บทที่1049 นี่ไม่ใช่ลูกชายของคุณใช่ไหม
ตอนนี้พ่อจางก็ฟื้นตัวเต็มที่แล้ว และอีกช่วงเวลาหนึ่งก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว
ดังนั้นเมื่อพูดถึงเรื่องนี้เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้รู้สึกเศร้าใจ จึงได้บอกเล่าเรื่องนี้ให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว
เมื่อเสี่ยวหมี่โต้วได้ยินแล้วดวงตาก็แดงขึ้นเล็กน้อย แล้วจับมือของเธอแล้วง้อ “ขอโทษนะครับคุณน้าเสี่ยวเหยียน เมื่อกี้ผมไม่รู้ว่าคุณลุงไม่สบาย ของตรงนี้ผมก็ไม่กินแล้ว เอาไว้ให้คุณลุงจางเลยครับ”
เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด เสี่ยวเหยียนก็ยื่นมือไปบีบจมูกของเขา “ถือว่าหนูยังมีจิตสำนึกนะเนี่ย”
เสี่ยวหมี่โต้วก็ถือโอกาสกอดแขนของเธอ แล้วถามขึ้นด้วยเสียงเบาๆ : “ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พวกเราไปส่งกับข้าวให้คุณลุงจางที่โรงพยาบาลใช่ไหมครับ ?”
“จ้ะ” เสี่ยวเหยียน พยักหน้า : “ไปส่งกับข้าวก่อน จากนั้นน้าเสี่ยวเหยียนก็จะพาหนูไปบ้านของน้า แล้วก็จะทำกับข้าวให้หนูกิน”
เสี่ยวหมี่โต้วอืมไปหนึ่งเสียงแล้วไม่ได้พูดอะไรอีก
ในไม่ช้าก็มาถึงโรงพยาบาล เสี่ยวเหยียนก็ได้พาเสี่ยวหมี่โต้วลงจากรถ มือหนึ่งถือถังเก็บความร้อน อีกมือหนึ่งก็จับเขาไว้
แม้ว่าเสี่ยวเหยียนจะดูสาว แต่ท่าทางที่จับเสี่ยวหมี่โต้วเดินมาด้วยกัน ก็ดูเหมือนแม่และลูกคู่หนึ่งมาก อย่างไรก็ตาม ในสมัยนี้ คลอดลูกตั้งแต่อายุน้อยก็มีเยอะแยะ
แต่เนื่องจากเสี่ยวหมี่โต้วหน้าตาดีเกินไป ดังนั้นเมื่อทุกคนได้เห็นก็ต้องรู้สึกประหลาดใจที่เสี่ยวเหยียนให้กำเนิดลูกที่งดงามเช่นนี้ได้
เมื่อลองย้อนกลับมาคิดอีก อาจเป็นไปได้ว่าพ่อของเด็กหน้าตาดีมาก จึงได้เป็นเหมือนพ่อ ?
แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงการซุบซิบนินทาของผู้ที่สัญจรไปมา
ถ้าพูดออกไปจริงๆ แม้แต่เสี่ยวเหยียนก็อาจจะต้องตกใจ
ในไม่ช้าก็มาถึงประตูห้องผู้ป่วย เสี่ยวเหยียนจึงได้เตือนเสี่ยวหมี่โต้ว
“เสี่ยวหมี่โต้วห้ามไปไหนนะ”
“คุณน้าเสี่ยวเหยียนวางใจได้เลยครับ เสี่ยวหมี่โต้วว่านอนสอนง่ายมาก ไม่ใช่ว่าคุณน้าเสี่ยวเหยียนจะไม่รู้”
ใช่แล้ว เธอรู้เป็นอย่างดีว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นเด็กดีอยู่เสมอ เทียบกับเด็กธรรมดาทั่วไปแล้ว จะช่วยให้หมดห่วงแค่ไหนก็ไม่รู้กับความฉลาดของเขา
ผลักเปิดประตูแล้ว ในห้องผู้ป่วยมีเพียงแค่พ่อจาง เอนกายอยู่บนเตียงและอ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆ คนเดียว เสี่ยวเหยียนจึงได้มองไปยังห้องน้ำอัตโนมัติ พบว่าประตูปิดแน่น ซึ่งหลัวหุ้ยเหม่ย น่าจะอยู่ในห้องน้ำ
“พ่อคะ”
เสี่ยวเหยียน เรียกไปหนึ่งคำ
“เหยียนเหยียนมาแล้วเหรอ ?”
พ่อจางวางหนังสือพิมพ์ลงแล้วเงยหน้าขึ้นไปมอง
ผลจากการมองในครั้งนี้ ทำให้เขาต้องชะงักอยู่ที่เดิมในทันที ได้จับจ้องไปยังเด็กชายที่อยู่ข้างๆ เสี่ยวเหยียนอย่างเหม่อลอย
นี่ นี่ไม่ใช่……
เขางงงวยอยู่ที่เดิม แล้วได้จ้องมองใบหน้านั้นอย่างเหม่อลอย
นี่ไม่ใช่คุณชายน้อยของบริษัทตระกูลเย่เหรอ ? มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ?
“สวัสดีครับคุณลุงจาง”
ไม่จำเป็นต้องให้ เสี่ยวเหยียนบอก เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ทักทายกับพ่อจางด้วยตัวเองอย่างสุภาพ
เมื่อเสี่ยวเหยียนเห็นท่าทีของพ่อตนเองจึงได้กะพริบตา คิดดูแล้วก็ไม่แปลก เสี่ยวหมี่โต้วคล้ายกับคุณชายเย่ซะขนาดนั้น พ่อจางเห็นเขาเป็นครั้งแรกแล้วมีการตอบสนองเช่นนี้ก็เป็นเรื่องปกติ
เธอจึงได้อธิบายว่า “พ่อคะ เขาคือ……”
“ลูกชายของประธานเย่ของพวกเราอย่างไรล่ะ ฉันรู้”
นึกไม่ถึงเลยว่าพ่อจางจะขัดจังหวะของเธอขึ้นมากะทันหัน เสี่ยวเหยียน ตกตะลึง “พ่อคะ คุณรู้ได้อย่างไร……”
“พ่อจะไม่รู้ได้อย่างไร ก่อนหน้านี้เขาเคยไปบริษัทอยู่” เมื่อพูดจบพ่อจางก็ได้เปลี่ยนเรื่องแล้วยิ้มให้กับเสี่ยวหมี่โต้ว : “ประธานเย่น้อย ทำไมคุณถึงได้มาล่ะ ? ก่อนมาก็ไม่บอกลุงจางล่วงหน้าสักคำ ลุงจางจะได้เตรียมตัวให้พร้อม”
เมื่อได้ยินคำพูดพวกนี้ เสี่ยวเหยียนก็ทนไม่ได้ที่จะกลอกตา
พ่อของเธอเริ่มเอาอีกแล้ว !
แถมยังพูดว่าประธานเย่น้อยอีก ! เสี่ยวหมี่โต้วถือว่าเป็นประธานเย่น้อยซะที่ไหนกัน !
“พ่อ พ่ออย่าทำแบบนี้สิคะ อย่าเรียกเขาว่าประธานเย่น้อยอีกนะคะ เรียกเขาว่าเสี่ยวหมี่โต้ว คุณก็เรียกเขาเหมือนที่ฉันเรียกว่าเสี่ยวหมี่โต้วก็พอแล้ว วันนี้เขามาหาฉัน เดี๋ยวก็จะกลับบ้านพร้อมฉัน”
“หา ?” ทันใดนั้น พ่อจางก็ตอบสนองไม่ทัน “นี่มันหมายความว่าอย่างไร ? ทำไมประธานเย่น้อยถึงได้กลับมากับคุณ คุณ……”
“พ่อ หนูลืมบอกพ่อไปว่านักออกแบบที่ฉันอยู่ด้วยก่อนหน้านี้คือมู่จื่อ ซึ่งเป็นหม่ามี้ของเสี่ยวหมี่โต้วด้วย แน่นอนว่าเป็นภรรยาของประธานของพวกพ่อ”
พ่อจาง : “……”
ตกใจจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว
ลูกสาวของเขาเข้ากันได้ดีกับลูกของภรรยาของประธานขนาดนี้ ? พ่อจาง ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าลูกสาวของเขาจะมีความสามารถแบบนี้
“คุณลุงจางครับ คราวหน้าผมจะพาแด๊ดดี้กับหม่ามีมาเยี่ยมคุณด้วยกันนะครับ”
พ่อจาง : “…….”
เมื่อเสี่ยวเหยียนที่อยู่ข้างๆ เห็นสีหน้าของพ่อจาง จึงได้รีบดึงเสี่ยวหมี่โต้วมา แล้วพูดว่า “พอได้แล้วเสี่ยวหมี่โต้ว นายอย่าพูดกับเขาอีกเลย ขืนพูดอีกต่อไป ฉันว่าเขาน่าจะเย็นชาแน่เลย”
เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างว่านอนสอนง่าย ไม่ได้พูดอะไรโดยให้ความร่วมมือมาก
พ่อจางหมดคำจะพูดในทันที แล้วมองไปที่ลูกสาวตนเองอย่างไม่พอใจ แล้วบ่นพึมพำไปว่า “เหยียนเหยียน นี่คุณหมายความว่าอะไร ? จะไม่ให้ฉันคุยกับประธานเย่น้อยเลยเหรอ ? อีกอย่างประธานเย่น้อยมาแล้ว ทำไมคุณถึงไม่บอกฉันก่อนล่วงหน้า แต่กลับพาคน……”
พูดยังไม่จบคำ เสี่ยวเหยียนก็นั่งลงไปข้างเตียง “เอาล่ะ คุณกินข้าวก่อนเถอะ”
พ่อจางน้อยใจไปบ้าง แต่ก็ยังคงรับอาหารไว้ในมือ แล้วใช้ตะเกียบหยิบกับข้าวเข้าปากหนึ่งคำอย่างเงียบๆ พร้อมกับจ้องมองเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วย
“โอ้โห นี่เป็นลูกของใครกันเนี่ย ? หน้าตาดีขนาดนี้ ?”
ทันใดนั้นก็มีเสียงสูงเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้ทุกคนต่างพากันตกใจไปหมด ส่วนพ่อจางเกินไปที่สุด เขาตกใจจนตะเกียบจะหล่นไปโดยตรง ตั้ก หนึ่งเสียงก็ตกลงสู่พื้น
เสี่ยวเหยียน : “……”
จากนั้นก็ได้เปลี่ยนตะเกียบคู่หนึ่งให้กับพ่อจางอย่างไร้สีหน้า แล้วได้เอาตะเกียบที่ตกอยู่ที่พื้นคู่นั้นเก็บใส่ในถุง
“โอ้โหๆ !” หลัวหุ้ยเหม่ยออกมาจากห้องน้ำก็รีบพุ่งไปข้างหน้าเสี่ยวหมี่โต้วอย่างรวดเร็ว มองซ้าย มองขวา
“สวัสดีครับคุณป้าจาง” เสี่ยวหมี่โต้วโน้มตัวและเริ่มทักทายอย่างสุภาพอีกครั้ง
“คุณป้าจาง ? คุณรู้จักฉันเหรอ ?” หลัวหุ้ยเหม่ยยิ้มแฉ่งและอดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปแตะแก้มของเสี่ยวหมี่โต้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็ไม่ได้หลบหลีก ปล่อยให้นิ้วของหลัวหุ้ยเหม่ยจิ้มบนใบหน้าของเขาเบาๆ แก้มของเด็กเต็มไปด้วยคอลลาเจน ทำให้ความรู้สึกในการสัมผัสนั้นดีมาก ทำให้หลัวหุ้ยเหม่ยทนไม่ได้ที่จะจิ้มแล้วจิ้มอีก
ส่วนเสี่ยวหมี่โต้วก็ให้เกียรติมาก ยังคงยิ้มอยู่ตลอดเวลา และดูเหมือนจะไม่ได้ถือสาแม้แต่น้อย
ส่วนเสี่ยวเหยียน ก็มองอยู่ข้างๆ
“เหยียนเหยียน นี่ไม่ใช่ลูกชายของคุณใช่ไหม ?”
พ่อจาง : “……”
เสี่ยวเหยียน : “……”
คำพูดที่ออกจากปากของ หลัวหุ้ยเหม่ย ยิ่งน่าตกใจมากขึ้นไปอีก คางของเสี่ยวเหยียน กับ พ่อจาง ก็แทบจะร่วงลงพื้น ตะเกียบของพ่อจาง ก็เกือบจะหล่นไปอีกครั้ง โชคดีที่คราวนี้ตาและมือของเสี่ยวเหยียน ตอบสนองอย่างรวดเร็ว จึงได้ขวางเขาไว้
“พ่อคะ ถ้าตกอีกจะไม่มีตะเกียบเปลี่ยนให้พ่อแล้วนะ”
พ่อจางจึงได้จับตะเกียบไว้อย่างแน่น
“เหยียนเหยียน คุณยังไม่ตอบคำถามแม่เลยนะ คุณไปหาเด็กที่หน้าตาดีขนาดนี้มาจากที่ไหน ไม่ใช่เป็นเพื่อนคุณเหรอเนี่ย ไม่ใช่คุณไปแอบคลอดลูกอยู่ข้างนอกแล้วไม่บอกแม่ใช่ไหม ?”
อย่างไรก็ตาม เสี่ยวเหยียน ไม่ได้กลับมาตั้งห้าปี หากนำเด็กโตขนาดนี้กลับมาจริงๆ หลัวหุ้ยเหม่ย ก็คิดว่าเธอไม่แปลกใจเลย
“แม่คะ ! แม่อย่าคิดไปทั่วสิ เขาคือลูกชายของหัวหน้าที่หนูเคยบอกแม่ก่อนหน้านี้อย่างไรล่ะคะ ชื่อเสี่ยวหมี่โต้ว เป็นลูกชายของประธานบริษัทที่พ่ออยู่พอดีเลย แม่ก็คิดหน่อยสิว่าลูกสาวของแม่หน้าตาแบบนี้ จะมีลูกที่ดูดีขนาดนี้ได้อย่างไร ?”
