บทที่1183 การคลอดไม่รอใคร
วิลล่าไห่เจียง
ในห้องที่มีแค่แสงไฟสลัวจากโคมไฟ หานมู่จื่อที่นอนกึ่งหลับกึ่งตื่นนอนอยู่บนเตียง นอนหลับไม่สนิท
โม่เซินที่เฝ้าอยู่ข้างๆรู้สึกถึงอารมณ์ของเธอ กุมมือเธอเอาไว้พร้อมพูดเสียงต่ำ : “ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”
หานมู่จื่อกลัวว่าเขาจะเป็นห่วง บวกกับที่เธอแค่รู้สึกไม่สบายแค่นิดหน่อย จึงไม่ได้บอกอะไรเขา ยิ้มส่ายหัวเชิงปฏิเสธ
“ไม่ได้ไม่สบาย ก็แค่รู้สึกเหมือนวันนี้นอนไม่ค่อยหลับ……”
“ไม่ต้องกลัว มีฉันอยู่” เย่โม่เซินยื่นมือเอาผมทัดหูอย่างเบามือ น้ำเสียงที่สงบและมั่งคง ให้ความรู้สึกที่ปลอดภัยเป็นอย่างมาก
“อื้ม” หานมู่จื่อพยักหน้า หลับตาลงเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง
จริงๆแล้วเธอค่อนข้างง่วง อยากนอนด้วย แต่ท้องไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ ความรู้สึกแบบนี้ค่อนข้างคุ้นเคย……
เหมือนกับคืนนั้นที่เธอคลอดเสี่ยวหมี่โต้ว
แต่ยังเหลือเวลาอีกตั้งสองวันกว่าจะถึงกำหนด หรือเธอจะคลอดก่อนกำหนด?
อย่าหลอกให้ตัวเองตกใจเลยดีกว่า หานมู่จื่อปลอบตัวเองพร้อมกับหลับตาลง
ผ่านไปไม่นาน เธอนอนหลับไปอย่างงุนงง แต่ท้องของเธอไม่สบายหนักขึ้นเรื่อยๆ เหมือนว่าเจ้าตัวเล็กในท้องร้องโวยวายอยากออกมา
หานมู่จื่อลืมตาขึ้นอีกครั้ง แล้วสบตาเข้ากับสายตาที่ตื่นเต้นของเย่โม่เซิน
ริมฝีปากของเธออ้า ยากที่จะส่งเสียงออกมา
“ไม่ต้องตื่นเต้นนะ ฉันโทรศัพท์ไปแล้ว เดี๋ยวน้าเล็กก็คงมาถึง”
“น้าเล็ก?” หานมู่จื่อนึกขึ้นได้ว่าเมื่อก่อนส้งอานเคยเป็นหมอ เธอน่าจะรู้เรื่อง จึงพยักหน้า
เย่โม่เซินคอยเช็ดเหงื่อให้เธออย่างเอ็นดู “ไม่สบายท้องใช่ไหม?”
“อื้ม นิดหน่อย” หานมู่จื่อพยักหน้า ตอนนี้รู้สึกไม่สบายกว่าก่อนหน้าอย่างชัดเจน เธอรู้สึกว่าตัวเองจะต้องคลอดก่อนกำหนดสองวันแล้ว
เดี๋ยวพอน้าเล็กมาแล้ว เธออยากจะลองถามวิธีนี้กับส้งอาน
ส้งอานมาถึงอย่างไว ด้านหลังของเธอมีคุณท่านยู่ฉือเดินตามมาด้วยกัน คุณท่านยู่ฉือที่จับไม้เท้าของเขาเอาไว้ ใบหน้าแก่ของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เกิดอะไรขึ้น? หรือว่าจะคลอดแล้ว?”
ส้งอานมองเขาอย่างทำอะไรไม่ถูก : “ก็บอกแล้วว่าคนแก่ไม่ต้องตามมา ดึกดื่นแบบนี้ก็จะตามมาจนได้ จะมาก็ให้มาแล้วไง ช่วงเงียบๆไม่ติ้งพูดตลอดได้ไหมคะ เดี๋ยวถ้าจะคลอดแล้วจริงๆ ลูกสาวพ่อไม่มีเวลามาสนใจคำถามพวกนี้หรอกนะ”
หลังจากคุณท่านยู่ฉือโดนลูกสาวว่าก็ไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาชินกับการโดนพวกผู้หญิงว่าแล้ว เขาเคยทำผิดตอนวัยรุ่น ตอนนี้ลูกสาวยอมอยู่ข้างเขา จะว่าเขายังไงก็ช่างเธอ
เพราะขอแค่เขายังรู้ว่าในใจของลูกสาวยังมีพ่อแบบเขาก็พอแล้ว
“ไม่มีเวลาสนใจก็ไม่ต้องสนสิ ดูแลหลานสะใภ้ฉันให้ดีก็พอ!”
ประโยคนี้พูดได้ดี ส้งอานได้ยินแล้วพอใจเป็นอย่างมาก แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ
เธอเดินเข้าไปในห้องของหานมู่จื่อ ส่วนคุณท่านยู่ฉือรออยู่ด้านนอก
ผ่านไปไม่นานคุณท่านยู่ฉือก็เห็นเย่โม่เซินหลานชายตัวเองโดนไล่ออกมาจากห้องเช่นกัน เขาแอบถอนหายใจในใจ แล้วเดินหน้าเข้าไปพูดคุยกับเย่โม่เซิน
“โม่เซิน เป็นไงบ้าง? มู่จื่อจะคลอดแล้วใช่ไหม?”
คิ้วของเย่โม่เซินขมวดไว้เป็นปม ริมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นเดียว ไม่ได้ตอบคำถามของคุณท่านยู่ฉือ ทั้งตัวของเขาเย็นไปหมด!
พอเห็นสีหน้าของเขา ยู่ฉือจินพูดอย่างมีความสุข : “ไม่ต้องร้อนรน ผู้หญิงคลอดลูกก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น คลอดเสร็จก็ดีขึ้น ไม่ต้องตื่นเต้น”
หัวคิ้วของเย่โม่เซินขมวดเข้าหากันมากกว่าเดิม เกี่ยวกับคำพูดเซ้าซี้ของคุณท่านยู่ฉือ ถ้าคนตรงหน้าไม่ใช่คุณตาของเขาหล่ะก็ เขาพ่นด่าออกมาหนึ่งคำ นั่นก็คือไสหัวไป
เสียดายที่อีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่ ส่วนเขานั้นก็เป็นพ่อคนแล้ว ต้องทำตัวให้เป็นแบบอย่าง
เพราะฉะนั้นแม้เย่โม่เซินจะรำคาญแค่ไหน ก็ไม่ได้ต่อว่าอะไรใคร
เย่โม่เซินไม่พูดอะไร คุณท่านยู่ฉือก็ยังคงไม่รู้สึกโกรธ ทั้งสองต่างรออย่างใจจดใจจ่อ
“ไปโรงพยาบาลเถอะ น่าจะได้คลอดก่อนกำหนด”
สีหน้าของเย่โม่เซินไม่ได้ดีขึ้น เม้มปากเหมือนอยากจะพูดอะไร แต่โดนส้งอานพูดขึ้นก่อน “น้าจะดูแลเธออยู่ที่นี่เอง เธอไปขับรถก่อน มารับเธอที่ที่ใกล้สุด”
เย่โม่เซินถึงจะพยักหน้า : “ครับ ผมไปเดี๋ยวนี้เลย”
จากนั้นเขาเดินหันหลังแล้วเดินจากไป
คุณท่านยู่ฉือยืนอยู่ที่เดิม แล้วถามอย่างสงสัย : “เสี่ยวหมี่โต้วล่ะ?”
คนรับใช้ที่อยู่ข้างๆได้ยินจึงตอบว่า : “คุณชายเล็กน่าจะนอนแล้วค่ะ”
“นอนแล้ว? แม่ตัวเองจะคลอดแล้ว ไอ้เด็กนี่ยังนอนหลับอีก? ไปไปไป ไปปลุกเขา”
ส้งอาน：“……”
คนรับใช้ค่อนข้างลังเล แต่ยังไงเขาก็เป็นคุณท่านยู่ฉือ เลยต้องทำตามคำสั่ง พอเดินไปได้ไม่ถึงสองก้าวก็โดนส้งอานเรียกไว้ก่อน
“ไม่ต้องไปแล้ว เด็กไปก็ทำอะไรไม่ได้ คนนึงแก่คนนึงเด็ก ไปก็ไปยุ่งเฉยๆ อยู่นิ่งๆที่นี่ก็แล้วกัน ห้ามไปไหนเด็ดขาด”
เดิมทีคุณท่านยู่ฉือกลัวว่าจะได้นั่งเหงาอยู่หน้าห้องคลอดคนเดียว เพราะไอ้เด็กเย่โม่เซินนั้นไม่ทางคุยกับเขาแน่นอน ดูจากท่าทางเขาแล้วเดี๋ยวคงร้อนรนกว่าเดิม ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจลากเสี่ยวหมี่โต้วไปด้วย เผื่อเดี๋ยวจะได้คุยเล่นกัน
ใครจะคิดว่าส้งอานจะปฏิเสธความคิดของเขา แบบนี้ไม่ได้!
“ใครบอกว่าพวกเราสองคนจะไปทำให้ยุ่งเพิ่ม? หลานสะใภ้คลอดพวกเราก็ควรตามกันไปทั้งบ้านสิ ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่ก็ไปช่วยให้กำลังใจได้ ให้ทุกคนได้รู้ว่า หลานสะใภ้บ้านตระกูลยู่ฉือ ของฉันสำคัญแค่ไหน คลอดลูกดึกดื่นขนาดนี้มีคนเฝ้าตั้งกี่คน”
ส้งอาน：“……”
พูดเหมือนจะมีเหตุผล ส้งอานรู้ว่าตัวเองขัดอะไรไม่ได้ จริงๆเลย……
“อานอาน รู้สึกว่าพ่อพูดถูกใช่ไหม? รีบไปปลุกเสี่ยวหมี่โต้วเถอะ”
คนรับใช้มองส้งอานแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองคุณท่านยู่ฉืออีกแวบหนึ่ง เหมือนกำลังตั้งคำถาม
ส้งอานได้แต่พยักหน้า อย่างช่วยไม่ได้ “ไปเถอะค่ะ เรียกเขาสักหน่อย ถ้าหลับลึกมากก็ไม่ต้องปลุกนะ”
“เดี๋ยวฉันไปเรียกเอง” คุณท่านยู่ฉือเดินไปพร้อมกับไม้เท้าของเขา
ไม่มีใครพูดอะไร ส้งอานมีเวลาว่างอยู่แป๊ปหนึ่ง แต่ไม่นานเย่โม่เซินก็ขับรถมาจอด ส้งอานสั่งให้เขาอุ้มหานมู่จื่อ แล้วไปปล่อยที่นั่งหลังรถ มีเย่โม่เซิน เป็นคนขับ แล้วส้งอานอยู่เคียงข้างด้านหลัง อาจจะเพราะรีบร้อนเกินไป รถจึงออกวิลล่าไห่เจียงไปด้วยความรวดเร็ว
กว่าคุณท่านยู่ฉือจะปลุกเสี่ยวหมี่โต้วตื่นได้ แล้วแต่งตัวเสร็จออกมา ก็ไม่เจอใครแล้ว
“คนหล่ะ!!” คุณท่านยู่ฉือตะโกนเรียกเสียงดังอย่างไม่พอใจ “รอพวกเราแค่แป๊ปเดียวก็ไม่ได้หรือไง?”
เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตา ยังไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่ด้วยความฉลาดของเขา เขาพอจะนึกได้นิดหน่อย
เมื่อกี้ยู่ฉือจินบอกเขาว่ามีเรื่อง ให้เขารีบตื่น เขายังเดาไม่ได้ว่าเกิดเรื่องอะไร แต่ตอนนี้เห็นแดดดี๊กับหม่ามี๊ไม่อยู่ เสี่ยวหมี่โต้วก็เลยพอจะเดาได้ เขาดึงแขนเสื้อของยู่ฉือจิน พูดด้วยเสียงเบาว่า : “ทวดครับ หม่ามี๊จะคลอดเบบี้แล้ว เวลาไม่รอคนนะครับ พวกเราค่อยตามไปทีหลังก็ได้หนิครับ”
