บทที่1021 ถ้าแก้ไม่ดี เธอตายแน่
สุดท้าย คุณแม่ผู้ยิ่งใหญ่ของเสี่ยวเหยียน นามว่าคุณผู้หญิงหลัวหุ้ยเหม่ย ไม่ยอมให้หล่อนยืมเสื้อไปใส่ ภายใต้ความสิ้นหวังนี้ หล่อนจึงทำได้เพียงใส่เสื้อสมัยวัยเด็กพวกนั้น จากนั้นจึงกลับไปหยิบสัมภาระของตัวเอง
เมื่อเข้าไปด้านใน หล่อนตกใจตะลึงกับภาพเหตุการณ์ภายในห้อง อีกทั้งกลิ่นเหม็นเน่าที่โชยมาทำให้หล่อนแทบจะล้มทั้งยืน
บ้าจริง…
ช่วงนี้หล่อนช่างซวยจริงๆ เสี่ยวเหยียนบ่นตัวเองภายในใจที่ทำให้ห้องของมู่จื่อสกปรกรกรุงรังเช่นนี้ จากนั้นรีบทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย เหนื่อยจนหายใจกระหืดกระหอบ หลังจากที่พักผ่อนไปสักพัก เสี่ยวเหยียนจึงเอาสัมภาระของตัวเองไปจัดเก็บ
แม้ว่าในตอนแรกบ้านหลังนี้จะถูกซื้อภายใต้ชื่อของทั้งสอง แต่ทว่า…ไม่ใช่ของหล่อนเอง
หล่อนมีห้องชุดเล็กๆอยู่ภายในเมืองนี้ เดิมทีเป็นห้องที่พ่อของหล่อนซื้อให้เพื่อเป็นของขวัญแต่งงาน ต่อมาหลังจากที่ทั้งสองขัดแย้งกัน มองหน้ากันไม่ติด เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องนั้นอีกเลย
แต่ตอนนี้หล่อนก็ไม่คิดจะกลับไปที่ห้องชุดเล็กๆนั่น หล่อนวางแผนที่จะกลับไปอยู่กับแม่สักพักก่อน เพราะที่นั่นอยู่ใกล้โรงพยาบาล หล่อนจะได้ไปมาสะดวก อีกทั้งยังสามารถดูแลแม่ได้อีกด้วย
เสี่ยวเหยียนเก็บของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย จากนั้นจึงลากกระเป๋าออกจากบ้าน
ในมือของเสี่ยวเหยียนยังถือกุญแจบ้านไว้อยู่ หล่อนเหม่อมองกุญแจอยู่นานสักพัก อันที่จริงหล่อนควรส่งให้มู่จื่อ แต่ตอนนี้…หล่อนยังไม่อยากเจอใคร
หลังจากที่ครุ่นคิดไปมา เสี่ยวเหยียนจึงตัดสินใจเก็บกุญแจไป และลากกระเป๋าเดินทางออกไป
อีกด้านหนึ่ง
หานมู่จื่อจัดการงานที่บริษัทเสร็จพอสมควรแล้ว ส่วนเรื่องของบริษัทตระกูลเย่ก็เสร็จสิ้นลงแล้ว วันนี้เป็นวันอาทิตย์พอดี ทั้งสองจึงไปที่บ้านตระกูลเย่ด้วยกัน
เมื่อเซียวซู่ทราบเรื่อง เขาปลาบปลื้มดีใจเป็นอย่างมาก
เพราะเขายังทำงานที่เย่โม่เซินมอบหมายให้ไม่เสร็จ ช่วงเวลาภายในหนึ่งวันสั้นๆเช่นนี้ เขาใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานแสนสาหัสมาก เพราะเขาไม่มีความสามารถด้านงานเขียน ดังนั้นจึงเขียนอะไรไม่ออก จากนั้นเซียวซู่จึงหานักเขียนมาเขียนแทนเขา
คนที่มาเขียนแทนให้เป็นคนเก่งมีความสามารถมาก ไม่ว่าคุณอยากได้อะไร เขาก็เขียนให้คุณได้ทั้งหมด
แต่เซียวซู่ กลับพูดไม่ออก
เวลาคิดเรื่องพวกนั้นขึ้นมาลอยๆรู้สึกว่าไม่มีอะไร แต่เมื่อต้องบอกเล่าเรื่องนี้กับคนอื่น กลับรู้สึกยากที่จะเอ่ยปากพูดขึ้น สุดท้ายมองดูเวลาที่ค่อยๆเดินไป ใกล้ถึงเวลาที่จะต้องส่งงานเข้าไปทุกที เซียวซู่ร้อนใจเป็นอย่างมาก
เมื่อนักเขียนเห็นท่าทางของเขา จึงพูดปลอบ
“คุณอย่ากระวนกระวายสิ เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็คิดเสียว่าตัวเองเป็นคนนอก เล่าเรื่องที่รู้ทั้งหมดมาให้ฉันฟัง จากนั้นฉันจะเป็นคนร้อยเรียงเรื่องราวเอง สุดท้ายค่อยให้คุณดูว่าเนื้อหาถูกต้องหรือไม่แค่นั้นเอง”
คนนอก?
ทำเหมือนตัวเองเป็นคนนอก?
เซียวซู่กระแอมขึ้น ทำไมก่อนหน้านี้เขาถึงคิดไม่ได้ล่ะ? จากนั้นเซียวซู่ทำท่าทางเหมือนหาแรงบันดาลใจขึ้นมาได้ เขาค่อยๆเล่าเรื่องราวที่ตัวเองรู้ และเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ให้นักเขียนฟัง
นักเขียนฟังจนคล้อยตามไปด้วย เมื่อฟังจนถึงตอนสุดท้าย เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะพลางพูดขึ้น
“ฉันว่านะพี่ชาย คุณทนผู้ชายแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? ตอนนี้ฉันแทบอยากจะอัดเขาให้ตายไปเลยจริงๆ”
เซียวซู่: “…เธอห้ามมีความคิดแบบนี้เป็นอันขาด ตอนเขียนก็เขียนให้ดีๆ ห้ามบิดเบือนคนในเรื่องนี้เด็ดขาด ถ้างานออกมาแล้วทำให้ฉันไม่พอใจ ฉันไม่ให้เงินแน่นอน”
นักเขียน: “อย่าทำแบบนี้สิ…ฉันจะตั้งใจเขียน และปรับแต่งให้ดูดีขึ้นด้วยโอเคไหม?”
“ไม่ต้องปรับแต่ง เธอเขียนตามที่ฉันบอกก็พอแล้ว เน้นเรื่องจริง”
ในเมื่อคุณชายเย่เป็นคนดู ไม่ได้ให้คุณนายน้อยดูสักหน่อย จะปรับแต่งทำไมล่ะ?
นักเขียนรีบพยักหน้าลง ไม่มีทางเลือก เดี๋ยวนี้ทำอาชีพนักเขียนแทนมันไม่ง่ายเลย อีกอย่างราคาที่เซียวซู่เสนอมาให้ก็สูงมาก เขียนเสร็จครั้งนี้ หล่อนสามารถกลับไปใช้ชีวิตกินอยู่อย่างสุขสบายได้อีกนานเลย
จากนั้นทั้งสองไม่ได้ทำงานอื่นเลยทั้งวัน นอกจากงานนี้ จนถึงกลางดึก นักเขียนกลับไปแล้ว แต่เซียวซู่อยู่อ่านเอกสารของนักเขียนต่อ เมื่ออ่านดูแล้วทำให้เขาแทบอยากจะฆ่านักเขียนคนนั้น
เพราะเขารู้สึกว่านักเขียนบรรยายลักษณะของคุณชายเย่ออกมาในแบบที่…เป็นคุณชายเศรษฐีผู้ดีมีสกุล
บ้าเอ้ย!
เซียวซู่รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที จึงรีบโทรหานักเขียนคนนั้น
นักเขียนทำงานหนักมาทั้งวัน กำลังจะนอนหลับพักผ่อน สุดท้ายกลับมีสายเรียกเข้าจากเซียวซู่ ทำให้หล่อนรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาทันที “คุณเซียว? ดึกขนาดนี้แล้ว มีเรื่องอะไรอีกเหรอคะ?”
เซียวซู่: “ไม่ใช่ ฉันแค่อยากถามเธอว่านี่มันหมายความว่าอะไรกัน? ที่เธอเขียนมามันหมายความว่ายังไง?”
นักเขียน: “???”
“ฉันบอกให้เธอเขียนเรื่องออกมาให้ชัดเจนแค่นั้นไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงแต่งเติมเรื่องเยอะขนาดนี้ล่ะ??”
นักเขียน: “ฉันไม่ได้แต่งเติม เรื่องพวกนั้นเป็นสิ่งที่คุณเซียวพูดออกมาเองนะ ฉันรู้สึกว่าน่าสนใจ ก็เลยเขียนลงไปด้วย”
เมื่อพูดจบ นักเขียนอดไม่ได้ที่จะพูดเชยชม “ตอนแรกที่ฟังคุณเล่าเรื่อง ฉันคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนชั่ว แต่ต่อมาเมื่อได้ฟังคุณเล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกว่าในใจลึกๆของผู้ชายคนนี้เป็นคนอ่อนโยน เป็นคนที่ภายนอกเย็นชาแต่ภายในเป็นคนอบอุ่น ดังนั้น…”
“ดังนั้นเธอก็เลยแก้เรื่องเป็นแบบนี้? เธอไม่กลัวตายงั้นรึ หรือว่าไม่อยากได้เงินแล้ว?”
นักเขียน “…อยากได้เงินและอยากได้ชีวิตด้วย!”
เซียวซู่: “แล้วทำไมเธอเขียนอะไรบ้าๆแบบนี้มาล่ะ?”
เซียวซู่ก้มหน้าลง มองดูตัวอักษรพวกนั้นที่นักเขียนบรรจงเขียนออกมา ไม่ว่าจะเป็นมุมปากที่เผยรอยยิ้มอันเป็นธรรมชาติของเขา สายตาของเขาเป็นร้อนแรงดุจเปลวไฟ มือของเขา…
ไม่ไหวแล้ว เซียวซู่ทนดูต่อไปไม่ได้แล้ว เขาแทบจะกัดฟันของตัวเองจนแตกละเอียด
“เธออย่าเขียนเรื่องนี้เป็นนิยายสิ นี่เป็นเอกสารที่ฉันต้องให้หัวหน้าอ่าน เธอ…”
“คุณเซียว คุณอย่าเพิ่งโมโห คุณไม่ใช่หัวหน้าสักหน่อย คุณจะรู้ได้ยังไงว่าหัวหน้าคุณจะไม่ชอบผลงานชิ้นนี้ของฉัน? ฉันเป็นนักเขียน ฉันรู้สึกว่าเขียนแบบนี้ทำให้มีชีวิตชีวามากขึ้น และสามารถทำให้หัวหน้าของคุณเข้าถึงได้อย่างรวดเร็ว กระทั่งเข้าไปอยู่ในโลกนั้นได้เลย ฉันไม่คิดว่ามีเรื่องอะไรที่ไม่เหมาะสม”
“…” เซียวซู่รู้สึกว่าหล่อนเป็นคนหัวดื้อมาก ทำได้เพียงหลับหูหลับตา กัดฟันถาม: “เธอจะแก้หรือไม่?”
“ไม่แก้!” นักเขียนยืนกรานคำเดิม: “นี่เป็นกฎของฉัน ฉันไม่สามารถแก้ผลงานเพียงเพราะคำพูดสองสามประโยคของคุณได้ จะทำให้ขาดอารมณ์ของผลงาน”
เซียวซู่: “…เธออยู่ที่ไหน?”
“ชั้น3ชุมชนซันไชน์”
เพิ่งพูดได้เพียงครึ่งหนึ่ง จู่ๆนักเขียนก็คิดบางอย่างขึ้นมาได้ ถามด้วยความเกรงกลัว “คุณจะทำอะไร?”
“ไปหาเธอ แล้วก็ฆ่าเธอซะ”
นักเขียน: “คุณอย่าใจร้อนสิ ฆ่าคนมันผิดกฎหมายนะ ต้องถูกจำคุก ถ้าฉันตายแล้วคุณต้องไปงานศพด้วยนะ”
“หึ” เซียวซู่หัวเราะเย้ย “เธอพูดไม่ผิด ฆ่าคนผิดกฎหมาย แต่พรุ่งนี้ฉันต้องส่งงานชิ้นนี้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็ตายแน่นอน คืนนี้ไปถลกหลังเธอก่อน ก็คงไม่เสียหายอะไร”
นักเขียนตกใจจนตัวสั่น
ให้ตายสิ หล่อนไปยั่วโมโหอะไรให้กับคนบ้าเนี่ย??
สุดท้าย
เซียวซู่: “จะแก้หรือไม่?”
นักเขียน: “แก้!! ต้องแก้!”
เซียวซู่หัวเราะเยาะ: “พูดแบบนี้ตั้งแต่ตอนแรกก็จบแล้ว”
นักเขียน: “แต่วันนี้ดึกมากแล้ว ฉันจะนอนแล้ว งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันไปแก้ให้คุณได้ไหม?”
เซียวซู่: “โอเค ถ้าแก้ไม่ดี ฉันฆ่าเธอแน่นอน”
นักเขียน: “แง!”
