บทที่1050 พ่อสื่อตัวน้อยเสี่ยวหมี่โต้ว
มันก็ไม่ได้มียีนที่ดีขนาดนั้นหรอกมั้ง ?
เมื่อหลัวหุ้ยเหม่ยได้ยินแล้ว จึงได้มองเสี่ยวเหยียนอย่างละเอียด จากนั้นก็ไปดูเสี่ยวหมี่โต้วอีก ราวกับว่าทำการเปรียบเทียบอะไรบางอย่าง
หลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็พยักหน้าเห็นด้วย
“ก็พูดถูกนะ หน้าตาแบบนี้ของแม่ จะให้กำเนิดลูกที่หน้าตาดีขนาดนี้ไม่ได้……”
เสี่ยวเหยียน : “……”
แม้ว่าสิ่งที่ หลัวหุ้ยเหม่ยพูดนั้นจะเป็นความจริง แต่พอพูดออกจากปากของแม่ตัวเองทำไมมันถึงได้รู้สึกแย่ขนาดนี้ ? เสี่ยวเหยียน รู้สึกหดหู่ใจมาก
แม้ว่าจะหดหู่ใจเธอก็ยังอธิบายไปว่า : “วันนี้เสี่ยวหมี่โต้วเพิ่งกลับประเทศค่ะ อยากจะมาหาฉัน ฉันก็เลยไปรับเขามา เดี๋ยวฉันก็จะพาเขากลับไปแล้วค่ะ วันนี้นอกจากเวลาส่งกับข้าว อาจจะไม่มีเวลามามากนักนะคะ คุณแม่ช่วยดูและคุณพ่อให้ดีๆ นะคะ”
ในความเป็นจริงแล้ว หลัวหุ้ยเหม่ย ก็อยากจะขอบคุณหานมู่จื่อ ตอนนี้ได้ยินเสี่ยวเหยียนบอกว่าเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของมู่จื่อ จึงได้พยักหน้าซ้ำๆ
“ได้ๆ คุณก็พาเด็กไปเล่นให้สนุกๆ นะ เขาเพิ่งจะกลับมาประเทศ พาเขาไปกินของอร่อยๆ ละแวกบ้านเราที่มีเอกลักษณ์นะ แต่ก็ต้องเลือกบ้าง แผงลอยที่ขายบนถนนแบบนั้นอย่าไปกินนะ เพื่อหลีกเลี่ยงเวลาเขากินแล้วจะท้องไม่ดี รู้ไหม เหยียนเหยียน”
เสี่ยวเหยียน ตอบไปว่า “รู้อยู่แล้วค่ะแม่ ฉันเข้าใจอยู่ค่ะ”
“คุณป้าจาง เสี่ยวหมี่โต้วไม่เลือกอาหารหรอกครับ อีกอย่างคุณน้าเสี่ยวเหยียนดีกับเสี่ยวหมี่โต้วมาก คุณวางใจได้เลยนะ”
ทันใดนั้นหลัวหุ้ยเหม่ยก็ยิ้มร่าออกมาเพราะคำพูดนี้ “โอ้โห ดูเด็กคนนี้สิ รู้เรื่องรู้ราวขนาดนี้ ฉลาดมากเลยนะ หน้าตาก็ดีขนาดนี้ พ่อแม่ของคุณจะต้องหน้าตาแบบไหนเนี่ย ?”
หลัวหุ้ยเหม่ย แทบจะจินตนาการได้ว่าพ่อแม่ของเสี่ยวหมี่โต้วมีลักษณะอย่างไร จะต้องหน้าตาดีและไอคิวสูงมากอย่างแน่นอน !
ส่วนเสี่ยวเหยียนก็เริ่มเก็บข้าวของ แล้วได้พูดไปว่า “เอาล่ะ พ่อกับแม่คะ พวกคุณสองคนกินข้าวก่อนเลยนะคะ ฉันจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปเที่ยวเล่นก่อนนะคะ เดี๋ยวตอนกลางคืนจะหาเวลามานะคะ เสี่ยวหมี่โต้วบอกลาหน่อยสิจ๊ะ”
“คุณลุงจาง คุณป้าจาง ลาก่อนนะครับ วันหลังผมค่อยมาเยี่ยมพวกคุณนะครับ”
“ได้ๆๆ”
“ประธานเย่น้อย เดินดีๆ นะ คราวหน้าก่อนจะมาก็บอกลุงด้วยนะ ลุงจะได้เตรียมของขวัญให้คุณ”
“……”
หลังจากพาเสี่ยวหมี่โต้วออกจากโรงพยาบาลแล้ว ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอลูบหัวเสี่ยวหมี่โต้วเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “พ่อฉันกับแม่ฉันเป็นคนหยาบคายไปหน่อยนะ แต่ก็เป็นคนที่อบอุ่นเป็นพิเศษ เสี่ยวหมี่โต้วไม่กลัวใช่ไหม ?”
เสี่ยวหมี่โต้วส่ายหัวแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน: “ไม่ครับคุณน้าเสี่ยวเหยียน คุณลุงจางและคุณป้าจางก็ดีมากทั้งสองคน เสี่ยวหมี่โต้วชอบมากเลย”
เสี่ยวเหยียนเผยรอยยิ้มออกมา “ปากหวานนะเนี่ย !”
จากนั้นเธอก็ก้มไปอุ้มเสี่ยวหมี่โต้วขึ้นมา: “ตอนนี้น้าเสี่ยวเหยียนจะพาคุณกลับบ้านแล้วนะ”
หลังจากเสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหมี่โต้วกลับมาบ้านแล้ว ขณะที่เธอกำลังจะเตรียมทำอาหาร ทันใดนั้นเสี่ยวหมี่โต้วก็แอบโผล่หัวเข้าไปในห้องครัว
“คุณน้าเสี่ยวเหยียน หรือไม่อย่างนั้นพวกเราออกไปกินกัน ?”
เสี่ยวเหยียน วางผักในมือลงอย่างสงสัย: “เป็นอะไรเหรอ ? เมื่อกี้บอกว่าอยากกินอาหารที่น้าเสี่ยวเหยียนปรุงไม่ใช่เหรอจ๊ะ ทำไมอยู่ดีๆ ถึงจะออกไปกินล่ะ ?”
ในแววตาของเสี่ยวหมี่โต้วประกายความเจ้าเล่ห์ แล้วซ่อนโทรศัพท์ไว้ข้างหลัง “คุณน้าเสี่ยวเหยียนผมอยากกินปลานึ่งร้านXXขึ้นมากะทันหัน เมื่อกี้ผมไปดูในอินเทอร์เน็ต การประเมินก็ดีมากเลยนะ”
“ปลาของร้าน XX ?” เสี่ยวเหยียนขมวดคิ้วขึ้น ไม่เคยได้ยินชื่อร้านนี้มาก่อนเลย ขณะที่เธอกำลังลังเลอยู่ เสี่ยวหมี่โต้วก็ได้ก้าวเท้าเดินมาข้างๆ เธอ แล้วแกว่งชายเสื้อของเธอเบาๆ
“คุณน้าเสี่ยวเหยียน ไปกันเถอะ พวกเราไปกินกันเถอะ ส่วนข้าวเย็นพวกเราค่อยกลับมาทำได้ไหม ?”
เสี่ยวหมี่โต้วอ้อนวอนเธอ แล้วจางเสี่ยวเหยียนจะปฏิเสธได้อย่างไร ? จึงได้แต่พยักหน้าอย่างหมดหนทาง: “โอเค ถ้าคุณอยากกินขนาดนี้ งั้นวันนี้คุณน้าเสี่ยวเหยียน ก็จะไปชิมเป็นเพื่อนคุณ”
“ครับ !”
หลังจากจัดเตรียมเล็กๆ น้อยๆ แล้ว เสี่ยวเหยียน ก็ได้ออกจากประตูไปพร้อมกับเสี่ยวหมี่โต้ว
ตอนที่ลงบันได เสี่ยวเหยียน ยังได้ถามขึ้นว่า “ใช่แล้วเสี่ยวหมี่โต้ว คุณได้ส่งข้อความบอกหม่ามี้คุณหรือยังว่าคุณออกมากับฉัน อย่าปล่อยให้หม่ามี้ของคุณหาคุณไม่เจอนะ เดี๋ยวจะเป็นห่วงเอา ฉันบอกคุณไว้เลยนะเสี่ยวหมี่โต้ว ตอนนี้หม่ามี้ของคุณเป็นหญิงตั้งครรภ์ หญิงตั้งครรภ์ห้ามกังวลนะรู้ไหม ?”
เสี่ยวหมี่โต้วกำลังถือโทรศัพท์พิมพ์ไป “รู้แล้วครับคุณน้าเสี่ยวเหยียน ผมกำลังส่งข้อความให้กับหม่ามี้แล้ว”
เห็นเขาถือโทรศัพท์อยู่ และได้รับปากไปอย่างเต็มที่ เสี่ยวเหยียนก็ไม่ได้สนใจว่าเขาส่งเนื้อหาอะไร อย่างไรก็ตาม ถ้าหากเสี่ยวหมี่โต้วเป็นคนจัดการเธอก็วางใจได้
เมื่อเลี้ยวเข้ามุมก็พบกับป้าจางผู้เป็นเพื่อนบ้านพอดี
เมื่อป้าจางเห็นเสี่ยวเหยียนแล้วก็ยิ้มแฉ่ง ขณะที่อยากจะเข้าไปพูดอะไรบางอย่างกับเสี่ยวเหยียน วินาทีถัดมาก็พบกับเด็กที่อยู่ข้างๆ เธอคนนั้นจึงหยุดก้าวเท้าลง ลืมแม้กระทั่งจะพูดอะไร
“นี่ นี่คือ……”
จางเสี่ยวเหยียนไม่อยากคุยพูดเรื่องนี้กับป้าจางผู้ขี้นินทามากเกินไป แต่ก็กลัวว่าฝ่ายตรงข้ามจะพูดไปเรื่อย ดังนั้นจึงได้อธิบายไปหนึ่งประโยค: “ป้าจาง นี่เป็นลูกชายของเพื่อนฉันเอง เพิ่งกลับประเทศวันนี้ ดังนั้นก็เลยมาเล่นกับฉันที่นี่ เสี่ยวหมี่โต้ว ทักทายย่าจางสิจ๊ะ”
“สวัสดีครับย่าจาง”
ป้าจาง ถูกเรียกจนตั้งสติกลับมาไม่ได้อยู่บ้าง จึงได้จ้องมองเสี่ยวหมี่โต้ว
เสี่ยวเหยียนจับมือของเสี่ยวหมี่โต้ว “ป้าจาง ตอนนี้ฉันจะต้องพาเด็กไปหาแม่ของเขาก่อนแล้วนะ”
หลังจากเสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหมี่โต้วไป ขนาดไปไกลแล้วยังได้ยินปากของป้าจาง ซุบซิบอยู่ พร้อมกับยืนอยู่ตรงนั้นมองมา
แม้ว่าจะไม่ได้ยินว่าเขาซุบซิบอะไร แต่เสี่ยวเหยียนรู้ดีว่ามันไม่ใช่คำที่น่าฟังอย่างแน่นอน
จึงไม่ได้ไปสนใจเธอ
เสี่ยวเหยียนพาเสี่ยวหมี่โต้วนั่งแท็กซี่ไปยังร้านอาหารที่กำหนด
หลังจากเข้ามาแล้ว เสี่ยวหมี่โต้วก็พาเสี่ยวเหยียนไปคุยกับพนักงาน พนักงานก็ได้ยิ้มแล้วพูดขึ้นทันที “ห้องวีไอพีหมายเลขสาม เป็นของคุณใช่ไหมคะ พวกคุณตามฉันมาได้เลยค่ะ”
จากนั้นพนักงานก็ได้พาพวกเขาเข้าไปให้ส่วนตัว
หลังจากนั่งลงแล้ว เสี่ยวเหยียนเห็นห้องขนาดใหญ่ จึงได้มองเสี่ยวหมี่โต้วอย่างจนปัญญาอยู่บ้าง
“เด็กน้อย แค่เราสองคนมากินข้าวเท่านั้น ทำไมต้องเวอร์ขนาดนี้ ฟุ่มเฟือยขนาดนี้ตั้งแต่อายุน้อยๆ มันไม่ใช่เรื่องดีนะ แม้ว่าจะมีเงินก็ควรจะประหยัดหน่อย รู้ไหม ?”
“รู้แล้วครับคุณน้าเสี่ยวเหยียน คราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว” เสี่ยวหมี่โต้วแลบลิ้นออกไปให้เสี่ยวเหยียน ทำท่าทางที่รู้สึกผิด
ทำผิดแล้วรู้จักแก้ไข เสี่ยวเหยียนจึงไม่ได้จะไปโทษเขาอีก
ทั้งสองคนนั่งลงแล้วสั่งอาหาร หลังจากสังเกตเห็นว่าเสี่ยวหมี่โต้วสั่งไปเยอะมากแล้ว คิ้วที่สวยงามจึงได้ขมวดขึ้นอย่างไม่รู้ตัว: “ไม่ใช่เมื่อกี้บอกคุณไปแล้วเหรอว่ามีเงินก็อย่าใช้อย่างฟุ่มเฟือย ? มีแค่เราสองคน คุณสั่งเยอะขนาดนี้จะไปกินหมดได้อย่างไร ?”
เสี่ยวหมี่โต้วไม่ได้เชื่อฟังคำพูดของเธอ ยังคงสั่งตามจำนวนที่สั่งกับพนักงานเช่นเดิม เสี่ยวเหยียนอดทนความโกรธไว้ ไม่ได้โมโหต่อหน้าพนักงาน
หลังจากที่พนักงานไปแล้วเสี่ยวเหยียนจึงพูดไปอย่างตำหนิ
“เสี่ยวหมี่โต้ว คุณเป็นอะไรเนี่ย ไม่ใช่เมื่อกี้รับปากกันดีแล้วเหรอ ? ทำไมตอนนี้ถึง……”
“คุณน้าเสี่ยวเหยียน อีกแป๊บเดียวคุณก็จะรู้แล้ว”
เสี่ยวเหยียนทำหน้างงงวย
เธออยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ?
“นายหานคะ เชิญฝั่งนี้ค่ะ……”
ขณะที่เสี่ยวเหยียนสงสัยความหมายในคำพูดของเสี่ยวหมี่โต้ว นอกประตูก็มีเสียงพนักงานส่งมา หลังจากประตูผลักเปิดออก ก็มีร่างสูงใหญ่และแข็งแกร่งร่างหนึ่งเข้ามาในห้องตามคำแนะนำของพนักงาน
เมื่อเห็นคนที่มาในตอนนั้นอย่างชัดเจน เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกราวกับว่าหัวใจของตนเองหยุดเต้นไป
ทำไม……ถึงเป็นเขา ?
