพเมามายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 
 
 
“ขอโทษด้วยค่ะคุณหมอเฉิน เธอเป็นเพื่อนฉันเองน่ะค่ะ เธอเมาไปหน่อย…” 
 
 
เฉินอวี่เฉิงมองดูหลินเช่อที่พยายามจะประคองร่างที่กำลังเมาแอ่นไปแอ่นมาของเพื่อนสาว ก่อนที่เขาจะดึงตัวเฉินโยวหรานกลับมาอีกครั้งและบอกกับหลินเช่อว่า “ปล่อยให้ผมจัดการเถอะ ทำไมคุณถึงยังอยู่ที่นี่อีกล่ะ สามีของคุณอยู่ที่บ้านกำลังคลั่งใหญ่แล้ว” 
 
 
กู้จิ้งเจ๋อคลั่งใหญ่อย่างนั้นเหรอ 
 
 
หญิงสาวบุ้ยปากแล้วหันไปบอก “ก็ใครบอกให้เขาทำตัวเป็นคนช่างออกคำสั่งแบบนั้นละคะ นี่แค่ฉันจะใช้เวลาอยู่กับเพื่อนก็ไม่ได้เลยเชียวเหรอ” 
 
 
เฉินอวี่เฉิงตอบว่า “เขาแคร์คุณนะ” 
 
 
“ไม่มีทาง เขาแค่บ้าอำนาจเท่านั้นแหละ” 
 
 
“คุณทำให้เขาต้องรอเก้อ คุณผู้หญิงกู้ครับ ถึงยังไงเขาก็เป็นถึงกู้จิ้งเจ๋อนะ ลองถามคนทั่วทั้งเมือง B ดูก็ได้ว่ามีใครกล้าปล่อยให้กู้จิ้งเจ๋อรอเก้อบ้าง” 
 
 
หลินเช่อนิ่งคิด ในตอนแรกเขาอยากให้เธอกลับไปตรวจดูอาการบาดเจ็บ นั่นคือเหตุผลที่เขาอยากให้เธอกลับบ้าน เอาล่ะ บางทีเขาอาจจะก้าวร้าวเอาแต่ใจไปบ้าง แต่ก็เพราะมีเจตนาดี หัวใจหลินเช่อเริ่มอ่อนลง เธอหันไปหาเฉินอวี่เฉิงแล้วพูดอย่างตะบึงตะบอนว่า “แต่เขาพูดดีๆ ก็ได้นี่คะ…ว่าแต่…” เธอเงยหน้ามองอีกฝ่ายอายๆ “นี่ฉันเป็นคนแรกที่ปล่อยเขาให้รอเก้อจริงๆ เหรอคะเนี่ย” 
 
 
“อืม ก็ไม่เชิงเป็นคนแรกหรอกนะ” นายแพทย์ตอบ 
 
 
“ถ้างั้น…ใครเป็นคนแรกที่ทำแบบนั้นละคะ” 
 
 
“เขาหายตัวไปจากเมือง B แล้วน่ะ ผมก็เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาเหมือนกัน” 
 
 
“…” 
 
 
มันขนาดนั้นเลยหรือเนี่ย 
 
 
อีตานี่คือจอมเผด็จการชัดๆ  
 
 
เฉินอวี่เฉิงพูดต่อไปว่า “เขาขังตัวเองเอาไว้ในยิมแล้วก็ไม่ยอมออกมา เพราะอย่างนี้ผมก็เลยต้องรีบมาตามหาตัวคุณที่นี่ไงล่ะ แล้วก็ ผมอยากให้คุณรีบกลับไปให้เร็วที่สุด” 
 
 
“อา… งั้นพาเพื่อนฉันไปส่งบ้านก่อนก็แล้วกันนะคะ” 
 
 
“ไม่เป็นไร คุณปล่อยเธอไว้กับผมก็ได้ รีบกลับไปก่อนเถอะ” 
 
 
“อ้อ ก็ได้ค่ะ นี่เฉินโยวหรานนะคะ เธอพักอยู่กับพ่อแม่ของเธอแถวโกลด์เด้น การ์เด้นน่ะค่ะ เธอออกไปค้างคืนข้างนอกไม่ได้นะคะ เพราะฉะนั้นโปรดช่วยพาเธอไปส่งบ้านแทนฉันด้วย” 
 
 
หญิงสาวเชื่อว่าเธอสามารถไว้ใจนายแพทย์ประจำตัวของกู้จิ้งเจ๋อได้ จึงปล่อยเฉินโยวหรานไว้ในความดูแลของเขาและรีบตรงกลับบ้านโดยด่วน 
 
 
เฉินโยวหรานไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอแหงนหน้าขึ้นมองชายหนุ่มท่าทางเฉยชาที่อยู่กับเธอ ยกนิ้วขึ้นอยากจะสัมผัสใบหน้าเขา “นี่ สุดหล่อ ท่าทางไม่เลวเลยนี่นา คืนละเท่าไหร่จ๊ะเนี่ย แต่นี่พี่สาวไม่มีเงินหรอกนะ…เพราะงั้นนายรีบปล่อยฉันจะดีกว่า…” 
 
 
นี่หล่อนจะซื้อตัวเขาไปทำอะไร… 
 
 
นี่หลินเช่อคบหาเพื่อนประเภทไหนกันเนี่ย 
 
 
 
 
 
ที่คฤหาสน์ตระกูลกู้ 
 
 
ทันทีที่หลินเช่อเดินเข้าบ้านมา สาวใช้ก็รีบรายงานว่า “คุณผู้หญิงคะ ในที่สุดก็กลับมาซะที นายท่านอยู่ในยิมน่ะค่ะ ไม่ยอมออกมาเลย” 
 
 
ใครจะไปคิดว่ากู้จิ้งเจ๋อจะขี้ใจน้อยแบบนี้ ขนาดผ่านมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วเขายังโกรธอยู่อีกหรือ ก็แค่นัดหมอตรวจเท่านั้นเอง 
 
 
แถมเธอยังโทรบอกเขาแล้วด้วยนะ 
 
 
เธอไม่ได้เจอหน้าเฉินโยวหรานมาร่วมปี แค่เธออยากไปรับเพื่อนที่สนามบินแค่นี้ก็ไม่ได้หรือยังไง 
 
 
หญิงสาวค่อยๆ เปิดประตูและชะโงกเข้าไปดูด้านใน กู้จิ้งเจ๋อกำลังออกกำลังกายอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบนและสวมเพียงกางเกงขาสั้นเท่านั้น แผ่นหลังของเขาอาบเหงื่อเป็นมัน อวดให้เป็นกล้ามเนื้อล่ำสันได้สัดส่วนอย่างสวยงาม เขาดูเหมือนขวดฟีโรโมนเดินได้ไม่มีผิด ไม่มีใครสามารถละสายตาไปจากรูปร่างนี้ได้ 
 
 
จะหล่ออะไรขนาดนี้เนี่ย… 
 
 
หลินเช่อค่อยๆ ปิดประตูอย่างเบามือที่สุด แต่มันก็ยังมีเสียงอยู่ดี ทำให้กู้จิ้งเจ๋อที่อยู่ด้านในสะดุ้ง 
 
 
เขาตวัดสายตาดู และเมื่อเห็นหลินเช่อที่ประตู เขาก็หรี่ตาจ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย 
 
 
แรงโทสะอันคุกรุ่นหมุนวนอยู่ในบรรยากาศรอบตัวเขาชนิดที่ทำให้ใครต่อใครต้องสะท้าน 
 
 
“ใครอนุญาตให้เธอเข้ามา” เขาปล่อยมือจากเครื่องออกกำลังช่วงบ่าแล้วลุกขึ้นมองเธอด้วยสายตาสุดแสนเย็นชา 
 
 
นี่เธอกล้ามาหาเขาหลังจากที่เพิ่งดอดไปพบคนรักมาอย่างนั้นรึ 
 
 
สีหน้าประจบประแจงนั่นทำให้เขายิ่งหมดอารมณ์ 
 
 
นี่สำหรับเธอแล้ว เขาเป็นแค่ผู้ชายที่พอใจกับการถูกพะเน้าพะนอเล็กๆ น้อยๆ แค่นี้เองงั้นหรือ