บทที่ 1096 สายตาใช้ได้
“เอาล่ะๆ ลูกสาวของฉันพูดอะไรก็คืออะไร ใช่แล้ว เมื่อกี้เซียวซู่บอกว่ามีเรื่องด่วนในบริษัท จึงกลับไปจัดการแล้ว น่าจะกลับมาพรุ่งนี้”
“ฉันหวังว่าเขาจะไม่มาอีกแล้ว ช่วยมากเท่าไหร่ ฉันก็ไม่สามารถจ่ายคืนให้ได้ และที่เสียไป ก็เป็นเวลาของเขาเอง”
แต่คนเขาเต็มใจ ไล่ก็ไล่ไม่ไป เธอมีวิธีอะไร?”
เสี่ยวเหยียนถอนหายใจ
“เถ้าแก่เนี้ย”
“เกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวเหยียนหันเดินออกมาจากห้องครัว ที่เรียกเธอคือพนักงานที่ดูแลบริการสั่งอาหาร เธอชี้ไปที่ที่อยู่แห่งหนึ่ง “คลับหลิวจินนี้ มีลูกค้าสั่งราเม็งสิบชาม ให้พวกเราส่งไปให้”
สิบชาม?
เสี่ยวเหยียนชะงักไปชั่วขณะเหรอ? เอาเยอะขนาดนี้ และยังอยู่ใน คลับหลิวจินด้วย?
แค่ฟังดูก็รู้สึกว่ามีความอันตรายนิดหน่อย คืออะไรกัน? อาจเป็นเพราะว่าเสี่ยวเหยียนไม่ค่อยได้สัมผัสกับสถานที่เช่นนี้มากนัก สิ่งที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน สำหรับมนุษย์แล้ว มักจะทำให้รู้สึกว่ากลัว
ตอนที่เธอลังเล เด็กหญิงพูดว่า “หรือว่าให้ฉันไปแล้วกัน? บ้านของฉันอาศัยอยู่ใกล้บริเวณนั้น น่าจะไม่มีอันตรายอะไร และฉันก็รู้ทางด้วย”
เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาว จากนั้นยิ้มส่ายหัว “จะปล่อยให้เธอไปได้ยังไง? จ้องที่โทรศัพท์ดีๆ พ่อฉันยังไม่กลับมา ก็ให้ฉันไปส่งแล้วกัน”
เมื่อรู้ว่าเสี่ยวเหยียนจะออกไปส่งอาหาร และยังเป็นราเม็งสิบถ้วย หลัวหุ้ยเหม่ยก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “เยอะขนาดนี้ เธอหิ้วไหวไหม?”
ทันทีที่พูดจบ เสี่ยวเหยียนก็หยิบราเม็งขึ้นมาอย่างง่ายดาย ใส่ลงในกล่องเล็กเรียบร้อย จากนั้นก็ยกขึ้น
ความแข็งแกร่งได้มาจากการฝึกฝนทั้งหมด
แรงน้อย หิ้วไม่ไหว ยกไม่ไหว ล้วนแต่เป็นคนที่เคยชินกับการถูกดูแล
เสี่ยวเหยียนเห็นผู้หญิงหลายคน ก่อนแต่งงานไม่สามารถแม้แต่จะเปิดขวดน้ำได้ แต่ตอนที่เปิดกล่องพัสดุ อย่างกับสายฟ้า หลังคลอดลูก แบกที่หลังคนหนึ่ง อุ้มอีกคนหนึ่ง ก็สามารถเดินได้อย่างรวดเร็ว
ดังนั้นจะพูดว่าผู้หญิงแรงน้อยหรือ? ก็ไม่ใช่ แค่อยากจะทำก็สามารถทำได้
“แม่ ไม่เป็นไร ฉันไปส่งเสร็จก็จะกลับมา”
คลับหลิวจิน
ตอนที่เสี่ยวเหยียนถือกล่องเข้าไป ยังถูกแผนกต้อนรับห้ามไว้ สอบถามว่าเธอมาทำอะไร หลังจากที่ เสี่ยวเหยียนพูดถึงฐานะของตัวเอง สายตาที่แผนกต้อนรับมองเธอ ก็เพิ่มความดูหมิ่นเล็กน้อย เวลาพูดกับเธอ ก็มีความรังเกียจด้วย
“ส่งอาหารเดลิเวอรี่ใช่ไหม? ขึ้นลิฟต์ข้างหน้าก็ใช่แล้ว”
เสี่ยวเหยียนไม่ได้สนใจว่าเธอจะใช้สายตาอะไรมองตัวเอง เพราะยังไงเธอส่งเสร็จก็ไปแล้ว
ตอนที่เธอเตรียมจะถือกล่องเดินไปทางลิฟต์ ข้างนอกมีคนเข้ามาแล้ว และยังเป็นคนที่เธอรู้จักดีด้วย เมื่อเห็นเขา เสี่ยวเหยียนตกตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะมาที่นี่ด้วย
ที่มาไม่ใช่คนอื่น คือหลินสวี่เจิ้งที่เพิ่งไปกินอาหารในร้านของเธอเมื่อไม่นานมานี้
ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่? ตัวเองจะต้องไปทักทายเขาไหม? ทั้งที่ได้เห็นอีกฝ่ายแล้ว แต่ยังไม่ไปทักทายกับเขา ดูเหมือนจะไม่มีมารยาทมาก
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เสี่ยวเหยียนจึงเป็นฝ่ายกล่าวทักทาย กับ หลินสวี่เจิ้งก่อน
แผนกต้อนรับเห็นฉากนี้พอดี ความรังเกียจก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ามากยิ่งขึ้น
หลินสวี่เจิ้ง เข้ามาหาคน ข้างตัวเขา ยังมีคนติดตามสองคน ทั้งสองกำลังสื่อสารอะไรบางอย่างด้วยเสียงต่ำ ยังเป็นคนรอบข้างของ หลินสวี่เจิ้งที่สังเกตเห็นว่า เสี่ยวเหยียนกำลังมองดูพวกเขา พูดอะไรบางอย่างกับหลินสวี่เจิ้ง หลินสวี่เจิ้ง ถึงได้มองมาทางนี้
เมื่อเห็นเสี่ยวเหยียนที่ถือกล่องส่งอาหารแล้วยืนอยู่ที่นั่น หลินสวี่เจิ้งชะงักเล็กน้อย จากนั้นก็มีการตอบสนอง
แล้วเขาก็เดินไปหาเสี่ยวเหยียน
“นายหลิน บังเอิญจัง” เสี่ยวเหยียนยิ้มให้อีกฝ่ายจากนั้นก็เหลือบมองคนข้างๆเขาอย่างซาบซึ้ง
หลินสวี่เจิ้ง มองพิจารณาเสี่ยวเหยียน แล้วก็ยิ้มเล็กน้อย
“ช่างบังเอิญจริงๆ ฉันมาครั้งแรก ก็ได้เจอกับคุณ มาส่งอาหารเหรอ?”
“อืม” เสี่ยวเหยียนพยักหน้าอย่างแรง “ลูกค้าท่านหนึ่งสั่งราเม็งสิบถ้วยที่ร้านราเม็งของเรา พอดีว่าที่ร้านยุ่งมาก ฉันก็เลยมาส่งเอง”
เมื่อได้ยิน หลินสวี่เจิ้งก็มองไปที่เสี่ยวเหยียนเพิ่มอีกหลายครั้ง เป็นผู้หญิงที่ไม่กลัวความยากลำบากความเหนื่อยล้าจริงๆ เขาตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ฉันช่วยคุณถือกล่องส่งอาหารไหม? ไปที่ชั้นไหน?”
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะก้าวมาข้างหน้า สีหน้าของ เสี่ยวเหยียนก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ถอยหลังไปสองก้าว “ไม่ต้องแล้ว ฉันสามารถถือเองได้ ขอบคุณสำหรับความหวังดีของนายหลิน ฉันจะไปที่ชั้นหก”
“พอดีเลย เราก็จะไปที่ชั้นหกเหมือนกัน ทางเดียวกัน พร้อมกัน?”
เสี่ยวเหยียนได้ยิน ก็พยักหน้าอย่างมึนงง “โอเค”
ดังนั้นเสี่ยวเหยียนจึงเดินตามหลินสวี่เจิ้งเข้าไปในลิฟต์ ตอนที่เข้าไปในลิฟต์ เพื่อนของหลินสวี่เจิ้งทนเห็นไม่ได้จริงๆ ที่สาวน้อยคนหนึ่ง ถือกล่องใบใหญ่ขนาดนี้ด้วยตัวเอง เลยพูดขึ้นเสียงดัง ฉันช่วยคุณยกเถอะ หนักขนาดนี้ คุณสาวน้อยตัวคนเดียวยกเอง ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเหมือนกัน”
“ไม่ต้อง ฉันสามารถยกได้จริงๆ และเดี๋ยวฉันเข้าไปส่ง แค่หวังไว้ก็สามารถกลับได้แล้ว ตอนที่ออกมา ก็คือกล่องเปล่าแล้ว ไม่เป็นไร”
แม้ว่าหลินสวี่เจิ้ง กับ จางเสี่ยวเหยียน แค่ได้เจอหน้ากันไม่กี่ครั้ง แต่เจอกันไม่กี่ครั้งนี้ ก็สามารถดูออกว่า สาวน้อยคนนี้ดื้อรั้น ไม่ฟังคำโน้มน้าวของคนอื่น ทำสิ่งต่างๆ มักจะมีความคิดของตัวเองเสมอ กำหนดชัดเจนแล้ว ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง และก็กลัว ต้องรบกวนถึงคนอื่น
คาดว่าพี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเขาโน้มน้าวยังไง เสี่ยวเหยียนก็จะไม่ให้กล่องแก่เขา
ลิฟต์มาถึงชั้นหกอย่างรวดเร็ว หลังจากออกไป เสี่ยวเหยียนก็มองดูห้อง ไม่คิดว่าจะอยู่ในทิศทางเดียวกับพวกเขา ดังนั้นทุกคนจึงเดินไปด้วยกันเป็นเวลานานในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็พบห้องรับรองที่ตัวเองจะต้องมาส่ง
“นายหลิน งั้นฉันไปส่งอาหารก่อนนะ”
“อืม” หลินสวี่เจิ้งพยักหน้าเบาๆ ก้าวไปข้างหน้า
หลังจากนั้นจางเสี่ยวเหยียนก็ไปเคาะประตู หลังจากที่ประตูเปิดออก ลูกพี่ลูกน้องของหลินสวี่เจิ้งก็มองเข้าไปข้างในเพิ่มอีกหน่อย
“สวัสดี ไม่ทราบว่าเป็นอาหารเดลิเวอรี่ที่พวกคุณสั่งใช่ไหม?”
คนที่มาเปิดประตูคือผู้ชายคนหนึ่ง ยังมีบุหรี่อยู่ในปาก ท่าทางดูเหมือนคนป่าเถื่อนในชนบท เขามองดูเสี่ยวเหยียนตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แล้วค่อยหันข้างเปิดประตูออก
“ไม่ได้ฉันสั่ง คือพวกเพื่อนข้างในของฉันเป็นของคนสั่ง เข้ามาส่งเลย”
“อ๋อ” สายตาของอีกฝ่ายทำให้เสี่ยวเหยียนไม่ชอบใจยิ่งนัก เธอจึงตัดสินใจว่า หลังจากที่ส่งของเข้าไปวางไว้บนโต๊ะเสร็จ ก็จะกลับไปเลย
แต่หลังจากที่เสี่ยวเหยียนเดินเข้าไป ก็พบว่าในห้องตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นเหล้าและบุหรี่ ทั้งสองกลิ่นผสมด้วยกัน แสบจมูกมาก เป็นกลิ่นที่ทำให้คนขยะแขยงคลื่นไส้มาก
และในห้องมีแต่ผู้ชาย ดื่มเหล้าจนตาแดงไปหมด
สำคัญที่สุดคือ พวกเขาแต่ละคน ล้วนกอดผู้หญิงในชุดบางเบาไว้ในอก
เพียงแวบเดียว เสี่ยวเหยียนก็รู้สึกถึงความผิดปกติ ถือกล่องไว้แล้วเดินออกไปทันที
แต่เดินไปเพียงสองก้าว ก็ถูกชายที่คาบบุหรี่เปิดประตูในเมื่อครู่นี้ ยื่นมือขวางไว้
“เฮ้ยๆ ทำอะไร? ของยังไม่ได้วางไว้ก็จะไปแล้ว เธอมาส่งอาหารจริงหรือเปล่า?”
เสี่ยวเหยียนเม้มริมฝีปาก พูดด้วยสีหน้าที่ดูไม่ดี “ฉันส่งผิดที่แล้ว”
หลังจากพูดจบ อ้อมตัวเขากำลังจะจากไป แต่เขาก็กระโดดออกมาขวางเธอไว้อีกครั้ง “จะส่งผิดที่ได้ยังไง บนกล่องจัดส่งอาหาร ก็คือชื่อไม่ใช่เหรอ สือเถา ราเม็งนี้นายเป็นคนสั่งใช่ไหม?”
ผู้ชายที่ถูกเรียกว่าสือเถากอดผู้หญิงข้างๆไว้ หัวเราะได้น่ารังเกียจที่สุด
“เป็นยังไง ฉันบอกแล้วว่า เจ้าของร้านนี้ เป็นสาวสวยมากใช่ไหม? ดูเอวบางขาเรียวยาวนี่สิ รู้ว่าฉันไม่ได้พูดจาเหลวไหลแล้วใช่ไหม?”
“สือเถา สายตาใช้ได้ น้องสาวเข้ามา ให้พี่ชายลองดูหน่อย ว่าราเม็งวันนี้อร่อยไหม?”
