บทที่ 1092 ยังไงฉันก็จะตามตื๊อคุณอย่างแน่นอน
ไม่ใช่ว่าเลิงเยาเยาจะไม่เห็นความคลุมเครือระหว่างทั้งสองคน แต่ในความเป็นผู้หญิงด้วยกัน เธอก็ยังคงยืนอยู่ข้างเสี่ยวเหยียน ถ้าเสี่ยวเหยียนไม่เต็มใจที่จะให้เซียวซู่ส่งเธอกลับบ้าน ถ้าอย่างนั้นเลิงเยาเยาก็ยินดีที่จะช่วยเธอ
เธอดึงเสี่ยวเหยียนมาข้างๆตัวเอง จ้องไปที่เซียวซู่ อย่างไม่เป็นมิตร
“ฉันคิดว่าไม่รบกวนพวกเราเลยสักนิด ถ้าเสี่ยวเหยียนอยากกลับไปกับเรา ฉันยินดีมาก ในระหว่างทาง ยังมีคนคุยเล่นแก้เบื่อกับฉัน พอดีฉันไม่ได้เจอเธอมานานแล้วด้วย มาสิ ไปคุยเรื่องในอดีตกันเถอะ”
หลังจากพูดจบ เลิงเยาเยาก็กอดคอกันกับเสี่ยวเหยียนเหมือนอย่างกับผู้ชายกอดเธอเดินไปที่รถโดยตรง
เซียวซู่กับหวังอานสบตากัน เซียวซู่ก็ไม่มีอะไรอย่างอื่น แต่กลับเป็นใบหน้าของหวังอาน เห็นร่องรอยของความโกรธเคือง
หลังจากที่ผู้หญิงสองคนทางนั้นเดินออกไปไกลแล้ว หวังอานกดเสียงต่ำลง มองเซียวซู่ด้วยความรังเกียจ
“ลูกพี่ แบบนี้นายไม่ไหวนะ จีบผู้หญิงจีบจนกลายเป็นสภาพนี้ ฉันก็ไม่พูดถึงแล้ว ยังพาเพื่อนซวยไปด้วย ไม่ใช่ฉันอยากจะว่านายนะ คราวหน้าสามารถอยู่ห่างจากพวกเราหน่อยได้ไหม? โอกาสที่ดีขนาดนี้”
เซียวซู่ก็รู้สึกจำใจมาก เขายิ้มอย่างจนปัญญา “ฉันกำลังพยายามอยู่ แต่พวกคุณก็ออกมากะทันหัน ฉันจะทำยังไงได้?”
หวังอานถอนหายใจ รู้สึกปวดใจ
เสียงคำรามของเลิงเยาเยา ส่งมาจากระยะไกล “หวังอาน คุณยังไม่ไป? หรือจะอยู่เป็นเพื่อนเขาใช่ไหม?”
หวังอานตัวสะดุ้ง รีบตอบทันที “ไม่ใช่ๆ ฉันมาเดี๋ยวนี้เลย!”
หลังจากพูดจบ ก็ทิ้งสายตา ตนเป็นที่พึ่งแห่งตน ให้เซียวซู่ จากนั้นก็รีบตามไป
เซียวซู่ยืนอยู่กับที่ มองด้านหลังของเสี่ยวเหยียน ที่ถูกพาตัวไป ในใจรู้สึกจนปัญญายิ่งนัก สาวน้อยยังคงต่อต้านเขามาก ช่างน่าปวดหัวจริงๆ
หลังจากขึ้นรถ เสี่ยวเหยียนกับเลิงเยาเยา ทั้งสองนั่งที่เบาะหลัง หวังอานขับรถอยู่ข้างหน้าคนเดียวอย่างเสียอารมณ์ บทสนทนาระหว่างทั้งสองดังมาจากเบาะหลัง
“ขอบคุณนะ เลิงเยาเยา”
เสี่ยวเหยียนกล่าวขอบคุณกับเลิงเยาเยา ด้วยสายตาที่ซาบซึ้ง เลิงเยาเยาท่าทางเหมือนกล้าหาญองอาจ ตบหน้าอกของตัวเอง “ขอบคุณอะไรกัน? เพื่อนเจอปัญหา ฉันออกมือช่วย เป็นเรื่องที่สมควรอีกอย่างคุณคือเพื่อนสนิทของเทพธิดาฉัน ช่วยเหลือคุณ ปัดเศษให้ใกล้เคียง ก็เท่ากับได้ช่วยเหลือเทพธิดาของฉันแล้ว”
เสี่ยวเหยียน “……”
เป็นแฟนคลับสาวน้อยของมู่จื่ออีกคน
ไม่คาดคิดว่าผลงานของมู่จื่อ จะดึงดูดแฟนคลับสาวๆจำนวนมากขนาดนี้ ในขณะที่เสี่ยวเหยียนรู้สึกดีใจกับเธอ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์มากเกินไปแล้ว หลายปีมานี้ ยังสร้างเนื้อสร้างตัวไม่ได้อะไรเลยสักอย่าง
“แต่ว่า คนคนนั้นไม่ใช่ผู้ช่วยข้างกายคุณชายเย่เหรอ? เขาชอบคุณ?”
เลิงเยาเยาถามคำถามอย่างตรงไปตรงมา โดยไม่อืดอาดยืดยาด หรืออ้อมค้อม พูดตรงจนทำให้เสี่ยวเหยียนแก้มแดงแล้ว จากนั้นก็ไอเบาๆ แล้วหันหน้าหนี
“ก็ไม่ถือว่า……ชอบมั้ง”
“ที่แท้คุณเป็นคนขี้อายง่ายขนาดนี้เลยเหรอ?” เลิงเยาเยาจ้องที่แก้มแดงก่ำของเธอ สนุกสนานอย่างกับได้ค้นพบโลกใหม่ มือเท้าคางตัวเอง “นั่นก็คือกำลังจีบคุณอยู่สินะ?”
เสี่ยวเหยียนพยักหน้าเล็กน้อย ส่งเสียงตอบกลับเบาๆ
“ฮ่า ไม่เลวนะ ฉันดูท่าทางของเขา ก็เป็นผู้เป็นคนนะ ดูแล้วน่าจะสามารถลองคบหาดูได้” เลิงเยาเยาถึงกับเริ่มประเมินเซียวซู่อย่างจริงจัง ในระหว่างที่พูด ทันใดนั้นก็นึกอะไรบางอย่างได้ พูดกับหวังอานที่อยู่ข้างหน้า “หล่อกว่าคุณมาก”
หวังอาน “……”
แอบกัดฟันกรามหลังของตัวเอง เขาไปทำอะไรให้ใครนะ? เซียวซู่ไอ้หมอนี่ไม่ใช่คนจริงๆ ทำให้โอกาสที่จะอยู่ตามลำพังของพวกเขาหายไปเลย ตอนนี้เยาเยายังจะพูดว่า เขาหล่อกว่าตัวเองมาก
เมื่อนึกถึงตรงนี้ หวังอานก็ไม่พอใจเป็นอย่างมาก “แต่เขาไม่ได้รูปร่างกำยำล่ำสันแข็งแกร่งเท่าฉัน ดูแล้วไม่มีความรู้สึกปลอดภัย ไม่เหมือนกับฉัน ถ้ามีใครรังแกคุณ ฉันจะบังให้กับคุณทั้งหมด จากนั้นเอาคืนสิบเท่า”
เลิงเยาเยาจ้องเขม็งเขา “น้อยๆหน่อยคุณ โอ้อวดให้น้อยหน่อย ไอ้บึกบึนอย่างคุณ ยังมีหน้ามาเข้าข้างตัวเองชมตัวเองที่นี่ ที่แท้ก็คือตัวใหญ่โง่เขลาคนหนึ่ง”
“แฮร่ๆๆ ตัวใหญ่โง่เขลาแล้วไงล่ะ? ยังไงฉันก็จะตามตื๊อคุณอย่างแน่นอน”
เลิงเยาเยาหน้าแดง จ้องที่เขาอย่างดุเดือด “หุบปาก!”
เสี่ยวเหยียนที่อยู่ด้านข้างกะพริบตาถี่ๆ ทันใดนั้นก็รู้ว่า ตัวเองทำผิดอะไรไปโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าเธอจะหลบเลี่ยงจากเซียวซู่ แต่……ก็ได้กลายเป็นก้างขวางคอของสองคนนี้!
ถึงว่าสีหน้าของหวังอานผิดปกติมาตลอด ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
ทันใดนั้น เสี่ยวเหยียนก็อึดอัดยิ่งนัก ไม่พูดอีกต่อไป
เมื่อกลับถึงบ้าน เสี่ยวเหยียนยกมุมปากขึ้น พูดกับทั้งสองคน “ขอบคุณพวกคุณที่ส่งฉันกลับมา ถ้าคราวหน้ามีโอกาส ฉันเลี้ยงข้าวพวกคุณ”
หวังอาน “ไม่ต้องขอบคุณ คราวหน้าอย่าเลี้ยงข้าวพวกเราดีกว่า ฉันอยากได้โอกาสที่จะอยู่กันตามลำพังเพียงสองคน ขอบคุณ”
เสี่ยวเหยียน “……จริงแท้ยิ่งนัก”
เพี้ยบ! เลิงเยาเยายกมือตบกบาลของหวังอานโดยตรง “ข้าสั่งให้หุบปาก”
หลังจากที่โดนดุ หวังอานก็สงบเสงี่ยมแล้ว จับที่กบาลของตัวเองเบาๆ แต่ใบหน้ายื่นเขินๆ เลิงเยาเยา หันไปหาเสี่ยวเหยียน “เอาล่ะ คุณอย่าไปฟังเขาพูดเรื่องไร้สาระที่นี่ โครงสร้างสมองของเขา ไม่เหมือนกันกับคนทั่วไป แปลกประหลาดยิ่งนัก คุณรีบขึ้นไปเถอะ เราเฝ้าดูคุณขึ้นไปแล้วค่อยไป”
“ขอบคุณนะ งั้นฉันไปแล้วนะ ระหว่างทางพวกคุณระวังด้วย”
เสี่ยวเหยียนขึ้นไปชั้นบนอย่างรวดเร็ว จากนั้นเดินไปที่หน้าต่างแล้วมองลงไป พบว่าเลิงเยาเยาเงยหน้าขึ้น มองพอดี เสี่ยวเหยียนโบกมือให้เธอ เลิงเยาเยาก็เดินยิ้มกลับไปที่รถ จากนั้นก็ออกไป
หลังจากดูทั้งสองคนออกไปแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ยืนเหม่อลอยอยู่ที่นี่ เลิงเยาเยากับหวังอานทะเลาะหยอกล้อทะเลาะกัน ก็มีความสุขมาก ดูเหมือนทุกคนจะมีความสุขมาก ยกเว้นเธอ……
“ยืนโง่ทำอะไรหรือ?”
ทันใดนั้นเสียงก็ดังมาจากด้านหลัง ทำให้เสี่ยวเหยียน
สะดุ้งตกใจอย่างหนัก จนแทบจะกระโดดขึ้นมา
เธอหันหน้ากลับมา มองเห็นหลัวหุ้ยเหม่ยถือแก้วน้ำไว้ ยืนอยู่ข้างหลังเธอ จ้องมองเธออย่างลึกล้ำ
ดึกมากแล้ว ท่าทางของ หลัวหุ้ยเหม่ยแบบนี้ ดูแล้วรู้สึกน่ากลัวไม่น้อย เสี่ยวเหยียน โกรธจนกุมหัวใจไว้ “แม่ แม่ทำให้คนตกใจกลัวทำไม? ดึกดื่นป่านนี้ อย่าทำแบบนี้ได้ไหม? ถ้าฉันตกใจจนหัวใจวาย จะทำยังไง?”
“เชอะ” หลัวหุ้ยเหม่ย ทำเสียงเชอะอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็เดินไปที่หน้าต่าง แล้วมองลงไป สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย “บอกว่าฉันทำให้คนกลัว เธอเกาะอยู่ที่หน้าต่าง มองลงไปข้างล่างโดยไม่พูดอะไรเลย ไม่น่ากลัวหรือไง? คนที่ไม่รู้เรื่อง ยังคิดว่าเธอจะกระโดดตึกเสียอีก?”
เสี่ยวเหยียน “……ที่นี่คือชั้นสาม ฉันจะกระโดดตึก ก็ต้องขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าถึงจะถูก?”
หลัวหุ้ยเหม่ย “กำลังดูอะไร? ชายคนรัก? ผู้ชายส่งเธอกลับมาเหรอ?”
เสี่ยวเหยียนถอดรองเท้าทิ้ง ถอดเครื่องประดับบนตัวออกทีละชิ้น เธอไม่ได้ตอบคำถามของหลัวหุ้ยเหม่ย แล้วยังถามว่า “มู่จื่อเชิญพวกคุณไปงานเลี้ยง ทำไมพวกคุณถึงกลับเร็วขนาดนี้? และพวกคุณไปไหนกัน ตลอดงานไม่ได้เจอกับพวกคุณเลย”
“อ๋อ” หลัวหุ้ยเหม่ยนั่งลงข้างๆ “ก็ไปเล่นกับเสี่ยวหมี่โต้วไง พ่อของเธอชอบเด็กคนนั้น รู้สึกว่าเขาทั้งฉลาดและน่ารัก ท่าทางก็น่าเอ็นดูมาก ตอนกลับมายังบอกฉันเลย ถ้าเธอแต่งงานเร็วหน่อย มีลูกที่น่ารักฉลาดแบบนี้ ก็คงจะดี”
ท่าทางของเสี่ยวเหยียนหยุดชะงัก แล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้น
“แม่ แม่คงไม่ใช่กำลังเร่งฉันนะ?”
“เธอว่าล่ะ?” หลัวหุ้ยเหม่ย เลิกคิ้วเบาๆ “อายุก็ไม่น้อยแล้ว เรามีเธอแค่ลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่เร่งเธอ จะเร่งใคร? อีกอย่างเธอยังพาเด็กน่ารักขนาดนั้นเข้ามาในบ้าน พวกเราก็จะยิ่งอยากได้แล้ว”
มากขึ้นเท่านั้น”
“……ฉันยังอยู่ห่างไกลกับการแต่งงานมาก! เสี่ยวหมี่โต้วเล่นกับพวกคุณก็พอแล้ว อย่าเพิ่งคิดเพ้อฝันถึงของฉันเลย”
เสี่ยวเหยียนเปลี่ยนใส่รองเท้าส้นแบน กลับเข้าห้องไปอาบน้ำ “แม่ เดี๋ยวแม่เข้านอนเร็วหน่อย ฉันอาบน้ำเสร็จก็จะนอนแล้ว วันนี้เหนื่อยมาก”
