บทที่1016 เหมือนมีใจให้แล้ว
ยังไงซะเย่โม่เซินเชื่อมั่นเขามาโดยตลอด เรื่องใดๆไม่เคยปิดบังเลย เพราะฉะนั้นเซียวซู่รู้เรื่องเยอะแยะมากมาย
“ได้ ถ้างั้นผมจะจัดเรียงเรื่องราวเหล่านี้ของคุณเป็นเอกสารนึงชุดนะครับ”
อะ？
อะไรนะ？
ให้เขาเอาเรื่องในอดีตจัดเรียงเป็นเอกสารชุดนึง？
ตอนที่เซียวซู่ได้ยินคำพูดคำนี้แทบไม่อยากเชื่อหูของตัวเองเลย และแทบจะละลายอยู่ที่เดิมแล้ว
ให้เขาทำเรื่องเหล่านี้ ถ้างั้นเขาก็ต้องการให้ตัวเองใช้สมองเขียนออกมาอีกด้วยสินะ？？？
” ไม่ได้นะครับคุณชายเย่！”เซียวซู่ปฏิเสธคำสั่งของเย่โม่เซินทันที：”ความสามารถทางวรรณกรรมของผมไม่ดี ผมจัดเรียงเรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะครับ”
เรื่องราวเหล่านี้ไม่เหมือนกับที่เคยตรวจสอบในเมื่อก่อนเหล่านั้นนะ คนอื่นตรวจสอบเรียบร้อยแล้วสรุปโดยตรงและส่งไปถึงมือเขาก็ได้แล้ว
“ใครใช้ให้นายจัดเรียง？”เย่โม่เซินพูดอย่างเย็นชา:”นายหาคนจัดการก็ได้แล้ว? “
เซียวซู่：”หาใคร……？”
“เฮอ” เย่โม่เซินหัวเราะเยาะ：”นายคิดว่าใครล่ะ？”
เซียวซู่เงียบกริบทันที ได้เลยครับ หาใครนั้นไม่ต้องให้เย่โม่เซินพูดแล้ว เพราะว่าไม่ว่ายังไงซะ เขาก็ต้องจัดเรียงเอกสารให้เรียบร้อยก็ถูกแล้ว เธอรู้สึกลำบากใจมาก ไม่ว่าจะยังไงเรื่องราวเหล่านั้นล้วนเป็นความรักความเกลียดชังระหว่างคุณชายเย่กับคุณนายน้อย ให้ผู้ชายทั้งแท่งอย่างเขามาพูด เขารู้สึกว่าตัวเองยากที่จะเอ่ยปากจริงๆ
“คุณชายเย่ครับ คือว่า………….เราปรึกษาหารือกันอีกสักพักได้มั้ยครับ เรื่องนี้…………”
ตอนที่เซียวซู่ยังแสวงหาโอกาสให้กับตัวเอง จู่ๆก็ได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้นมาจากหลังเย่โม่เซินทางโน้น: “คุณไม่หลับไม่นอน คุณกำลังทำอะไรอยู่？”
เป็นเสียงของคุณนายน้อย！
คุณนายน้อย ช่วยด้วยครับ！！！
นี่เป็นเสียงตะโกนของเซียวซู่ในวินาทีนี้！
เย่โม่เซินพิงอยู่ที่ราวระเบียงบนดาดฟ้า หลังได้ยินเสียงของหานมู่จื่อดังออกมาจากข้างหลัง เขาหันหน้าไปมองหานมู่จื่อจึงขมวดคิ้ว ไม่พูดมากวางสายโดยตรง จากนั้นเดินไปที่หานมู่จื่อ
“คุณออกมาทำไม? ใส่น้อยชิ้นขนาดนี้อีกด้วย！”
พูดจบ เขาแกะกระดุมเสื้อนอกของตัวออกมาโดยตรง จากนั้นเปิดออกมาและกอดหานมู่จื่อไว้โดยตรง เอาตัวเล็กๆคลุมไว้ในเสื้อใหญ่ๆของตัวเอง
ที่ตัวของหานมู่จื่อใส่แค่ชุดนอนตัวเดียว ถึงแม้เป็นหน้าหนาว แต่ว่ายังไงก็เป็นข้างนอก ทนความหนาวเย็นข้างนอกไม่ไหวแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้นที่นี่เป็นทะเล เธอเป็นสตรีตั้งครรภ์อีกด้วย
ยิ่งคิด เย่โม่เซินยิ่งขมวดคิ้ว เสียงเย็นชา：”เข้าไป”
หานมู่จื่อเงยหน้าขึ้นมาจากเสื้อตัวใหญ่ของเขา เท้าล่างไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่นิดเดียว
“คุณคุยสายกับใครอยู่？”
ใต้คางของเย่โม่เซินตื่นตระหนกเล็กน้อย ก้มหน้าจ้องคนตรงหน้า
ใต้แสงสลัว ตาทั้งคู่ที่สดใสเต็มไปด้วยความเฉลียวฉลาดซึ่งทำให้คนหวั่นไหว มองเขาไว้แบบไม่มีความซับซ้อนใดๆ เหมือนกับว่ามองเขาแว๊บเดียวก็มองเห็นอย่างชัดเจนแล้ว และเหมือนกับหน้าตาที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่
สายตาแบบนี้…………
อารมณ์ในตาเคลื่อนไหว และเคลื่อนย้ายสายตาจากจิตใต้สำนึก ตกไปอยู่ที่ติ่งหูข้างบนซึ่งขาวผ่องและน่ารัก กลืนลำคอ เสียงก็ต่ำลงแบบงุนงง
“คนที่บริษัท”
เขาอธิบายด้วยเสียงแหบ “โทรมาถามเรื่องงานนิดหน่อย”
“เรื่องงาน？” หานมู่จื่อกระพริบตา “สี่ทุ่มกว่า？”
คุณชายเย่ พนักงานที่บริษัทคุณจริงจังกับงานขนาดนี้เชียวรึ？เวลาดึกดื่นขนาดนี้เนี่ยนะยังจัดการกับงานอีก ยิ่งไปกว่านั้นยังโทรศัพท์มาให้กับคุณที่เป็นท่านประธาน คงเป็นระดับกลางขึ้นไปสินะ？”
“ใช่แล้ว” เย่โม่เซินหัวเราะนิ่งๆ “ที่พวกเขาจริงจังกับงานขนาดนี้ ในนั้นมีผลงานของคุณด้วยนะ”
“ฉัน？”
สายตาของเย่โม่เซินยังคงจ้องติ่งหูเล็กๆที่น่ารักไว้ และมีความหวั่นไหว
“คุณลืมไปแล้ว？” เสียงเขาโทนต่ำ เสียงต่ำอย่างมีมารยาทและเข้าไปใกล้ๆข้างหูของเธออีกด้วย：” หุ้นส่วนของบริษัท อยู่ในกำมือคุณทั้งหมดนะครับ คุณนายเย่”
สีหน้าท่าทางหานมู่จื่อเปลี่ยนไป เย่โม่เซินไม่พูดถึง เธอเกือบจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว
ตอนนั้นเขาถึงขั้นให้สัญญากับเธอหนึ่งฉบับ ดูปุ๊บก็ไม่เป็นมงคลเลยสักนิด สุดท้ายเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆ
คิดถึงก็โมโห！
“คุณ！เฮ้อ………….”
หานมู่จื่อกำลังอยากโทษเขาพอดี ติ่งหูกลับถูกเขาคาบเอาไว้อย่างกะทันหัน ทำให้เธอตกใจแบบขำๆ ยื่นมือไปผลักเขาจากจิตใต้สำนึก
เธอลืมไปแล้วว่าวินาทีนี้ตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของเย่โม่เซิน ผลักหนึ่งครั้งไม่มีการเคลื่อนไหวเลยสักนิด เย่โม่เซินกลับกอดเธอไว้แน่นๆอย่างไม่รู้จักพอ และกัดติ่งหูเธอไว้เบาๆ
“คุณทำอะไรเนี่ย? รีบปล่อยเร็ว…………” หานมู่จื่อใจร้อนเป็นบ้า “ฉันมีธุระจริงจังจะถามคุณ”
ใครบางคนทานมังสวิรัตินานไปแล้ว ทีนี้ได้กลิ่นคาวของเนื้อ จะหยุดได้ไงในเวลาแบบนี้ เขาหายใจแรงๆแบบพิกล
“นี่แหละเรื่องจริงจัง”
จริงจังจนไม่รู้จะจริงจังยังไงแล้ว
” เย่โม่เซิน！”
“เด็กดี อีกสักครู่ค่อยเรียกนะ”
หานมู่จื่ออยากด่าเขา คนกลับถูกอุ้มขึ้นมา จากนั้นเดินเข้าไปในห้องนอน
อุณหภูมิในห้องสูงกว่าข้างนอกเยอะเลยทีเดียว หานมู่จื่อถูกเย่โม่เซินวางอยู่บนเตียงนอนใหญ่ที่นุ่มนวล ไม่รู้ว่ากลัวเธอหนีหรือว่าอะไร ร่างกายของเย่โม่เซินถึงขั้นทับลงมาพร้อมกัน มือทั้งคู่ตรึงไว้ที่แขนทั้งสองข้างของเธอ ขังเธอไว้ในแขนข้างในของตัวเอง
“คุณ……คุณอย่าเล่นอีกเลย！ฉันมีธุระสำคัญจะถามคุณจริงๆ！”
ใต้ตาของเย่โม่เซินแดงก่ำเล็กน้อย ลมหายใจไม่นิ่ง
“ธุระอะไร? ถ้าหากเป็นเรื่องของเมื่อก่อน ถ้างั้นผมจำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องถาม”
“…………”
ถูกต้อง เธออยากถามหาความผิดจากเขา แต่ว่านี่เป็นเรื่องที่ของเคยทำก่อนความจำเสื่อม ตอนนี้เธอถามหาความคิดจากเขาในตอนนี้ ถ้างั้นคาดว่าเขาก็พูดที่มาที่ไปออกมาไม่ได้หรอก
คิดถึงตรงนี้ อารมณ์ของหานมู่จื่อก็เปลี่ยนไปอย่างมัวหมองทันที
ที่ทำให้เธอหดหู่ที่สุดก็คือ ความอันตรายตรงหน้าไม่ได้ยกเลิกไปไหน
เพราะว่าใครบางคนที่ทานมังสวิรัติในช่วงนี้ ได้กระหายจนถึงขั้นก้มหน้าก้มตากัดกินต้นคอของเธอแล้ว ขณะที่ต้นคอมีความรู้สึกชาๆเธอถึงจะมีปฏิกิริยาอย่างกะทันหัน
“ไม่ได้！”
หากว่าทิ้งรอยจูบไว้ ถ้างั้นพรุ่งนี้เธอไปทำงานก็ถูกคนเห็นสินะ
แต่ว่าเย่โม่เซินไม่เชื่อฟัง หานมู่จื่อได้แต่ยื่นมือปกป้องคอตัวเองไว้ ไม่ถูกเขาซุ่มจู่โจม
สุดท้ายใครบางคนก็ไม่งอน จูบคอไม่ได้ ก็เริ่มจูบแขนของเธอ ริมฝีปากบางๆที่ร้อนระอุค่อยๆย้ายจากแขนขึ้นมา สุดท้ายตกลงมาอยู่ที่ไหล่ของเธอ
เขากระชากชุดนอนของเธอออกไป ริมฝีปากบางๆประทับตราไว้บนไหล่ที่ขาวผ่อง
หานมู่จื่อเชอะเสียงเงียบๆ ปิดคอไว้ ถึงขั้นปิดไหล่ไม่ได้
เธอก็เลยยื่นมืออีกข้างออกมาปิดไหล่ตัวเองไว้
เย่โม่เซินเงยหน้า ใต้ตาเหมือนกับมีผีร้าย เขาหัวเราะเสียงต่ำ มือใหญ่โตย้ายมาที่กระดุมชุดนอนของเธอ
หานมู่จื่อ：”หยุดนะ………！
เธอจะตายแล้วจริงๆ！คนคนนี้ทำไมคืนนี้ถึงกลายเป็นนิสัยสัตว์ดุร้ายได้ขนาดนี้นะอ้าอ้าอ้าอ้าอ้า？
” ได้เลย”
มือเย่โม่เซินหยุดนิ่ง แต่ไม่ได้ล้มเลิก และขยับตัวขึ้นไปใช้ฟันแกะกระดุมชุดนอนของเธอออก ส่วนตัวเขาเอง เผยกล้ามเนื้อหน้าอกที่แข็งแกร่งออกมา บวกกับการกระทําที่เขาใช้ฟันแกะกระดุมชุดนอนของเธอในตอนนี้
หานมู่จื่อกลืนน้ำลายไปอึกนึง และหลับตาลง
ถึงแม้ไม่อยากยอมรับเลยสักนิด แต่ว่า……..เซ็กซี่มากเลยจริงๆ
เธอเหมือนกับว่า………มีใจบ้างแล้วจริงๆ
