บทที่1153 อยู่นิ่งๆอย่าเพิ่งขยับ
เสี่ยวเหยียนนิ่งไปสักครู่ ยังไม่ทันที่จะได้เรียกสติกลับมา โคงโคงแร็กดอลล์ตัวเล็กก็วิ่งโผล่เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเธอแล้ว เธอเรียกสติกลับมาได้หลังจากที่นิ่งไปหลายวินาทีจึงอุ้มโคงโคงขึ้นมากอดไว้อย่างแน่น เกรงว่ามันจะตกลงไป
โคงโคงหันหน้าแล้วลูบไปยังแขนของเธอ แล้วม้วนตัวอยู่ในอ้อมแขนของเธออย่างว่านอนสอนง่าย
เชื่องมาก แล้วก็น่ารักมากๆด้วย
เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นเป็นอย่างมาก เธออุ้มเจ้าแร็กดอลล์น้อยแล้วลุกขึ้นยืน แล้วมองไปยังหานชิงอย่างอับอาย
“ถ้าชอบ คืนนี้ก็ให้มันอยู่เป็นเพื่อนก็ได้”
“ได้หรอ?” เสี่ยวเหยียนถามอย่างไม่แน่ใจ แท้จริงแล้วเธออยากถามว่า คืนนี้เธอต้องนอนที่นี่จริงหรอ?
“อื้ม” หานชิงเดินตรงมา “นี่ก็ดึกแล้ว ฉันพาเธอกลับห้องดีกว่า เธอรีบพักผ่อนได้แล้ว”
เสี่ยวเหยียนที่อุ้มโคงโคงเอาไว้เดินตามหลังเขาไป ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องด้วยกัน หานชิงพาเธอเข้าไปในห้องนอน พร้อมพูดว่า “คืนนี้เธอนอนห้องนี้นะ ฉันอยู่ห้องข้างๆ ถ้ามีเรื่องอะไรก็โทรมาหาฉัน ไม่ก็เรียกฉันโดยตรงได้เลย”
เขากะจะให้เธอนอนที่นี่จริงๆ
เสี่ยวเหยียนที่อุ้มโคงโคงเอาไว้ พยักหน้าอย่างรู้สึกผิด แล้วตอบตกลงเสียงเบา
“งั้นฉันไปก่อนนะ”
ก่อนที่จะเดินจากไป หานชิงหยุดก้าวเดินแล้วหันมามองเธออีกแวบหนึ่ง เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นขึ้นมาทันที “มีอะไรหรือหรือเปล่า?”
“อย่าคิดมาก เรื่องนี้……ฉันจัดการเอง พักผ่อนดีๆ”
พูดจบ เขาก็อดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปวางไว้บนหัวของหญิงสาว จากนั้นก็ขยี้เบาๆ
เสี่ยวเหยียน：“……”
จนกระทั่งเสียงประตูปิดลง เสี่ยวเหยียนถึงจะเรียกสติตัวเองกลับคืนมาได้ เมื่อกี้……
หานชิงลูบหัวเธองั้นหรอ? ส่วนเธอก็ยืนนิ่งอยู่กับที่จนลืมแสดงปฏิกิริยาโต้ตอบใดๆ
“เมี๊ยวเมี๊ยวเมี๊ยว!” โคงโคงในอ้อมแขนของเธอเริ่มดิ้น เสี่ยวเหยียนก้มหัวลง : “ว่าไงจ๊ะโคงโคง?”
“เมี๊ยว!” โคงโคงกระโดดลงจากอ้อมแขนของเธอ จากนั้นมันก็วิ่งขึ้นไปบนเตียง จากนั้นมุดเข้าไปในผ้าห่ม แล้วมองมายังเสี่ยวเหยียน ราวกับว่าเชิญชวนให้เธอขึ้นมานอนด้วยกัน
“……”
ทำไมเจ้าแมวตัวนี้เชี่ยวชาญจังนะ?
ครุ่นคิดอยู่สักครู่ เสี่ยวเหยียนก็ตามขึ้นเตียงไป ในตอนที่เธอจะเอนตัวลงนอนนั้นโคงโคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยก็รีบเข้ามานัวเนียอยู่ข้างเธอทันที มันส่งเสียงร้องเหมียวไปทางเธอด้วย เสี่ยวเหยียนจึงลูบหัวมันอยู่สักพัก ก่อนจะเอนตัวลงนอน
คืนนี้ มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น
แต่ว่า เรื่องที่ทำให้เธอลืมยากสุดก็คือจูบจากหานชิงเมื่อสักครู่ จู่ๆก็จูบลงมา จนเธอไม่ทันที่จะได้โต้ตอบ จากนั้นทั้งการกระทำและการสื่อสารเสี่ยวเหยียนก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองทำได้ยังไง
เธอยื่นมือออก แล้วยกขึ้นมาแตะริมฝีปากตัวเองเบาๆ จนรู้สึกด้านในหัวใจนั้นร้อนเป็นไฟ
ทำไมเขา……ถึงจูบเธอกันนะ?
จะเป็นเหมือนที่เธอคิดหรือเปล่า? เสี่ยวเหยียนหลับตาลง เหมือนว่าไม่กล้าที่จะคิดต่อ กลัวว่าตัวเองจะคิดมากไป แล้วจะผิดหวังอีก
เธอลูกหัวของโคงโคง แล้วโน้มตัวเข้าไปถามเสียงเบา
“โคงโคง เธอว่า……ทำไมจู่ๆเขาถึงทำแบบนี้นะ?”
“เมี๊ยว?” โคงโคงหันหน้ามา ตากลมโตจ้องมองมายังเธอ
“เห้อ เธอเป็นแค่แมว จะไปเข้าใจอะไร เข้านอนเถอะ” เสี่ยวเหยียนห่มผ้าให้พวกเขาทั้งสอง จากนั้นก็หลับตาเตรียมจะนอน
เดิมทีเธอคิดว่าคืนนี้ แค่หลับตาลงก็จะนึกถึงภาพที่หลี่ซือห้านจะข่มขืนเธอ แต่ไม่คิดว่าหลังจากที่หลับตา ภาพที่เห็นกลับเป็นหานชิงทั้งหมด
คิ้วของเขา ตาของเขา ริมฝีปากของเขา……
เสี่ยวเหยียนส่ายหัวไปมา อยากจะลบภาพของหานชิงออกจากหัว จากนั้นก็พลิกตัวจะนอนต่อ
แต่ก็ยังเหมือนเดิม ภาพหานชิงยังคงอยู่ในสมองของเธออย่างไม่มีอะไรมาลบได้
เสี่ยวเหยียนลืมตาขึ้น มองไปยังเพดานสีขาวหิมะ วินาทีนี้รู้สึกว่า ชาตินี้เธอจบเห่แล้ว โดนหานชิงกำไว้ในมือเสียแล้ว
ถ้าเขาไม่เอาเธอล่ะก็ งั้น……เธอคงจะไม่ได้แต่งงานจริงๆแล้ว คงต้องโสดแบบนี้ไปจนแก่แน่ๆ
เธอพลิกตัวไปมาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งตีสี่ตีห้า สติของเสี่ยวเหยียนเริ่มล้าจึงหลับไป
ในความฝัน หานชิงเชิดหน้าเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน ก้มหัวลงจูบเธอ จูบเธอ จูบเธอ……
ความฝันของเสี่ยวเหยียนทั้งคืนนี้ เต็มไปด้วยการจูบ
เช้าวันที่สองตอนลืมตาขึ้นมานั้น ถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองน้ำลายไหล ทำให้เธอสะดุ้งจนต้องลุกขึ้นนั่ง แล้วยื่นมือออกมาเช็ดน้ำลายข้างปาก
ส่วนโคงโคงที่นอนเป็นเพื่อนเธอเมื่อคืนนั้นก็หายไปไหนไม่รู้ ประตูห้องนอนแง้มเปิดไว้นิดหน่อย บ่งชี้ว่าโคงโคงวิ่งออกไปแล้ว
เสี่ยวเหยียนนั่งอยู่นิ่งๆอยู่สักพัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วไปล้างหน้าแปรงฟัน พลางซักปลอกหมอนที่เธอใช้เมื่อคืนด้วย
นอนมาหนึ่งคืน เธอสังเกตเห็นว่าเสื้อเชิ้ตของหานชิงนั้นยับยู่ยี่ จนดูไม่ได้ แต่เธอก็ไม่มีเสื้อใหม่
ในตอนที่กำลังครุ่นคิดอยู่ เสียงแมวก็ดังขึ้นนอกห้องน้ำ
“เมี๊ยว~”
“โคงโคง?” เสี่ยวเหยียนออกมาจากห้องน้ำก็เจอกับโคงโคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยนั่งอยู่บนพรหมอย่างเชื่อง ตรงหน้าของมันมีถุงวางไว้ เหมือนด้านในถุงมีของใส่เอาไว้
“นี่คืออะไร?” เสี่ยวเหยียนก้าวขึ้นไปนั่งลงแล้วดูของในถุง ด้านในถุงนั้นมีเสื้อผ้าของผู้หญิง เธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ทำไมจู่ๆเธอถึง……”
ยังไม่ทันจะพูดจบ เสี่ยวเหยียนก็เหมือนจะคิดออก เธอยืนอยู่กับที่อย่างรู้สึกอึ้ง
ทำไมเธอถึงได้โง่ขนาดนี้ เสื้อตัวนี้ดูก็รู้ว่าหานชิงเป็นคนเตรียมให้ไม่ใช่หรือไง?
ตั้งแต่เมื่อคืนที่กลับมาถึงที่นี่ก็ไม่มีใครที่ไหนสักหน่อย มีแค่พวกเขาสองคนกับแมวหนึ่งตัว
คิดไม่ถึงแหะ ว่าเขาจะให้แมวมาส่งเสื้อผ้าให้เธอ?
“เมี๊ยว?” เหมียวทำภารกิจเหมียวเสร็จแล้วเมี๊ยว~
โคงโคงเจ้าแร็กดอลล์น้อยหันหลังแล้ววิ่งหนีไป
เสี่ยวเหยียนหยิบเสื้อแล้วกลับเข้าไปในห้องน้ำ เธอเปิดถุงออกแม้แต่ชุดชั้นในก็เตรียมเอาไว้ให้แล้ว ในตอนที่เสี่ยวเหยียนหยิบชุดชั้นในมาเปลี่ยนก็รู้สึกหน้าร้อนวาบ เพราะพอดีตัวกับเธอ ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขารู้ไซส์ได้ยังไง ซื้อได้พอดีตัวมาก
น้อยครั้งมากที่เธอจะใส่กระโปรง แต่วันนี้ชุดที่หานชิงซื้อให้เธอกลับเป็นชุดเดรสสีขาวลายดอกเล็กๆแนวสาวหวานน่ารัก พอใส่แล้วก็ไม่ได้รู้สึกแย่ แต่แค่รู้สึก……แปลกๆ
อาจจะเป็นเพราะว่าเธอไม่ชิน?
เสี่ยวเหยียนเกาหัว ก่อนที่จะรวบผมขึ้นมัด แล้วออกมาจากห้องนอน
ทีแรกเสี่ยวเหยียนนึกว่าที่นี่ไม่มีคนอื่น แต่พอออกจากห้องก็เจอกับสาววัยกลางคนคนหนึ่ง
หลังจากที่ทั้งสองสบตากัน ก่อนที่สาววัยกลางคนจะยิ้มออกมา
“คุณจางใช่ไหมคะ? ดิฉันเป็นคนรับใช้ที่คุณผู้ชายให้มาทำความสะอาดที่นี่ค่ะ คุณผู้ชายบอกว่าถ้าคุณตื่นแล้วให้ลงไปเตรียมทานอาหารเช้าที่ชั้นล่างได้เลยค่ะ”
“เอ๊ะ?” ที่นี่มีคนทำความสะอาดด้วย?
แต่ก็ไม่น่าแปลก เพราะเมื่อคืนตอนเข้ามาในบ้านนั้นก็สะอาดเป็นอย่างมาก ปกติหานชิงไม่ได้พักที่นี่สักหน่อย ที่นี่คงมีคนมาทำความสะอาดเป็นช่วงๆ ไม่งั้นนานวันเข้าก็คงสกปรก
เธอยิ้มเขินๆให้อีกคน “สวัสดีค่ะ ต้องเรียกคุณว่ายังไงหรอคะ?”
“คุณจางอย่าได้เกร็งเลยค่ะ เรียกดิฉันว่าน้าหลินก็ได้ค่ะ”
“ขอบคุณค่ะน้าหลิน งั้นหนู…..ลงไปก่อนนะคะ?”
“เชิญค่ะ คุณจางเดินระวังตอนลงบันไดด้วยนะคะ”
หลังจากที่บอกลาน้าหลิน เสี่ยวเหยียนก็เดินลงบันได แม้ว่าเธอจะเปลี่ยนเสื้อแล้ว แต่สลิปเปอร์ที่ใส่ยังคงเป็นของหานชิง ดังนั้นตอนเดินลงบันไดจึงค่อนข้างยากนิดนึง
พอเดินถึงครึ่งหนึ่ง ก็มีเสียงที่ดังมาจากด้านล่าง
“อยู่นิ่งๆอย่าเพิ่งขยับ”
หืม?
เสี่ยวเหยียนมองไปทางต้นเสียง ตาของเธอก็สบเข้ากับตาของหานชิงพอดี
