บทที่ 1032 ความฝันนั้นจะตรงกันข้าม
สุดท้ายเธอได้นอนหลับไปยังไง หานมู่จื่อนึกไม่ออกเลย
ตอนนี้ดูเหมือนว่า น่าจะเป็นเพราะว่า เย่โม่เซินเห็นว่าเธอนอนหลับแล้ว ดังนั้นจึงอุ้มเธอเข้ามาในห้องนอน
ก็ไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว เย่โม่เซินไปไหนแล้วนะ?
เพราะว่าฝันถึงความฝันเหล่านั้น หานมู่จื่อจึงอยากจะเจอเย่โม่เซินในตอนนี้มากเป็นพิเศษ อยากจะกอดเขา
ดังนั้นหานมู่จื่อจึงสวมแค่เสื้อคลุมบางๆ จากนั้นก็เปิดประตูห้องนอน
คนรับใช้คอยเฝ้าไว้ตลอดเวลา เพราะว่าตอนนี้หานมู่จื่อกำลังตั้งครรภ์ บวกกับวันนี้เป็นสถานการณ์พิเศษ เย่โม่เซินรับสั่งให้เธอเฝ้าอยู่ที่นี่ เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดเรื่องอะไรขึ้น ยังบอกว่าถ้าหานมู่จื่อตื่นแล้ว ให้จึงไปแจ้ง
ดังนั้นเมื่อเห็นหานมู่จื่อเปิดประตูออก คนรับใช้ก็วางโทรศัพท์แล้วยืนขึ้นทันที
“คุณนายน้อย คุณตื่นแล้วหรือ ฉันไปบอกคุณชายเย่”
หานมู่จื่อเรียกเธอไว้ “ไม่ต้องบอกเขาแล้ว ฉันไปหาเขาเอง ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน?”
ทั้งสองเป็นสามีภรรยากันแล้ว หานมู่จื่อตื่นขึ้นมา ก็จะไปหาเขาโดยตรง คนรับใช้ก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติ เลยตอบอย่างเคารพ “คุณชายเย่อยู่ในห้องทำงาน เมื่อกี้ผู้ช่วยเซียวมาหา”
เซียวซู่มาหา?
หานมู่จื่อชะงักไปชั่วคราว หรือว่ามีเรื่องสำคัญอะไรที่ต้องหารือกัน?
ถ้าอย่างนั้นเธอไปหาเย่โม่เซินตอนนี้ อาจจะไม่ค่อยสะดวก?
แต่ไม่คิดว่าเวลานี้ คนรับใช้พูดขึ้นกะทันหัน พูดอย่างมีกาลเทศะ “คุณนายน้อย คุณไม่ต้องกังวล ไม่นานนี้ฉันเห็นเซียวซู่ออกจากห้องทำงาน ไปเดินเล่นรอบๆแล้ว ตอนนี้ในห้องทำงาน น่าจะมีคุณชายเย่เพียงคนเดียว”
หานมู่จื่อประหลาดใจ หลังจากดึงสติกลับมาได้ ก็พยักหน้าเบาๆ
“ขอบคุณนะ”
คนรับใช้ยิ้มอ่อนๆ
หลังจากนั้น หานมู่จื่อก็เดินไปทางห้องทำงาน
ตอนนี้เธอถือว่าค่อนข้างคุ้นเคยกับโครงสร้างของสถานที่แห่งนี้ เมื่อนึกถึงเมื่อก่อน ตอนที่เธอเพิ่งเข้าอาศัยใหม่ ยังหลงทางเป็นประจำ เดินจากทางนี่ ก็ไม่รู้ว่าทางนั้นคือที่ไหนแล้ว
ต่อมาเย่โม่เซินประสบอุบัติเหตุบนเครื่องบิน เธออาศัยอยู่ที่นี่คนเดียวเป็นเวลานาน ตอนนั้นมีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้น
เพราะอารมณ์และสภาพจิตใจของเธอไม่ดีนัก จึงให้คนรับใช้อย่างมารบกวนง่ายๆ ดังนั้นต่อให้หลงทาง ก็ไม่ได้คนนำทางเธอ ต้องหาทางออกมาด้วยตัวเอง
ด้วยเช่นนี้ เมื่อเดินเป็นเวลานาน หานมู่จื่อก็คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้โดยปริยาย
ไม่ช้า หานมู่จื่อก็มาถึงห้องทำงาน
ประตูของห้องทำงานปิดสนิท หานมู่จื่อก็ไม่รู้สึกว่ามีความผิดปกติอะไร ยื่นมือไปเคาะประตู
ก๊อกๆๆ——
เย่โม่เซินกำลังดูถึงช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญ เสียงเคาะประตูอย่างกะทันหัน ดึงสติของเขา กลับมาสู่ความเป็นจริง เย่โม่เซิน ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ กลิ่นอายรอบตัว ก็กลายเป็นอันตราย
ถูกขัดจังหวะกะทันหัน อารมณ์ของเขาไม่ดีมาก และยังเป็นเวลาแบบนี้ด้วย
เย่โม่เซินเม้มริมฝีปากไว้ ไม่ได้ตอบกลับ
ในเวลาเดียวกัน หานมู่จื่อที่ยืนอยู่นอกประตู ก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อย ทำไมหลังจากเคาะประตูแล้ว ยังไม่มีการตอบรับ หรือว่าออกไปแล้ว?
เมื่อนึกถึงอย่างนี้ หานมู่จื่อก็ยื่นมือไปลองเคาะอีกครั้ง ท่าทางในครั้งนี้ เปลี่ยนเป็นระมัดระวังเล็กน้อย
“ใคร?”
ในที่สุด เสียงที่เย็นยะเยือกดังมาจากในประตู น้ำเสียงหนาวเย็นจนไม่มีอุณหภูมิใดๆ ฟังจนหานมู่จื่อที่อยู่นอกประตู ตกตะลึงเล็กน้อย
เกิดอะไรขึ้น?
น้ำเสียงฟังดูแล้ว เหมือนจะแปลกเล็กน้อย
แต่หานมู่จื่อยังคงตอบด้วยเสียงอ่อนโยน “ฉันเอง”
เสียงที่นุ่มนวลของผู้หญิง ดังเข้ามาจากประตู หัวใจของเย่โม่เซินสะดุ้ง เอกสารที่จับไว้ ก็เพิ่งน้ำหนักขึ้นเล็กน้อย
เธอตื่นแล้ว?
เย่โม่เซินเหลือบมองดูเวลา พบว่าแค่ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ทำไมถึงตื่นเร็วขนาดนี้? ที่ผ่านมาเธอนอนหลับ ไม่ถึงหลายชั่วโมง จะไม่ตื่นเลย
“ฉันเข้ามาได้ไหม?”
เสียงของหานมู่จื่อดังขึ้นอีกครั้ง
เย่โม่เซินดึงสติกลับมา รีบปิดเอกสารเก็บไว้ในลิ้นชัก เดิมทีเขาคิดไว้ว่า หลังจากที่เก็บข้าวของเสร็จ และค่อยลุกขึ้นไปเปิดประตูให้หานมู่จื่อ แต่หานมู่จื่อคงรอจนร้อนใจแล้ว หลังจากถามเสร็จ ก็เปิดประตูโดยตรง แล้วยืนมองเขาที่หน้าประตู
เห็นฉากที่เขาเก็บของพอดี
หานมู่จื่อมองเขาอย่างสงสัย
เย่โม่เซินนั่งอยู่ที่เดิม ความโกรธที่ถูกขัดจังหวะ แล้วทะยานไปทั่วร่างกายในก่อนหน้านี้ ในขณะนี้จางหายไปอย่างหมดจด ความโหดเหี้ยมเหล่านั้น ถูกเขาเก็บซ่อนไว้ใต้ดวงตา ในขณะนี้ที่หมุนรอบตัวเขา มีกลิ่นอายที่สะอาดและอบอุ่นเท่านั้น
“ตื่นแล้วหรือ?”
หานมู่จื่อเดินไปตรงหน้าเขา ด้วยสีหน้าสงสัย แววตาที่ใสบริสุทธิ์จ้องมองเขาไม่ละสายตา
เธอเพิ่งตื่นขึ้นมา ดวงตาที่สวยงามยังคงมีความคลุมเครือ มองเขาในขณะนี้ ทำให้เขาหวั่นไหว
“ทำไมไม่นอนเพิ่มอีกหน่อย?” เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยน แต่ในวินาทีต่อมา ก็เห็นเธอสวมเพียงเสื้อคลุมบางๆเท่านั้น แววตาก็เปลี่ยนไปทันที จากนั้นก็ขมวดคิ้ว “ทำไมใส่น้อยจัง?”
ในน้ำเสียงมีการตำหนิและเคร่งขรึมเล็กน้อย
หานมู่จื่อจ้องมองเขาครู่หนึ่ง หลังจากที่เขาพูดจบ ก็ก้าวไปข้างหน้าคล้องคอของเขากะทันหัน นั่งบนตักเขาโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า ฝังหน้าไว้ในอ้อมกอดของเขา
“ฉันฝันร้ายแล้ว”
เธอซบอกของเขา พูดด้วยน้ำเสียงที่เศร้าหมองเล็กน้อย
เย่โม่เซินชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เป็นเพราะคำพูดของเธอ ใจอ่อนไปหมด
ผู้หญิงของเขา เพราะเธอฝันร้าย หลังจากที่ตื่นขึ้นมา ก็มาหาเขา นั่งออดอ้อนในอ้อมกอดของเขา นี่คือแสดงให้เห็นถึงการพึ่งพาเขาทั้งทางร่างกายและจิตใจ
เดิมทียังอยากจะตำหนิว่าเธอสวมน้อยไป แต่ตอนนี้ พูดคำรุนแรงไม่ได้แม้แต่คำเดียวเลย
เย่โม่เซินกอดเธอไว้ด้วยมือใหญ่ เสียงเบาลงเล็กน้อย
“ฝันร้ายอะไร? อย่ากลัว ความฝันจะตรงกันข้ามทั้งหมด
หานมู่จื่อเสียงกลุ้ม “จริงเหรอ? ทำไมฉันได้ยินมาว่า ความฝันบางอย่าง เป็นคำเตือน?”
“ใครบอกคุณ? สิ่งเหล่านั้นล้วนไม่มีมูล ความฝันก็คือความฝัน ไม่สามารถกลายเป็นความจริงได้”
หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าประโยคนี้สมเหตุสมผล
ความฝันก็คือความฝัน จะกลายเป็นความจริงได้อย่างไร
เธอเองก็รู้ความจริงนี้ แต่ความฝันก็ทำให้คนเหมือนตกอยู่ในสถานการณ์ เมื่อกี้เธอเพิ่งตื่นจากความฝัน ใจยังมีความหวาดกลัว คิดแค่อยากจะมาเจอเขาเร็วๆ
ตอนนี้ซบอยู่ในอ้อมกอดของเขา หานมู่จื่อก็รู้สึกว่าทั้งหัวใจได้สงบลงทันที
เธอไม่เกรงใจ ซบในอ้อมกอดของเขาอย่างสบายใจ และมือใหญ่ของใครบางคน ก็กำลังเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอเบาๆ พูดอะไรบางอย่างกับเธออย่างนุ่มนวล
แต่หานมู่จื่อก็ค่อยๆสังเกตถึงความผิดปกติ
เมื่อกี้เธอสนใจแต่ตัวเองเท่านั้น ดังนั้นจึงสังเกตไม่เห็นความแปลกประหลาดของเย่โม่เซิน ตอนนี้หลังจากที่เงียบสงบลง เธอถึงสังเกตว่า อัตราการเต้นของหัวใจของอีกฝ่ายนั้นระรัวมาก และไม่เสถียรเลย
หลังจากที่พบความแปลกประหลาดนี้ หานมู่จื่อก็แอบสังเกตอย่างละเอียด พบว่าตอนที่เย่โม่เซินพูด แม้ว่าน้ำเสียงจะพยายามอ่อนโยนมาก ฟังในตอนแรกก็จะไม่รู้สึกอะไรเลย แต่ถ้าตั้งใจฟัง ก็จะฟังออกว่า ลมหายใจของเย่โม่เซินไม่เสถียร เวลาพูดจะหอบด้วย
หานมู่จื่อก็นึกถึงตอนที่เคาะประตูครั้งแรก อย่างอธิบายไม่ได้ เธอไม่ได้รับการตอบสนองใดๆ
ตอนที่เคาะประตูในครั้งที่สอง ได้ยินคำถามที่เย็นชา
ดังนั้นหลังจากที่เขาไม่ได้ตอบกลับตัวเองเป็นเวลาเนิ่นนาน หานมู่จื่อถึงถามอย่างกังวล ว่าเธอสามารถเข้ามาได้ไหม จากนั้นก็ไม่ได้รอนาน จึงเปิดประตูเข้ามาโดยตรง
เธอกังวลเล็กน้อยว่า เย่โม่เซินอาจจะเกิดเรื่องขึ้น
เพราะว่าวันนี้พวกเธอไปที่บ้านเก่า ความแปลกประหลาดของเขาในเวลานั้น ทำให้เธอกังวลมาก
ในเวลาที่เธอเข้ามา ได้เห็นเขาเก็บข้าวของพอดี หานมู่จื่อไม่ได้ใส่ใจ แค่มองว่าของเหล่านั้นเป็นเรื่องงาน
แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่า……อาจจะไม่ได้ง่ายอย่างนี้
