บทที่1155 แก้มยังเจ็บอยู่ไหม
เสี่ยวเหยียนรีบพุ่งตัวตรงเข้าห้อง หลังจากปิดประตูก็พักหายใจอยู่หลังบานประตู เธอกัดปากล่างของตัวเองอย่างหงุดหงิด แล้วเอามือแนบแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง ทำไมเธอต้องร้อนตัวด้วย? จริงๆเธอควรจะตอบคำถามนิ่งๆ แล้วเธอก็แกล้งทำเป็นเรื่องเมื่อวานไม่ได้เกิดขึ้นก็ได้
แย่กว่าเดิมเลย ร้อนตัวต่อหน้าหานชิงขนาดนั้น ยิ่งทำให้เขารู้สิว่าเธอแคร์หน่ะ
ฮือฮือ เธอมันทั้งไม่สู้คนทั้งน่าขายหน้าอีก
อีกเดี๋ยวจะลงไปยังไงดี? แล้วอีกอย่างเรื่องเมื่อคืน เขาหมายความว่ายังไง? หรือว่า……เธอจะแกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นดีนะ?
พอนึกได้เท่านี้ เสี่ยวเหยียนก็ยกนิ้วเห็นด้วยกับความคิดตัวเอง
แค่เธอแกล้งทำเหมือนเมื่อวานไม่ได้เกิดอะไรขึ้น กลับมาเหมือนปกติ คงไม่มีปัญหาแน่นอน
เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เสี่ยวเหยียนให้กำลังใจตัวเอง ก่อนจะเปิดประตูออก ในขณะที่เตรียมลงบันไดนั้น หานชิงก็ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
เธอตกใจอย่างมาก สองตาเบิกกว้าง ร่างกายเดินถอยหลังไปสองสามก้าว
“นาย นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง?”
เขาควรจะคุยงานอยู่ด้านล่างกับซูจิ่วไม่ใช่หรือไง ทำไมเวลาแค่แป๊บเดียว เขาถึงขึ้นมาได้?
“ทานแค่นี้?” เพราะเอาแต่นึกถึงเรื่องที่เธอแทบจะไม่ได้ทานอะไร เพราะฉะนั้นหานชิงจึงถามทันทีที่เจอหน้า เสี่ยวเหยียนนิ่งไปสักครู่ ก่อนจะพยักหน้าอย่างงงๆ
“ฉัน ฉันอิ่มแล้ว ทานไม่ลงแล้ว”
“ไปทานอีกหน่อย ทานเสร็จเดี๋ยวฉันส่งเธอกลับบ้าน”
ไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืน พ่อแม่เธอคงเป็นห่วงแย่ ทั้งที่หลังจากเมื่อคืนเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น หานชิงควรส่งเธอไปโรงพยาบาล แล้วส่งเธอกลับบ้าน
แต่เธอน่าจะไม่อยากให้พ่อแม่เป็นห่วง ก็เลยให้เขาพาเธอไปโรงแรม
แล้วเขาจะทิ้งเธอไว้ที่โรงแรมคนเดียวได้ยังไง อีกอย่างเธอยังเป็น……
พอนึกถึงสิ่งนี้ สายตาของหานชิงก็ไปหยุดอยู่ตรงแผลบนใบหน้าของเธอ บริเวณที่โดนตบไปเมื่อวานแม้จะทายาแล้ว ผ่านไปหนึ่งคืนก็ยังคงมีรอยช้ำอ่อนๆคงอยู่
“แก้มยังเจ็บอยู่ไหม?” น้ำเสียงหานชิงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขายื่นมือออกมาประคองไว้บนหน้าที่เป็นแผลของเธอ นิ้วของเขาลูบผ่านเบาๆ
เสี่ยวเหยียนตัวสั่น คิ้วของหานชิงขมวดเข้าหากัน “เจ็บมาก? ต้องทายาต่อเนื่องนะ”
แม้ว่าแรงตบนั้นจะเจ็บก็จริง แต่ยาที่หานชิงให้เธอคือยาแก้อักเสบ ดังนั้นผ่านไปหนึ่งคืนก็พอจะหายดีแล้ว ถึงตอนแตะโดนจะรู้สึกเจ็บนิดหน่อย
แต่เพราะตอนที่ปลายนิ้วเย็นของหานชิงสัมผัสโดนเธอ เสี่ยวเหยียนไม่สามารถที่จะควบคุมความตื่นเต้นหรือหัวใจที่เต้นแรงได้
พอตื่นเต้น เสี่ยวเหยียนก็เริ่มพูดติดอ่าง
“ไม่ ไม่เจ็บ ดีขึ้นเยอะแล้ว”
“ยาหล่ะ?” หานชิงถาม
“อยู่ อยู่ข้างใน ฉันไปเอานะ?”
“อื้ม”
เสี่ยวเหยียนเลยต้องหันตัวกลับเข้าไปเอายา เมื่อคืนหลังจากที่ทาเสร็จเธอก็วางไว้ในห้องน้ำ เธอถือยาทาแล้วเดินมายืนตรงหน้าของหานชิง แล้วยื่นให้กับเขา
หลังจากยื่นให้เขาเสี่ยวเหยียนก็เหมือนนึกอะไรหรอก เธอบาดเจ็บตรงแก้มหนิ ยานั่นเธอทาเองที่ห้องน้ำก็ได้ นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่ ถือยามาให้หานชิงแบบนี้ หมายความว่าจะให้เขาทายาให้งั้นหรอ?
นึกได้เท่านี้ เสี่ยวเหยียนยื่นมือออกไปอย่างประหม่า “ฉัน ฉันทาเองก็ได้”
แต่หานชิงกลับเปิดฝายาออก แล้วทาให้เธอ
เสี่ยวเหยียนมองต่ำลงอย่างดื้อรั้น อยากจะหนีออกไป
“อย่าดิ้น”
ลมหายใจจากเขา พ่นลงบนแก้มของเธอ เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนกระพริบตารัวๆ รู้สึกได้ถึงนิ้วร้อนของหานชิงเลื่อนผ่านไปมาบนแก้มของตัวเอง
จนกระทั่งทายาจนเสร็จ
เสี่ยวเหยียนตื่นเต้นจนนิ้วเท้าขดเกร็งไปหมด
“เสร็จแล้ว ลงไปทานอะไรหน่อย แล้วฉันจะไปส่ง”
“อ้อ เค โอเคเลย……” เสี่ยวเหยียนรีบพยักหน้า แล้วเดินลงบันไดไปพร้อมเขา โคงโคงที่เดิมทีนั่งอยู่บนโซฟา หลังจากเห็นเธอเดินตามหลังหานชิงลงมา ก็ส่งเสียงร้องพร้อมวิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย
เสี่ยวเหยียน：“……”
ทำไมต้องขนาดนี้เลย? ต่อหน้าหานชิงช่วยไว้หน้าเธอหน่อยได้ไหม? วิ่งเร็วขนาดนั้น เหมือนเธอไปแอบหยิกมันอย่างนั้นแหละ
“คือว่า ดูเหมือนโคงโคงจะไม่ชอบฉันแล้ว……”
“อื้ม” หานชิงตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “โคงโคงไม่ชอบโดนรบกวนเวลากินข้าวหน่ะ เมื่อเช้าเธออุ้มมันไว้นานมาก คงกลัวว่าเธอจะไปแย่งอาหารมัน”
เสี่ยวเหยียน：“……”
เธอจะไปแย่งอาหารแมวตัวหนึ่งได้ยังไง?
“ฉันคิดว่า มันน่าจะกลัวฉันลูบมั้ง จริงด้วย……ทำไมนายถึงเลี้ยงแมวไว้ที่นี่หล่ะ ไม่เคยรู้มาก่อน……”
เธอนึกว่าตัวเองอยู่ข้างมู่จื่อมาตลอด เจอหานชิงค่อนข้างบ่อยแล้วก็น่าจะเป็นด้านที่เป็นตัวตนของเขาจริงๆด้วย แต่ไม่คาดคิดว่าผู้ชายคนนี้จะมีที่แบบนี้อยู่ แล้วยังแมวไว้อีกหนึ่งตัว
หรือว่า เมื่อก่อนเธอคิดผิดมาตลอด ภายในใจของหานชิงอาจจะยังมีความลับมากมายที่คนอื่นยังไม่รู้?
เธออยากรู้ แต่ก็ไม่กล้าถาม เพราะยังไงนั่นมันก็เรื่องส่วนตัวของคนอื่น เธอไม่ได้เป็นอะไรกับเขาด้วย ถึงแม้เมื่อคืนทั้งสองจะจูบกันแล้ว แต่ใครจะไปรู้หล่ะว่าจูบเมื่อวานของเขานั้นเป็นแค่จูบที่ทำให้เธอสงบลงหรือเปล่า?
“แมว……” หานชิงพูดหนึ่งคำ จากนั้นก็เงียบไป ไม่ได้พูดอะไรต่อ
เสี่ยวเหยียนรู้สึกสงสัยขึ้นมาทันที หรือว่าแมวจะมีเรื่องราว? แฟนเก่า? หรือว่าอะไร? ไม่สิ ไม่เคยได้ยินว่าหานชิงคบกับใครเลย น่าจะไม่ใช่ของแฟนเก่า
เสี่ยวเหยียนที่กำลังคิดไปเรื่อยในใจ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น สายจากหลัวหุ้ยเหม่ยนั่นเอง เสี่ยวเหยียนกดรับสาย
“แม่คะ?”
“เยียนเหยียน ไหนบอกว่ากลับมาวันนี้ไง? ตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้วทำไมยังไม่กลับมา? อยากให้พ่อกับแม่เป็นห่วงจนตายหรือไง?”
เสี่ยวเหยียนหันไปดูเวลา ถึงแม้ตอนนี้จะไม่สายมาก แต่ก็ไม่เช้าแล้ว ใกล้จะแปดโมงครึ่งแล้ว ปกติพ่อแม่ของเธอตื่นนอนตั้งแต่หกโมงครึ่ง หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืน ทั้งสองคงไม่ได้หลับดีๆ คงจะนอนลืมตาจนถึงเช้าเลย
กว่าจะผ่านพ้นเมื่อคืนมาได้ แล้วมานั่งลำบากรอเธออีกหลายชั่วโมง
เสี่ยวเหยียนที่รู้สึกผิด รีบตอบ “แม่คะ ตอนนี้หนูกำลังเตรียมจะกลับแล้วค่ะ แม่กับพ่อไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ทานอาหารเช้าหรือยังคะ? แม่พ่อทานอะไรรองท้องก่อนนะคะ เดี๋ยวหนูกลับไปแล้วจะเล่ารายละเอียดให้นะคะ”
“งั้นหรอ? งั้นลูกกลับมาเร็วๆนะ อย่าให้พวกเราได้รอนาน”
หลังจากที่กดวางสาย เสี่ยวเหยียนมองไปยังหานชิง
“คือว่า……แม่ฉันเร่งให้กลับแล้วหน่ะ ฉัน……”
“ไปกันเถอะ”
หานชิงกลับห้องไปเอากุญแจ ในตอนที่ออกมาก็สวมเสื้อกันหนาวไว้ ในมือก็ถือไว้อีกตัว
“ใส่ไว้ อากาศยังอยู่หนาวนิดหน่อย”
เสี่ยวเหยียนรับเสื้อกันหนาวมา ก็สังเกตเห็นว่าเป็นเสื้อกันหนาวแบบสั้นของเขา ทรงแจ็คเก็ตที่พออยู่บนตัวเธอแล้วกลับใหญ่โคร่ง พอเดินมาถึงข้างประตูเสี่ยวเหยียนก็เจอกับรองเท้าผู้หญิงสีขาววางอยู่บนตู้รองเท้า เป็นรองเท้าที่ค่อนข้างเหมือนกับที่ปกติเธอใส่
“ซื้อให้ฉันหรอ?”
“ไม่งั้นหล่ะ?”
หานชิงที่แต่งตัวเสร็จ ยืนพิงประตูพร้อมควงกุญแจรถแล้วมองมายังเธอ
