บทที่ 1100 ฉันทำเองได้
“นายจู้จี้จุกจิก แล้วยังสอดรู้สอดเห็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
หลินสวี่เจิ้งก็รู้ตัวแล้วว่า ตัวเองได้พูดมากไปหน่อยแล้วจริง กางมือออกเล็กน้อย “เอาล่ะ! แค่เป็นห่วงเพื่อนเท่านั้น เมื่อนายปฏิเสธขนาดนี้ ก็ช่างมันเถอะ”
หลังจากนั้น หลินสวี่เจิ้งก็จากไปตามลำพัง หานชิงยืนอยู่กันที่คนเดียวเป็นเวลานาน ถึงได้ก้าวออกไป
หลังจากที่เสี่ยวเหยียนออกจากสถานีตำรวจ ก็เดินไปตามถนนคนเดียว ตอนที่เธอมา เธอได้นั่งรถตำรวจ รถส่งอาหาร ยังอยู่ที่หน้าคลับ สิ่งที่เธอพูดกับ หลัวหุ้ยเหม่ยทางโทรศัพท์ในเมื่อกี้ เกรงว่าต้องไปปกปิดพิรุธ
หรือนั่งแท็กซี่ไปที่คลับ แล้วขับรถกลับบ้าน เอาเสื้อผ้าสองสามชุดกลับไปอยู่ที่คอนโดสองสามวันแล้วกัน
สภาพของเธอในตอนนี้ ถ้ากลับไปจะต้องถูกพ่อแม่สงสัยแน่นอน ถึงเวลานั้นถ้าพูดเรื่องนี้กับพวกท่าน คิดทบทวนไปมา เสี่ยวเหยียนก็ยังไม่อยากให้พวกเขากังวล
ขณะที่เดินอยู่ ขาของเสี่ยวเหยียนก็เจ็บปวดเล็กน้อย เธอเพิ่งจะรู้ในตอนที่วิ่งออกจากสถานีตำรวจในเมื่อกี้ น่าจะเป็นเพราะตอนที่ถูกพวกเขาลากกระชาก ชนที่มุมโต๊ะข้างๆ
ในเวลานั้น เสี่ยวเหยียนเจ็บปวดมากจนน้ำตาเกือบจะไหลออกมาแล้ว เวลาเดินจะรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก
เธอชะลอตัวลง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา เตรียมจะเรียกแท็กซี่ เสียงบีบแตรดังมาจากด้านหลัง เสี่ยวเหยียนหลบไปอยู่ด้านข้างโดยสัญชาตญาณ เดินเซเล็กน้อย เกือบจะล้มลง
หลังจากที่เธอทรงตัวได้แล้ว โทรศัพท์ก็ร่วงลงจากมืออย่างไม่ทันระวัง ตกลงไปที่พื้นส่งเสียงดัง
เสี่ยวเหยียนกลั้นความเจ็บปวดไว้ รีบนั่งลงไป เห็นว่าหน้าจอโทรศัพท์กระแทกจนแตกไปแล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย
ตัวเองบาดเจ็บแล้วยังจะแสร้งทำเป็นเก่ง เดินช้าหน่อยไม่เป็นหรือไง?”
รองเท้าคู่หนึ่งที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นตรงหน้าตัวเอง เสี่ยวเหยียนตกตะลึงก่อน จากนั้นก็ตอบสนองได้ทันที รองเท้าคู่นี้ เมื่อกี้เธอเคยเห็นในสถานีตำรวจเป็นของหานชิง
เสี่ยวเหยียนเงยหน้าขึ้น ร่างสูงใหญ่ของใครบางคนที่อยู่ตรงหน้า ยืนย้อนแสง โครงหน้านั้นยิ่งดูคมชัดน่าหลงใหลมากขึ้นภายใต้แสงเงา แต่น่าเสียดายที่เสี่ยวเหยียนมองไม่เห็นสายตาของเขา ไม่รู้ว่าตอนนี้เขากำลังใช้สายตาแบบไหนมองดูตัวเอง แต่มองไม่เห็น เธอก็สามารถจินตนาการได้
น่าจะคือสงสารเธอมั้ง
เธอนั่งอยู่ที่นั่นโดยไม่ขยับ ก้มหน้ามองดูหน้าจอโทรศัพท์มือถือที่แตกร้าวของตัวเองอีกครั้ง กำลังจะใช้มือไปเช็ดให้สะอาด
แต่ก็มีใครบางคนที่เร็วกว่าเธอ มือของเธอยังไม่ได้แตะหน้าจอ ก็ถูกหานชิงจับไว้แล้ว “หน้าจอแตกแล้ว ถ้าเช็ดด้วยมือโดยตรง อาจทำให้มือเป็นแผลได้ง่าย”
สิ้นเสียง เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเอง หยิบผ้าเช็ดหน้าที่สะอาดออกจากกระเป๋า เช็ดโทรศัพท์ของเธอให้สะอาด
เนื่องจากอยู่ไม่ไกลนัก เสี่ยวเหยียนจึงได้กลิ่นหอมของพืชพรรณบนผ้าเช็ดหน้านั้นอย่างอ่อนๆ และเนื้อผ้าและโลโก้ของผ้าเช็ดหน้านั้น คงน่าจะเป็นของที่มาจากแบรนด์ที่มีชื่อเสียง
เมื่อนึกถึงร้านราเม็ง ได้มาเพราะการช่วยเหลือของเขา ในใจของเสี่ยวเหยียนทั้งโกรธทั้งกลุ้ม อดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ยตัวเอง “ผ้าเช็ดหน้าคงจะแพงมากสินะ? เอามาเช็ดโทรศัพท์ให้ฉัน ฉันต้องส่งอาหารเดลิเวอรี่มากเท่าไหร่ ถึงจะซื้อมาคืนให้คุณได้?”
เธอจงใจพูดคำเหล่านี้เพื่อยั่วยุเขา
การเคลื่อนไหวที่มือของหานชิง ก็หยุดลงเพราะคำพูดของเธอ แต่เขาก็รีบเก็บโทรศัพท์มือถือที่เช็ดสะอาดแล้ว ลงไปในกระเป๋าเสื้อสูทของตัวเองทันที
การกระทำนี้ทำให้เสี่ยวเหยียนสับสนงุนงง
“คุณทำอะไร? คืนโทรศัพท์ให้ฉัน”
“ลุกขึ้น” หานชิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “พาคุณไปโรงพยาบาล”
“ฉันไม่ไป” เสี่ยวเหยียนส่ายหัวอย่างดื้อดึง “ฉันบอกแล้วว่าฉันไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องไปโรงพยาบาล”
“แค่เดินยังทรงตัวไม่อยู่ ยังจะบอกว่าตัวเองไม่เป็นไร?” สายตาของหานชิง จับจ้องที่ใบหน้าของเธอ แววตามีความเฉียบคม แม้ว่าน้ำเสียงของเขาจะฟังดูราบเรียบ แต่เห็นได้ชัดว่า สีหน้าค่อยๆบึ้งตึง
แต่อย่างนี้จะเป็นยังไงล่ะ? ในใจของเสี่ยวเหยียน นอกจากโมโหไม่มีอย่างอื่น เธอไม่อยากไปใส่ใจกับความรู้สึกของหานชิงเลย เพราะยังไงเธอก็รู้ว่า ตัวเองเป็นยังไง หานชิงก็ไม่ได้สนใจ และจะไม่ชอบเธอด้วย แล้วเธอจะมีอะไรที่ต้องใส่ใจอีก?
“ใครบอกว่าฉันเดินทรงตัวไม่ไหว เมื่อกี้ฉันแค่ไม่ทันระวังเท่านั้น อีกอย่าง คนที่งานยุ่งมากอย่างประธานหาน ควรรีบกลับไปที่บริษัททันที อย่าเสียเวลาให้กับคนที่น่าสงสารอย่างฉันเลย ฉันจะเป็นยังไง ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ คุณ…… อ๊ะ……”
ยังพูดไม่จบ หานชิงก็ทนฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว ทันใดนั้น มือหนึ่งโอบไหล่ของเธอไว้ อีกมือหนึ่งช้อนขาของเธอ อุ้มตัวเธอขึ้นมา
หานชิงสูงมาก เสี่ยวเหยียนก็ผอมมากด้วย หลังจากที่ถูกหานชิงอุ้มขึ้นมา ก็แค่ตัวเล็กๆเท่านั้น เธอคิดไม่ถึงว่า เขาจะกระทำอย่างนี้ แต่ร่างกายได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอย่างซื่อตรง อาจเป็นเพราะกลัวตกลงมา ดังนั้นตอนที่เขายืนขึ้น มือของเธอคล้องคอของอีกฝ่ายไว้โดยไม่รู้ตัว ตามด้วยเสียงตกใจ
หลังจากที่เธอดึงสติกลับมาได้ หานชิงก็ลุกขึ้นยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว ขมวดคิ้วมุ่นเหลือบมองเธอ จากนั้นก็เดินไปยังทิศทางของรถ
ครั้งแรกที่ถูกเขาอุ้มไว้เหมือนเจ้าหญิงอย่างนี้ เสี่ยวเหยียนรู้สึกตกอยู่ในภวังค์ ปล่อยให้เขาอุ้มตัวเองเข้าไปในรถด้วยความงุนงง
ตอนที่หานชิงช่วยเธอรัดเข็มขัดนิรภัย ลมหายใจอยู่ใกล้กันมาก ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้แค่เอื้อม ถ้าเธออยากจะขโมยจูบในเวลานี้ ก็คงไม่ต้องเสียแรงเลยสักนิด
แต่ว่า เมื่อก่อนเธออาจจะทำแบบนี้ แต่ตอนนี้……
เสี่ยวเหยียนหันหน้าหนีอย่างเงียบๆ พยายามที่จะไม่เอาใบหน้าของตัวเองไปเผชิญหน้ากับเขา กะพริบตาอย่างประหม่า หัวใจเต้นเร็วมาก
หลังจากที่หานชิงช่วยรัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อยแล้ว แต่ก็ไม่ได้ถอยห่างออกไป เสี่ยวเหยียนยิ่งรู้สึกประหม่า ตกลงเขาจะทำอะไรกันแน่? ทำไมยังไม่ไป?
หลังจากรอมานาน เสี่ยวเหยียนก็แอบหันหน้ากลับมาสบเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของหานชิงพอดี
“คุณ……”
“ปล่อยมือออกก่อน ไปถึงโรงพยาบาลแล้ว ฉันค่อยอุ้มคุณอีก”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดเสี่ยวเหยียนก็ตระหนักถึงบางสิ่งบางอย่าง ค่อยๆเบิกตากว้าง เห็นว่ามือของตัวเอง ยังคล้องอยู่ที่คอเขา มิน่าล่ะ หลังจากที่เขารัดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเสร็จ ก็ยังไม่ถอยกลับ
เธอทั้งเขินทั้งร้อนรน ดึงมือกลับมา ใบหน้าร้อนผ่าว กัดริมฝีปากล่างของตัวเองอย่างแรง รู้สึกกลัดกลุ้มยิ่งนัก
หานชิงก็เข้ามาในรถอย่างรวดเร็ว แต่เสี่ยวเหยียนไม่กล้ามองเขา หันหน้าออกไปนอกหน้าต่างตลอดเวลา
ทั้งสองคนมาถึงโรงพยาบาลโดยไม่มีคำพูดตลอดทาง อาจจะจมอยู่ในโลกของตัวเอง ดังนั้นตอนที่ได้จอดรถแล้ว เสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้ตัวเลย จนกระทั่งประตูรถเปิดออก เข็มขัดนิรภัยของตัวเองถูกปลดออก เธอถึงดึงสติกลับมาได้
เสมือนการตอบสนองโดยอัตโนมัติ ไปกดมือของหานชิงไว้ “ฉันทำเองได้!”
เธอพูดอย่างกระวนกระวายว่าเธอทำเองได้ แต่ก็ทับฝ่ามือของหานชิงโดยไม่ได้ตั้งใจ ในวินาทีที่สัมผัสกัน หัวใจของเสี่ยวเหยียน ดูเหมือนจะถูกอะไรบางอย่างมาทำให้ชา ทำให้เธอตกใจจนดึงมือกลับทันที พูดอย่างตะกุกตะกัก “ขอ……ขอโทษ……”
หานชิงเหลือบมองมือที่ถูกหญิงสาวสัมผัสด้วยใบหน้าที่เย็นชา ปลดเข็มขัดนิรภัยให้เรียบร้อยโดยไม่ใส่ใจ จากนั้นก็อุ้มสาวน้อยลงจากรถอีกครั้ง
“ฉัน ฉันทำเองได้จริงๆ……”
เสี่ยวเหยียนอธิบายอย่างแห้งๆ คราวนี้เธอไม่กล้าเอามือคล้องคอของอีกฝ่ายแล้ว และไม่สามารถดิ้นออกได้ ทั้งร่างหดตัวไว้ในอ้อมกอดของเขา เหมือนกุ้งตัวใหญ่ที่เหนื่อยล้า ใบหน้าและลำคอเหมือนถูกย่างจนสุกแล้ว
ในโรงพยาบาลมีผู้คนไปมามากมาย หานชิงสูงใหญ่หล่อเหลา ก็ดึงดูดสายตาของผู้คนมากมายโดยธรรมชาติ ทันทีที่สายตาของผู้อื่นส่องเข้ามา เสี่ยวเหยียนยิ่งอายจนจะแทรกแผ่นดินหนี ทำได้เพียงหดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของหานชิง
